onze h. kamer 4-10-2021

[bolletje]

@Lynn46fijne wandeling vandaag. Ik wil de angst niet meer voelen, heb al teveel doodsangsten gehad.

LieveKaat,

Angsten kan je niet weg drukken wijfie want dan komt het dubbel zo hard terug, dat is nou juist de pest met gevoelens weg drukken. Beter is te proberen te accepteren dat je bang bent. Dat is niet makkelijk maar kan wel. Ik weet niet of jij in reïncarnatie geloofd maar mij heeft het enorm geholpen. Ik heb er heel veel over gelezen en dat heeft me rust gegeven.

Hier gaat het slapen weer wat beter maar wat zijn lakens ondingen zeg, zo benauwd. Nou ja, dan maar weer de vent. aan.

5 oktober 2021 bewerkt door bolletje

[Wilhelmina]

Angsten zijn zo vreselijk iedere dag en nacht ik durf niet alleen te zijn maar dat kan niet vannacht niet geslapen zulke angsten had  ik nooit iedere dag niet gewoone angsen 

wanneer houd dat op en tinnitus depressie   

  

[karin123]

Goede morgen Bolletje.

Ik weet dat je angsten niet kan wegdrukken Bol. De angst is eigenlijk begonnen bij mijn overgang toen ik 43 was door die gigantische opvliegers die ik had. En de enorme hitte die ik jaren lang heb gehad en daardoor ontzettend bang ben geworden voor de zomers. Als ik ging afwassen dan vlogen de opvliegers alweer door mijn lichaam. Op een gegeven moment durfde ik niet meer in de keuken te komen en buiten als het te warm was al helemaal niet meer. Ik ging met natte haren en een nat t shirt aan het bed in jaren lang want ik kreeg geen hormonen van de huisarts. De tuin werd een probleem want dat was altijd in de zomer en fietsen ging al helemaal niet meer. In 2010 moest ik naar de bank vanwege nalatenschap van mijn oom en ik fietste langs bomen en had een fles water en zwart shirt aangetrokken met een natte handdoek om mijn nek. Ik kwam aan en viel bijna flauw van de hitte. Op de weg terug heeft mijn vader het water over mijn hoofd gegooid en shirt zodat ik weer naar huis kon. Ik trok het gewoon niet meer. En de Huisarts vond het best hoezeer ik ook smeekte. Met de vorige hond liep ik van boom naar boom om maar niet in de zon te hoeven lopen. En zo zijn er nog vele voorbeelden. En die angst voor de zomer is er nog steeds en heeft zich uitgebreid tot alles. Ben toen ook in een burn out beland in 2014 en kon helemaal niets meer geen kopje meer opbeuren en zo langzamerhand ben ik bang geworden voor mijn eigen lichaam omdat ik er niet meer op kon vertrouwen. En dat is nog steeds zo. Ook door de Olanzapine die ik heb gehad deed mijn lichaam raar maar dat wist ik helemaal niet dat het door die medicatie kwam. Ook kon ik niet meer denken. Dat kwam allemaal terug toen ik van de medicatie af was en de vrouw die bij ons thuis was begreep niet dat ze mij zolang die medicatie hadden gegeven want ze zag het verschil.

 

 

 

 

 

 

Ik ben toen overal bang voor geworden en stopte mezelf onder de pammetjes dat hielp ook tegen de hitte.

Zo is eigenlijk de gegeneraliseerde angststoornis begonnen, het is er langzaam ingeslopen.

 

De laatste jaren therapie gehad, CGT, waar ik maar deed wat ze wilden en ik werd er niet wijzer van want niets veranderde. Ik deed alles wat ze zeiden en het hielp niets. Als degene die bij mij thuis kwam vroeg waar we het over hadden gehad dan wist ik het niet meer en dat vond ze ook heel raar. Maar ik deed wel alles wat ik van hen moest doen. Heb dus al die jaren niet kunnen verwerken omdat ik niet kon nadenken. Heb nu alles stop gezet omdat ik het zelf wil doen. De hulp was ook veel te veel. Werd op een gegeven moment helemaal knetter als die lui weer kwamen, ze begrepen mij niet en ik mezelf niet meer omdat ik een leeg omhulsel was geworden met een lichaam dat raar deed. Ik voelde al die jaren ook niets meer, was totaal vlak.

 

In de afgelopen 10 jaar zijn ook 3 ooms en 1 tante overleden en de laatste twee kon ik niet bij zijn omdat ik al zo ziek was en heb dat ook niet kunnen verwerken omdat ik onder de verkeerde pillen zat. Dat komt de afgelopen maanden ook allemaal naar boven.

En de vriendin van mijn vader die mij van 2011 tot 2015 heeft gepest, dat is mij ook niet in de koude kleren gaan zitten. Ze was jaloers op alle vrouwen zelfs die op t.v.. Ze is nu dement en zit in een verzorgingshuis en mijn vader gaat daar drie keer per week naar toe en heeft nooit gezien wat ze deed met mij en toen de bom een keer barstte toen zei hij dat ik het verkeerd zag. En ik wist dat hij het nooit ging zien. Iedereen zag het maar hij niet. Ik ben niet iemand die ruzie zoekt, nooit geweest, daar ben ik te zachtaardig voor, ik wil geen ruzie. Toen de bom was gebarst stelde mijn vader voor er over te praten en bij ons te komen. Ik had het veel te lang voor me gehouden. Ze deed het altijd als hij er niet bij was of heel zachtjes fluisterend. Ze ontkende gewoon alles en dat wist ik van tevoren al. Ze had hem helemaal ingepakt en verwend. Ik was zo blij dat toen mijn moeder overleden was hij niet meer alleen was, dat was een zorg minder en dan krijg je dit. Maar gelukkig heb ik er nu geen last meer van omdat ik haar niet meer zie. Ik merk nu ik dit opschrijf dat het meer met me doet dan ik had gedacht, zit hier in tranen omdat het niet eerlijk is. Ik kan niet tegen liegen en oneerlijk zijn.

 

Door de Olanzapine kon ik ook niets voelen voor onze hond de eerste 2 en half jaar, dat is sinds maart pas gekomen toen ik er vanaf was.

 

 

 

 

 

 

 

Van huis uit ben ik katholiek maar we deden er weinig aan. Mijn eerste vriend waarmee ik van mijn 15de tot 26ste ben geweest was bezig met Transcendente Meditatie daar begon het mee en ik werd de New Age wereld ingetrokken en vergat mezelf. Heb ik vijf jaar mee samen gewoond. Hij liep achter alle sektes aan en we aten Macrobiotisch en de koelkast werd gebruikt voor handdoeken en theedoeken. Op een gegeven moment zaten er twee mannen in oranje gewaden bij ons in de flat en ik werd daar niet goed van. Hij is ook naar India geweest en had het licht gezien. Ik ben toen bij hem weggegaan en dat vond hij niet leuk want hij was de koning en wist alles. Een soort narcist. Daarna in een gat gevallen omdat ik WEER mezelf moest uitvinden, wie was ik ? Wat wilde ik? Waarvoor ben ik hier? Heb altijd het gevoel gehad niet hier op aarde te horen. Ik geef niets om materialisme, ik word er niet blij van. Het is de natuur die trekt en veel alleen zijn met mijn gedachten en gevoelens en dat was ik kwijt omdat ik alleen deed wat anderen van mij verwachten. Ik wil dat niet meer. Ik denk vaak aan dat kleine meisje dat intens kon genieten van de kleine dingen en zich veilig, gelukkig en tevreden voelde. Ik kon uren lang met kikkerdril spelen en proberen of ik het water van het beekje kon laten bewegen. Heb geen idee waar dat vandaan komt. Voel me niet thuis in mijn lichaam, vind het heel beperkend. Had vroeger vaak vlieg dromen en dat voelde zo echt, ben vaak jaloers op de vogels. Het lijkt of ik gevangen ben in dit lichaam.

 

 

 

 

 

 

 

En daar komt jouw vraag over reïncarnatie.

De New Age kant komt toch weer steeds meer naar boven toe. De wereld is een rare plek om te leven omdat alles hier niet eerlijk is en de meeste mensen liegen. Het draait allemaal om geld en macht waar ik niets mee heb. Voel mij een soort van verloren hier. Kijk naar het wereldtoneel, oorlogen, honger, het hoeft allemaal niet en het is er toch. De aarde is volgens mij de afvalbak van het universum waar wij ervaringen mogen opdoen en leren. Waar wij misschien zelf voor hebben gekozen om dit mee te maken terwijl het een harde leerschool is en voor veel mensen niet te harden. Ook onze politiek draait alleen om grote ego's en dus macht, ik heb er niets meer mee. De Christelijke partijen, degene die vooraan in de kerk zitten maken het nog bonter, zie Hoekstra nu en de mondkapjes man die miljoenen heeft "verdiend" en er nu vandoor is gegaan. Daarom zegt een geloof mij niets. Kan mij bij geen enkel geloof aansluiten omdat de mensen niet doen wat er wordt gezegd. Ik denk dat alle geloven een kern van waarheid hebben die op hetzelfde neer komt en is liefde, dat is alles waar het om draait.

Ik ben tegenwoordig op internet filmpjes aan het kijken over bijna doodervaringen, BDE's. Wat deels ook neer komt op reïncarnatie. Mensen die dat hebben meegemaakt zeggen ook dat alles om liefde draait en dat alles energie is, ook gedachten. Bomen, stenen, alles is energie. Het zijn prachtige verhalen van mensen die als ze eruit komen helemaal veranderen en de heel anders tegen de wereld aankijken. Ik mag er graag naar luisteren. Het geeft mij een gevoel dat alles er toe doet en dat je altijd word bijgestaan door gidsen, engelen enz. Je hoeft het niet alleen te doen. Het zijn vaak hele kleine dingen die tekens geven. Laatst vroeg ik om een teken van leven van mijn tante en dat ik een veertje mocht vinden in de tuin en warempel dag na dag ging ik op zoek en vond er 1. Er lagen er ook niet meer. Dat maakt mij blij. Heel vroeger met mijn andere vriend baden we ook en ineens voelde ik een zachte deken om mij heen, dat ben ik ook nooit vergeten. Net zoals die momenten, alweer lang geleden, dat er een seconde of zoiets was dat alles klopte en dan kreeg ik een enorm geluksgevoel. Het gaat over de kleine dingen in het leven, zoals een glimlach naar iemand een hondje aaien, goeden dag zeggen, het is net een steen die je in het water gooit en die rimpeling breidt zich uit.

 

En zo ben ik nu een beetje bezig met gedachten en gevoelens om te ontdekken wat waarheid is en dat heb ik mijn hele leven al gedaan. Zelfs mijn kleding is steeds veranderd wat ik mooi vind. Bij elke nieuwe omslag veranderd dat ook. Nu haal ik wel vaak iets van Marktplaats voor weinig centen, ook schoenen omdat mensen veel weggooien wat nog prima te dragen is. En het is leuk om te zoeken en goed voor de aarde.

 

Een soort van" op de aarde maar niet van de aarde", zoals iedereen.

 

Heel erg bedankt Bolletje voor deze vraag, er kwam weer veel naar boven en dat geeft niets, is alleen maar mooi. En dan heb ik ook nog een hele lieve man en hond die mij bijstaan. Hij houdt mij met beide voeten op de grond omdat ik nogal graag wil vliegen

Dit is nog maar de verkorte versie, ik kan er wel een boek overschrijven.

Ik heb ook nooit kinderen willen hebben, weet ook niet eens of ik ze wel kon krijgen maar buiten dat heb ik er niets mee, Wel met dieren, daar heb ik alles mee. Ik vond het altijd heel raar iemand met een dikke buik, vond het helemaal niets en ook niet mooi. Wilde ook nooit de kinderkamer zien zoals vriendinnen dan vroegen, het interesseerde mij niet. Vond het een heel gek idee dat er zomaar iets in mij zou groeien. Een soort parasiet of zo. Klinkt misschien heel cru maar zo zag en voelde ik het wel. Ook zoiets raars. Bij dieren vind ik het dan wel weer normaal. Weet ook niet waar dat vandaan komt. Misschien een vorig leven?

4 oktober 2021 bewerkt door karin123

[Lynn46]

@karin123Heel erg bedankt voor je verhaal, dat heb je mooi verwoord. Ook een hele mooie gedachte, over reïncarnatie.

En alle begrip voor het feit dat je gewoon van die angsten af wilt, ik hoop dat de medicatie je hierbij kan helpen, zoals bij mij.

@bolletje ik vermoed dat je berichtje inderdaad voor Karine bedoeld was. Ik weet dat je angsten niet kan wegdrukken.

Ik was als kind redelijk angstig (Vooral op sociaal vlak, maar had ook verlatingsangst, bang om vergiftigd te worden, angst voor allerlei ziektes..) vanaf mijn puberteit heb ik er altijd voor gekozen om mij niet te laten leven door mijn angsten en net dat te doen waar ik bang voor was: dat heeft me heel erg geholpen om me niet te laten beperken in het leven. Maar dan heb ik het over 'normaal' soort angst waar je mee aan de slag kan, niet de gegeneraliseerde angst die Karin hier beschrijft of de angstaanvallen die door de afbouw worden getriggerd, zoals @Wilhelminameemaakt en zoals ik ook heb meegemaakt na mijn cold turkey. Dat is zo'n allesomvattende angst die je helemaal verlamt, het voelde fysiek alsof je de hele dag aan het randje van de afgrond bungelt, die had ik nooit eerder meegemaakt. 

Ik had ook geen idee waar ik dan precies bang voor was, het was geen concrete angst voor iets, gewoon een voortdurend fysiek gevoel van angst en paniek dat me de hele tijd overspoelde. Maar ik weet wel (achteraf gezien) dat ik die angst toen heb gevoed doordat ik 1) geen afleiding had omdat ik ineens niet meer kon gaan werken en ook verder niets in huis kon doen door misselijkheid, duizeligheid,... en  2) mij liet leiden door doemgedachten, door te denken dat ik mijn brein had verpest, dat ik eraan kapot zou gaan, dat niemand mij kon helpen, dat mijn vriend me zou verlaten etc...

Ik denk dat ik erdoor ben gekomen door combinatie van medicatie (AD) en psychologische begeleiding: zo heb ik geleerd om me weer meer naar buiten te richten en hulp te vragen aan mensen die me graag zien (ik was er voordien van overtuigd dat de mensen mij niet konden helpen en zelf mee in paniek zouden schieten) en om mijn doemgedachten te 'ontmaskeren': is die gedachte realistisch? Hoe groot is de kans dat die uitkomt? Zijn er ook andere opties mogelijk? En is die doemgedachte helpend?

En vooral om mijn angst te accepteren (dat vond ik heel moeilijk) en er met een milde blik naar te kijken en het gevoel als het ware echt benoemen: hoe voelt het lichamelijk?  Is het gevoel echt zo vreselijk en overweldigend dat ik niets anders kan doen? Kan ik er een andere naam aan geven? Vb opwinding, onrust, nervositeit i.p.v. doodsangst ?  Kan ik het accepteren dat het nu een deel uitmaakt van mijn leven en ermee proberen te leven, in plaats van er voortdurend tegen te strijden? Zo kon ik beetje bij beetje de macht die die angst over mij had een beetje ontkrachten en opnieuw een beetje mijn ding doen, met die angst als metgezel. 

Ik schrijf dit omdat ik denk dat het me zeker heeft geholpen en dat het jullie ook zou kunnen helpen, maar ik begrijp ook dat jullie al vanalles hebben geprobeerd en er misschien moedeloos van worden.

De medicatie heeft mij zeker ook geholpen, maar zoals ik schreef, in combinatie met het anders leren omgaan met die angst én met de hulp van de tijd die verstreek.

@Wilhelmina met de tijd ga je je zeker beter voelen. Je hersenen moeten zich opnieuw programmeren, dat vraagt tijd, en je kan dat proces zeker helpen door zelf aan de slag te gaan met je gedachten, maar die alles overweldigende angst zal afnemen en verdwijnen met de tijd!

Veel groetjes, Lynn

[Wilhelmina]

12 minuten geleden zei Lynn46:

@karin123Heel erg bedankt voor je verhaal, dat heb je mooi verwoord. Ook een hele mooie gedachte, over reïncarnatie.

En alle begrip voor het feit dat je gewoon van die angsten af wilt, ik hoop dat de medicatie je hierbij kan helpen, zoals bij mij.

@bolletje ik vermoed dat je berichtje inderdaad voor Karine bedoeld was. Ik weet dat je angsten niet kan wegdrukken.

Ik was als kind redelijk angstig (Vooral op sociaal vlak, maar had ook verlatingsangst, bang om vergiftigd te worden, angst voor allerlei ziektes..) vanaf mijn puberteit heb ik er altijd voor gekozen om mij niet te laten leven door mijn angsten en net dat te doen waar ik bang voor was: dat heeft me heel erg geholpen om me niet te laten beperken in het leven. Maar dan heb ik het over 'normaal' soort angst waar je mee aan de slag kan, niet de gegeneraliseerde angst die Karin hier beschrijft of de angstaanvallen die door de afbouw worden getriggerd, zoals @Wilhelminameemaakt en zoals ik ook heb meegemaakt na mijn cold turkey. Dat is zo'n allesomvattende angst die je helemaal verlamt, het voelde fysiek alsof je de hele dag aan het randje van de afgrond bungelt, die had ik nooit eerder meegemaakt. 

Ik had ook geen idee waar ik dan precies bang voor was, het was geen concrete angst voor iets, gewoon een voortdurend fysiek gevoel van angst en paniek dat me de hele tijd overspoelde. Maar ik weet wel (achteraf gezien) dat ik die angst toen heb gevoed doordat ik 1) geen afleiding had omdat ik ineens niet meer kon gaan werken en ook verder niets in huis kon doen door misselijkheid, duizeligheid,... en  2) mij liet leiden door doemgedachten, door te denken dat ik mijn brein had verpest, dat ik eraan kapot zou gaan, dat niemand mij kon helpen, dat mijn vriend me zou verlaten etc...

Ik denk dat ik erdoor ben gekomen door combinatie van medicatie (AD) en psychologische begeleiding: zo heb ik geleerd om me weer meer naar buiten te richten en hulp te vragen aan mensen die me graag zien (ik was er voordien van overtuigd dat de mensen mij niet konden helpen en zelf mee in paniek zouden schieten) en om mijn doemgedachten te 'ontmaskeren': is die gedachte realistisch? Hoe groot is de kans dat die uitkomt? Zijn er ook andere opties mogelijk? En is die doemgedachte helpend?

En vooral om mijn angst te accepteren (dat vond ik heel moeilijk) en er met een milde blik naar te kijken en het gevoel als het ware echt benoemen: hoe voelt het lichamelijk?  Is het gevoel echt zo vreselijk en overweldigend dat ik niets anders kan doen? Kan ik er een andere naam aan geven? Vb opwinding, onrust, nervositeit i.p.v. doodsangst ?  Kan ik het accepteren dat het nu een deel uitmaakt van mijn leven en ermee proberen te leven, in plaats van er voortdurend tegen te strijden? Zo kon ik beetje bij beetje de macht die die angst over mij had een beetje ontkrachten en opnieuw een beetje mijn ding doen, met die angst als metgezel. 

Ik schrijf dit omdat ik denk dat het me zeker heeft geholpen en dat het jullie ook zou kunnen helpen, maar ik begrijp ook dat jullie al vanalles hebben geprobeerd en er misschien moedeloos van worden.

De medicatie heeft mij zeker ook geholpen, maar zoals ik schreef, in combinatie met het anders leren omgaan met die angst én met de hulp van de tijd die verstreek.

@Wilhelmina met de tijd ga je je zeker beter voelen. Je hersenen moeten zich opnieuw programmeren, dat vraagt tijd, en je kan dat proces zeker helpen door zelf aan de slag te gaan met je gedachten, maar die alles overweldigende angst zal afnemen en verdwijnen met de tijd!

Veel groetjes, Lynn

[Wilhelmina]

Lynn46  Dak je well ik ben helemaal op  

[karin123]

Hallo @Lynn46graag gedaan hoor, jij ook bedankt voor jouw verhaal. Ik herken er heel veel in toch wel. Angst voor ziekte vooral. Heb een hele tijd rond gelopen met een voorhoofdsholte ontsteking en ik dacht dat het een hersentumor was. Durfde niets aan mijn ouders te vertellen en heb er maanden mee rond gelopen. Eindelijk verteld en antibiotica gekregen en het ging over, dom he. Maar het nodigde mij niet uit om er over te praten want bij ons thuis werd er nooit gepraat, het was altijd stil en ik wilde mijn ouders niet lastig vallen. Ik had geen angst voor mensen e.d..

Verder heb ik nooit veel angsten gehad alleen voor ziekte. Dat begon toen echt met de overgang. Die angst die jij omschrijft herken ik zeer zeker die heb ik jaren lang gehad en nog maar in iets mindere mate. Echt pure doodsangst elke dag weer, elk moment. Niet te harden. Het zwaard van Damocles hing voortdurend boven mijn hoofd, precies zoals jij het omschrijft. En dan, net wat jij zegt, komen die doemgedachten erbij en je kunt niets positiefs meer zien. Alles dreigt door het putje te gaan. Bij mij ging het precies zoals jij omschrijft in die drie dingen die je opnoemt. Maar het begon allemaal met de overgang. Als ik hormonen had gekregen was het anders gelopen en had ik die hitte en extreme opvliegers niet gehad. Een paar jaar later toch gekregen, twee jaar geslikt en alle hitte en opvliegers waren weg. Wat een verademing, zo kon het dus ook. Ik las toen veel op de site van vrouw en overgang en die raden het allemaal af omdat je die tijd zou moeten inhalen als je weer stopte. Ik durfde dus niet meer te beginnen en heb het toch gedaan. Ik heb niets in hoeven te halen later. Het was dus allemaal gezwam. Ik heb mij gewoon heel bang laten maken voor hormonen terwijl ik het zo nodig had. Met de groeten van de huisarts

Ik doe ook een aantal dingen zoals naar het bos gaan e.d.. Ook met angst als metgezel. Maar ik heb zulke rare dingen met mijn lichaam meegemaakt en dat zit nog steeds in mijn geheugen. Als ik naar het hondenveld ging of bos dan voelde ik zoveel angst dat de energie helemaal weg liep en mij totaal leeg voelde en trillen als een gek en daardoor nog meer angst. En zo ging het maar door bij elk ding dat ik deed tot dat het bij alles zo was. Of ik lag in bed en had het gevoel door het matras heen te vallen zo bang. Gauw eruit springen en kijken of ik nog kon lopen. Enz. enz.

Wat fijn dat bij jou de AD ook goed werkt. Ik moet nog even zien hoeveel mg bij mij het beste werkt, ben er nog mee bezig.

Dank Lynn nogmaals voor jouw verhaal.

[bolletje]

God wat een rotervaringen in jullie levens.

Dat door het bed vallen herken ik Kaat. Eigenlijk ontspan je dan tenminste bij mij was dat zo. Ontspannen was controle verlies bij mij.

Lynn angst kan ook erfelijk zijn hé, maar heb je het gevoel dat je genoeg zekerheid bij je ouders voelde? Ik heb juist bindingsangst. Dit is gekomen doordat mijn moeder ieder jaar wel een keer verhuisde. Heel slecht voor een kind.  32 x in mijn 30 jaar. Nu woon ik al 40 jaar op hetzelfde  adres.

Kaat als jij het gevoel hebt dat je vader zijn vriendin voortrok moet je wel heel boos zijn. Soms gebeurd het dat die kwaadheid, als je die niet kwijt raakt, zich naar jouzelf keert en depressies veroorzaakt. Je pijnigt jezelf met rotgedachten. Misschien moet je inderdaad een boek schrijven.

Ben trouwens benieuwd of jullie je nu een stukje opgelucht voelen of juist niet.

Wil, jij was gisteren helemaal op, is het vandaag weer wat beter met je?

Ik heb, weliswaar met de ventilator, goed geslapen. Vandaag weer lekker aan de gang bij de dagbesteding.

Lynn en Kaat, een heel groot compliment voor jullie. Misschien brengt het verlichting en kan je het dadelijk een plaatsje geven, en komen er vandaag weer rotgevoelens, schrijven hé?.Jullie zijn alledrie kanjers.

5 oktober 2021 bewerkt door bolletje

[karin123]

Goede morgen iedereen.

Ja Bolletje ik kon mij ook niet meer ontspannen en wist niet meer wat dat was. Precies wat je zegt, controle verlies.

Och tjemig Bolletje dat verhuizen verschrikkelijk en wat fijn dat je al zo lang een eigen stekje hebt

Ja ja en ja Bolletje ik ben ook nog steeds heel erg kwaad. Ik heb toen alles al opgeschreven en jaren later weggegooid toen ze in een verzorgingshuis zat. Ik heb geprobeerd haar te vergeven en liefde toe te zenden in gedachten maar de kwaadheid wint telkens weer, ik kan haar niet vergeven hoezeer ik het ook probeer. Ik zal 1 voorbeeld noemen, het is een klein iets maar dat deed ze dus telkens weer. Mijn vader was in de keuken en ze deed het altijd als hij er niet was of het niet hoorde en ze bood haar broer een koekje aan en daarna zette ze de trommel weer op de tafel zonder mij er 1 aan te bieden, heel onbeschoft. En zo deed ze het met alles heel geniepig zoals een vrouw kan doen en dat 5 jaar lang. Haar dochter zag ze ook al 15 jaar niet meer dat moet ook een reden hebben die ze nooit heeft verteld. Mijn vader heeft het haar vaak gevraagd maar kreeg geen fatsoenlijk antwoord.

Het luchtte inderdaad wat op.

Fijn dat je weer goed hebt geslapen Bolletje, warmte in bed is waardeloos ik weet er alles van.

 

@Wilhelminaen @Pluisje53ik hoop dat jullie ook een betere dag hebben

Nogmaals bedankt Bolletje en Lynn dat jullie dat even bij mij naar boven hebben gehaald

 

[Wilhelmina]

Hallo Lieve mensen  vannacht 2 uurtjes geslapen  even schrijven vind Bolletje goed gaat het meisjes met jullie  zo veel emoties zoveel verdriet komt er uit ik  kon nooit huilen nu wel alles zit vast  kost veel energie al die jaren vernederd geslagen nu alles een plekje geven zo moeilijk die angsten zijn vreselijk  ik heb geen energie om iets te doen straks in mijn boekje schijven    liefs wil

 

[karin123]

Lieve Wilhelmina ondanks alles is het toch heel goed dat je weer kunt huilen, ik heb dat ook en laat het gewoon gaan. Wat heb jij ook veel mee moeten maken meisje, wat erg. Schrijf maar van je af, het werkt echt merk ik. Voor jou

[Wilhelmina]

Lieve mensen ben kapot maar we gaan allemaal beter worden  

[Wilhelmina]

Ik heb mijn hondje uitgelaten ik trilde en stijf van de  angst toch gedaan   

[karin123]

@Wilhelminatop gedaan.

[Lynn46]

10 uur geleden zei bolletje:

Lynn angst kan ook erfelijk zijn hé, maar heb je het gevoel dat je genoeg zekerheid bij je ouders voelde? Ik heb juist bindingsangst. Dit is gekomen doordat mijn moeder ieder jaar wel een keer verhuisde. Heel slecht voor een kind.  32 x in mijn 30 jaar. Nu woon ik al 40 jaar op hetzelfde 

Hey Bolletje,  

Tja, wie zal het zeggen? Zoals gezegd heb ik na mijn kindertijd zelden nog last gehad van die angsten, maar het zit er waarschijnlijk wel ergens in geprogrammeerd, die extra gevoeligheid...zal deels erfelijk zijn, deels omdat ik inderdaad niet echt een veilige omgeving had als kind (vader alcoholieker, moeder zwaar depressief en vaak ook agressief, met als resultaat heel veel ruzie en spanning en weinig liefde en geborgenheid), maar ik heb zelf altijd het idee gehad dat ik daar redelijk goed uit was gekomen, en heb nu ook een redelijk goede band met mijn moeder en broer en zus. 

Ik heb niet het idee dat ik daar nog veel van meesleep, hoewel je dat onbewust waarschijnlijk altijd meedraagt en dat vooral als je je niet goed voelt

Dus het lucht niet echt op om dit hier te schrijven, maar ik heb wel veel aan de herkenning in de verhalen van anderen, en daarom deel ik het mijne ook

Veel groetjes en bedankt Bolletje voor je steun en aanmoediging altijd! Jij bent de kanjer hier!

Lynn

[Lynn46]

@karin123 en @Wilhelmina jullie zijn ook kanjers met zoveel doorzettingsvermogen na zoveel ellende te hebben doorgemaakt!!!!

En heel goed dat je uiting kan geven aan die kwaadheid en dat verdriet, die moeten een weg naar buiten vinden...

Groetjes, Lynn

[Wilhelmina]

Hallo Lieve Lynn46 fijn dat we kunen vertellen over ons verleden mijn hersens gaan tekeer vannacht niet geslapen zo emotinel  ik ben mezelf kwijt ik kan niks meer zo moe  Lieve Groetjes         wil   

[Pluisje53]

Op 5-10-2021 om 10:45 zei karin123:

Goede morgen iedereen.

Ja Bolletje ik kon mij ook niet meer ontspannen en wist niet meer wat dat was. Precies wat je zegt, controle verlies.

Och tjemig Bolletje dat verhuizen verschrikkelijk en wat fijn dat je al zo lang een eigen stekje hebt

Ja ja en ja Bolletje ik ben ook nog steeds heel erg kwaad. Ik heb toen alles al opgeschreven en jaren later weggegooid toen ze in een verzorgingshuis zat. Ik heb geprobeerd haar te vergeven en liefde toe te zenden in gedachten maar de kwaadheid wint telkens weer, ik kan haar niet vergeven hoezeer ik het ook probeer. Ik zal 1 voorbeeld noemen, het is een klein iets maar dat deed ze dus telkens weer. Mijn vader was in de keuken en ze deed het altijd als hij er niet was of het niet hoorde en ze bood haar broer een koekje aan en daarna zette ze de trommel weer op de tafel zonder mij er 1 aan te bieden, heel onbeschoft. En zo deed ze het met alles heel geniepig zoals een vrouw kan doen en dat 5 jaar lang. Haar dochter zag ze ook al 15 jaar niet meer dat moet ook een reden hebben die ze nooit heeft verteld. Mijn vader heeft het haar vaak gevraagd maar kreeg geen fatsoenlijk antwoord.

Het luchtte inderdaad wat op.

Fijn dat je weer goed hebt geslapen Bolletje, warmte in bed is waardeloos ik weet er alles van.

 

@Wilhelminaen @Pluisje53ik hoop dat jullie ook een betere dag hebben

Nogmaals bedankt Bolletje en Lynn dat jullie dat even bij mij naar boven hebben gehaald

 

Hoi lieve allemaal het gaat met mij even niet helemaal lekker ben weer opgenomen de afbouw van de lorazepam is helemaal mis gelopen sta nu weer op de lorazepam en de fevarin werkt ook nog niet naar dat ik die drie kwartje ben vergeten het lijkt wel of mijn hoofd ovwr se rooie ia gegaan war heb ik toch gedaan 

[karin123]

Hallo @Pluisje53dat is niet fijn dat je weer bent opgenomen. Wat gaan ze nu doen?