Spring naar bijdragen

Donderdag 25 augustus


Madelief

Aanbevolen berichten

  • Antwoorden 213
  • Created
  • Laatste antwoord

Top Posters In This Topic

Top Posters In This Topic

Daar zeg je zo wat, Niwi. Je kinderen weten niet beter... en het is wel eens anders geweest. Als je kinderen wrok zouden koesteren dan was je nog steeds die alcoholist van vroeger geweest. Als ik wrok tegen mijn vader was blijven koesteren idem dito.. De laatste vijftien jaar van zijn leven heeft hij geen druppel meer gedronken en toch bleef ik hem zien als die verpester van mijn jeugd. Pas nu, 35 jaar later, kan ik hem vergeven en liefhebben omdat ik mijn verleden los heb kunnen laten en mezelf als zelfstandige volwassene kan gaan zien. Ik ben nu verantwoordelijk voor mijn leven nu, daar heeft mijn vader part nog deel meer aan, tenminste wat betreft de consequenties van mijn doen en laten. Ik heb nu zelf de vrijheid van keuzes maken. En dan niet meer vanuit wat me in het verleden is aangedaan en overkomen, maar vanuit waar ik nu sta. Mijn vader was een goed mens, met z'n onvolkomenheden en helaas alcoholist. Ik ben ook alcoholist en probeer ook een goed mens te zijn. Maar daar moet ik wel wat voor doen en mijn onvolkomenheden onder ogen zien.

Grootvader zal ik niet worden, denk ik. Maar er zijn genoeg andere mensen om goed voor te zijn.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Niwi, gefeliciteerd met Niwi junior. Lijkt me echt leuk om opa te worden.

Mijn dochter is 36 en wil geen kinderen en mijn zoon van 34 heeft geen verkering, dus bij mij is het nog afwachten.

Ik heb net mijn hulpverlener thuis gehad van de Iriszorg, zij is écht goed en het klikt ook goed tussen ons.
Vanaf nu heb ik haar elke week.

Ik moet een ADD test laten doen, want men denkt dat ik dat heb.
ADD is ADHD zonder de H van hyper. Ik ben hyper in mijn hoofd zeg maar.
Bijna iedereen met ADHD is verslavingsgevoelig werd mij gezegd.

DE ADHD had ik al gedaan, maar nu gaan ze verder testen.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Ik denk dat het aan mijn voortdurende solliciteren ligt en geen resultaat bereiken. Ik kan er niet meer aan denken of ik raak in paniek. Ik moet werken voor de kost anders redden we het niet.We hebben volledig ingeteerd. Daarbij komt dat ik een heel lang arbeidsverleden heb in een vrij goede functie wat me parten speelt nu ik het enkele niveaus lager zal moeten gaan zoeken. Uit gesprekken met mijn neuroloog en Ct scans is gebleken dat ik al jaren boven mijn niveau heb gewerkt. Ik heb 14 jaar geleden een aneurisma gehad met bijbehorende operatie. Hierdoor schijnt mijn multifucntionele vermogen niet meer aanwezig te zijn. Uit onderzoeken is gebleken dat 98% van de mensen die dit meemaken na 3 jaar hun baan kwijt zijn daardoor. Ik heb altijd doorgewerkt en huishouden en kinderen doorgezet. Hierdoor ben ik blijkbaar ook in alle problemen terechtgekomen bv ook het drinken om mijn onkunde te verdoezelen. Nu moet ik accepteren dat ik alleen nog banen kan accepteren zoals inpakster, huishoudens,produktiemedewerker enz. Door dit alles raak ik nu in paniek en het laat me niet meer los. De AD waar ik vorige week mee begonnen ben maakt me nog zieker. Ik weet het gewoon niet meer.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

In mijn hersenen. Er zit ook nog een tweede maar daar kan niks meer mee gebeuren. De eerste is geclipt.Ik ben al thuis vanaf februari 2009. Eerst zw.Nu sinds febr. WW. Ik moet weer gaan werken maar ik heb zo n angst opgebouwd. Ik denk dat ik nergens goed in zal zijn. Ik weet niet hoe dit komt. Heb zo n angst.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Hai Desi,

Ik zou bijna zeggen: is dat alles, dat je de zon niet ziet schijnen?? Maar ik weet ook dat je iemand met depressieve gevoelens niet kunt opbeuren door het gevoel te bagatelliseren. Ik wil je alleen vertellen hoe ik met dit soort gevoelens om heb leren gaan.

Toen men mij "in den beginne" vertelde dat ik aan zelfmedelijden en gebrek aan daadkracht leed als ik zei dat ik het niet meer zag zitten, werd ik kwaad. Men nam mij niet serieus, dacht ik. Hoe konden zij nou weten hoe het was als ik op het punt stond het bijltje erbij neer te gooien omdat doorgaan met hakken toch geen enkele zin had. Maar ik heb geleerd om dagelijks een inventaris van mezelf op te maken met alle dingen die (in mijn ogen) fout gingen, edoch, ook de dingen die eigenlijk best goed waren gegaan (soms maar heeeeeel kleine dingetjes, maar toch..) en hier heel kritisch en eerlijk naar te kijken. Ik leerde daardoor bepaalde patronen in mijn manier van doen en denken te herkennen, zoals bijvoorbeeld me verongelijkt voelen als niet alles ging zoals ik wilde en daar ook bepaalde schuldigen voor aan te wijzen, hetzij personen, hetzij gebeurtenissen.

Gaandeweg de gesprekken die ik met mijn sponsor had, werd me duidelijk dat ik me veel te veel richtte op mijn verwachtingen van het leven. En dat ik dan ook nog eens ongeduldig was, alles veel te snel, liefst meteen, voor elkaar wilde hebben. Ik ben gaan oefenen in het loslaten van (te grote) verwachtingen en tevreden te zijn met wat ik hád. Mijn gezondheid is bijvoorbeeld niet die van iemand die niks mankeert. Ik heb bepaalde lichamelijke beperkingen. Maar ik kan ook een heleboel dingen nog wel. In plaats van te treuren om de dingen die ik niet meer kan, heb ik geleerd blij te zijn met de dingen die ik wel kan. Ik leer te accepteren dat de zon niet altijd schijnt. Ik leer te accepteren dat het ook in de schaduw of zelfs duisternis goed toeven kan zijn. Met andere woorden: door te accepteren dat de zon niet altijd schijnt hebben depressieve gevoelens weinig kans meer omdat het ook goed is als het anders is dan ik zou willen.

Wat ik zou willen is sowieso niet meer bepalend voor mijn leven, hoogstens een hulpmiddel om bepaalde keuzes te maken, richting te bepalen. Maar de uitkomst is iets dat ik niet kan afdwingen. Dat heeft ook weer te maken met me overgeven aan machten en krachten die vele malen groter zijn dan ikzelf en de hele mensheid bij elkaar, met mezelf wel aan kunnen passen aan de omstandigheden, maar niet andersom. Ik kan niet meer doen dan de volgende stap zetten, en die is vlak voor mij. Pas daarná richt ik mij op de stap die nu nog twee stappen van me af ligt, niet eerder.

Denk nou niet dat ik het allemaal weet, en dat mij geen sombere gedachten en gevoelens overkomen. Ik ben ook maar mens. Maar ik heb een programma aangereikt gekregen waar ik mezelf mee op de been kan houden en waar ik hoop uit kan halen. Dat mij af en toe even pas op de plaats doet maken en te inventariseren waar ik nu ben. Dit programma, samen met de mensen die ook dit pad bewandelen, maken het voor mij mogelijk dat ik altijd, ook vanuit diepe duisternis en schaduw, de zon kan voelen, ook al zie ik hem niet op dat moment. Mits ik contact blijf houden met dit programma en af en toe halt hou om mijn gereedschappen, mijn hulpmiddelen te onderhouden. Ik had het daarnet even over hakken met een bijltje. Er is een mooie anekdote: een houthakker was druk bomen aan het omhakken. Z'n bijl werd steeds botter en botter. De houthakker zweette peentjes, want het hakken ging steeds moeilijker. Toen een voorbijganger de houthakker zag zwoegen en hoorde klagen zei hij: waarom slijp je je bijl niet eens. Je zult zien dat het daarna een stuk makkelijker gaat. Maar de houthakker zei: Daar heb ik helemaal geen tijd voor, man.. ik moet dat hele bos nog omhakken. En hij ploeterde voort, het punt tegemoet waarop hij het bijltje erbij neer zou gooien omdat de bijl niet meer hakte.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Maak een account aan of meld je aan om een opmerking te plaatsen

Je moet lid zijn om een opmerking achter te kunnen laten

Account aanmaken

Maak een account aan in onze gemeenschap. Het is makkelijk!

Registreer een nieuw account

Aanmelden

Ben je al lid? Meld je hier aan.

Nu aanmelden

×
×
  • Nieuwe aanmaken...