Voorstellen, Indigo

[Akkordeon]

Ik heb ervoor gekozen refusal op zak te houden. Heb ik iets bij de hand als de stemmetjes komen. Kan ik een pilletje nemen en zijn de stemmetjes weg. Al zou het kunnen dat het niet helemaal werkt omdat ik het de niet regelmatig neem, ik neem het risico niet. Ik ken het verhaal van een vriend die met de ziekenwagen moest worden afgevoerd. Mij niet gezien! Pilletje nemen en geen twijfel meer!

Heb er de afgelopen 23 dagen maar 2 gebruikt....

Wens je veel succes bij trek momenten!

En doe vooral verder met die schitterende inzichten van jou!

[huttula]

Indigo

Waar jij nu staat heeft alles te maken met jou.

Jij laat dit gebeuren.

Jou droogstaan

Jou groei,jou ontwikkeling.

Jij hebt jou richting gekozen

Jij bent sterker dan ooit

Dat doe jij, dat ben jij.

Onderschat jezelf niet

[Indigo]

Dank je lieve Pumpkin, blij dat het meer functie heeft dan alleen 'ikke' : ) En jaa Kruidenthee, dat terugstappen in oude patronen, hou op.. Maar gelukkig is er nu tenminste het besef dat ik dat doe. Zo lang alles onder de mantel der alcohol bleef, kon ik mijn kop in de grond blijven steken. Nu steeds meer mijn kop eruit, en beetje bij beetje verder om me heen kijken. 

En Huttula, jouw mooie schrijfsels geven me zo vaak hoop. Hoop dat ik op een dag om me heen kijk, en besef: het is goed zo, ik ben wel oké zoals ik ben. Niet meer geleefd worden door oude patronen, oude overlevingsmechanismes. Dank daar voor!

Als ik hier even terug lees, zie ik zo vaak het woord 'ontroering' van mijn pen staan, voel bijna schaamte dan, zo van sentimenteel schaap... maar zo is het wel. Een groep mensen die mij begrijpt, mensen waarbij ik me steeds meer 'thuis' voel, en dat is een zeldzaam iets....

 

Akkordeon, dank je voor je lieve reactie! Eigenlijk zijn het niet meer 'trekmomenten', die waren er veelvuldig in het begin. Momenteel is het eens per maand, eens per twee maanden... een associatie, iets dat nog niet de revue gepasseerd had sinds ik niet meer drink. En de ene keer pakt het mild uit, een andere keer weer even alles uit de kast trekken. Zoals laatst, dat duurde uren. Heeft niks meer te maken met de 'lichamelijke' verslaving uiteraard, wel met die associatie die soms heel sterk kan zijn. Heb 'stappen' ingebouwd voor zo'n aanval. Het over me heen laten komen, voelen, en maar even laten.... Vaak wordt het me in de loop van zo'n trekaanval wel duidelijk waar het vandaag komt. Als ik het gevoel heb dat ik het niet red, gelijk naar het forum rennen... En de belangrijkste van allemaal: verder helemaal niets doen (tenzij het een blok om is door het bos). Met mezelf afgesproken dat als het weer eens zo sterk terug komt, als het zo heftig is, ik die dag NIKS doe, niet zoals vroeger naar de supermarkt spurten. En keer op keer is gebleken dat de volgende dag het gezond verstand, gezond voelen weer terug is gekeerd. Plus enorme blijdschap en dankbaarheid dat ik de dag ervoor niet toegegeven heb. Per dag leven en besluiten blijft zo helpend. 

 

Ik probeer het maar niet meer te 'begrijpen'. Blijkbaar zijn bepaalde associaties zo sterk dat er plots die golf over me heen komt. Ach, als ik eens in de zoveel tijd weer even moet knokken, blijven staan in heftige branding, het is eigenlijk wel oké, geeft balans want anders ga ik er te licht over nadenken als het weer een tijdje vrij moeiteloos lijkt te gaan. Plus geeft me weer reden om nooit te bagatelliseren. Het viel niet mee, anders was het met gemak heel snel uit mijn systeem gegaan.

Alcohol is nooit een oplossing, alleen maar een enorm probleem erbij

[Akkordeon]

Zo mooi verwoord! Alweer.

Jij bent hier echt goed in!

Super hoe je schrijft over het gevoel de dag nadien, als je weer gewonnen hebt! Stoppen is inderdaad veel meer dan kommer en kwel!

Doe vooral zo verder: jij gaat goed!

[Indigo]

Wat heb ik me druk gemaakt.... Voorgaande jaren, als de kids op vakantie gingen met hun vader, slempen, zelfmedelijden. Dit keer: relaxen, uitslapen, uitgebreid ontbijten, in de tuin zitten met een heerlijk boek, rust. Geen enkele behoefte om te drinken.

Soms denk ik dat ik stil sta of dat alles veel te langzaam gaat. Maar dan weer een besefmoment zoals nu.

Het leven is veel beter zonder wijn, ik ben vele malen sterker dan vorig jaar zomer.

 

Heb er zin in! Een lieve vriendin komt terug van haar vakantie komende week, samen paar dagen weg. Nog een aantal dagen naar familie. Denk dat deze vakantie voorbij gaat vliegen, even niet zorgen voor, ja voor mezelf... hoogste tijd 

[Monster]

diezelfde glimlach deel ik met Gerrit, práchtig om te lezen!

[Akkordeon]

Hoi Indigo,

Dat vind ik nu het grootste voordeel van gescheiden zijn: even vakantie kunnen nemen van mama zijn! Geniet van die tijd voor jezelf! Je hebt hem zo verdiend!

[Indigo]

En toen waren we een week verder.... Kan me niet heugen dat ik ooit een week volslagen alleen was. Kids, vriendinnen, zelfs mijn lieve buurtjes op vakantie. Zo zal misschien een stilte retraite voelen, alhoewel je dan nog allemaal mensen om je heen ziet,

Had met mezelf een aantal zaken afgesproken, wat hoort bij een 'echte vakantie'? Ten eerste beschouw ik mijn huis even als vakantiehuisje. En dat houd je aan kant, maar je hoeft bijvoorbeeld niet de ramen te lappen of te klussen ; )

Dat gaf al rust, verder besloten alleen zaken te gaan doen waar ik zin in heb. Veel lezen, wandelen, naar het water gaan, mfn oefeningen, lekkere gerechten koken die mijn kids niet lusten maar waar ik dol op ben. Feestpakket!

 

Nou zou ik het liefst melden dat het alleen maar heerlijk was.. Zou ik liegen. Nogal een confrontatie met mezelf, doorleven van emoties. Van 'hèhè tijd voor mezelf', genieten, naar leeg en alleen voelen. Naar weer genieten... Klinkt nogal wisselvallig, en was het ook. Maar ik heb tegen geen enkel gevoel gevochten. Want alles hoort bij mij. Moest denken aan wat ik laatst las van Lady Jane, dat het omarmen van gevoelens van leegte ook weer voor een soort 'compleet' gevoel kunnen zorgen. Waarheid. 

Dank je voor die wijsheid.

Een ervaring rijker, zonder verdoving, of me richten op anderen in mijn omgeving. Elk gevoel er laten zijn, ken mezelf weer een stukje beter. Begin volgende week lekker er tussen uit, dan heb ik mijn 'vakantiehuisje' ook wel een beetje gezien 

[Akkordeon]

Zo herkenbaar...

[Indigo]

Paar dagen ertussen uit geweest, morgen weer vier daagjes weg, lekker! En wat nog fijner is; alcohol heeft me deze vakantie nog niet 1 x bezig gehouden, waar ik wel bang voor was... En zo zie je maar weer, een mens maakt zich vaak veel te druk.

Kalmte en wijsheid voor iedereen die het nodig heeft, en tot ergens in de loop van volgende week!

[Monster]

wéér 4 dagen pleite.............pffff

 

MOET DAT NOU HARDOP?

och lieve Indigo, geniet maar met volle teugen.

[vino]

Geniet maar lekker Indigo. Gelijk heb je.

[Indigo]

Dank lieve mensen, het was goed om er even uit te zijn.

Moest hardop lachen om jouw heerlijke reactie Monster, jaah was decadent joh!! Vijfsterren hotel, alles dr op en dr aan.

Euh, met mijn oude autootje naar familie getuft aan de andere kant van het land. Mijn oude moedertje en tante, was weer de hoogste tijd dat ik mijn gezicht daar liet zien. En inderdaad geen wifi, 'wat is dat eigenlijk?' haha.

Nu vond ik het vroeger altijd een straf, naar mijn ouderlijk huis gaan. Te veel nare herinneringen, mikpunt van het dorp. He daar is die dochter van die alcoholist, heee jij aso, je bent niks, je bent lelijk, jij hoort dood, jij hooooort hier niet. Rennen, verstoppen anders kwam er weer een pak rammel. 

Die echo's waren voor mij nog lang hoorbaar als ik daar kwam. Ook de reden dat ik op mijn 19de besloot te vertrekken. Zo ver mogelijk weg, een nieuwe start. 

 

Nu is dat 25 jaar geleden, de mensen van toen, ze zijn er niet meer. En het wordt steeds relaxter om daar te zijn. Niemand ziet mij meer zo, ben nu een volwassen, verzorgde vrouw, niet meer dat verwaarloosde kind. Ben een vrouw die heeft lief gehad, vriendschappen heeft gesloten, kinderen heeft gekregen. 

Maar het besef dat ik me nog steeds diep van binnen dat kind voel, kwam weer even hard binnen de afgelopen dagen. Je kunt nog zo ver en hard rennen, je neemt jezelf mee. 

 

Wat ik de afgelopen 7 jaar met alcohol 'bereikte', niet zo bang, contacten leggen, een relatie aangaan, etc, Ik bedekte mijn basis, die zegt; kijk de kat uit de boom, vertrouw mensen niet te snel, de wereld is vaak een onveilige plek enz, oftewel een doodsbang kind van binnen. En met dat doodsbange kind moet ik nu weer leren dealen nu ik nuchter ben. Want hup goot er wijn in, en plots durfde ik! Maar het heeft nooit iets goeds gebracht. En mijn 'sociale fobie', of hoe je het ook noemen wilt. het zat er natuurlijk gewoon nog steeds. Ik leek 'het perfecte middel' gevonden te hebben om er weinig last van te hebben. Maar dat middel werd mij de baas, plus ik was nooit ECHT in sociale settings, Alleen een paar echte, close vriendinnen zagen mij zonder 'hulpmiddel', en hoe vaak ze ook zeiden/zeggen dat ik goed, mooi, interessant en nog veel meer ben, het kind in mij gelooft er niet in. 

 

Belachelijk eigenlijk, dat zo veel jaar later mijn jeugd nog steeds mijn doen en laten bepaalt. En vooral laten. Ik wil graag meer contacten, ik wil me vrij voelen om te gaan waar ik wil. Maar vooralsnog voel ik nog steeds 'het net' om me heen knellen. Het net wat er natuurlijk gewoon nog zat, maar 'losser' leek te zitten door de wijn. Dat was uiteraard een illusie, schijnoplossing. Ik ben beperkt, voel me in bepaalde opzichten een kleuter. Met zijwieltjes gaan leren fietsen. Leren de wereld te verkennen met meer vertrouwen. 

 

Pff tis een lang verhaal geworden en tja wat moet een ander hiermee? Draagt dit ook maar iets bij voor anderen?... Ik weet het niet. En dat ik het forum de afgelopen vier dagen even 'los' liet, was min of meer bewust. Had op mijn mobieltje kunnen prutsen.. Maar ook het besef dat dit voor mij wel een heel makkelijke manier is om mezelf te kunnen zijn. Want achter een scherm, op afstand... Aan de ene kant geweldig, we steunen mekaar op ADB te worden/blijven, en heeft mijn mensbeeld weer veel meer kleur gegeven. Mooie, betrokken, lieve mensen komen voorbij op dit virtuele pad. Ow heel leerzaam en onmisbaar in het droog blijven, maar er wachten mij ook stappen in real life. Te veel op virtual reality storten is ook niet de weg. 

 

In het weekend komen de kids terug van vakantie, volgende week begint school weer en dan gaat moeders nieuwe stappen maken. Eindelijk eens een bezoekje aan de huisarts. Heb in een ver verleden cognitieve therapie gevolgd, veel inzichten maar weinig veranderingen. Voor 'mijn soort' problematiek is toch vaak groepstherapie de aangewezen stap, iets wat ik almaar uitstelde... Want doodeng.. Praten, delen, leren in een groep, slik. Maar ik wil het gaan opstarten. Wil niet als een muurbloempje achter de geraniums eindigen. Qua vrijwilligerswerk ga ik ook verder om me heen kijken, naast het 1 op 1 buddygebeuren, ook eens verder kijken.. Kijken naar baantjes met meer 'groepsdynamiek', slik. Dat een betaalde baan er vooralsnog niet inzit, zal ik moeten gaan accepteren. Heb een vorm van reuma, en gaat vaak lang goed. Maar eens in de zoveel tijd ga ik onderuit, plat met zware pijnstillers. En dat werkgevers daar niet op zitten te wachten, blijkt wel uit afwijzing nr 500. 

 

Pfoe dit is niet bedoeld als klaagzang! Hoop ook niet dat het zo over komt. Maar als ik lees dat mensen hier naar forummeetings gaan, mekaar opzoeken, dan voel ik me weer ff heel klein. Wat zou ik dat graag kunnen/durven! Me bevrijden van al die beperkingen die ik mezelf opleg.. Me ook daarover goed en vrij voelen, zoals ik me vaak blij en tevreden voel over het niet drinken.

 

Voor degene die zich door deze tekst heen geworsteld heeft, dank voor het lezen...en wat moet je erop zeggen? Stap uit je slachtofferrol en begin met leven, zoiets... Ik werk eraan, en ga er nog harder aan werken. Terug naar drinken is geen optie, wat was dat enórme stilstand. Nu op eigen kracht mijn 'issues' het hoofd gaan bieden. En mensen die ook maar iets herkennen en tips hebben, heel graag!

 

Nu weer hard aan de slag met schoolzaken voor de kids, waaronder kaften van boeken. Komen ze lekker onderuit zo, door deze vakantie met hun vader   Fijne dag!

26 augustus 2015 bewerkt door Indigo

[lady jane]

hier nog een Indigo

je gaat goed en je komt je issues tegen

bij mij vielen ther.kwartjes ook pas een poos

na het stoppen.

ga maar door zoals je gaat meis. :rose:

[JoAnn73]

Als er een jong meisje voor je stond met nare gevoelens, een verhaal over wat ze heeft meegemaakt of iets waar ze heel erg mee zit, zeg jij dan tegen haar 'wat een klaagzang', 'wat moet ik hiermee?', 'stap uit je slachtofferrol en begin met leven'?

Het kind in jou krijgt deze uitspraken wel regelmatig om haar oren. Ik zou es even heel liefdevol met dat meisje gaan praten en vragen wat er echt is?

(En terwijl ik dat schrijf stromen hier de tranen, ook een spiegel voor mezelf)

[Indigo]

Dank jullie voor de lieve reacties  

Heb net mijn vorige bericht even aangepast, want ik heb een groep gevonden!

In het verleden ooit alle moed bijeengeraapt en een AA-groep vier weken bezocht, maar sloot niet echt aan qua sfeer en groep.

 

Heb vanochtend een andere AA-groep benaderd. Contactpersoon gebeld, wat een fantastisch en fijn gesprek, lange tijd aan de telefoon gezeten. Heb tien keer moeten slikken voor ik durfde te bellen, maar zo blij dat ik het gedaan heb. Hij nodigde me gelijk uit voor de meeting van vanavond. Eerlijk gezegd dat ik doodsbang ben om te komen, nogal last heb van 'mensenvrees' en wat heeft deze man mij op mijn gemak gesteld. Onvoorstelbaar warm, hij wacht me zelfs op bij de deur om binnenkomst iets gemakkelijker te maken. Het gaat me bloed, zweet en tranen kosten, maar réken maar dat ik daar vanavond op de stoep sta. Ik heb al veel te lang alles ontlopen wat me 'bang' maakt. Kop uit het zand.

 

En jaa het is triest, de strengheid naar jezelf, in plaats van dat deel troosten. Moet ook zeggen dat er weerstand komt bij mij als er over 'het kind in je' gesproken word. Zo van tja dat was toen, moet ik daar nu nog mee gaan communiceren? Maar inderdaad, als ik kijk naar mijn kids, elk verdrietje verdient troost, een knuffel, geruststelling. Wat ik zelf niet gehad heb, kan ik goddank wel geven aan hen... En als ik dat allemaal in mij heb, zou ik het op de één of andere manier misschien kunnen gaan toepassen op mijzelf... de tijd zal het leren... 

 

Wat is er nog onnoemlijk veel te leren voor mij in dit leven. Wat een rollercoaster, niet meer drinken. Euforie, leeg, depressief, dankbaar, bang, blij, wat passeert niet de revue? Maar ik voel de dorst naar leren, ervaren zo sterk. Dan zullen er ook wel degelijk zaken gaan veranderen. Momenteel vooral dankbaar, alleen maar dankbaar... Pfff telkens staan tranen hoog, de 'trend' op dit moment in mijn gevoelsleven... Zullen we ze maar lekker laten gaan JoAnn, Want dit zijn pure tranen, zaten blijkbaar ergens nog opgehoopt en hoogste tijd dat ze er eens uitkomen.

 

Lijkt soms of zaken op hun plaats vallen, zo maar, extra cadeautjes.... De mindfulnesscursus die mijn huisarts mij spontaan aanbood, waardoor ik kan dealen met al dat gevoel.. Het vinden van een forum met zo veel steun. En nu vanavond, de stap naar deze nieuwe groep.Wat ik er over gehoord heb, het klinkt geweldig. 

 

Sorry als ik soms even niet veel reageer hier, loop momenteel snel over.. En erg veel bij te lezen nog.. lieve groet

[lady jane]

[Indigo]

Helemaal op, total loss, zo lekker naar bed maar nog even hier kijken... Wat kostte dat bergen energie, ernaar toe gaan. Maar het was fijn, warm, bad van herkenning, nu nog leren ontspannen daar... Kreeg van een vrouwelijke groepsgenoot spontaan een knuffel bij het dag zeggen, en báf, hele weg naar huis tranendal.

En nu kijk ik hier en weer báf. Tjee en ik dacht altijd dat ik niet kon huilen... Lieve Lady Jane, dank je voor deze knuffel. Het hangt in de lucht vanavond.... knuffels.. ikke?... Slaap lekker iedereen 

[lady jane]

zeg je nee

krijg je er twee☺

27 augustus 2015 bewerkt door lady jane

[hummer]

Lieve Indigo,

Dank voor het delen van jou diepste gevoelens. Je helpt mij enorm!

Het kind in jezelf, is dat niet wat wij allemaal moeten koesteren. Wat mij hierbij geholpen heeft is een foto op te zoeken van mezelf als meisje van ongeveer 6 jaar. Een van de weinige foto's van mezelf. Ik heb een mooi lijstje gekocht en haar op mijn nachtkastje gezet. Iedere avond voor het slapen gaan heb ik contact met haar gezocht en heb haar de liefde gegeven die ze zo hard nodig had. Soms pakte ik een kussen en visualiseerde dat het dat kleine eenzame meisje was. Nam "haar" op schoot en trooste haar. Het werkte voor mij heel helend. Na mijn verhuizing is ze weer ergens in een doos blijven zitten, ik ga haar weer opzoeken.

Dank je dat je mij hieraan herinnerd.

Wat goed dat je naar de groep bent gegaan, moedig!

Liefs Hummer

[Indigo]

Gerrit en Lady Jane: 

En dank je voor je lieve bericht Hummer.. Wat je benoemt, het delen, fijn dat het toch voor anderen iets kan betekenen. Aan de andere kant voel ik me er niet helemaal lekker, te kwetsbaar bij, en denk ik dat ik bepaalde zaken in een soort dagboek voor mezelf overplaats... Niet alles hoeft hier tot einde dagen te staan....Overigens is JoAnn degene die, net als jij, op een mooie manier omgaat met 'het kind' in jezelf, ik klungel daar nog enorm mee 

 

Mijn weg vinden op forums.... Vind het soms nog heel moeilijk. Vaak een warm bad, maar van bepaalde zaken krijg ik een hele nare smaak in de mond, als het gaat om onterechte klappen uitdelen aan oprechte frummers. Dan krijg ik weer de neiging om maar niet meer in te loggen, niet meer te komen. Maar dan zou ik weer wegrennen voor dergelijke zaken en uiteindelijk heb ik mezelf daarmee. Dat er op dit forum regels zijn geeft een stukje meer vertrouwen, maar neemt toch niet weg dat er ook zonder scheldwoorden mensen neergesabeld worden. En dan vraag ik me af, zouden mensen dit in real life ook doen? Zo maar uit het niets iemand, recht in zijn gezicht, in de ogen kijkend zó uithalen? Ik denk het niet eerlijk gezegd. Virtueel heeft voor- en nadelen.

Moge duidelijk zijn dat ik het niet over de Wie is wie draad heb, alleen maar mooi en warm. En de keren dat ik dacht, zoals eerder vandaag, laat ik even lezen op de dagdraad... Had al vaker bedacht dat ik dat niet meer ga doen, niet goed voor me is (en wil niks afdoen aan wél fijne, mooie zaken daar!).

 

Maar kreeg er een brok van in mijn keel vandaag... Als er iemand niet, NOOIT neerbuigend of hoogmoedig is, altijd steunend en warm is... Mijn God, ik zou er spontaan van gaan drinken

[lady jane]

Als het hier veiliger is dan ook maar hier blijven meis,

zeker nu je nog zo kwetsbaar bent.

Maar als oudgediende durf ik mijn hand in het vuur te steken

voor degene die jij noemt als die MG neersabelt (dan eerst vragen

of hij dat zelf ook zo ervaarde misschien?). het vervelende is dat eenmaal lezen

of incidenteel ook dingen uit het geheel van konteksten haalt. Bij mijn weten komen er hier

geen mensen met de intentie iemand neer te sabelen. En iedereen heeft zijn eigen stijl, karakter, drankverhaal.

Dat maakt veel uit hoe woorden over komen, helaas soms. Hoe vaker je anderen leest des te makkelijker begrijp

je de bedoeling en hun soms kromme manier van. Of in dit geval de schrijfwijze mis-interpreteren.

Jammer, maar maak het niet groter dan het is. Dat is nl hoe de misverstanden ontstaan. En de een lees ik ook liever dan de ander. Soms triggert me dat in irritaties voelen, boos, verdrietig en soms geschokt zijn zelfs. daar moet ik dan zelf iets mee; en meestal spiegelt het dan iets bij me wat ik in real life hier ook heb. Dus ik zie het forum als een mooi oefenterrein.

27 augustus 2015 bewerkt door lady jane

[Monster]

Indigo, je tekst is niet als klaagzang ontvangen door mij. Het is eerlijk. Ook herken ik je moeite met Het Innerlijke Kind. Toch lees ik alles daarover wel anders: ik dacht/denk tot nu toe dat er bedoeld wordt dat wij als kind tot een jaar of 5 of 6 , heel open, onze intuïtie nog durven volgen. Niet gehinderd door volwassenen die ons 'leren' hoe wij denken moeten, reageren mogen, wat we mogen voelen, wat 'normaal' is. Opvoeden/aanpassen heet dat. Dan gaan we dat doen omdat dat de minste corrigerende tikken/ gesprekken oplevert en zo verdwijnt onze authenticiteit, onze ware aard. We zijn gaan doen wat moet, om te overleven. We gedragen ons. Al snel reageert niemand meer op wat we echt nodig hebben, omdat we dat niet meer uiten.

Ik denk dat er bedoeld wordt dat we weer naar ons gevoel moeten leren luisteren en onze gevoelens naar onszelf erkennen. Zonder ons te hoeven gedragen, gewoon leren weer eerlijk te zijn en te zeggen wat we nodig hebben. Tegen onszelf. Zonder waardedaling of ander oordeel daarover.

Zoiets.

Misschien heb ik het wel helemaal verkeerd begrepen.

 

Ik vind het heel moedig van je dat je een groep hebt bezocht, ondanks eerdere matige ervaringen. Een doorbijter ben je.

Wees maar héél trots op jezelf. Je bent een voorbeeld om te lezen.

Dank je wel voor het delen.

[JoAnn73]

Precies dat bedoelde ik met 'het kind in jezelf'.. emoties die niet verder mochten ontwikkelen in een bepaald gedeelte van je jeugd, waar je nu naar mag kijken. Nu als volwassene. En als volwassene pak je het kind als het ware bij de hand om het te helpen die emotie te voelen. Zoals je bij je eigen kinderen ook zou doen. Begrijp ook best dat het weerstand oproept. Of misschien juist pijnlijke emoties uit die tijd. Het hoeft ook niet, maar het zou helpend kunnen zijn. Het helpt mij soms wel om het zo te doen, dan ben ik weer wat liever tegen mezelf

[Indigo]

Dank voor jullie reacties.. Er gebeurt veel met me momenteel.

Over het kind in je, over zelf iets moeten met je reacties.

Op een bepaald level bén ik nog dat kind, zie het ineens. Kijk met grote ogen, ga glunderen en gloei bij mooie zaken in de wereld (kleuter), maar kijk óók met een soort vergrootglas naar onrecht (in MIJN ogen dan he).(ervaringen latere leeftijd). Ik weet niet zo goed wat ik daarmee moet. Spring op zaken waarbij ik het gevoel heb dat er onrecht speelt. Het zegt alles over mij. Ik wil dat er alleen maar fijn met elkaar omgegaan wordt, ik wil geen onrecht meer zien, ik wil niet dat wie dan ook nog gekwetst wordt etc etc etc. Ikke wil… kinderlijk, en ik zie soms ‘onrecht’ waar het niet is, is in ieder geval al 1 keer gebeurd hier, was gewoon humor pffff.

Denk dat ik even een time out neem, even tot rust komen. Te veel woorden in mijn hoofd (was dat niet een nr van De Dijk?). Sinds heel klein sleep ik de halve bieb mee naar huis, en verlies me in woorden, verslind ze. Maar een boek is eenduidig, terwijl we hier te maken hebben met ontzettend veel auteurs.

 

Twijfel over veel zaken. Dat ik snel ‘spoken’ zie is me nu wel duidelijk, daar moet ik absoluut iets mee.. maar andere zaken…. Als troost, steun, complimentjes gezien worden als een uiting van ‘ego’… Dan ben ik dus ook neerbuigend bezig? Aan de andere kant, goddank voor al die ‘neerbuigendheid’ van mensen sinds begin dit jaar, want zonder al die zaken heeft een forum weinig waarde (voor mij) en was het me absoluut niet gelukt het nu zeven maanden droog te houden. Het gevoel van ‘wij samen’, juist dat zorgt ervoor dat ik eindelijk een stukje verder kom in mijn strijd. Maar momenteel voel ik me nu wel geremd om te reageren zoals ik doe en zoek en graaf ik naar mijn ‘hooghartigheid’.. Kan het nog niet vinden, voel me nog steeds piepklein. Een kleuter die veel warmte mocht ontvangen sinds ze online ging, en dat op haar eigen manier probeert door te geven. Balans geven, nemen, die zoek ik overal.

 

Lief Monster, "gewoon weer leren eerlijk te zijn en te luisteren/zeggen wat we nodig hebben"… Was dat maar zo Gewoon... Veiligheid komt dan als eerste bij mij op… Warmte want er is al zo veel kou..

Een utopie? … Woorden staan zwart op wit, maar zijn rekbaar, draaibaar, en worden ingegeven door iemands gevoel, strijd, verleden. Woorden lijken eenvoudig, maar daarin kan een ieder zo veel tinten zien. Zonder gezicht, zonder het kunnen ‘aflezen’ van gemoed of intenties.

Mijn hoofd loopt over, het is daarboven veel te druk.. Ik kies even een tijdje voor meer rust, even niet virtueel maar juist mediteren, wandelen, lachen met mijn kids en wennen aan de nieuwe groep.  Mijn harde schijf rebooten, en daarna hopelijk wat rustiger verder hier, kan maar zo veel handelen tegelijkertijd aan ‘leerkost’.  En oh ja, dan als eerste de titel van mijn draadje veranderen, irriteert me elke keer als ik het zie. Wilde bij aanmelden hier dat het vooral ‘leuk’ overkwam pffff. En daarbij, nog even en het wordt oudbakken.

Jezelf zijn, puur jezelf. Zonder pretenties of angsten, zoektocht. Ik wil (kind) gewoon 'simpel' blijven denken. Een vriendelijk woord is een vriendelijk woord, zonder ‘achterliggende bedoelingen’. Punt.

Lieve groet