vrijdag de laatste dag van de maand juli

[Dikkie]

goede zonnege morgen, allemaal weer een beetje uitgerust? ik wel al had ik nog wel uren kunnen slapen. pluk de dag

[Rixie1]

Goedemorgen @Dikkie ik ben fit en lig buiten op mijn ligbed te lezen en op tablet wat rondkijken. Ik ben gisterenavond begonnen 1 mg eraf. Houd inmiddels ook een soort van dagboekje bij. Doe vandaag niets.

31 juli 2020 bewerkt door Rixie

[Dikkie]

27 minuten geleden zei Rixie:

Goedemorgen @Dikkie ik ben fit en lig buiten op mijn ligbed te lezen en op tablet wat rondkijken. Ik ben gisterenavond begonnen 1 mg eraf. Houd inmiddels ook een soort van dagboekje bij. Doe vandaag niets.

goed bezig @Rixie, zo kom ik de afbouw ook het beste door. en dan als de dip is geweest langzaam weer opbouwen. wel goed insmeren hè 

[Dikkie]

Accepteren van burnout: De pest van altijd maar doorgaan

ruudmeulenberg.nl

Accepteren van burn-out: je zit al maanden niet lekker in je vel. Je voelt steeds meer aversie op je werk. Je bent moe, moe en nog eens moe. Leuke dingen lijken minder leuk en je zin om iets te ondernemen is weg.

Lusteloos sleep je je door de dagen heen. Niets lijkt je meer te lukken. Die vrolijke alleskunner van maanden of jaren terug ben je kwijt. Voor de buitenwereld wil je dit niet laten blijken en tracht je keer op keer je schouders er weer onder te zetten.

Je tracht je jezelf op de been te houden met motiverende argumenten:

• ‘Er zijn ergere dingen in de wereld’.
• ‘Niet te flauw’.
• ‘Kom op, even doorduwen, dan is het klaar’.
• ‘Stel je niet aan’.
• ‘Niet zeuren, even doorbijten, dan is het zo gebeurd’.

Een extra bak koffie of blikje energie drank geven je kortstondig een boost. Maar later op de dag ben je gevloerd. Langzaam begint het besef te groeien: dit moet anders. Toch ziet de dag erop er precies het zelfde uit en geef je jezelf een schop op onder je kont als het even niet wil en ga je door!

De symptomen van een burn-out helpen vaak bij het realiseren dat je burn-out bent.

Download hiervoor gratis ons E-book: symptomen van burn-out

Ontkennen dat het niet meer wil

Je omgeving heeft je vast wel eens gevraagd: gaat het wel goed met je? Maar de kans is groot dat je volmondig zegt: ja hoor! En ontkent dat er iets met je is. Misschien gewoonweg omdat je het zelf nog niet wilt zien of door hebt.

Herken je, wanneer iemand aan je vraagt, hoe het gaat of de zorg over je uitspreekt dat  je het bagatelliseert of onder het tapijt schoffelt? Om vervolgens snel op een ander onderwerp over te stappen in het gesprek? Of dat mensen zich vaak verwonderen over: hoe doe je dat toch allemaal? Al die ballen in de lucht houden? En jij denkt: gewoon, niet meer dan normaal toch?

Niet meer tot rust kunnen komen

Dan is het zinvol om jezelf toch eens even stil te zetten. Want de kans is heel groot dat je vol op de automatische piloot en met een lading/ overdosis stresshormonen de dagen aan één rijgt en je zonder adempauze afstevent op een burn-out.

Want je lijf geeft je genoeg signalen maar je negeert ze gewoon! Uit eigen ervaring kan ik volmondig zeggen: dat is niet handig! Die signalen zijn er namelijk niet voor niets! Ze zijn simpelweg je dashboard dat aangeeft: stop, ga eens goed herstellen!

Zie ook: de stekker eruit trekken

Toegeven aan burn-out

Maar toegeven aan die signalen is ook toegeven aan dat je ziek (aan het worden) bent. En dat is lastig. Dat je tegen je partner, leidinggevende of vrienden moeten zeggen: het gaat niet goed met me. De gedachte alleen al benauwd je. Want eigenlijk voelt het dan dat je zegt: ik heb gefaald in het leven en breekt het schild van altijd sterk moeten zijn. En dat voelt vreselijk naar.

Want eigenlijk voelt het dan dat je zegt: ik heb gefaald in het leven en breekt het schild van altijd sterk moeten zijn

Dus lijkt het handiger om maar door  te duwen. Maar pas op! Want er ligt een sluipmoordenaar op de loer als hiervoor kiest en door blijft gaan op de oude toer. Dan grijpt je lichaam in en kun je niet meer kiezen, dan kiest je systeem!

Altijd sterk moeten zijn

Maar waarom is dat toegeven zo lastig? Mensen die een burn-out op (dreigen te) lopen zijn over het algemeen mensen die van aanpakken weten. Die van aanpakken weten en die daar waar anderen afhaken doorgaan. Het zijn veelal mensen die graag en vaak klaar staan voor anderen en weinig of geen invulling geven aan eigen belangen of behoeften. Het zijn mensen die sterk zijn en die hard werken.

Doordat je burn-out raakt, kun je al die mooie eigenschappen opeens niet meer inzetten. Van een harwerkend, altijd klaarstaand persoon, ben je hulpbehoevend geworden en moet je op sleeptouw genomen worden door anderen

Los van het feit dat je dit voor jezelf beseft, dat je  momenteel heel kwetsbaar en total loss bent zie je er als een berg tegen op dit aan de buitenwereld te moeten melden, want de wereld heeft zijn zegje klaar:

Lees ook: Hulp bij een burn-out

Pijnlijke opmerkingen wanneer je burn-out bent

• Ah ik voel me ook wel eens niet goed en dan is het morgen weer over.
• Weet je wat erg is….
• Stel je niet aan, iedereen is wel eens moe.
• Ik ken dat: ik ben ook wel eens een tijdje moe geweest

Als je al niet lekker in je vel zit,zit je hier niet op te wachten en lijkt gewoon doorduwen en niet piepen de meest eenvoudige weg.

Lees ook: hoe voelt een burn-out?

Eigen overtuigingen

Want juist jij hebt vroeger het voorbeeld gehad dat je van hardwerken niet doodgaat of dat je altijd klaar moet staan voor anderen. Het zijn die gedachten die voortvloeien uit jouw normen en waarden die ervoor zorgen dat je in belemmerende gewoonte patronen beland. Omdat je gewoon weg niet anders weet en het al jaren zo doet.

Je eigen overtuigingen leiden tot gedachten als:

• Dat doe ik wel even
• Als ik het zelf niet doe gebeurd het toch niet
• Als ik een ander het laat doen heb ik er toch nog werk van
• Zo laat ik mijn team in de steek
• Wie doet het anders
• De anderen hebben het al zo druk, geef maar aan mij
• Er is niemand anders die kan helpen
• Anders zeggen ze er straks wat van
• Het moet wel goed
• Ik kan het niet maken dit niet te doen
• Dat doe ik in mijn pauze wel even
• Een ander doet dat toch ook?

Maar besef dat je met continue doorgaan roofbouw op je eigen lichaam pleegt en op lange termijn meer kapot maakt dan je lief is.

Lees ook: Beperkende overtuigingen

Negatieve gevolgen van doorduwen

Als eenmaal je lichaam de regie overneemt, want dat is wat er uiteindelijk gebeurd als je niet tijdig op de rem trapt en ondanks alle signalen gewoon door blijft duwen. Je lichaam bevindt zich dan continue in een stress-modus en staat paraat om te kunnen vluchten of vechten. Echter dat grote gevaar waarop je systeem zich voorbereidt blijft uit. Jij duwt door en je lichaam krijgt niet de mogelijkheid zich te herstellen met alle gevolgen van dien.

Je klachten nemen toe, het leven gaat je steeds moeizamer af, voor leuke dingen en ontspanning heb je geen tijd of zin en langzaam raak je in een isolement.

De balans herstellen

Kijk eens oprecht naar hoe het met jezelf gaat? En merk je op dat het al een lange tijd niet goed gaat met jezelf, geef dit dan toe. In ieder geval naar jezelf. Hoe verdrietig of boos het je ook maakt: maar zeg en omarm wat er is en hoe je je voelt.

• Ik ben vreselijk moe
• Ik heb pijn
• Mijn hoofd is één grote chaos
• Ik kan de drukte in mijn hoofd niet stoppen
• Ik voel me continue boos en gefrustreerd
• Een vreselijk kort lontje, ik kan niets hebben
• Nergens zin in, laat me met rust
• Ik ben zo verdrietig
• Ik ben mijzelf kwijt…

Het liefst zou ik je nu een tijdje bedenktijd geven en dat je pas verder kan lezen als je jezelf hebt toegestaan er te laten zijn wat er is. Zoals jij je voelt, hoe kl… dit ook is.

Er is moed voor nodig om dit met jezelf aan te gaan. Wanneer oprecht jezelf hier bij stil gezet hebt, ben je een drempel over gestapt die je mogelijk al maanden omzeilt. Je mag jezelf hier echt wel even een compliment voor geven want het zijn niet de meest makkelijke dingen in het leven om bij stil te staan. Je hebt de eerste stapjes gezet bij het accepteren van burn-out.

Accepteren en herstellen van een burn-out is niet eenvoudig.

Vraag hulp aan een gespecialiseerde coach!

Kijk hier: coaching bij burn out

Accepteren van burn-out

Pas als je eenmaal toestaat te beseffen hoe het leven je nu afgaat, pas dan kun je ook kijken naar wat je anders wilt. Eerder lukt dit niet, want dan zit je in de doorduw modus en zijn je eigen behoeften van ondergeschikt belang.

Kijk naar wat jij anders wilt of kunt doen. Zorg ervoor dat de situatie zich stabiliseert, dat je in ieder geval niet verder burn-out raakt. Je zorgt er dan uiteindelijk voor dat je vermoeidheid of klachten afnemen en je energie weer toeneemt.

Acceptatie van burn-out in kleine stapjes

In het begin zijn dit mogelijk kleine stapjes, kies datgene wat bij jou past:

• Nee zeggen: daar waar je vanuit vanzelfsprekendheid ja zou zeggen (nee tegen een ander is een ja tegen jezelf)
• Maak het jezelf makkelijk, vraag hulp of draag een taak over aan een ander, op je werk of thuis
• Schrijf iedere dag 3 dingen op waar je trots op bent dat je dat hebt gedaan
• Kies voor jezelf en doe iets waar je blij van wordt (wandelen, lezen, in bad, niets!)
• Ga meer bewegen (zonder prestatiedruk!), dit is wetenschappelijk bewezen dat het je stress- niveau doet dalen
• Breng je dagtaken in beeld en kijk waar je in je planning iets kunt schrappen

Er is vast iets wat ik je niet aangereikt hebt maar je nu van denkt: dat ga ik doen (of laten!)

Gun jezelf hierin de tijd. Verwacht niet dat iets wat je al jaren doet in een week tijd rigoureus verandert. Gewoontepatronen zijn hardnekkig: a) om te herkennen en b) om ze te doorbreken. Geef jezelf zeker 3 maanden.

Van accepteren van burn-out naar een beter leven na burn-out

Lukt dit je niet of duurt dat je te lang, neem dan gerust vrijblijvend contact op om te kijken of we je kunnen helpen. Daar zijn we voor. Besef dat een ieder van ons als coach ook in het leven voor vergelijkbare moeilijkheden heeft doorstaan en hulp heeft ingezet, we spreken uit eigen ervaring. Onze missie? Een beter leven na burn-out!

Hoe kun je datgene wat je hebt geleerd inzetten om een gezonder, gelukkiger leven in te richten met meer vrede met jezelf en meer plezier? Daar kunnen we je bij helpen. Bel of mail wanneer je er zelf niet uitkomt.

Hulp bij burn-out en stress

Het verminderen van stress en het herstellen van een burn-out is geen sinecure. Heb je ondersteuning nodig, dan kan je op onze hulp rekenen. Onze coaches zijn allemaal gespecialiseerd in jouw problematiek. Door hun jarenlange ervaring kunnen ze samen met jou werken aan jouw herstel. Van het resultaat van onze 1-op-1 coaching heb jij je leven lang plezier!

Bekijk ons aanbod voor:

• Stress coaching
• Burn out coaching
• Ondernemerscoaching

[Dikkie]

bovenstaande heb ik heel veel van geleerd. ook zonder burnout denk ik dat vele van jullie hier wel dingen uit kunnen halen. er zit een stukje reclame tussen. negeer dat maar het gaat om de tekst. als dit niet mag verwijder het dan maar. ik wil graag delen waar ik iets uit heb gehaald. prettige dag allemaal

[Rixie1]

Heel goed artikel en herkenbaar voor mij. Niet nu, nu geniet ik van mijn seniorenleven, maar heb vroeger ook een burn-out gehad. Nu denk ik, had ik maar wat vaker......nee gezegd.

31 juli 2020 bewerkt door Rixie

[Dikkie]

1 uur geleden zei Bellie:

@Dikkie ten eerste bedankt voor je lieve woorden in de huiskamer van 29 juli. 

Ten tweede, ik kom net terug van mijn psycholoog en hij heeft nu toch wel de diagnose  burn out of tenminste de symptomen van een burn out gegeven.  Dat kwam hard aan dus dst was janken geblazen. Door de enorme stress heb ik dus van alles erbij gekregen zoals de progestron tekort wat weer onrust (dus nog meer stress), slapeloosheid (ook door de stress), candida en histamine overschot heeft gegeven. Een viceuze cirkel. In oktober start ik met cognitieve gedrag therapie in een groep vanuit de gespecialiseerde GGZ. Bij hem kan ik niet meer terecht omdat de behandelingen op zijn.  Daarom wordt ik nu doorverwezen naar de poh.

Ik vroeg wat verstandig was met de diazepam en temazepam.  Want ik zeg steeds daar de diazepam niet eens heeft geholpen wat de onrust en zenuwen betreft.  Maar misschien denk ik dat.  Want stel je voor dat ik door de diazepam nog 50% onrust voelde ipv 100%? Wat gebeurt er dan als ik afbouw? Heeft het inderdaad niks gedaan  al die tijd of wordt het erger?

Hij vertelde dat op het moment je belasting weg valt de onrust erg opkomt. Want je lichaam wil maar doorgaan en is het 'vertrouwde' rotme kwijt. In die fase zit ik nu dus.  Ik weet niet waar ik verstandig aan doe. Want ik wil van die pammen af.

Bedankt voor het artikel Dikkie. Ga ik zeker lezen!

heel herkebaar @bellie, ik kreeg die diagnose ook niet gelijk. snapte het ook niet. maar toen ik het e book (gratis) heb gedownload. hoe herken je een burn-out toen vielen de kleppen van mijn ogen. en idd tranen met tuiten gejankt. zo herkenbaar en ohh wat komt dat hard binnen. maar ontkennen had geen zin. ik heb ook cognitieve gedragstherapie gehad. hier hebben ze me aan het denken gezet. ik heb heel hard gewerkt de laatste tijd. om erachter te komen hoe en waar en vooral waarom dit is gebeurd. en het heeft me echt geholpen. vooral veel geschreven. telkens weer mijn gedachten opgeschreven en maar janken. je kan aan mijn handschrift zien wanneer ik weer wat kalmeerde. het is een enorme strijd maar echt het is de moeite waard. geef jezelf de tijd. ik heb er iig een jaar vooruit getrokken . en heel veel met mijn man gesproken en nu nog steeds. bij mij is het begonnen in december. ik jankte echt de hele dag. als iknaar bed gong kon ik alleen maar denken zo weer een dag vechten voorbij. maar nu kan ik weer blij zijn echt blij. maar ik heb wel alles wat mij teveel prikkels gaf vermeden. ik ga nog niet naar feestjes. ik zeg het ook gewoon eerlijk tegen iedereen die het me vraagt. ik heb facebook en degelijke van mijn mobiel gegooid. allemaal on odige prikkels die ongewenst bij je binnenkomen. ik heb telefoonnummers met naam opgeslagen zodat ik kan zien wie me belt. voicemail ingesteld. en alle geluidjes op uit. want wat kan zo'n ding vervelend zijn. en ik ben gaan leven met de gedachte. nu draaid alles om mij. wanneer ik niet herstel dan ben ik voor iemand anders ook niet leuk. dus ze moeten het maar voor me overhebben. en anders jammer dan. het is voor iedereen anders natuurlijk maar ik had echt rust nodig. iedereen leeft echt alleen voor zich zelf. ik altijd voor een ander. maar nu het op mij aankomt is er bijna niemand die zich aan mijn leefregels wil houden. nou jammer dan maar ik ga ff niet meer met een ander mee. egoïstisch worden. het is nu jouw beurt. 

@Bellie, je weet wat er aan de hand is. probeer het te accepteren. praat eventueel op papier heel veel. huil zoveel je kunt. dan stroomt de cortisol uit je lichaam. en doe alleen wat jij wilt. en download dat e-book hij staat wel ergens in de tekst. dat is een goed begin.

echt meid je kunt het jij bent een vechter en een doorzetter geen opgever. anders was je niet in een burn-out terrecht gekomen. je mag mij alles vragen of gewoon ff je ei kwijt. of ik altijd een oplossing weet dat denk ik niet maar je komt erdoor. ook via prive berichtjes hier mag. veel sterkte

[Dikkie]

4 uur geleden zei Rixie:

Heel goed artikel en herkenbaar voor mij. Niet nu, nu geniet ik van mijn seniorenleven, maar heb vroeger ook een burn-out gehad. Nu denk ik, had ik maar wat vaker......nee gezegd.

herkenbaar rixie, ik kan dat ook bijna niet, maar zal toch .oeten leren

[Dikkie]

2 uur geleden zei Bellie:

@Dikkie ten eerste bedankt voor je lieve woorden in de huiskamer van 29 juli. 

Ten tweede, ik kom net terug van mijn psycholoog en hij heeft nu toch wel de diagnose  burn out of tenminste de symptomen van een burn out gegeven.  Dat kwam hard aan dus dst was janken geblazen. Door de enorme stress heb ik dus van alles erbij gekregen zoals de progestron tekort wat weer onrust (dus nog meer stress), slapeloosheid (ook door de stress), candida en histamine overschot heeft gegeven. Een viceuze cirkel. In oktober start ik met cognitieve gedrag therapie in een groep vanuit de gespecialiseerde GGZ. Bij hem kan ik niet meer terecht omdat de behandelingen op zijn.  Daarom wordt ik nu doorverwezen naar de poh.

Ik vroeg wat verstandig was met de diazepam en temazepam.  Want ik zeg steeds daar de diazepam niet eens heeft geholpen wat de onrust en zenuwen betreft.  Maar misschien denk ik dat.  Want stel je voor dat ik door de diazepam nog 50% onrust voelde ipv 100%? Wat gebeurt er dan als ik afbouw? Heeft het inderdaad niks gedaan  al die tijd of wordt het erger?

Hij vertelde dat op het moment je belasting weg valt de onrust erg opkomt. Want je lichaam wil maar doorgaan en is het 'vertrouwde' rotme kwijt. In die fase zit ik nu dus.  Ik weet niet waar ik verstandig aan doe. Want ik wil van die pammen af.

Bedankt voor het artikel Dikkie. Ga ik zeker lezen!

ik zou de pammen ff layen wat het is bellie, ik denk dat je er eerder schade mee aanricht. of overzetten op ad. wanneer je hersteld bent kom je er wel weer af. dan ben je wel sterk genoeg. nu vliegen je gedachten en gevoelens alle kanten op. ophogen heeft geen nut er komt dan geen einde aan. je hebt steeds meer nodig. mijn ervaring is dat dat bij ad niet zo is. als je stabiel bent dan blijf je stabiel. mar dat is jou keuze.

[Frank86]

Ik vraag me af bellie 

zou ik ook burn out zijn geweest van vorig jaar toen ik ziek was want mijn lichaam was steeds aan het vechten nachtzweten en plassen maanden daarna uitgeput lichaam geen kracht dan paniek angst en noem maar op 

 

[karin123]

3 uur geleden zei Bellie:

@Dikkie ten eerste bedankt voor je lieve woorden in de huiskamer van 29 juli. 

Ten tweede, ik kom net terug van mijn psycholoog en hij heeft nu toch wel de diagnose  burn out of tenminste de symptomen van een burn out gegeven.  Dat kwam hard aan dus dst was janken geblazen. Door de enorme stress heb ik dus van alles erbij gekregen zoals de progestron tekort wat weer onrust (dus nog meer stress), slapeloosheid (ook door de stress), candida en histamine overschot heeft gegeven. Een viceuze cirkel. In oktober start ik met cognitieve gedrag therapie in een groep vanuit de gespecialiseerde GGZ. Bij hem kan ik niet meer terecht omdat de behandelingen op zijn.  Daarom wordt ik nu doorverwezen naar de poh.

Ik vroeg wat verstandig was met de diazepam en temazepam.  Want ik zeg steeds daar de diazepam niet eens heeft geholpen wat de onrust en zenuwen betreft.  Maar misschien denk ik dat.  Want stel je voor dat ik door de diazepam nog 50% onrust voelde ipv 100%? Wat gebeurt er dan als ik afbouw? Heeft het inderdaad niks gedaan  al die tijd of wordt het erger?

Hij vertelde dat op het moment je belasting weg valt de onrust erg opkomt. Want je lichaam wil maar doorgaan en is het 'vertrouwde' rotme kwijt. In die fase zit ik nu dus.  Ik weet niet waar ik verstandig aan doe. Want ik wil van die pammen af.

Bedankt voor het artikel Dikkie. Ga ik zeker lezen!

Ik herken dat wel @Belliedat je niet weet of die Diazepam de onrust en zenuwen eronder houdt of niet. Ik weet niet wat ze nog doen.

[Cyclad58]

Mooie woorden, @Dikkie

Ik heb ook vaak gedacht de laatste 3 jaar dat ik burn out was. De verschijnselen van burn out en ontwenning komen soms akelig dicht bij elkaar. 

Maar ik werk al een half jaar 100% en dat gaat goed, ik zeg niets af, ga naar verjaardag en de piepende telefoon stoort mij niet. 
En dan denk ik: het zal allemaal wel meevallen. Is het dan toch alleen de angststoornis die mij parten speelt (ja, daar kan ik soms last van hebben). 
Heb nu ook schematherapie, dan vallen wel wat stukjes op de juiste plaats. 
Nu alleen nog van de Temazepam af. Na een aantal behoorlijke nachten was het afgelopen nacht weer drama met inslapen, dus om 1 uur en weer 1 ingegooid. en ja, dan slaap ik alsnog een uur of 5, 6. 

 

 

[Dikkie]

53 minuten geleden zei Bellie:

@Dikkie lastig hè? AD wil ik niet.  Daar schijnt je zo aan moeten wennen dat de kleuren eerst erger worden. Misschien dat ik toch met de temazepam ga beginnen als ik mij wat beter voel. Maar dan een stuk beter. 

Had jij ook op je goede dagen dat je teveel deed en in 1x het voor je kiezen kreeg? En ook de onrust in de nacht,  dag en die pas in de avond zakte?

ja zeker die had en heb ik ook. @Bellie. grenzen stellen is heel moeilijk.  aanvoelen dat het te veel is of nog beter wordt. ik was laatst aan het onkruid wieden tussen de tegels van een cirkel  met een doorsnee van ca 3 meter. steld niks voor. ik ben er 3 dagen mee bezig geweest. gewoon opdat het niet meer wilde dus dan stop ik en ga de volgende dag verder. nou moet je niet denken dat ik zo makkelijk in het leven sta. alles behalve dat. maar zo kom je de dag wel door. in het begin keek ik erna en werd ik al moe.

onrust in de nacht heb ik nog niet. maar ik gebruik nog steeds 0.25 lorezepam voor de nacht. ik merk wel dat ik me s'avonds rustiger voel. misschien ook omdat je daar wel aan gewend bent om dan minder te doen. al vermijd ik sommige films wel. 

[Frank86]

16 minuten geleden zei Bellie:

Zou zo maar kunnen @Frank86. Hoe gaat het nu met de onrust terwijl je afbouwt?

Gaat opzich goed alleen heel mij denken is veranderd van vorig jaar ik zit nog met spijtgedachtes en schuldgevoel ik had dit kunnen voorkomen maarjah blijkbaar was therapie voor mij laatste druppel geweest 

maar ik snap niet ik was actief teveel zelfs 

hoe ik zo kan veranderen met angst en lichamelijk uitputting alles ineenkeer vreemd ik heb de symptomen van burn out gelezen komt er wel overheen want na burn out kom je in angst en paniek terecht 

had ik toch maar rustig aangedaan met mij leven nu zit ik in put zelfvertrouwen kwijt opeens heel angstig en zwak in leven met spijtgevoelens ga zo maar door 

ik ben wel in afbouw maar weer tot kracht komen en zelfvertrouwen werken is nog veel werk echt bellie is zo erg veranderd alles in eenkeer wat erg is dat als je lichamelijk en pyschie onderuit gaat

[Dikkie]

8 minuten geleden zei Cyclad58:

Mooie woorden, @Dikkie

Ik heb ook vaak gedacht de laatste 3 jaar dat ik burn out was. De verschijnselen van burn out en ontwenning komen soms akelig dicht bij elkaar. 

Maar ik werk al een half jaar 100% en dat gaat goed, ik zeg niets af, ga naar verjaardag en de piepende telefoon stoort mij niet. 
En dan denk ik: het zal allemaal wel meevallen. Is het dan toch alleen de angststoornis die mij parten speelt (ja, daar kan ik soms last van hebben). 
Heb nu ook schematherapie, dan vallen wel wat stukjes op de juiste plaats. 
Nu alleen nog van de Temazepam af. Na een aantal behoorlijke nachten was het afgelopen nacht weer drama met inslapen, dus om 1 uur en weer 1 ingegooid. en ja, dan slaap ik alsnog een uur of 5, 6. 

 

 

het is lastig er achter te komen wat er mis is met jou. ik ken ook mensen die een burn-out hebben met hele andere klachten dan ik. ik was ook heel angstig alleen kon ik niet onder woorden brengen waar voor. de symtomen er zijn zo veel dat bijna iedereen een burn-out zou hebben. dat is ook niet zo natuurlijk. daarvoor heb je een specialist nodig om dat uit te zoeken. maar deze uitleg uit dat boek is bijna mijn verhaal. dus geen twijfels.  en als ik het nu lees nu ik een beetje de goede kant op ga dan herken ik steeds meer. ik lees het ook regelmatig. en haal er steeds nieuwe tips uit. die mij nu in mijn stadium kunnen helpen. waarvan ik eerst dacht het zal wel @Cyclad58.

het is niet mijnbedoeling jullie allemaal een burn-out aan te praten. dat zou nergens op slaan. maar volgens mij staat er voor vele wel een aantal bruikbare tips en herkenning in. doe er je voordeel mee. 

[Dikkie]

9 minuten geleden zei Frank86:

Gaat opzich goed alleen heel mij denken is veranderd van vorig jaar ik zit nog met spijtgedachtes en schuldgevoel ik had dit kunnen voorkomen maarjah blijkbaar was therapie voor mij laatste druppel geweest 

maar ik snap niet ik was actief teveel zelfs 

hoe ik zo kan veranderen met angst en lichamelijk uitputting alles ineenkeer vreemd ik heb de symptomen van burn out gelezen komt er wel overheen want na burn out kom je in angst en paniek terecht 

had ik toch maar rustig aangedaan met mij leven nu zit ik in put zelfvertrouwen kwijt opeens heel angstig en zwak in leven met spijtgevoelens ga zo maar door 

ik ben wel in afbouw maar weer tot kracht komen en zelfvertrouwen werken is nog veel werk echt bellie is zo erg veranderd alles in eenkeer wat erg is dat als je lichamelijk en pyschie onderuit gaat

zobegonik ook @Frank86 toen ik het gelezen had en met mijn therapeut bezig was. wat een spijt en woede. had ik maar. hadden mijn ouders maar. ga zo maar door. 

op een gegeven moment komt de acceptatie. blijf doordenken. had ik maar kunjeniet terug draaien.  maar je kunt wel daarmee verder. en dan zeggen. dus dat had ik niet moeten doen van mezelf en hoe zou ik dat fan vanaf nu kunnen veranderen. mijn psycholoog zei tegen me. je hebt heel veel in je jeugd meegekregen. en daar ga je naar leven datneem je mee als zo hoort het. hard werken. niet zeuren doorzetten. niet ziek zwak of misselijk zijn. 

dat was normaal. je ouders hebben het ook zo geleerd van hun ouders en ga zo maar door. dat is geen schuld hebben aan. dat is niet beter weten met de beste bedoelingen voor ons. 

maar voor ons is dat blijkbaar niet goed en we racen allemaal maar door tegenwoordig. alles moet kunnen. werken, kinderen opvoeden. socialecontacten. het liefst zo veel mogelijk want dat heeft iedereen toch. onzin dat lijkt op socialmedia wel zo maar zo werkt het niet.

ga uitzoeken wat voor jou belangrijk is. wie is er nou echt voor jou. en vraagt niet hoe gaat het en voor je antwoord kan geven beginnen ze zelf met klaagliederen hoezwaar ze het zelf hebben. zijn dat echte vrienden waar je je tijd om tot rust te komen altijd ingezet hebt.

ik noem maar wat. zoek uit hoe jij je leven wilt leiden voortaan. het is hard werken maar ga daar mee aan de gang. het verleden is geweest maar heeft je ookveel gebracht. maar ga vetder met de toekomst. kijk niet te vaak achterom. je valt vaak weer inhet negatieve.

men wat een verhaal weer. vreselijk.

[Dikkie]

5 minuten geleden zei Bellie:

Ik herken het helemaal @Frank86

Spijt dat ik mijn vader te weinig heb gezien tijdens zijn laatste weken in 2018. Ik deed dat uit zelfbescherming omdat ik het niet aan kon. Maar nu zoveel spijt. Nu ik dit  typ rollen de tranen al weer over mijn wangen....

Spijt dat ik niet eerder dingen uit handen heb gegeven

Spijt dat  ik tegen de school van mijn zoon niet heb gezegd dat ze het dak op kunnen ipv een gevecht met ze aan gaan voor een heel schooljaar

Spijt  dat ik aan hormoon therapie ben begonnen wat mij juist richting de afgrond duwde in maart en april

En vooral spijt,  alle haren op mijn hoofd,  heel veel spijt dat ik aan die K pillen ben begonnen. 

goedzo @Bellie het klinkt stommaar zo begonik ook. maar je hebt al die dingen gedaan uit bestwil. je hoeft geen spijt. maar daar kom je wel achter kan nog wel heel wat tranen kosten. wat jijbeschrijft van die tranen tijdens het schrijven is zo herkenbaar. ik kan er wel een zwembad mee vullen. en dat vanje vader heb ik ook gedaan uit zelfbescherming bij mijnbeidde ouders. helaas zijn ze overleden. maar ze begrijpen het vast wel. ik denk nu als ze nu zouden zien in welke toestand ik terecht ben gekomen. dat ze me zouden stimuleren om te doen wat goed voor me is. nu begin ik ook te huilen. maar is niet erg het zijn emoties en die moeten eruit.  ik denk zelfs fat ze spijt hebben dat ze ons dit hebben meegegeven. maar het is niet anders. je hendelt uit je eigen ervaring. 1 ding bellie zo te zien ontken je het blijkbaar niet. fat is de 1e stap. wel keihard helaas ik herken het. en het mooie voor mij is dat ik zoe dat ik al een stuk opweg ben. dank daarvoor

[Frank86]

Sorry bellie en dikkie 

moest er weer ff uitblazen komt waarschijnlijk door weer wat mooi is en dat je niet kan genieten veel anderen wel 

ik ga het ff positief afsluiten 

We komen eruit en ons gezondheid komt ook goed en K pillen gaat op een dag weg van ons leven Bellie en Dikkie 

sterkte voor ons allemaal 

we zitten in gevecht voor ons leven lijkt wel mensen wat is toch overkomen 

ik word er emotioneel van 

[Dikkie]

12 minuten geleden zei Bellie:

Ik heb hem al gedownload.  Probleem is alleen dat online een boek lezen mij teveel prikkels geeft. 

je zou hem kunnen uitprinten

[Dikkie]

1 minuut geleden zei Frank86:

Sorry bellie en dikkie 

moest er weer ff uitblazen komt waarschijnlijk door weer wat mooi is en dat je niet kan genieten veel anderen wel 

ik ga het ff positief afsluiten 

We komen eruit en ons gezondheid komt ook goed en K pillen gaat op een dag weg van ons leven Bellie en Dikkie 

sterkte voor ons allemaal 

we zitten in gevecht voor ons leven lijkt wel mensen wat is toch overkomen 

ik word er emotioneel van 

geeft niks @ frank ga ff wandelen ofzo. ff xit alles uit je hoofd zetten. je komt er wel. samen met je coach. jij bent zo goed op weg. echt waar. ik benniet de enige die het zag. @Bellie ook. dus moet het wel waar zijn. en je bent niet alleen. we zijn hier samen. rustig aan @Frank86. 

[Frank86]

Dankje dikkie 

Blij dat jullie er zijn geeft het gevoel dat je niet alleen bent 

[Cyclad58]

5 uur geleden zei Bellie:

 

Hij vertelde dat op het moment je belasting weg valt de onrust erg opkomt. Want je lichaam wil maar doorgaan en is het 'vertrouwde' rotme kwijt. In die fase zit ik nu dus.  Ik weet niet waar ik verstandig aan doe. Want ik wil van die pammen af.

Bedankt voor het artikel Dikkie. Ga ik zeker lezen!

Ha @Bellie, dit is herkenbaar voor mij. Ik was ook 2 jaar pammenvrij, maar in februari welde de onrust op na slechte nachten en begon ik soms Temazepams te snoepen. 
Nu minder en ik merk dat dan de onrust (die op zich eigenlijk wel meevalt) toch weer wat terugkomt. Wat je zegt is zo, je lichaam wil door en is het vertrouwde ritme kwijt. Precies dat> Als je je dan over wil geven aan ontspanning lukt het niet altijd, of soms helemaal niet. we moeten van de pammen af, maar niet te snel en niet te abrupt. En vooriedereen ligt het beste tempo weer anders. dat maakt het verduveld moeilijk. Mijn graadmeter was het eigen  gevoel. Zolang de klachten hanteerbaar waren bouwde ik af. Zodra ik merkte dat het toch wel erg lastig werd maakte ik even pas op de plaats. Dan kon ik vrij snel daarna weer door. Anderen gaan weer door de verschijnselen heen, hoe zwaar ze ook zijn. Je weet zelf het beste wat je aankunt. Sterkte! 

[Cyclad58]

2 uur geleden zei Dikkie:

 

onrust in de nacht heb ik nog niet. maar ik gebruik nog steeds 0.25 lorezepam voor de nacht. ik merk wel dat ik me s'avonds rustiger voel. misschien ook omdat je daar wel aan gewend bent om dan minder te doen. al vermijd ik sommige films wel. 

@Dikkie, die 0,25 mg Lorazepam is natuurlijk niet veel, maar je bent toch een ander middel aan het afbouwen? Gebruik je de Lorazepam ernaast of verwar ik je nu met een ander? 

[Cyclad58]

1 uur geleden zei Dikkie:

het is lastig er achter te komen wat er mis is met jou. ik ken ook mensen die een burn-out hebben met hele andere klachten dan ik. ik was ook heel angstig alleen kon ik niet onder woorden brengen waar voor. de symtomen er zijn zo veel dat bijna iedereen een burn-out zou hebben. dat is ook niet zo natuurlijk. daarvoor heb je een specialist nodig om dat uit te zoeken. maar deze uitleg uit dat boek is bijna mijn verhaal. dus geen twijfels.  en als ik het nu lees nu ik een beetje de goede kant op ga dan herken ik steeds meer. ik lees het ook regelmatig. en haal er steeds nieuwe tips uit. die mij nu in mijn stadium kunnen helpen. waarvan ik eerst dacht het zal wel @Cyclad58.

het is niet mijnbedoeling jullie allemaal een burn-out aan te praten. dat zou nergens op slaan. maar volgens mij staat er voor vele wel een aantal bruikbare tips en herkenning in. doe er je voordeel mee. 

[Dikkie]

4 minuten geleden zei Cyclad58:

Ha @Bellie, dit is herkenbaar voor mij. Ik was ook 2 jaar pammenvrij, maar in februari welde de onrust op na slechte nachten en begon ik soms Temazepams te snoepen. 
Nu minder en ik merk dat dan de onrust (die op zich eigenlijk wel meevalt) toch weer wat terugkomt. Wat je zegt is zo, je lichaam wil door en is het vertrouwde ritme kwijt. Precies dat> Als je je dan over wil geven aan ontspanning lukt het niet altijd, of soms helemaal niet. we moeten van de pammen af, maar niet te snel en niet te abrupt. En vooriedereen ligt het beste tempo weer anders. dat maakt het verduveld moeilijk. Mijn graadmeter was het eigen  gevoel. Zolang de klachten hanteerbaar waren bouwde ik af. Zodra ik merkte dat het toch wel erg lastig werd maakte ik even pas op de plaats. Dan kon ik vrij snel daarna weer door. Anderen gaan weer door de verschijnselen heen, hoe zwaar ze ook zijn. Je weet zelf het beste wat je aankunt. Sterkte! 

zo is het @bellie. en gek genoeg we hebben allemaal 1 ding gemeen. we willen allemaal horen zo moet je het doen dan komt het helemaal goed. maar zoals @Cyclad58 zegt iedereen ervaaet het weer anders.

ik voel me de laatste paar weken in 1x1sxtukken beter. ik denk ook dat het door het mooie weer komt. bij slecht weer word ik wel wat onrustger. ik weet dan niet echt wat ik de hele dag moet doen. buiten scharrel ik wat om. ik ben wel heel bewust bezig om te ontspannen.  in het begin ging ik dan idd maar weer wat doen om de onrust kwijt te raken. of ff naar iemand toe om maar niet thuos te hoeven zijn. dat heb ik nu wel stukken minder. 

ik ben nu in 13 weken van 0.75 in de ochtend tot nul in de ochtend.  en 0.25 in de avond. lorezepam. incl 1 terugval. nouja ik bennog niet op 0. daar begin ik maandag mee. maar dan heb ik daar 13 weken over gedaan. de laatsten ging me heel goed af vind ik zelf. 2 dagen van slag. maar niks vergeleken bij de eerste stappen van 3 naar 1mg. na die 2 dagen bouwt het rustig weer op. er zijn zelfs dagen die ik een 10 geef. ik werk nog niet. vandaag weer voor het eerst gekookt. naja eten opgewarmd.  maar voorheen kon ik daar de rust niet voor opbrengen. ik richt me nu op afbouw. maar ik wil me volkomen rustig voelen om verder te gaan.  in week 11 ben ik begonnen met afbouwen eerst een halve ervan af. later weer een halve. toen liep ik vast. daarna ben ik al snel overgegaan naar een kwart minder.  zo ben ik van 3 naar 1 mg gekomen. 0.75 in de ochtend en 0.25 in de avond. oh nee klopt niet. ik ben nog doorgegaan met 0.25 afbouwen tot 0.25 in de avond en ook in de ochtend. nu doe ik het met stapjes van 0.005 tot ik me echt weer goed voel. dus blij en wat meer energie heb. en geen extra angsten. eigenlijk helemaal niet meer. bij mindering merk ik dat ik onrustig word onzeker en angstiger. wanneer dat weer normaal is ga ik verder. eerder durf ik niet. tot nu toe is het met die kleine stapjes binnen een week. maar ik hou op zijn minst een week aan. nu dus op de laatste 0.005 in de ochtend. ik kijk er wel tegenop hoe ik  straks ga reageren op alleen de nacht. en al helemaal op helemaal niks. dus ik denk dat de tussen posen langer gaan  worden. maar dat zal wel blijken. ik wil er alles aandoen om zo min mogelijk liefst geen klachten over te houden. daarna ga ik pas proberen mijn bezig heden weer wat op te bouwen. dit kost energie genoeg. tja en dan nog de venlaflaxine maar dat is me de vorige x zonder problemen of terugval gelukt dus daat vertrouw ik dan nu maar op. hoop doet leven. dus eigenlijk benik in 20 weken van 3mg lorezepam naar 0.25. is dit te snel denken jullie?. op zijn snelst zouden daar nog 5 weken bij komen om op 0 te komen. maar ik verwacht meer.