Zaterdag, 6 januari

[visje]

Hee Anna, mijn man had het over een comp. die geloof ik op ons andere kantoor ongebruikt staat. Wel geloof ik een model van 3a4 jaar uit, maar als internet het doet... Nou hij gaat het even navragen, misschien anders iets voor jou, of tijdelijk. Je hoort het nog wel.

[Francesca]

Nu ja, 'geen zin' is ook niet gemakkelijk om te denken, hoor. Moet ik naar mezelf gaan kijken en beseffen dat ik soms ook niet in de stemming ben voor bepaalde dingen, dat het niet altijd met de persoon ik kwestie te maken heeft. Ach ja, een mens is soms zo geconditioneerd.

[pietjepuk]

goedemorgen,

ja, daar ben ik weer, maar ik lees inderdaad vaak mee en af en toe voel ik weer de behoefte om te reageren. Zo ook nu, over het wel of niet de reactie krjigen die je wilt (en dat gaat dan híer op maar ook in het dagelijks leven)

Ik denk dat het er ook mee te maken heeft dat we altijd een EXTERNE goedkeuring zoeken over onszelf. Dus als je niet tíjdig het bewijs krijgt dat wat je schrijft of zegt goed is, dan word je onzeker. Als je, zoals inmiddels een aantal van ons gelukt is, je 'eigenwaarde' niet afmeet aan wat anderen van je denken, vind je het lang niet zo interessant wat de reacties op je stukjes zijn. Maar als je dan meteen denkt: oh, ze vinden ME niet interessant, dan is het heel beladen wat en wie en of er iets terugkomt.

Of het bij jou zo is, Cato weet ik helemaal niet hoor, maar ík heb dat nog steeds heel erg. Die bevestiging van buiten speelt nog een veel te belangrijke rol.

Sterker, als ik iets mail naar iemand maak ik me al kwaad bij het idéé dat er niet snel genoeg gereageerd wordt!
Want diep in mijn hart voelt dat als: 'zie je, er wordt geen prioriteit aan mij gesteld' of 'ik ben blijkbaar niet belangrijk genoeg' terwijl ik eigenlijk zou moeten denken: 'goh, die is vanmiddag zeker wat anders aan het doen' of: 'jee, hij moet blijkbaar over het antwoord nadenken' maar het krjigt een extra lading omdat je de reactie meteen betrekt op je eigen 'ZIJN".

Zó is het bij mij, en dan kan Tactus me 100* zeggen dat dat niet helpende gedachten zijn, daar hebben ze volkomen gelijk in, maar hoe verander je die manier van denken??

groetjes

PietjePuk (de piekeraar)

[Lady]

Als ik lekker in mijn vel zit, in ieder geval dicht bij mezelf ben, dan heb ik niet veel verwachtingen, het komt zoals het komt..zo'n houding.
Ik wil ook proberen niet aan de denkbeeldige verwachtingen van anderen te voldoen, althans..me niet gedwongen voelen. Ik wil ook liever niet de onzekerheid van een ander overnemen, want dat is wel een HSP-trekje van me. Als ik lekker in mijn vel zit, kan ik me ook beter op een gezondere manier afschermen daarvoor.

Maar misschien dwaal ik nu te snel af.

(Ik type ook te snel:)

[Mick]

@fran:
Dat de ander geen zin heeft, is inderdaad ook best een moeilijke. Ben ik niet belangrijk genoeg om zin voor te maken?

[Mick]

Ik ga even weg uit deze leuke (vind ik althans) discussie. Gaan even de stad in.

tot later

[stien]

Mick en Fran, zeer herkenbaar waar jullie het over hebben. Ben n.l bezig in het boek De herontdekking ook van Ingeborg Bosch. Het is zo duidelijk geschreven, dat er geen ontkomen aan is dat je bij je zelf te rade gaat van waar komt mijn gedrag vandaan. Je kindertijd? Onverwerkte emoties?
Nou was ik de laatste jaren behoorlijk afgevlakt, zo zou je het kunnen noemen. Nu komen de emoties nogal heftig terug, soms te heftig. Maar ik begin er nu bij stil te staan, de volgende dag kan ik het me herinneren (is echt wel uniek) en begin mezelf af te vragen waar die heftige emoties vandaan komen.

Voorbeeld, hield vorige week de deur voor mijn man open, kon hij met de boodschappen zo doorlopen.
Maar bij het de drempel overgaan gleed hij uit en tja van schrik kreeg ik de schuld. Normaliter ben ik er niet en moet hij zelf de deur openen en heeft dan houvast. Ik reageerde terug buiten proporties, had er eigenlijk niets meer mee te maken. Was zo kwaad, normaal had ik allang.......maar dan had ik het de andere dag of niet geweten of niet over nagedacht. Be ik nog te volgen?

[Lady]

Doei Mick, veel plezier.

Ik ga even een middagdutje doen als het lukt en anders wat nadenken.
Ik heb i.v.m. hoodpijnklachten de laatste dagen, voor het eerst cafeïne-vrije koffie gedronken, misschien helpt dat ook tesamen met meer naar buiten en meer ontspannen.

Fijne middag allen en tot later.

Liefs, Lady.

[Francesca]

Goh, Lady, als je je onzeker voelt of steun verwacht, ben je kwetsbaar, en dan komt het natuurlijk dubbel zo hard aan als het ff niet gaat zoals je zou willen.

Maar inderdaad: heb je hogere verwachtingen omdat je onzeker bent? Of word je onzeker omdat je hoge verwachtingen hebt?

De kunst zou zijn om minder verwachtingen te koesteren, maar het kost tijd om zoiets 'te leren'. Als je onzeker bent, zoek je bevestiging, hé. Als je zekerder bent van jezelf, ben je blij met bevestiging, maar zit je er niet wanhopig naar te hengelen en valt je hele persoonlijkheid in meteen in duigen als iemand die bevestiging niet geeft.

Idem dito met zelf 'nee zeggen'. Vind ik vaak ook moeilijk. Maar dan doe ik mezelf tekort door ja te zeggen terwijl ik eigenlijk niet wil -- ik heb het hier eigenlijk over vaak heel kleine dingen waarmee je niemand echt zwaar kwetst of zo -- en dan zit dat te wringen vanbinnen en word ik alleen maar nijdig. Het is echt bevrijdend om nee te leren zeggen als je voelt dat je je eigen grenzen overschrijdt. Ik heb dat heel erg gevoeld met mijn moeder, toen ik zei van 'ik kom om de 10 dagen op bezoek en niet vaker, maar als je naar de dokter moet of zo, zal ik wel meegaan'. Toen kon ik eindelijk weer vriendelijk zijn tegen haar, en ik ben daar achteraf erg blij om geweest, omdat ons laatste gesprek positief was, en ik achteraf geen schuldgevoelens had.

Als je dat van jezelf ondervonden hebt, begrijp je ook beter het uitblijven van reacties of weigeringen van anderen. Ik weet dat ik zelf soms ook kan claimen, net als mijn moeder, maar nu besef ik hoe vervelend dat voor een ander kan zijn. Maar alweer moet ik mezelf daarin met rationele argumenten overtuigen, hoor.

Fran

[Francesca]

Misschien is alcohol daarom zo verleidelijk: het doet altijd wel wat je ervan verwacht.

[stien]

Pietjepuk, goedemiddag,

Soms heb ik er last van, dat wil zeggen als ik echt om een antwoord verlegen zit. Als ik echt iets wil delen wat me hoog zit. Maar ik denk dat je dat wel kunt laten weten hier op het forum. In het begin heb ik die fout gemaakt en ben niet duidelijk geweest. Bij andere zaken, zit ik weer gewoon wat overdenkingen van me af te schrijven of maak een misplaatste opmerking. Kan er niet zo mee zitten.
Soms schrijf ik naar bepaalde personen, zijn ze inmiddels van het forum af. Soms is het ook niet te doen om overal op te reageren. Ik denk dat je of duidelijk moet zijn in hetgeen je verwachting is , anders het laten voor wat het is.

[pietjepuk]

Maar Stien,

Ik bedoel ook gewoon in het dagelijks leven hoor. Niet alleen op het forum. je verwachtingen op ieder punt veel te hoog stellen, en als ze dan niet uitkomen het als een ' bewijs' beschouwen dat het met mijn eigen 'ik' te maken heeft.

Kijk ik zou natuurlijk nu ook kunnen denken, dat nu ik een stukje schrijf Lady meteen een middagdutje gaat doen en Mick meteen de stad invlucht.

Dat is toch ook curieus????

(even voor alle duidelijkheid; dit laatste is een grapje hoor!!!!)

Pietje de Piekeraar

[Francesca]

Hihi, Pietje, ik vond het gewoon jammer dat Lady een dutje ging doen en Mick de stad in trok. Maar het is een heel mooi voorbeeld van hoe het inderdaad kan werken.

[stien]

Tja, ik rolde er ook zomaar weer in. En ja ieder ging ineens er weer van door, doen ze nou altijd als ik met mijn onzinnige .....op de proppen kom. Blijven jullie nog even?

[Francesca]

Nou Stien, ik weet niet of ik je wel belangrijk genoeg vind, hoor.

[visje]

Ik heb even meegelezen vanmiddag en de gedachten op mijn in laten werken. Ook ik heb graag bevestiging nodig van buitenaf over wat ik doe of wat ik denk. Ik denk zeker dat mijn onzekerheid heeft te makem net een stukje opvoeding. O.h.a. zijn vroeger veel dingen besloten en daar legde ik mij bij neer. Wilde eigenlijk geen toestanden veroorzaken. Als klein kind al niet. Toen ik 4 was is mijn broer geboren met het Down syndroom. Dit gaf het nodige verdriet binnen ons gezin en om meer verdriet te besparen bij mijn ouders ben ik altijd een voorbeeldig en volgzaam kind geweest. Wat er van mij verwacht werd deed ik, want wat mijn moeder dacht of zei was voor mij goed. Later toen ik zelf kinderen had nam ik haar mee kleertjes kopen. Had haar bevestiging nodig of het wel mooi was. In heel veel dingen ging ik mee in haar smaak en mening. Met als gevolg dat ik met iets thuiskwam wat eigenlijk door haar was uitgekozen. Het is moeilijk om hiervan los te komen en eigen zekerheid te zoeken en te vinden. Nog steeds wel. Ik denk dat ik daarom ook zo gevoelig ben voor de mening van anderen.

[Kohtje]

Dat ik me schuldig zou voelen om de slijter die met z'n zaak stopt is natuurlijk niet zo, maar dat gisternacht m'n nichtjes naar huis wilden zou ik eerder ook als een falen hebben kunnen beschouwen. Ik had me namelijk voorgenomen er een paar leuke dagen van te maken en nu wilden ze ineens weg. Had ik (wij, mijn vrouw ook uiteraard) ergens iets niet goed gedaan? Verveelden ze zich, vonden ze ons niet aardig, kregen ze wel genoeg aandacht, hadden ze zich er iets véééél leukers bij voorgesteld???? Eerder zou ik me er heel oncomfortabel onder hebben gevoeld want ik zou bijna van uur tot uur zo'n weekend van te voren gepland hebben en daar zou dus niks van terecht komen. Nu hadden we wel een paar ideetjes, maar helemaal onder voorbehoud en we zouden wel zien hoe een en ander zou gaan lopen. En nu ging het gewoon niet door door omstandigheden waar wij geen hand in hadden. Alles loopt nu anders maar niet fout omdat er niet echt iets gepland stond. We vinden het dus wel jammer maar zitten er niet mee. Geen teleurstelling, geen verwijtende gedachten naar onszelf en naar anderen. Een veel soepeler instelling en opstelling naar anderen toe doet wonderen. Want ook hierin geldt: de wereld draait niet om ons/mij. En draait gewoon door als het mij even niet voor de wind gaat.

[Francesca]

Dat herken ik wel, hoor, visje. Ik was altijd de rebel van het gezin, maar diep in je binnenste wil je toch ook aanvaard en goedgekeurd worden, zeker wat de belangrijke dingen betreft. Als je hier wat langer leest, kom je bijna altijd uit bij mensen die nooit mochten zijn wie ze echt waren, en dat is natuurlijk vernietigend voor je persoonlijkheid. Waardoor je je waardeloos gaat voelen. Waardoor je dingen doet die niet goed voor je zijn, zoals zuipen. Ik zeg altijd: als je jezelf waardevol vindt -- en daarmee bedoel ik niet hoogmoed -- doe je jezelf zoiets niet aan. Ik denk dat wij gewoon met 20 of 30 jaar vertraging volwassen worden.

[visje]

Kohtje, wat goed dat je het niet(jullie) bij jzelf zoekt. Ik zou daar dus wel een schuldgevoel over hebben, twijfel inderdaad over dat het misschien niet gezellig was of dat ik niet aardig ben. Zeker iets waar ik over moet denken en aan moet werken., want ik ben eigenlijk een heeel leuk en mooi mens!!!

[Francesca]

Tja, Koh, aan heimwee is niet veel te doen vrees ik. Kun je waarlijk in sprookjesland zitten, maar heimwee is heimwee. Zelf nooit last van gehad, want ik voelde me het gelukkigst als ik weg was van huis, maar ik heb het nog wel gehoord van anderen, dat kinderen daar zo onder kunnen lijden. Niks aan te doen oompie.

[visje]

Francesca, ja ik denk dat dat volwassen worden bij ons is opgeschoven en in het begin is er dan het wegdrinken omdat je met bepaalde dingen niet goed overweg kan en dan later de bezinning en aan jezelf gaan werken. En dat is denk ik eng, want je komt een hoop tegen op je pad dan

[visje]

Ik ga even uitloggen, zoontje wil evem computeren en ik moet mijn dweilen verder afmaken:$

[Francesca]

Ja, is wel eng, maar je kunt het ook positief bekijken: wij zijn nu eigenlijk nog maar pubers.

[Anna]

Over bevestiging gesproken. Natuurlijk ben ik ook zo'n persoon die daar heel veel behoefte aan heeft. En ik kreeg daarnet helemaal een warm gevoel bij het lezen van Visje's berichtje over die computer. Want mensen leven met mij mee, stellen het kennelijk (misschien wel?) op prijs dat ik hier schrijf want ze denken mee over een oplossing van mijn computerprobleem. Een enorme opsteker voor mij. Maar als er niemand iets zou zeggen zou ik zomaar nog een stukje dieper de put in gaan, want dan vindt niemand het belangrijk.

Ik moest lachen om je voorbeeld van Mick en Lady Pietje, want een aantal maanden geleden zou ik iets dergelijks inderdaad hebben gedacht, vooropgesteld tenminste dat ik op dat moment aanwezig was geweest. Waardoor ik meteen besef dat ik in de afgelopen maanden dan toch een stukje ben gegroeid.

Ik vraag me wel eens af hoeveel mensen er zijn (percentueel gezien op de bevolking) die zo onzeker zijn omdat ze in hun jeugd nooit mochten zijn wie ze waren, en hoeveel van die mensen (ook weer percentueel gezien) op een forum als dit terecht gekomen zijn. Dit is een van de onderwerpen die je hier, in de veiligheid van deze virtuele wereld en onder lotgenoten, vrij gemakkelijk kunt bespreken, maar waar je het in het dagelijks leven niet gauw over hebt. Want heeft iemand een onderwerp als dit wel eens met collega's of de buurman besproken? Ik niet. Wat niet persé wil zeggen dat 'wij' uniek zijn in dit opzicht.

[pietjepuk]

Kohtje,

dat vind ik dus knap he, dan heb je al een hele draai gemaakt, net zo als Ziza, die heeft die draai ook gemaakt.

En Stien, ik was eeeeeeeeven een wandelingetje maken, was niet echt weg hoor, hier ben ik weer (even).

Wat Visje schrijft, over haar moeder, herken ik ook zo enorm. VOlgens mij heeft Kohtje dat een aantal maanden geleden ook een keer geschreven, aan de verwachtingen van je ouders willen voldoen, dat is zo moeilijk om daar los van te komen.

Die voorbeelden die jij noemt Visje, ik heb geen kinderen maar soortgelijke voorbeelden kan ik legio noemen, maar dan ook nog: het helpt niet!!!
Als ik dan precies denk te doen wat ze goed vindt, blijkt dat het net even anders had gemoeten.

Bijvoorbeeld, ik ben spaans aan het studeren, mijn moeder vindt het altijd belangrijk dat wij ' onze talen spreken' dus met trots vertel ik over de voortgang met spaans, en dan zegt ze: eigenlijk zou je ook nog wat vloeiender frans moeten spreken.

Kortom: waarom probeer ik op mijn leeftijd nog zo bij mijn moeder in de smaak te vallen (lees: goedkeuring van mijn moeder te krijgen) als dat toch niet lukt!

en nu moet ik weg, dus eventueel niet antwoorden is niet persoonlijk maar vanwege het feit dat ik weeeeg ben

groetjes

Pietje