Mijn verhaal

[Frankk]

Hoi Allemaal, 

Na lang twijfelen ga ik me toch aan jullie voorstellen.

Het twijfelen wordt met name aangewakkerd door het feit dat ik een illegale benzo gebruiker ben. Tja, hoe stom kun je zijn, zelf als je weet wat de gevolgen kunnen zijn toch m’n kop in het zand.

Kocht tot 2 jaar geleden via allerlei kanalen al deze vreselijke rommel bij elkaar.  Inmiddels ben ik alweer 2 jaar met help van Jellinek aan het afbouwen en ben ik bijna op 0 aangekomen. Maar goed, dan hebben we het over de situatie nu. 2 jaar gelden zag mijn leven er heel anders uit. Ik zat hopeloos onder die dempers maar als door de bliksem getroffen kwam er een dag, minuut, waarop ik dacht: nu is het klaar, ik kan zo niet verder. Het is nu of nooit……Dus ben ik gaan bellen met de huisarts en heb vervolgens bij Jellinek aangeklopt.

Deze afgelopen 2 jaar zijn een ware knokpartij geweest daarover straks meer.

Hoe is het eigenlijk zo ver gekomen. In hele snel vogelvlucht wat kernpunten uit mijn leven. Vanaf mijn pubertijd modder ik met klachten van angst, onzekerheid, depressie en meer van die slepende klachten. Lang heb ik me er tegen verzet, praatgroepjes, AD, therapie en weet ik al niet meer, ik was eigenlijk nooit zonder. Toch heb ik altijd een werkzaam en leuk leven genoten. 15 jaar verpleegkundige geweest totdat ik het allemaal niet meer kon verwerken. De verantwoordelijkheid over 35 doodzieke mensen, de afdeling longziekten waar ik een leidinggevende functie had was begin jaren negentig één groot tranendal. Jonge jongens met aids, lonkanker, uitbehandelde COPD en ga zo maar door. Ik kon het niet meer aanzien. Maar ja, hier en daar een oxazepam deed wonderen. Helaas belandde ik uiteindelijk in de WAO, geen pammen meer voor het grijpen maar toch had ik uiteindelijk de moed om me na 2 jaar WAO om te scholen tot wat ik nu ben.

Ik laat de rest even in het midden om te voorkomen dat mijn verhaal door iemand herkend wordt. Ik heb zo mijn redenen om heel graag mijn privacy te beschermen en het maakt ook niet veel uit waarmee ik nu mijn brood verdien. Let wel, ik heb dus altijd gewerkt, tot de dag van vandaag heb ik mezelf steeds keihard op m’n lazer gegeven, het was mijn eer te na om niet mijn eigen boterham te verdienen. Ik moet er wel bij zeggen: ik ben zzper en kan werken wanneer ik wil maar ziekmelden kan ik dus niet. Ik moet simpelweg werken.

Nu dan maar naar de afgelopen 2 jaar. Begin 2018 vrat ik me helemaal stuk aan alles wat benzo was. Ik functioneerde op de automatische piloot, voelde me emotieloos en vlak maar het was eigenlijk wel oké.  Niemand in mijn omgeving had door hoe ik eraan toe was totdat ik in april 2018 met m’n auto in de vangrail belandde. Mijn moeder zat naast me en mijn man achterin. Na het wisselen van een klapband en met flinke schade wist ik nog thuis te komen. Ik was gewoon in slaap gevallen. Het was klaar, het kon niet langer. Nadat mijn moeder enkele dagen bij ons gelogeerd had en ik weer alleen was met mijn man heb ik alles verteld. Daar begon mijn afbouw traject.

Ik heb een instantie gezocht waar ik me prettig bij voelde en ik zou thuis stabiliseren en dan afbouwen met behulp van wekelijkse bezoeken aan een psycholoog en 2-wekelijkse bezoeken aan de verslavingsarts. De verslavingsarts die me daarbij ging helpen had uitgerekend dat ik het equivalent gebruikte van…..40 mg lorazepam……tja, en dat is geen typefout: veertig milligram dus. Ik kan er lang en kort over uitweiden maar dat was mijn startpunt: 4 x 10 mg lorazepam. Ik deed vreselijk mijn best, en bouwde vrij probleemloos af en een klein jaar tot 15 mg per dag. Echt, ik had er niet echt heel veel moeite mee.

En nu afgelopen jaar (ruim een jaar). In februari 2019 was het dan eindelijk zover, Misselijk, angstig, slecht slapen…tolerantie. Voelde me vreselijk slecht en ziek. Het is me in de eerste fase nog gelukt om onze geplande trip naar Lissabon te maken en er ook nog wel van te genieten. Maar daarna was het ook echt over en uit. Enorme huilbuien, paniek, angst, niet eten, noem maar op, vreselijk. Om kort te gaan. De arts stelde voor om over te stappen op diazepam in één keer in de detox en een deel af te bouwen daar. Ik stemde toe. Het kon me eigenlijk allemaal niet meer schelen. Ik ben dus 3 weken opgenomen en in één keer de switch gemaakt naar diazepam, 80 mg per dag. Ongeveer 3 dagen kroop ik tegen de muur op van narigheid. Uiteindelijk ben ik daar als het ware ontploft. Het hoge woord krijste eruit. Ik ben in mijn vroege jeugd jaren seksueel misbruikt en jarenlang op school, op de sport en gewoon in de buurt, getreiterd, gesard, gepest. Nooit had ik dit tegen iemand verteld. Ik heb 50 jaar met deze narigheid geleefd en onder een deken van benzo’s gehouden. Ik ben compleet gebroken daar, deze grote man was toen die kleine jongen die zich zo intens alleen en beschadigd voelde. De deken was weggetrokken, de deksel was eraf. Daar kwam alle bagger. Ik moest aan de slag. 

Nu zijn we een jaar verder, ik heb keihard gewerkt. Loodzware therapiesessies achter de rug en diazepam afgebouwd met alle klachten en narigheid van dien. Het was een mega zwaar jaar maar het loont. Ik ben van die 80 mg diazepam nu aangekomen op 5 mg en ben super trots op mezelf. Ik kijk positief naar de toekomst ook al voel ik me vaak heel beroerd. Omgaan met mijn pijn, leren accepteren, ondergaan en een schop onder m’n kont en positief blijven denken en doen, een mindset die de enige mindset is die me verder helpt. Niet blijven hangen in zelfmedelijden, het brengt me/je nergens. 

In 2 jaar van 40 mg lorazepam naar 5 mg diazepam, het kan en het voelt bere sterk!

[Cyclad58]

Tjonge @Frankk, wat een verhaal. Thanx for sharing.

Jouw levenspad is bepaald niet over rozen gegaan, maar ik lees de positieve mindset door je hele bericht heen. Dat is inderdaad belangrijk.
Je bent al zo ontzettend ver gekomen, die laatste 5 mg zullen ook wel lukken, al wegen ook bij Diazepam de laatste loodjes vaak het zwaarst.  

Een equivalent van 40 mg Lorazepam, dat is minstens 200 mg Diazepam. een vreselijk hogere dosering. Ontstellend knap dat je al zover gekomen bent. 

Ik had er eigenlijk mee moeten beginnen: welkom hier! 
Ik nodig je ook uit mee te praten in onze dagelijkse huiskamer. Daar tref je ervaringsdeskundigen, lotgenoten en andere afbouwers. Daar worden veel wetenswaardigheden en ervaringen uitgewisseld. Je vindt de huiskamer onder Ditjes Datjes en Dagdraad.

[Frankk]

3 uur geleden zei Cyclad58:

Tjonge @Frankk, wat een verhaal. Thanx for sharing.

Jouw levenspad is bepaald niet over rozen gegaan, maar ik lees de positieve mindset door je hele bericht heen. Dat is inderdaad belangrijk.
Je bent al zo ontzettend ver gekomen, die laatste 5 mg zullen ook wel lukken, al wegen ook bij Diazepam de laatste loodjes vaak het zwaarst.  

Een equivalent van 40 mg Lorazepam, dat is minstens 200 mg Diazepam. een vreselijk hogere dosering. Ontstellend knap dat je al zover gekomen bent. 

Ik had er eigenlijk mee moeten beginnen: welkom hier! 
Ik nodig je ook uit mee te praten in onze dagelijkse huiskamer. Daar tref je ervaringsdeskundigen, lotgenoten en andere afbouwers. Daar worden veel wetenswaardigheden en ervaringen uitgewisseld. Je vindt de huiskamer onder Ditjes Datjes en Dagdraad.

Hoi  @Cyclad58, nee, echt makkelijk is het allemaal niet geweest helaas. Maar ik moet het er mee doen. Het enige wat ik kan doen is zorgen dat wat er nog komt wel een beetje leuk wordt :-). Ik lees al een tijdje met jullie mee en ga me zeker in de huiskamer melden. Dankjewl voor je warme welkom!

 

[Veertje76]

Wat een intens verhaal, Frankk. Dank voor je openheid. Ik denk dat je met recht trots mag zijn op wat je de afgelopen twee jaar bereikt hebt! Die laatste 5 mg gaan ook vast lukken. Met tussenstapjes.

Ik ben ook nog maar net nieuw hier, dus ik zal die huiskamer eens gaan opzoeken ;-)