Klassement

Hallo, weet niet zo goed hoe ik moet beginnen eigenlijk.....zit nu met een glas wijn naast me met tranende ogen te typen. Kijk al een tijdje op dit forum en vind het echt goed hoe jullie elkaar steun proberen te geven. Ik ben een jongen van 22 jaar, studeer aan de universiteit en woon op kamers. Als je me zo zou zien zou je echt niet denken dat ik een drank probleem heb, maar ik denk dat het is fout gegaan afgelopen zomer. Ik heb als propper in het buitenland gewerkt ( al 2 jaar ) en daar heb ik 2 maanden lang elke dag gedronken. Kwam met trillende handen thuis maar toen kon ik nog stoppen met drinken, maar nu lukt het me gewoon echt niet meer!! Had aan mezelf beloofd om me aan te melden op dit forum als ik weer een terugval zou hebben en ja die heb ik nu echt heel erg! Is nu voor de derde keer sinds augustus dat ik heel de dag op bed lig en alleen maar drink, ik kan niet eens eten zo erg takel ik mezelf toe. Ik weet dat ik echt hulp nodig heb, maar ben zo verschrikkelijk bang om het aan mijn vrienden,huisgenoodjes en ouders te vertellen. Ik heb echt een hele goede vriendengroep en die zien het denk ik ook aan me als ik weer bij ze zit met mn trillende handen. Vanavond zullen ze me wel weer bellen en dan moet ik weer zeggen dat ik ziek ben of een ander excuus heb om ze niet te zien. Ik ben zo moe van die leugens....maar ik ben 22 jaar en student hoe kan ik nou nooit meer drinken ? Ik weet het echt niet meer....

Hallo Dribbeltje. Wat verwoorden Lady en Maxi het weer goed, heb ik ook veel aan. Maar Dribbel wat is het moeilijk, dat niet drinken. Ben er zelf jaren mee zoet geweest om zover te komen daar waar ik nu ben, vallen en weer doorgaan. Je bent je in ieder geval heel bewust van je drinken en daarin ben je al verder dan de afgelopen jaren, dat is al winst. Ik hoop dat je jezelf weer herpakken kunt, want het klopt zeker dat zonder de alcohol de problemen niet weggaan maar je kunt ze zeker beter handelen. Een dikke knuffel en hier schrijven zal ook zeker helpen. Pebbles

Moeilijk hè Dribbeltje ? We zien in dat we een probleem hebben. Waarom is het dan zo moeilijk om er een punt achter te zetten? Is dat de verslaving? Het proberen in rust de avond door te komen herken ik zeer. Maar ik herken ook zeker dat door de alcohol ons leven overdag alleen maar drukker en zwaarder wordt... Want onze kinderen vragen een hoop van ons. En vaak zijn 'deze' kinderen ook nog eens zeer gevoelig en voelen onze 'niet lekker in je vel zitten' aan. En reageren daar weer op door nog meer aandacht (vaak negatieve!) te vragen. Tenminste, zo werkt het bij mij thuis. Na jarenlang in deze vicieuze cirkel te hebben geleefd kom ik er nu tijdens nuchterheid achter dat ik 'mijn leven' veel beter aankan. Ik ben geduldiger naar mijn kind toe en consequenter! Door mijn vermoeidheid was ik nogal eens geneigd toe te geven omdat ik dat gedram en gedrein niet kon verdragen aan mijn hoofd. En door mijn nuchtere ik functioneert mijn kind dus ook veel beter. Erg pijnlijk om te beseffen. Maar natuurlijk blijven alle zorgen, de drukte met therapie, extra schoolafspraken etc. Dit alles, dat mijn kind zich zo anders ontwikkeld dan dat ik had gehoopt tijdens mijn roze wolk zwangerschap, is voor mij echt een rouwproces geweest. Helaas heb ik deze pijn verdronken. En nu moet het klaar zijn. Ik heb lang genoeg gerouwd en moet verder in het hier en nu. Wat Jaap in het dagpact schreef, ik heb nu een rationele beslissing gemaakt. En Dribbeltje, je hebt nu een terugval. Maak voor jezelf nu ook de beslissing, nu is het klaar! En pak de draad weer op!! Het ging zo goed, zo kan het weer gaan. Heel veel liefs, Maxi