Hopelijk breek ik niet in, er moet mij iets van het hart.
Het motorpak
2 jaar geleden moest ik een nieuw leren motorpak kopen. Mijn pak was meer dan een maat te groot geworden, het was 12 jaar oud. Maar ik riep altijd: "Dat pak kan nog prima, dat wordt ouder dan ik word."
Eigenlijk meende ik dat. Een pak kan een jaar of 10 mee, en ik was niet van plan nog 10 jaar door te gaan, visieloos, vechtend, falend.
Eenmaal in herstel zat ik niet op de roze wolk waar ik over hoorde en las (en nog lees), ik vond het zwaar. Bekaf, altijd maar nadenken en heel veel fouten van mijzelf zien en altijd maar opletten..............
Afgelopen voorjaar kocht ik een nieuw motorpak. Hardop zal ik zeggen:"Deze past tenminste weer goed en is alleen al daardoor veiliger."
De waarheid is: Ik ben vast van plan om nog 10 jaar (en als het mag langer) mee te gaan en het oude pak is nu 14 jaar. Ik ben niet alleen een goed en veilig pak waard, ik heb er weer plezier in om in mijzelf te investeren. Dit mag op meerdere manieren opgevat worden, zo is het ook bedoeld. Eindelijk is er zoiets als zelfacceptatie, eigenwaarde ontdekt en groeiende. Mocht tijd worden, was een zoektocht en zo.
Een half jaar geleden vond ik dat ik stil stond. Maar als ik nu terug kijk hoeveel meer dingen fijn zijn geworden alleen al door mijn visie daarop, dan is het ongelofelijk hoe ik verander. En daar zal ik niet de enige in zijn. Nou is het niet de bedoeling dat ik hier wekelijks kom melden wat ik nu weer heb zien veranderen, maar af en toe is het wel fijn om zoiets te delen. Langzaam wordt het leven toch zeker meer de moeite waard.