eindelijk de stap gewaagd

[lidia]

Nog bedankt, iedereen die mij met mijn verjaardag heeft gefeliciteerd, vooral Lady Jane, die er extra werk van heeft gemaakt. Dank

 

Ondanks dat ik hier een up-date wilde geven, ook voor mijzelf, kwam het er niet van, begin nu dus eindelijk.

Ik werd steeds somberder en ook angstig en kon de gedachte aan het feit dat het einde van mijn leven toch wel dichter bij kwam. Zeker als je terug kijkt, bijv. de komst v.d.€, als de dag van gisteren, maar tel er net zo veel jaren bij en ik ben in de 80, als ik het nog haal. En het idee dat ik niet meer zou kunnen reizen maakte dat ik ook niet veel zin meer had, zat eigenlijk in een neerwaartse spiraal.

De deur niet uitgaan als ik me negatief voelde en daardoor ook geen mensen spreken etc.

Ik was dus onder behandeling bij de fysiotherapeut en dat was in het begin behoorlijk pijnlijk en ook de napijn was eens zo erg dat ik een opblaas reis nek kussentje om mijn nek heb gedaan. Maar...............het hielp en na 5 weken was ik een ander mens!!

Na de 4e behandeling lag ik op de bank, uitgevloerd, want 3 nachten bijna niet geslapen (er zouden nog 2 volgen), maar ik had me voorgenomen naar de 98e verjaardag van een buurman te gaan. Had een buurvrouw meegevraagd, maar die was verhinderd en alleen gaan, daar ben ik niet zo'n held in. Toen heb ik mezelf flink toegesproken: pak een pak koeken, doe het ergens in (wijnzak met hartjes, buurman heeft nog nooit ac. genuttigd), schoenen en jas aan en gaan!!!

Dit was een keerpunt, er waren een paar mensen op bezoek en we spraken over heel vroeger en buurman wist nog dat mijn tweeling (42 jaar) blauwe overalltjes droegen toen ze 2 jaar waren. De andere mensen en ik haalden herinneringen op en toen ze weg waren, kwamen er een paar andere en  heb ik ook dingen uit mijn jeugd kunnen vertellen. Ze zaten met open mond te luisteren. Het heeft me op 1 of andere manier goed gedaan en ik kwam heel anders thuis dan ik was vertrokken.

Ik besefte dat als ik zelf geen initiatief nam, ik zo zou blijven voort vegeteren.

Dus heb ik een vriend en de man die mij Windows7 heeft geleverd en bij hem in huis woont, uitgenodigd om Sinterklaas te vieren en te eten. Dat was 2 dagen van te voren, maar ze kwamen en ik had er wat van gemaakt en het was heel leuk.

DE (wijn)buurman had ooit de videoband van mijn bruiloft in de gevangenis doorgeknipt!!!!  Boos dat ik was!!!

Daar is maar 1 van en ook geen V8 als origineel. Die band hebben ze geplakt en toen hebben we hem op DVD opgenomen en intussen gekeken. Ze vonden het een heel vreemd idee dat ze iemand kenden (ik) die tussen misdadigers en tralies in het huwelijk was getreden. Dat is het ook wel, maar ik ben er helemaal aan gewend. Zie die tralies niet eens meer. De echtgenoot trouwens ook niet.

 

Andere buren gaven een kerstborrel met hapjes, dat was ook heel leuk, hoewel ik wel wijn heb gedronken, maar niet meer dan de overige aanwezigen.

 

Mijn vrie (hier ging het mis, ik raakte p/o de delete toets aan, want typ met brace vanwege pols en toen was alles weg, maar ik probeerde niet in paniek te raken en probeerde wat dingen uit en toen zag ik hier onderaan dat de inhoud automatisch bewaard wordt en kon ik het terug halen. Dus weer wat geleerd. Mss maar in de zandbak melden, want het overkomt meer mensen, dat lees ik tenminste geregeld.)

 

Ik schrijf morgen wel verder.

15 januari 2015 bewerkt door lidia

[lady jane]

he he lidia is back

[lidia]

My dear Lady Jane,

I was here, just not visible.

[lidia]

Begin december had de vriendin die toen ik TGA had, 112 belde, gezegd dat als ik thuis bleef met mijn verjaardag, zij en haar man zouden komen. Dat was nu net het zetje dat ik nodig had om in te zien dat ik niet ergens naar toe wilde, maar ergens vandaan.

Namelijk: niet alleen thuis met de feestdagen.

Bovendien zag ik er vreselijk tegenop om op reis te gaan want voelde me niet fit.

Dus ik nam de beslissing thuis te blijven en begon met Sinterklaas te "vieren" met een vriend en een Ier.

Toen zag ik een kleine kerstboom in mand en kocht die. Dat was voor het eerst sinds 19 jaar, dat ik dus mezelf de moeite waard vond om die hele versierspullen van zolder te halen en de kamer gezellig te maken. Dat voelde goed.

Vlak voor kerst belde mijn schoondochter (van zoon 1) en vroeg of ik iets deed op 1e kerstdag. Toen ze hoorde dat ik alleen was, zei ze dat ik dan net zo goed bij hun kon komen eten. Dit was de 1e x dat ik door 1 van mijn zonen werd uitgenodigd voor de kerstdis.

Dat was dus leuk, ze had het keurig voor elkaar (is kok), we aten vroeg, dus ik was ook mooi op tijd weer thuis.

Ik besefte dat ik zelf iets moest ondernemen en initiatief nemen als ik niet alleen wilde zitten met die dagen, die op een of andere manier voor mij van grote emotionele waarde zijn. Als kind had ik dat al.

Dus bedacht ik dat ik een Duits gezin kon uitnodigen rond de jaarwisseling. Ik ken deze mensen al bijna 20 jaar omdat ze vaak in mijn B&B kwamen met familie en\of vrienden.

Ze werken heel hard, maar hebben tegenwoordig geen geld om er eens tussenuit te gaan. De laatste keer was bij mij, zomer 2012 toen de jongste een kleine baby was. We hebben email contact en ik wist dus dat ze graag hun spullen wilden pakken en weggaan, het liefste naar mij.

Dus opgebeld en je hoorde hem blij worden. Het was nog een heel gedoe of ze wel konden komen vanwege dienst ruilen en zo,

maar de 29e belde hij dat ze de 31e kwamen. Net toen ik er niet meer op gerekend had, dus ik had genoeg te doen, want ik zou ook voor ze koken, zodat ze helemaal vrij waren en geen geld daaraan hoefden uit te geven.

Ze zijn 4 dagen geweest en het was voor beide partijen zeer heilzaam. Ik had het druk, want ben dit niet meer gewend en zij hadden en fijne kleine vakantie. De kinderen waren leuk, maar erg lawaaiïg, dus ik ging niet mee op hun tochtjes, kon ik lekker opruimen en koken.

We hebben wel wijn gedronken en hij en ik helaas ook af en toe een sigaret in de bijkeuken, hoewel we allebei op dat moment niet meer rookten. Maar het was mss meer omdat we ons dan even rustig konden afzonderen, want we hebben altijd wat te praten.

Ik ben er van opgeknapt en voel niet meer die paniekerige onrust, maar een soort innerlijke rust. Hopelijk blijft dat voorlopig zo.

Ook heb ik na het 1e weekend van dit jaar niet meer gedronken (en gerookt) en het mooie is, dat dat vanzelf gaat, ik heb er niet eens zin in. Roken ligt wat moeilijker, maar is te doen zolang ik niet drink, want dan wordt men zwak.

DE buurman gaf me net als vorig jaar zijn kerstpakket, bestaande uit een fles witte en rode wijn en pesto met wat crackers.

De wijn staat in een diepe kast en ik heb niet eenmaal de neiging gehad om die eruit te halen.

Ben blij dat ik niet krampachtig dagen hoef te tellen en tegen trek te vechten.

Als ik terugkijk naar hoe ik eraan toe was toen ik hier kwam en ook soms tussendoor nog, dan ben ik er nu toch stukken beter aan toe. Vooral geestelijk, logisch, want alcohol maakt je natuurlijk maar even blij, op de lange duur geldt het tegenovergestelde.

Ik slaap wel idioot veel, 10 tot 12 uur per nacht en droom hele verhalen, ongelooflijk, wordt doodmoe wakker.

Maar zo lang het overdag nog zo donker is, laat ik het maar gebeuren, zal het wel nodig hebben en doe er niemand kwaad mee.

Morgen schrijf ik over mijn verjaardag, toen er iets heel bijzonders gebeurde.

[Kate]

Lidia is back en hoe

Fijn dat je de dagen goed bent doorgekomen en de moed niet hebt laten zakken.

Goed gedaan

Bijzonder dat je die videoband weer terughebt, op dvd.

[lady jane]

slimme duvel ben je lidia

een vervolgverhaal

zo houd je je lezertjes wel in de ban

[lidia]

Ja Jane, de eigenschap sluw heb je wel nodig als stiekeme drinker.

[lidia]

Mijn verjaardag valt op een lastige dag, gelukkig zijn tegenwoordig de winkels ook vaak op 2e kerstdag open en kon ik dus boodschappen in huis halen. Toen ik terugkwam zag ik dat DE buurman zijn kinderen op bezoek had, hij is namelijk 2e kerstdag jarig.

Ik was blij voor hem en voor mij, want voelde me niet verplicht om "even" naar hem toe te gaan.

Toch 's avonds maar opgebeld om hem te feliciteren en hij smeekte me om toch even een wijntje te komen drinken.

Ik weigerde, want had nat haar en legde uit dat ik morgen fris wilde zijn. Hij zei dat ik dan toch om 10 uur naar huis kon gaan, maar ik hield voet bij stuk en voelde me daar heel tevreden over, vooral omdat ik nogal ingrijpend nieuws had gehoord die morgen.

De telefoon ging, een 06 nummer, dus geen idee wie  dat kon zijn, het was mijn zoon die in het buitenland woont.

Ik wist dat hij in Nederland was, want hun vader had alle zoons uitgenodigd om 1e kerstdag bij hem te komen eten. Dat had ik 21 jaar geleden, toen ik Sara werd, ook gedaan en was niet gelukt. Nu dus ook niet. Oudste zoon wil zoon 2 en 3 niet zien. Die had mij dus uitgenodigd. Hij had een paar foto's ontvangen en daar zag ik op dat mijn zoon met veel minder haar, daar ook was met zijn kinderen. Zijn vrouw was er niet bij, maar dat is gewoon, want zij wil kennelijk niets met schoonfamilie te maken hebben.

 

Ik schrok best, had dat niet verwacht. Hij vroeg of ik het leuk vond als hij op mijn verjaardag zou komen en voor ik het wist had ik "ja" gezegd. Ik blijf een soft spot voor hem hebben. Hij zei dat zijn tweelingbroertje mss ook mee kwam, daar heb ik niets op gezegd, maar bedacht dat ik dan ineens 3 volwassenen en 4 kinderen extra zou krijgen en mss ook zoon 2 met vrouw.

Ik wilde het juist klein houden om geen stress te krijgen, trigger, weet je wel?

Toen zei hij dat hij nog iets moest vertellen, hij en zijn vrouw zijn uit elkaar, dat is in de zomer al beslist, maar niemand had mij daarvan op de hoogte gesteld. Mijn zonen roddelen niet, gelukkig.

Ik ben maar even gaan zitten en zei dat ik ervan ging trillen. Hij belde vanuit een garage, want was een auto aan het kopen en zijn beltegoed was bijna op. Dus na 5 min. was de verbinding verbroken.

Ik was flink van streek, dus even naar de buren gelopen om mijn hart te luchten, ipv naar de fles te grijpen.

Hij komt niet naar Nederland, maar ik heb nu de hoop dat ik mijn kind terug heb.

Tegen hem gezegd dat het me eigenlijk niet verbaasd.

's Avonds, toen het bezoek weg was, hebben we nog een paar uur gepraat en hij zei dat de rek eruit was. Ja, als je bijna 20 jaar tegen je partner zegt : spring en die vraagt dan : hoe hoog, dan komt daar een keer een eind aan.

Mijn zonen zeiden wel eens dat ik haar niet mocht, maar dat was in het begin niet zo, pas later, toen ik daar reden voor had, wel.

Daar heb ik hier al eens over geschreven.

Het was een wolf in schaapskleren, heel popperig, zacht praten, maar intussen moest alles zo gaan als zij wilde en mijn zoon heeft een heel meegaand karakter. Toch gaat de kruik zo lang te water tot hij barst.

Ik heb me voorgenomen dat het niet mijn probleem is en ik kan het ook niet oplossen en ga ook niet drinken. Ben eerder opgelucht dat de kogel door de kerk is.

Hij kon dan wel zeggen dat ze gelukkig waren en van die leuke gezinnetjesfoto's mailen, maar ik keek er doorheen.

Mijn vriendin en man kwamen eerder, dat had ik gevraagd om eens lekker bij te praten en ik verbaasde mezelf dat ik braaf aan de thee zat met hun ipv me in te drinken.

Achterbuurvrouw en de buren waarvan de vrouw mijn executeur testamentair is, waren er ook.

Mijn zoon paste er naadloos in, logisch het zijn mensen die mij ook na aan het hart liggen.

Het was net alsof ik hem niet 5 jaar geleden voor het laatst had gezien.

Wel kwam de mededeling dat hij excessief had gedronken hard bij mij binnen. Dat begrijpen jullie vast wel, hoewel ik het niet kan uitleggen voelt het toch als een soort schuldig zijn daaraan.

We hebben allemaal lekker gegeten en bier en wijn gedronken, maar met mate, zo kan het ook.

Op het ogenblik heb ik nog steeds geen behoefte aan alc. en hoop dat dat voorlopig zo blijft, hoewel ik toch geen stopper ben, dat gaat me niet lukken.

Ik zie vooruitgang, die link met : er gebeurt iets ergs, leuks, moois, moeilijks = wegdrinken, die lijkt wel weg.

Dat is de winst van al die jaren vallen en weer opstaan en zeker dankzij het forum en de mensen die dat samen vormen.

Dank hiervoor!

[lidia]

Hallo Gerrit,

je hebt gelijk in de conclusie die je trekt, hoewel het me zelf eigenlijk verbaasd want ik kon moeilijk dingen accepteren, zoals je eerder hebt kunnen lezen, heb ik heel veel en vaak aan een dood paard getrokken.

Maar in het gesprek met mijn zoon heb ik met geen woord gerept over het verleden of over hoe het gaat/ging met mijzelf.

Is zelfs niet bij me opgekomen, ik heb hem laten praten, dat was nu even belangrijker. Ik weet niet hoe ik hem bereiken kan, want hij woont tijdelijk in het huis van iemand anders en knapt dat op in ruil daarvoor.

Van danser naar timmerman, hoe vreemd kan het lopen.

Voor de kinderen is het natuurlijk erg, gelukkig wordt er gesproken met een mediator en ik hoop dat dan ook de omgang met de kinderen ter sprake komt. Het huis proberen ze te verkopen. Ook zuur, want hij heeft er veel aan ver- en gebouwd.

Ik schaamde me eigenlijk als mensen naar mijn kinderen vroegen en ik moest zeggen dat ik geen contact met ze had.

Het leek dan net of dat aan mij lag, maar op mijn verjaardag hebben er 2 gebeld en 1 is gekomen. De 3e is een "taker" en zorgt altijd voor problemen en spanningen, dus ik vind het prima zoals het nu is.

 

Toen DE buurman me zijn kerstpakket gaf, vroeg hij of ik weer eens een wijntje kwam drinken, toen ik nee zei, stelde hij volgende week voor. Dat is de week die nu om is en ik kan gelukkig zeggen dat ik die ook droog ben doorgekomen en wat nog belangrijker is, zonder trek of moeite. Wie weet blijft dat voorlopig zo, het geeft rust, die ik eerst dacht te vinden, zoals menigeen in de alcohol.

Maar ik ga niet tellen, daar wordt ik juist onrustig van, het komt zoals het komt en als ik de neiging krijg om die fles open te maken, kan ik mezelf altijd nog toespreken, of hier komen voor steun en goede raad.

Bedankt voor je wijze reacties, dat doet me goed, maar dat weet je zo langzamerhand wel.

[lady jane]

goed dit zo te lezen lidia

je klinkt als een tevreden vrouw.

[lidia]

Zoals op pagina 1 van deze soap (Jaap) is te lezen, bevind ik mij wederom in een gevaarlijke periode, nl. begin januari met al die speciale dagen. Het is dus oppassen geblazen. Gelukkig vol ik me veel stabieler dan voorafgaande jaren.

Dat kan te maken hebben met dat ik er beter mee om kan gaan, dat ik toch, ondanks al het vallen en opstaan, veel minder drink en vooral: niet meer (zo snel) naar de fles grijp bij emoties en als laatste, ik niet meer aan dode paarden trek wat het familie en zonen betreft.

Met mijn oudste 2 zonen heb ik weer contact, zelfs met de oudste, die niet zo makkelijk is, gaat dat steeds natuurlijker.

En op mijn verjaardag (27/12) heb ik na 5 jaar ook mijn "jongste" zoon weer gezien. Triest is wel dat dat pas gebeurde toen zijn  relatie op de klippen was gelopen, maar dat heb ik al uitgelegd. Uit den treuren.

Nu is hij vandaag jarig, dwz. , ze zijn vandaag jarig. Ik wist niet wat ik moest doen en heb besloten degene waar ik niets van hoor of zie, al sinds mijn gebroken pols, niets te laten horen. Ben er klaar mee.

Zijn broer besloot ik een E card te sturen, wat laf lijkt, maar ik had geen tel.nr. of adres en wist ook niet wat ik in een email zou kunnen schrijven omdat ik niet op de hoogte ben v.d. actuele situatie.

Bovendien is een E card voor mij nog een hele onderneming en dan ook nog een passende te zoeken. Dus niet met "proost"''en ook geen uiterst lollige. Het werd een video met straaljagers.

Kreeg ik een mailtje terug dat hij er blij mee was, maar dat hij morgen pas jarig was. Zijn zoontje was jarig.

Dat  weet ik allemaal precies, maar ik had me in de datum vergist. Komt doordat ik na middernacht op de pc was en daar stond 6-2, dus ik plantte in mijn hoofd vooral niet te vergeten die gelukwens te mailen de vlg. dag. Maar het was al de vlg. dag.

Mijn zoon was met zijn kinderen  (die ik niet verwacht ooit nog weer te zien) en hond naar het bos geweest want vanwege de sneeuw was de school dicht.

Pannekoeken en spelletjes maakten de dag compleet. Ik weet niet of de moeder er ook bij was, maar ben blij dat hij niet ergens in z'n eentje heeft gezeten.

Hij heeft me zijn tel.nr. gegeven met : als je me bellen wilt,  's avonds.

Dus daar zit ik nu tegen aan te hikken. Heel nuchter, dat dan weer wel.

Denk dat ik het maar kort houd, is waarschijnlijk een mobiel nr., dus dat zou als motief kunnen dienen.

Ik wil niet tel. over ernstige zaken spreken, zoals "ons" drankgebruik, maar ken mezelf voldoende om te weten dat dat toch dichtbij ligt. Liever houd ik me een beetje op de vlakte tot de band weer is verstevigd. Dat hoop en verwacht ik wel.

Er blijft dus wat kinderen betreft maar 1 over waar het contact niet bestaand is, maar dat moet dan maar zo.

Ik heb nu een zekere rust en wil dat graag zo houden, het zijn volwassenen en ze moeten hun eigen zaken regelen.

O ja, ik had me ook in hun leeftijd vergist, lag 's nachts allerlei dingen te overdenken i.p.v. de slaap te kunnen vatten en kwam erachter dat ze 44 werden en niet 43 jaar. Dat is toch een hele leeftijd al.

Waar blijft de tijd?

[lady jane]

[lidia]

Dank je Jane,

Ik hoopte al wat van je te horen. Ben best een beetje nerveus, denk dat ik zo maar eens ga bellen, is het achter de rug.

Ben tegenwoordig weer heftig aan het lezen, dat brengt me in een andere wereld, maar daardoor schuif ik ook veel voor me uit.

En aan bellen heb ik helemaal een hekel, moet er nog een paar. Nog van vorig jaar, kun je nagaan!!

Morgen boodschappen doen OPPASSEN!  DVD+R halen en een zilverschrijfpen. Kan ik aan de gang met  foto's en video's op DVD overzetten die bij ordening daar nog niet op stonden. En dan kan ik (met hulp) eindelijk de gekregen ouderwetse video aansluiten ipv van die niet meer op kanalen kan en weer films e.d. opnemen als reserve voor luie en moeilijke avonden.

En dan krijg ik waarschijnlijk een voldaan gevoel zodat ik niet "hoef" te roken of erger.

Hoewel ik er al aardig aan gewend was te kiezen tussen 2 dingen die ik graag wilde zien. Alles went.........

[lidia]

Dank Mijn Gerrit, geeft de twijfelaar net een duwtje in de rug en de praktijk wijst uit dat het bijna altijd mee valt.

[lidia]

Ja, Gipsy,

dat is een goed plan, dat ga ik NU doen. Ik lijk wel gek, altijd wolven en beren zien en dan nog wel door de telefoon. Knap eigenlijk

[Kate]

Hoi Lidia.

Mijn oude vader (inmiddels al een tijd overleden) vergiste zich een keer een maand in mijn verjaardag.

Het is nu 1 van de dierbare anekdotes.

Mijn broer wist de leeftijd van zijn dochter ook niet meer goed. Ach, we zijn allemaal mensen toch.

Dat je bedoeling goed is, is duidelijk dus bel je zoon maar gerust.

[lady jane]

ik moest aan t werk lidia

geen tjd nu dus

maar zo te lezen gaat het je prima af

[lidia]

Nou, dat was het dan, een paar puntjes opgeschreven die men zegt bij een felicitatie telefoontje en........hele avond elk half uur gebeld, steeds in gesprek. Nummer gecontroleerd, ook met het oude nummer (van zijn vroegere huis), aantal cijfers, klopte.

Kan me toch niet voorstellen dat hij zoveel fans heeft die hem de hele avond bellen om te feliciteren.

Net dan maar een mailtje gestuurd om het uit te leggen.

Jammer, maar waarschijnlijk is dit een vast nummer v/h huis waar hij tijdelijk woont, dus kan ik het later nog wel eens proberen.

Even wat anders.

Hoe komt het dat je geen emoticons bij beantwoorde of doorgestuurde emails kunt plaatsen? Weet iemand dat?

Of moet ik naar de zandbak.

[lidia]

Bleek dat mijn telefoon en later alles eruit lag, waarschijnlijk 3 dagen. De mail die ik hem gestuurd heb, is nog wel aangekomen, denk ik. Op het ogenblik ben ik al een tijdje verkouden en gisteren was zijn (bijna) ex en zijn vader jarig, dus heb ik nog niet gebeld.

Ga ik morgenavond doen.

Pas toen mijn Franse zuster (jarig 7\2) ook steeds in gesprek gaf, begreep ik dat er wat fout zat.

Gelukkig kon ik met de mobiel van mijn kostganger controleren wat er aan de hand was. Om een lang verhaal kort te maken, ik heb nu een mooie, nieuwe experiabox gekregen en het werkt ook nog! Zelf gedaan!!

 

Zondag niet met sigaretten thuis gekomen, wel met wijn, toch gaat ook dat heel veel beter, als ik eens terugkijk en stap voor stap mindert het nog steeds. Het is niet meer vanzelfsprekend en ook niet steeds in mijn hoofd.

Als ik verkouden ben, taal ik sowieso niet naar roken en ik had het mijn hulp beloofd. Die is net weg, dus ik ben nu ruim een week rookvrij en heel blij daarmee.

 

Gerrit,

Ik bedoel Live Mail van Windows7. Het is "grijs" , zeg maar, dus niet geactiveerd (of hoe noem je dat?) als je via beantwoorden of doorsturen een mail verstuurd.

[lidia]

Lady Jane en Mijn Gerrit,

ik zag dat jullie allebei aanwezig zijn log daarom even in omdat ik nog iets vergeten was te vertellen waar LJ wel blij mee zal zijn, denk ik.

Een paar weken geleden was ik zo dom om toch maar weer eens naar DE buurman te gaan.

Resultaat : woedend weggelopen en ik ga er nooit meer heen. Echt niet. Heb hem net ook uit mijn tel.boek verwijderd.

Die man heeft nog steeds niet door dat ik niets met hem wil en ik heb nu eindelijk door (had ik al een beetje, maar wilde er niet aan), dat hij me volgiet met wijn in de hoop dat ik bij hem blijf slapen etc.

Hij heeft het laatst al 2 x gevraagd en snapt maar niet dat ik dat niet wil.

Het laatste dat ik deed was hem vragen of we niet gewoon vrienden konden zijn of desnoods buren, maar dat weigerde hij.

Dus ik ben er klaar mee. Ik ben meer dan "een lekker wijf met mooie benen en prachtige voeten.

Dat is hoe hij me ziet en het voelt voor mij vernederend aan om dat jaar in jaar uit te moeten horen, ondanks dat ik hem gevraagd heb zulke dingen niet meer te zeggen.

Het voelt bovendien onvrij omdat hij vanuit zijn huis mij bekijkt. Bah!! 

Met volgieten bedoel ik: bijschenken als mijn glas nog niet leeg is en als ik het naar zijn zin niet snel genoeg oppak, doet hij dat en reikt het me aan.

Ik ben niet snel boos, maar als ik klaar ben met iemand, dan is dat ook echt voorgoed, anders had ik het nog wel langer geprobeerd met die persoon.

Dus Jane, die achterdeur is ook dicht en blijft dicht.

[lidia]

Dank Gerrit, dat steunt me weer in mijn beslissing. Was het maar een venster, hij kijkt de tuin in en wil het liefst dat ik in een bikini ga liggen. Zie je het al voor je? Oma in een bikini in een tuintje in een woonbuurt.

Ik ben al helemaal niet zo'n blootloper, zelfs toen ik bereslank was, voelt toch een beetje als te kijk staan en verblijf in Islamitische landen heeft dat gevoel nog versterkt.

Zelf doet hij snel de gordijnen dicht als het gaat schemeren, want stel je voor dat iemand iets zou zien.

Wat, er is toch niets te zien dat interessant is voor voorbijgangers. Woest was hij, heeft me zijn huis uitgegooid, maar ik barstte in snikken uit. Was in die nare tijd met arm in gips e.d.

Hij viel op zijn knieën voor me en zei dat ik het beste was dat hem in jaren was overkomen.

Als het niet zo treurig was, zou het een leuke klucht kunnen opleveren met als titel:

de mens verandert niet, al wordt hij nog zo oud.

 

Vandaag (mijn trouwdag , 20 jaar geleden, lijkt nog maar zo kort geleden, het leven vliegt voorbij, doodeng ) zijn mijn andere buren weer thuis gekomen, dus dat is goed, sociale controle.

Ik heb ze nog niet welkom thuis geheten, want nog steeds heel verkouden. Dus geen zin en wil ze niet besmetten na een vliegreis v.d. andere kant v.d. wereldbol.

Gelukkig taal ik nu ook niet naar drank en peuken, dus, je hebt gelijk, dat geeft rust in het hoofd.

Nu nog weer eens een nachtje goed slapen en dan hoop ik me morgen beter te voelen en wat telefoontjes te plegen.

Niet mijn sterkste kant, dat weet je.

12 februari 2015 bewerkt door lidia

[lady jane]

oh oh lidia, idd een lach op de vroege ochtend

af en toe vind ik je wel wat op wijfie lijken met die mannen

die maar graag zien dat vrouwen drinken en hun grenzen laten vervagen.

Trap er maar niet meer in en deze buurman kun je missen als kiespijn,

wat een triest iemand eigenlijk he.

Maar je gaat lekker dus!

[lidia]

Ja, Jane, zeer triest en dat vind ik dan weer "zielig" en zo ga ik steeds over mijn eigen grenzen, maar het wordt beter naar mate ik ouder word, want anders komt er nooit van.

Ja, met mij gaat het goed, als je die gigantische verkoudheid (dag 6) niet mee telt.

Vaak noemt men dat griep, maar dat is iets heel anders, het influenza virus doodt in Ned. elk jaar 2000 mensen.

Ik heb geen koorts of spierpijn, wel hoofdpijn, hoofd vol watten, keelpijn en proesten en hoesten, dus van slapen komt ook niet veel. Soms denk ik dat het de goede kant opgaat, maar dan begint het weer overnieuw.

Hopelijk wordt het geen bronchitis, wat bij mij vaak gebeurt, gelukkig ben ik bijna nooit verkouden, laatste x in Marokko.

Jammer van het mooie weer, maar ik bleef onder de wol en ben nu bezigvideobanden van mijn reizen over te zetten op DVD, zolang dat apparaat het nog doet. En dan ga ik, met hulp, de oude video van mijn vrienden aansluiten, kan ik weer aan mijn kijkverslaving toegeven.

De andere verslavingen liggen ergens in een hoek, ben ik totaal niet mee bezig.

Gelukkig had ik 8 boeken uit de bieb gehaald en zondag ook eten, dus kan binnen blijven.

Zo, lekker even tegen iemand aan gezeurd, die toch niets terug kan zeggen.

Mss dat ik vanavond toch mijn zoon bel, anders mail.

Sneeuwklokjes en anemonen bloeien, gaat de goede kant op.   :rose:  

[lady jane]

tuurlijk kan ik wat terugzeggen

ik kan je alleen niet onderbreken

of de mond snoeren haha en dat

is maar goed ook. Ook ik heb nog nooit

griep gehad, verder dan 1 x per 1 of 2 jaar verkouden kom ik niet.

Daar ben ik heel blij mee hoor, een gezond lijf en ik kan alles nog.

Veel plezier met je video's en dvd's en sterkte met je bacillen!

[lidia]

Dan nu de het vervolg, tevens einde van de dramasoap, Buurman, Lidia en de Drank.

 

Toen ik aan het folderen was voor de Prov.Staten verkiezingen, zag ik ineens de sleutel van het huis van buurman in de meterkast en bedacht dat ik die gelijk met de folder bij hem in de bus kon doen. Wist hij het helemaal zeker.

Ruim een maand geleden zat ik in de tuin te lezen met (gelukkig) een glas water en een lege theepot naast me en kwam hij ineens aan dribbelen en vroeg : "ben je kwaad?"

Ik antwoordde bevestigend en heel assertief (vond ik) dat hij meer dan 10 jaar niet respecteerde wat ik NIET wil. En voegede eraan toe dat ik gevraagd had of we gewoon buren of vrienden konden zijn en dat hij dat geweigerd had.

Hij keek me wazig aan en zei dat hij zich daar niets van herinnerde.

Toen wees ik heen en weer van hem naar mij (omdat ik ook zeker hierin verantwoordelijkheid neem) en zei: "dat komt van dat zuipen van ons."

Hij liep mompelend weg.

Niets meer gehoord, hij komt bijna nooit buiten, dus de kans is groot dat ik hem niet hoef tegen te komen, want dat vind ik erg lastig als ik gebroken heb met iemand.