Ik trek het afkicken bijna niet meer..

[Hartendiefje]

Ik ben nu bijna 3 maanden nuchter, slik 2 maal per week Refusal onder toezicht van de verslavingszorg, zit net een week in de drie-daagse therapie groep.. Kortom, allerlei stokken achter de deur om niet aan de drank te gaan. Maar..

 

..ik word zo moe van het elke dag (bijna elk uur) bezig zijn met mijn verslaving. Ik wil weer normaal leven en snak naar een wijntje... Gewoon ééntje maar (jaja, ik ken het, het worden er veel meer..). Ben er zo moe van om de hele dag bezig  te zijn met de verslaving (in de winkel het pad vermijden waar de alcohol staat). Overal zie ik alcohol: op terrasjes, in mijn dromen, op straat, als mensen drank kopen in de winkel. Het lijkt wel alsof ik er een sensor voor heb, of zo, mijn blik vindt de alcohol zonder moeite. De trek is zo heftig en vooral de laatste dagen...

 

Ik bedacht mij ook nog: stel nu dat ik de Refusal pillen vervang door paracetamol? Immers, de tabletten van de Refusal lijken erg op de witte paracetamol tabletjes. Ik zat al helemaal uit te dokteren hoe ik de grote wisseltruc zou gaan doen onder toezicht, zonder dat ze het in de gaten krijgen. Gewoon eventjes drie weken geen Refusal meer, om daarna weer te beginnen, zonder dat iemand het door heeft.  I know, ik lijk wel gek. Ergo: ik doe het toch allemaal voor mijzelf..??! Maar die drang (zucht) naar drank is momenteel zo sterk dat ik het gewoon bijna niet meer trek..

 

 

Ik weet het gewoon eventjes niet meer..

[lady jane]

Je hoeft het niet te weten HD

je hoeft alleen maar geduld te hebben.

Deze situatie gaat over en dan ben je steeds minder bezig met je verslaving.

Je hebt jarenlang tijd besteed aan wel drinken, katers, spijt, falen, schuldgevoelens enz enz.

Dat was bekend en dat lijkt je nu aantrekkelijker dan uiteindelijk hierdoor te gaan er van af te komen?
Ik ben bang dat je smoesjes verzint om op te geven.

Denk goed na voor je zo dom gaat doen je Refusal te verruilen door paracetamol, want de enige die

je voor de gek houdt ben je zelf.

3 maanden lijkt lang nu, maar het zijn wel de moeilijkste maanden en die heb je dus al gehad.

Ga je weer drinken, dan krijg je spijt, dat weet je al, want je kunt het niet bij eentje houden,

net als de meesten hier. Ik ook niet. Stop dus met jezelf voor de gek te houden en begin weer met

jezelf serieus te nemen. Dat ben je waard. En daar ga je trots op zijn, ooit. succes!

[mikki]

Wel goed dat je het hier schrijft. Daarmee geef je aan dat je ergens niet wil drinken. Denk aan waar je weer naar terug gaat als je weer gaat drinken.

ik snap je gedachtens. Heb deze sommige dagen ook. Maar ben steeds weer blij als ik toch niet heb gedronken. Zet door, voor jezelf!

[plof]

Hoi Hartendiefje,

 

In gevecht zijn met jezelf tegen verslaving is uitputtend. Voor mij was het een kansloos gevecht dat ik telkens verloor. Stoppen op basis van wilskracht en motivatie ging een hele tijd goed. Tot er een zwak moment was, totdat de wilskracht minder was of op, of totdat de euforie van het begin verdwenen was. Uiteindelijk niet het gevecht aangaan, maar juist alles te ondergaan, bleek voor mij minste energie te vergen. Laat de zucht er maar zijn. En bedenk, ja maar dat ben ik niet. Dat is het alcoholmonstertje wat zo hard roept. Ga er niet tegen in. Dat kost energie en op een dag verlies je ervan. Laat het maar roepen. Neem het waar en blijf stoppen.

 

Hopelijk blijf je droog!

[kruidenthee67]

Hoi Hartendiefje,

 

Je wéét het allemaal wel.

Ik hoop dat het hier schrijven je helpt 

jezelf het zetje te geven vol te houden.

 

Niet onbelangrijk, blijf eerlijk naar jezelf...sjoemelen met de medicatie,

en vervolgens spijt en schaamte, word je niet blij van.

Hartstikke goed om die ondermijnende gedachtes uit te spreken door ze op te schrijven.

Je hebt ze...je bent ze niet.

 

En je mag juist trots zijn...die drie maanden hebt je al!

 

Ga ervoor...ook dit gaat weer voorbij.

 

Succes!

[Hartendiefje]

Dank je wel voor jullie steun. Ik las de reacties gisteravond al, maar toen zat ik nog teveel in mijn dipje om te kunnen reageren.

 

Inderdaad, de euforie van het 'kunnen stoppen' is voorbij. Ik was zo trots op mijzelf dat ik überhaupt kon stoppen en dat ik niet meer dronk. Ik kon op dat moment de hele wereld aan. Helaas is ook die roes voorbij en word ik steeds minder trots op mijzelf. Het is niet 'ik'  die mij helpt te stoppen met de drank, nee, het is de Refusal. Althans, zo gaan mijn gedachten.. Ik weet het allemaal wel.. Verstandelijk weet ik zogenaamd alles, maar ja, dat gevoel, hè..

 

Gisteravond heb ik nog geprobeerd twee paracetamols in de Refusal strip te stoppen. Het lukte, maar tegelijkertijd schaamde ik mij.. Later bedacht ik mij ook nog: ik ben wel gevaarlijk bezig, dadelijk slik ik per ongeluk wel een Refusal terwijl ik denk dat het paracetamol is.. Pfff.., wat een gedoe...Ik heb ze er maar uit gehaald en de Refusal terug gestopt. Ik durf dit trouwens niet eens te bespreken in mijn therapie groep. Zo schaam ik mij voor die wisseltruc.. (ondanks dat ik ze gewoon weer terug gestopt heb). Wat zullen ze wel niet denken? Misschien gaan ze wel denken dat ik de verslavingszorg helemaal niet serieus neem.. Neem ik mijzelf wel serieus? Ik denk het momenteel niet..

 

Ik zou graag het gevecht met de drank los willen laten, alleen weet ik niet goed hoe ik dit moet doen. De spanning in mijn lijf is al dagen zo heftig.. Ik probeer ontspanning te zoeken; werken in de tuin, naar muziek luisteren, wandelen, huis opruimen enz. Maar ja, dan komt het moment op de bank weer..

 

Ook merk ik dat ik inderdaad naar excuses aan het zoeken ben: Het is de eerste keer dat ik afkick. Wie redt het nou meteen de eerste keer? Bijna 2 % van de mensen die afkickt, lukt het meteen de eerste keer. Ik heb ook 'het recht' om meerdere malen te mogen stoppen, dus even een time out van het afkicken mag wel. Wat een excuses, I know... 

 

En ook ik weet dat er onderliggend iets aan de hand is, wat ik vroeger verdoofde met de drank; het niet tevreden zijn met mijn leven, met mijn zelfbeeld, niet verwerkte problemen enz. Maar god, wat is het een klus om dit allemaal 'aan te raken' zonder dat ik mijzelf kan verdoven..

 

In ieder geval: bedankt voor jullie reacties. Fijn ook dat jullie je erin herkennen. Zo voel ik mij niet alleen in de strijd tegen 'deze ziekte'.

[lady jane]

draai het eens om; wat kicken zal het zijn als het jou wel lukt in één keer!
Wat een kwaliteitstijd-winst en wat een reden om fier te zijn.

Ik had vele pogingen achter de rug in mijn uppie, maar hier met frummers erbij

lukte het me wel in een keer. Dat was een boost voor mijn, toch slechte zelfvertrouwen destijds.

Alle energie die ik in drinken, regelen, ruimen, katers enz had gestoken

begon ik zachtjesaan weer en leukere dingen te kunnen stoppen.

Mijn geisoleerd leventje werd langzamerhand uitgebreid, net als mijn mogelijkheden tot sporten,

sociale contacten en vrijwilligerswerk. Ineens kan ik weer kiezen uit wat ik wil doen, met anderen

of mezelf, wanneer en waar. Maar het heeft tijd nodig gehad. Het eerste jaar kwam ik ook alles tegen

waarvoor  ik dan verdoven nodig dacht te hebben gehad. Dat was niet fijn, om het maar even tactisch te zeggen.

Mijn overleven werd pas na dat 1e jaar weer leven en pas nog later voluit leven en genieten.

Maar tegenover al die jaren dat de spiraal neerwaarts ging, viel de tijd om de cirkel te doorbreken eigenlijk

best mee. Maar dat kon ik pas achteraf zien en beseffen.

Inmiddels is het al jaren geen strijd meer. Maar oogstjaren nog steeds. En ziek? Ik ben kern gezond.

[lady jane]

sorry dat ik het zeg Agnieta

maar adviezen geef ik ook niet meer aan jou

want het klopt bij jou zoals jij het schrijft,

maar wie weet heeft Hartendiefje er wel wat aan?
Bovendien is het aan haar er wel of niet wat mee te doen.

[mikki]

Ik zou het wel bespreken in je groep. Ook heftige trek momenten of terug willen naar hoort bij je herstel meid. Dat hebben we allemaal.

Als je het in je groep bespreekt wordt je er uiteindelijk juist sterker van en je zit daar voor jezelf en niet om de schone schijn op te houden of bezig te zijn wat andere van je denken.

Het draaid in een behandeling juist om jou en waar jij tegen aanloopt.

Daar kan je dan van leren en het misschien een volgende keer eerder herkennen en eerder terug schakelen.

Zo kom je er uiteindelijk wel!

Het is een kwestie van nieuw gedrag aanleren en om hulp vragen.

Je zit in een proces van groei en dat gaat niet altijd even makkelijk.

Gewoon delen, zoals je hier doet. Dat scheelt zoveel!

[Hartendiefje]

Het is nu bijna twee weken verder en er zijn wat vernieuwingen (een kleine update)

 

Zo heb ik mijn klachten  -mede dankzij jullie-  bespreekbaar gemaakt in de therapiegroep. Ook heb ik mijn ideeën omtrent de wisseltruc (paracetamol in de strip stoppen van de Refusal) met mijn persoonlijke begeleider besproken.  Ze schrok ervan en ze vroeg of ik dit alsnog wilde delen in de groep. Met het schaamrood op de kaken heb ik dit gedeeld met de groep. Ze hadden er begrip voor. Gelukkig wint 'mijn eigen' ik het nog altijd van het alcohol monstertje in mij, vandaar ook dat ik die truc uiteindelijk heb besproken met mijn begeleider. Ook om mijzelf te beschermen.

 

Ik zit nu bijna een week aan de Campral (zuchtremmer). Na twee weken moet het gaan werken. Ik hoop zo dat het bij mij gaan werken. Geen gedachten meer aan alcohol en geen trek meer, hoe fantastisch zou dat zijn?? :)