Mezelf voorstellen + 13.5 maanden gestopt

[pandabeertje]

Dag allemaal,

Ik las al eerder mee op dit forum maar ik wil mezelf toch even voorstellen. Ik ben erg benieuwd hoe het met de mensen gaat die al langer dan 1 jaar van de enzo's af zijn. Hoe zien jullie dagen eruit? Hoe is je sociale leven en gaat werken weer? Hoe voel je je? Ik ben erg benieuwd.

Ik ben een vrouw van 28, en ik ben op 13,5 maanden gelden gestopt met diazepam. Dat was op 18 november 2016. Ik heb ruim een jaar diazepam gehad waarbij de dosis uiteindelijk 40 mg per dag was op het eind. Ik heb aan het eind geprobeerd af te bouwen (was inmiddels ingelicht over de Ashton Methode) maar dit lukte me niet goed. Ik ben "gesprongen" vanaf 10 mg en heb sindsdien niets meer genomen. Dat is nu ruim een jaar geleden. Gelukkig wist ik van tevoren wat voor een hell zou worden (puur door het BenzoBuddies forum op internet). Ik dacht destijds dat het een jaar zou duren voordat ik me veel beter zou voelen. Ik voel me nu ook echt veel beter dan toen ik nog in de acute ontwenning zat. Maar ik ben nog niet beter. 

Ik ben in het afgelopen jaar mijn baan kwijtgeraakt, met mijn master gestopt en ik heb bijna een jaar geen sociaal leven gehad. Toen dat allemaal gebeurde vond ik dat vreselijk maar nu snap ik dat het echt niet anders kon. Ik heb mijn leven nu zo ingericht dat ik altijd heel veel rust kan pakken en bijna geen verplichtingen heb. 

Het valt me op dat ik maar eigenlijk 1 ding op een dag kan doen. Ik werk gelukkig thuis maar dit kost me al veel energie. Ik ben zo benieuwd hoe het leven van anderen eruitziet die aan het ontwennen zijn. Ik vind het nog steeds moeilijk om voor mezelf te zorgen. Voor mezelf koken gaat wel sommige periodes mar ook vaak niet (koken was mijn grootste hobby), andere huishoudelijke taken doe ik nog niet (was doen, schoonmaken, opruimen). Ik merk ook dat ik heel erg ongeorganiseerd ben. Ik vind het moeilijk om te plannen en vooruit te denken. Ik voel me niet depressief maar wel vaak heel erg moe (het lijkt wel een burnout soms als ik verhalen lees van mensen die dat hebben)

Het is zo vreemd, daarom zoek ik ervaringsgenoten. Even voor de duidelijkheid- voor het stoppen was ik helemaal niet zo 

 

Oja- mocht er iemand zijn die op dit moment door acute ontwenning gaat in nood: je kan me altijd een bericht sturen voor support of gewoon om te praten.

7 januari 2018 bewerkt door pandabeertje

[Cyclad58]

Welkom, @pandabeertje

Je laatste sprong van 10 mg Diazepam naar nul was echt te groot, hoor. 
Ter vergelijking: ik deed ongeveer 7 maanden over het afbouwen van 1 mg Lorazepam, een vergelijkbare dosering.

Jij bent nu 13,5 maand geleden gestopt en voelt je nog niet helemaal beter. Hoe grillig kan het ontwennen van benzo's zijn. 
Ik ben zelf nu 7 weken geleden gestopt met Lorazepam. De eerste week was vreselijk, daarna volgden 4 goede weken en de laatste 2 weken zijn weer veel minder. De windows en de waves, ze komen en gaan. 
Het hoort er allemaal bij. 

Ik herken ook wel bepaalde dingen die jij noemt.

Nu ben ik een man en kan daarom sowieso maar één ding tegelijk, maar me focussen op meer dan één ding lukt me nu echt niet meer. 
Soms is het sowieso moeilijk om de concentratie te behouden, al wordt dit wel beter. 
Ik voel me niet vermoeid (gelukkig), maar soms wel onrustig. Vooruit denken is er nu ook even niet bij, terwijl ik dat van mezelf wel gewend was. 
Het ergste vind ik dat ik het vertrouwen in mijn eigen lichaam voor een groot deel verloren ben. Daarom reageer ik intenser en onnodig bezorgd op lichamelijke sensaties, die vrijwel altijd te wijten zijn aan de benzo-ontwenning. 

Fijn dat je de weg naar dit forum gevonden hebt. De populatie begint te groeien en dat is positief, dat betekent dat meer (ex-)benzogebruikers steum zoeken in de hoek waar dat het best te vinden is: bij lotgenoten.
Sterkte met je verdere herstel! 

Ciao, Ad

 

 

[Kannietmeer]

Op 7-1-2018 om 04:29 zei pandabeertje:

Ik ben zo benieuwd hoe het leven van anderen eruitziet die aan het ontwennen zijn. Ik vind het nog steeds moeilijk om voor mezelf te zorgen. Voor mezelf koken gaat wel sommige periodes mar ook vaak niet (koken was mijn grootste hobby), andere huishoudelijke taken doe ik nog niet (was doen, schoonmaken, opruimen). Ik merk ook dat ik heel erg ongeorganiseerd ben. Ik vind het moeilijk om te plannen en vooruit te denken. Ik voel me niet depressief maar wel vaak heel erg moe (het lijkt wel een burnout soms als ik verhalen lees van mensen die dat hebben)

HI Panda,

mijn leven was totaal over. Mijn ouders zorgden voor me en ik was aan bed of bank geklonken. Er kwam meestal niets uit mijn handen. Echt vreselijk. Veel brainfog, dus idd moeilijk om helder na te denken en te plannen, keuzes maken was onmogelijk, en dodelijk vermoeid. Soms zo moe dat ik niet naar de wc wilde gaan. Koken is creatief proces en dat is echt heel logisch dat dat niet goed lukt. Ik teken graag en dat lukt ook nog steeds niet. Ik ben gaan kleuren omdat dit me makkelijker leek, maar ook dat lukte soms niet. Er zijn echt dagen dat ik niets deed, zelfs niet douchen. Alleen eten wat mijn ouders me voor zetten. Hoe snel je hersteld is altijd afwachten.

Doe je dingen om je herstel te ondersteunen?

12 januari 2018 bewerkt door Kannietmeer

[pandabeertje]

Ah ik vind het echt heel geruststellend om je bericht te lezen. Ik vraag me namelijk om de dag af waarom ik me zo voel en of het wel normaal is en of ik wel beter wordt. Mijn ouders zijn nu ook mijn grootste steun. Ik ben er elke dag en slaap hier ook vaak, al probeer ik wel regelmatig ook nog in mijn eigen huisje te zijn. Ben je inmiddels al beter?

Hoelang heeft het bij jou geduurd? En was het bij jou ook zo dat de veranderingen heel klein zijn?

Ik weet niet of ik echt werk aan mijn herstel. De ene dag vind ik van wel en dan weer niet... Ik weet gewoon niet of er iets is wat het proces sneller zal doen gaan. Ik heb het gevoel dat het namelijk hoe dan ook tijd gaat kosten. Sporten doe ik nog niet maar dat wil ik zeer binnenkort gaan oppakken. Ik heb wel een tijdje intensieve therapie gehad maar daar had ik helemaal niets aan. Ik zat in een groep met anderen (vooral met angststoornissen), maar het werkte niet voor mij. Nu vind ik dat logisch omdat de angsten die ik ervaarde door de benzo's aangewakkerd werden. Voor mijn gevoel was daar geen touw aan vast te knopen.

[Kannietmeer]

@pandabeertje Ik ben pas sinds 10 december van de benzo's af, dus heb mogelijk nog een lange tijd te gaan wat betreft herstel. Sommige mensen herstellen in maanden, anderen herstellen in 2 a 3 jaar. Er zijn nu dagen dat ik wat kan proberen te ondernemen. Ik merk dat ik vaak iets meer kan, ondanks mijn vermoeidheid. Het gaat dus vaak beter dan ik verwacht. Mijn gevoel is dus niet helemaal mijn leidraad omdat ik denk dat ik soms iets meer moet proberen dan mijn gevoel aangeeft. En soms geef ik juist toe aan mijn gevoel en doe ik niets. Beiden zijn denk ik goed. Als je maar blijft proberen. Ik weet niet of jezelf een beetje schoppen helpt om te verbeteren, maar ik doe het toch af en toe en ben dan blij met wat ik kon doen op een dag.

Ik gebruik een probiotica en vis olie en bacopa om het herstel van mijn hersenen te bevorderen. Dat is omdat ik denk dat het wetenschappelijk is aangetoond dat het goed is voor de hersenen en op de verhoging van de gabareceptoren. Misschien kan je daar wat over lezen om te zien of het iets voor jou is? Heb je je vitaminewaarden wel eens laten testen? Vitamine D en bijvoorbeeld B12 kunnen grote vermoeidheid opleveren als  die te laag zijn heb ik ervaren.

Je bent nog zo jong. Dat herstel moet echt kunnen komen. Het percentage van mensen die goed herstellen is echt super hoog. Dus blijf er op vertrouwen dat dit ook voor jou zal gelden.

Gebruik je nog andere medicatie op dit moment? Dit kan denk ik het herstelproces soms echt vertragen. Ik moet afwachten hoe dit bij mij is.

[Cyclad58]

14 uur geleden zei pandabeertje:

 Ik zat in een groep met anderen (vooral met angststoornissen), maar het werkte niet voor mij. Nu vind ik dat logisch omdat de angsten die ik ervaarde door de benzo's aangewakkerd werden. Voor mijn gevoel was daar geen touw aan vast te knopen.

Volledig herkenbaar en ook volledig waar. Angsten die voortvloeien uit benzo-ontwenning heb ik ook en die voelen anders (haast chemisch zeg ik wel eens) dan de angsten die ik eerder had en waarvoor ik Lorazepam ben gaan gebruiken. Voor ieder ander is angst angst en maakt dat geen verschil (ook niet voor artsen helaas), maar ik ervaar het anders en ben blij dat bij jou ook te herkennen, al hoop ik natuurlijk vooral dat je er zo snel mogelijk vanaf bent.  Sterkte! . 

[Kannietmeer]

18 uur geleden zei Cyclad58:

Volledig herkenbaar en ook volledig waar. Angsten die voortvloeien uit benzo-ontwenning heb ik ook en die voelen anders (haast chemisch zeg ik wel eens) dan de angsten die ik eerder had en waarvoor ik Lorazepam ben gaan gebruiken. Voor ieder ander is angst angst en maakt dat geen verschil (ook niet voor artsen helaas), maar ik ervaar het anders en ben blij dat bij jou ook te herkennen, al hoop ik natuurlijk vooral dat je er zo snel mogelijk vanaf bent.  Sterkte! . 

helemaal met AD eens!

De angst die je voelt, lijkt op een angststoornis maar is het niet.  Het goede nieuws is dat eigenlijk alle mensen hier van genezen na verloop van tijd ( zonder benzo;s). Deze Chemische angst gaat echt over.

[mito]

Hallo KNM hoe lang duren die angsten, want na 5 maanden op 0 mg heb ik ze nog steeds, alleen niet zo heftig meer. En ja chemische angst zo voelt het bij mij ook (ik had het woord zelf niet kunnen bedenken).

[Ellendig]

Het gaat echt over! Ben heel slecht geweest door benzo’s! En eigenlijk maar een half jaar genomen en echt niet zoveel. 5mg tot 10 Mg tranxene en op het laatst gaf de dokter mee nog temesta 2,5 bij, dit gedurende 14 dagen. Ben ct gestopt op 21 maart 2016, 22 maanden benzo vrij nu. En ik ben echt helemaal beter! Ik heb nog gezondheidsklachten, maar die liggen aan andere dingen; schildklier die te traag werkt en pds en nog wat andere dingetjes. Maar dit is dragelijk in vergelijking met de hel van ontwenning van de benzo’s! Ik zal nooit of nooit nog een benzo of antidepressiva aanraken. Ik kan en wil nooit meer door die hel gaan! Enkel mensen die hetzelfde mee maken weten waarover we praten. 

Maar ik kan jullie wel zeggen, hou vol, het gaat over! Hoelang het duurt, verschilt van persoon tot persoon. Ik heb zelf 9 a 10 maanden echt heel heel slecht geweest. Maar toen kwamen er meer en meer Windows en steeds ging het wat langer beter! En uiteindelijk mag ik zeggen dat ik er helemaal uit ben. Ook voor jullie komt dit moment! Ik weet dat het moeilijk te geloven is als je er midden in zit! Ik heb heel veel gehad aan dit forum! En aan mijn geloof! Ik ben nog elke dag de mensen dankbaar die hier samen met mij deze hel hebben weten te overleven, dankzij hun verhaal, kon ik volhouden. Kon ik klagen en zagen, zonder dat ik niet geloofd werd! Want dit verhaal gelooft geen mens, buiten zij die er zelf hebben ingezeten! Zelfs dokters en andere medici denken dat je gek bent. En dat je nog meer benzo’s nodig hebt, ik ben lang boos geweest op deze dokters, die maar voorschrijven, zonder te weten wat ze aanrichten. Wens jullie het beste, liefs Ellendig, Elke

 

PS Mijn verhaal vind je bij afzien

17 januari 2018 bewerkt door Ellendig

[mito]

O, het is dus niet zo vreemd dat ik na 5 maanden nog steeds klachten heb. Aan de ene kant geruststellend aan de andere kant pffffffffff..... nog eens 5 maanden dit.

Maar ik zet nu wel door, komt nooit weer een grammetje in. Wel een heel mooi vooruitzicht wat jij schetst. Daar houd ik me aan vast. Denk dat ik ook maar blijf geloven.

gr.mito

[Kannietmeer]

Op 16-1-2018 om 12:48 zei mito:

Hallo KNM hoe lang duren die angsten, want na 5 maanden op 0 mg heb ik ze nog steeds, alleen niet zo heftig meer. En ja chemische angst zo voelt het bij mij ook (ik had het woord zelf niet kunnen bedenken).

@Ellendig Dank voor je reactie en de bemoediging voor Mito. 

 

@mito het is voor iedereen verschillend.  Maar uit de geschiedenis blijkt echt dat die weg gaan. 

Je bent echt goed bezig.  Je beste wapen is je vastberadenheid. Houd dat vast en je gaat dit helemaal overwinnen!  

[Yules]

Hallo pandabeertje en alle anderen 

Je kan écht op je lichaam vertrouwen, het wordt beter en gaat uiteindelijk hélemaal weg,al die rotte en gekke gewaarwordingen die je zo bang maken zijn in werkelijkheid enkel 'maar' symptomen van de ontwenning waar je lijf nu heel erg hard aan het werken is. 

Het is moeilijk als je er midden in zit en de uren wel dagen lijken, maar elke dag is er één van herstel hoe traag het ook gaat.

Wat je zegt pandabeertje over de vermoeidheid, dat is bij mij ook zo, evenals het organiseren van simpele dingen. Het lukt maar half of sommige dagen gewoonweg niet!

Ik zie het meer als een proces van ups en downs, dan van een evolutie. Het gaat niet echt in stijgende lijn maar eerder in golven. Daarom lukt het voor mij persoonlijk beter als ik me 'neerleg' bij het tempo dat mijn lichaam en hersenen nodig hebben om beter te worden. Als ik een wave krijg, ben ik er niet meer gefrustreerd over, omdat ik weet dat er gewerkt wordt in mijn brein...en dat de brainfog eigenlijk een soort van bescherming vormt voor de indrukken van buitenaf. Als dat deken van mist er niet zou zijn, zou alles 'rauw' binnenkomen en ondragelijk zijn.

Wat ik wel doe is mijn grenzen elke dag een beetje 'forceren' .... ook al zijn het maar babysteps. Toch doe ik het, zoals de ijskast uitwassen of mijn lp's alfabetisch rangschikken ... what ever .... en dat helpt....en geloof me ..in het begin dierf ik zelfs niet douchen, ik had van álles schrik.

Maar stilletjes aan betert het ....écht waar !!!

Alle liefs 

Yules x