dhen

nope ik was er niet, woon idd niet in nl en ben snotverkouden en heb kiespijn Maar leuk om te horen dat het een geslaagde dag was

gaan ze/jullie nog zwaaien voor een webcam ?

slaap lekker, all

alhoewel, misschien sneller dan de trein

mmmm beetje kort dag voor een vliegticket

Fijne dag morgen

Mooi Tida

Haha jetset, ik heb dat ook sinds stoppen, donder ik met pms in een lichtelijk help gevoel en kreeg altijd trek. Na 3 maanden stoppen ben ik maar weer braaf gaan bijhouden wanneer ik ongesteld word, ik kijk nu bij zo'n bui even op m'n lijstje, ah ok tijd van de maand: het leven klopt weer . De alcotrek is nu wel weg maar snoepen blijft voor mij een lastige met pms.

ik ook niet, Loesje wel

quote: Originally posted by: igor Nijn ook dat drink je hoor als je je ........... voelt (oei oei) en wat wil betreft, willen ze natuurlijk aan de bloedspeigel kunnen zien dat hij een echte Belg is. Misschien willen ze zien of het wel een woestijnvosje is

"Aan het strand verzamelt iemand gedachten die mensen verliezen in een ander land en meedrijven in een zee vol ideeën" Loesje

Slaap lekker

dank je.

Tjemig zeg, ik heet hier dhendro of dhen geen D, als het mag, aub

Hoi Alf, ik ben geen goeroe, dominee of wat dan ook en heb dat ook nooit beweerd. Bij mij weten heb ik geen volgelingen en ik volg zelf ook niet 1 persoon. Ik word ook nergens financieel beter van, bezit niks of laat mij betalen voor zogenaamde adviezen. Wel geloof ik dat er leven is na drankvrij, een goed leven zelfs. Maar ik werd dusdanig geconfronteerd met onverwerkt verleden dat ik alleen de weg naar mijn verleden kon terugvolgen om te begrijpen hoe voor mij mijn verslavingen werken. Dat ik na die puinhoop een gezond mens in mezelf zie die vanuit dat gezonde stuk weer een leven probeert op te bouwen en ervaar dat dit kan, is voor mij een blije verrassing; er is leven na mijn verslaving, meer dan ik ooit heb durven hopen. Ik ben daar blij mee en probeer dat hier te delen. Ik vind het jammer dat jij die weg niet ziet of niet wil bewandelen maar ik beschouw dat wel als jouw keus. Ik zeg dat er een beter leven mogelijk is dan verslaafd te zijn/ vast te blijven zitten in een negatieve spiraal omdat dit mijn beleving is. Dat ik van blijdschap soms huppel of er iets spiritueels in zie, ja nou en? Ik baal ook wel eens ontzettend dat m'n leven zo is gelopen zoals het gelopen is. Zonder de veelvoud aan ervaringen hier op het forum denk ik niet dat ik droog was gebleven of actief met mijn verslaving bezig zou zijn geweest. Dat ben ik nu wel en ik ben daar blij mee. Ervaringen delen heeft, vind ik, gewoon zijn nut bewezen.

Heftig Tapas, moedig dat je het aangaat/ bent aangegaan Feli met 3 jaar droog :present::present::present:

Met z'n twaalven in de sauna Slaap lekker

Hoi Partyservice, welkom hier, je kan je voor- en achternaam weghalen in je profiel en vervangen voor een letter bijvoorbeeld. Je profiel wordt gesloten door de moderator, morgen/ wanneer er 1 van hun online is.

Hoi Blondie, als mij iets niet beviel vond ik het vrij gemakkelijk om te zeggen; pfff ja maar mijn partner..... Toch bleek onvrede over mijn partner meestal iets van onvrede in mezelf. Wat stoort je zo in hem? En is dat niet iets waarin je toch aan jezelf ergert? Jij werkt actief aan je verslaving dus vind je dat je partner net zo hard werken, is dat reëel? Kijk uit dat je je herstel niet als een strafexpeditie ziet voor je verslaving, als een soort boetedoening voor je verlsaafde jaren en partner moet maar mee lijden. Herstel is lollig vind ik, als je kijkt naar je inzicht, je ontwikkeling, je genieten van dingen en mogelijkheden waar je in afgestompt was. Probeer het leuk te houden voor jezelf. Mijn verslaving is toch vooral mijn problematiek en manlief verandert wel mee maar anders en traaaaaag . Loslaten en partner zijn ontwikkeling op zijn manier gunnen, denk ik.

Loslaten vind ik ook het meest helpende. ("Geef mij Kalmte, om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen. Moed, om te veranderen wat ik kan veranderen, en Wijsheid om tussen die twee het onderscheid te maken". ) Er kunnen 10 dingen om je heen fout gaan maar concentreer je op wat wel goed gaat, waar je een goed gevoel bij hebt wat jij doet en focus je daarop. Dat is de enige weg die lekker loopt, de problemen zijn dan misschien nog wel obstakels maar geen zijwegen meer en dat scheelt een stuk in verdwalen in ons zelf, merk ik

Hoi Sara, ik ben na een maand of 5 niet drinken in een paniekaanval terecht gekomen oftwel het zwarte gat ingedonderd. Er was niets en niemand meer wat de moeite van leven waard was, vond ik. Ik heb dagen in bed doorgebracht, niet in staat om ook maar een beweging te maken. Jankend en in foetushouding. Ik dacht dat ik dood ging en het interesseerde me totaal niet, het was gewoon een constatering, alles om me heen zwart, dit zal wel dood gaan zijn. Niet dat ik een doodwens had maar het maakte me gewoon allemaal niets meer uit. Het deed er niet meer toe. Ik deed er niet meer toe. Onbewust ging ik door mijn angst heen, naar mijn verdriet, mijn pijn. Ik heb heel veel gezien, mijn verlatingsangst, mijn doodsangst, mijn eenzaamheid en het intense verdriet van iemand die alles kwijt is en nooit heeft gekregen van wat er ooit aan hoop was. Leegte, leeg en zwart. Voor mijn gevoel heb ik mijn ziel er uit gejankt om het leed van de wereld, uiteindelijk ging het niet meer om mij, het ging over het leed wat de mens, de wereld zich zelf en een ander aan doet, een universeel leed ofzo. Op een gegeven moment door de tranen heen zag ik "het licht". Tjee en daar is het mooi; echt. Ik zag liefde, liefde voor mij, liefde van mij. Toen zag ik Eros, universele liefde of hoe je het ook wilt noemen. Ik was af van m'n angst voor mezelf, ik was af van het verdriet om wat mij is aangedaan, ik was af van: ik ben een gebroken mens. Ik ben, ik leef, ik heb een ziel, ik heb een keus, ik ben heel met alles wat ik in mij heb. Achteraf zie ik het als een psychose of een lsd trip of wat dan ook, maar ik was zo nuchter als ik nuchter zijn kan en ik heb de hemel en de hel gezien in mijn beleving. Ik weet niet meer hoeveel dagen het duurde of ik heb gegeten, geslapen of wat dan ook. Sindsdien kreeg ik ruimte voor mij, ruimte voor een voorzichtige nieuwe basis. Het fijnste er aan is dat ik weer blij ben geworden, zin in leven heb gekregen, voorzichtige stappen dat wel maar blije, opgeluchte stappen. M'n onderschrift hier werd: de regenboog, er kwam kleur in mijn leven. Achteraf begreep ik dat ik dat feitelijk altijd al deed in mijn verslaving, het duister opzoeken, ik deed er niet toe dus zuip maar maak je zelf maar kapot. Achteraf zag ik de patronen in mijn leven van zelfdestructie en hekel aan mezelf hebben, geprojecteerde versies van een zieke opvoeding met als gevolg een zichzelf waarmakende voorspelling (self-fulfilling prophecy). Ik heb nooit anders gekund vanaf ergens in mijn puberteit, ik moest wel het geloof waar maken dat ik nergens voor deugde. Achteraf begreep ik in welk web, zeg maar wespennest ik vast zat. Onbewust de grenzen opzoeken, onbewust gedrag en denkpatronen (depressie) vertonen die mijn er-niet-toe-doen gevoel bevestigden. Zo dat ik kon zeggen zie-je-wel. En dan moet je wel verslaafd zijn zowat, welke andere vluchtweg ligt er open dan dood of verslaving, om maar niet te voelen dat je niet bestaat. Want dat is het gevoel, er-niet-toe-doen, niet-goed-genoeg-zijn om te mogen bestaan en zo ziek zijn, onbewust, dat je de weg neemt die dat bevestigd. De clou, vind ik, ligt bij die onbewuste patronen, die oud en daarmee hardnekkig zijn, en foutief voor waar worden gezien. De werkelijkheid is anders, maar verander dat maar eens, zie dat maar eens, na 30 jaar of wat dan ook. De "klik" bij mij zit in bewustzijn, gewaarwording, wat ik dus zag door mijn verdriet heen, de zon door de regen; een regenboog. Niet buiten maar binnen. Binnen in jou, in mij, zit een zuivere kern, een onaangetaste ziel, een natuurlijke zelf, een bron van inspiratie, levenslust, passie, zingeving, geloof en liefde. Het gevoel van die ziel is alleen maar uit zelfbescherming verstopt, uit een overlevingsdrang veilig weggezet en daarna zijn we vergeten dat we die weggezet hadden, ooit toen we nog onschuldige kinderen waren. Maar dat onschuldige kind heeft nooit een zwarte ziel gekregen, wat wel onze angst is. Die onschuldige ziel is nooit werkelijk afgepakt al denken wij van wel. Toen ik in staat was om bij dat bewustzijn, die gewaarwording te komen, die dus achter angst, verdriet, boosheid zit, toen begon er een voorzichtige start van thuis komen bij mezelf, m'n oorsprong, m'n bestemming en van daaruit de puinhopen van 30 jaar geleefd te zijn, overleeft te hebben op te ruimen maar ook los te laten. Het zij zo, het doet er niet werkelijk meer toe, ik vergeef mezelf ipv te straffen, ik probeer (en dat lukt vrij aardig) er mijn leven niet meer door te laten leiden, maar te leven vanuit een diepere kracht, een inspiratie, een teruggevonden zelf,een blij met leven zijn. Mijn puinhopen zijn niet zomaar weg, mijn problemen zijn niet in 1 klap over, verdriet om vernietigd leven is er soms. Er is nog een tweede paniekaanval geweest maar minder diep dan de eerste, ik was ook minder bang, want ik had al het vertrouwen dat het ook weer over zou gaan. Ik werk me regelmatig een slag in de rondte om verloren tijd die ik wil inhalen. Vaak sta ik stil bij: doe/voel ik dit vanuit mijn overlevings-ikje of vanuit mijn leven-ikje. M'n angsten zijn ook niet allemaal voorbij, maar ik zie, herken en begrijp het en neem mezelf dat niet kwalijk. Ik werk er aan en weet dat ik ze aan het oplossen ben of zal gaan oplossen. De bevrijding van het niet meer vast zitten is nu mijn leven, elke dag heb ik een vrije keus hoe ik met mijn leven omga, te zien als een last of een lust en van beiden heb ik genoeg in voorraad, maar de lasten slinken langzaam maar zeker, hetzij omdat ik ze oplos, hetzij omdat ik er niet meer zwaar aan til. Zou ik blijven zeulen aan mijn lasten geef me dan maar de fles terug dan hoef ik het tenminste niet zo hard te voelen dat ik leven kapot maak. Maar dat doe ik dus niet, ik vind het veels te leuk, dat teruggevonden, verloren gewaande leven in mij. Sara, ik kan je niet mijn blij-met-leven-zijn geven, want jou-blij-met-leven-zijn zit in jou. Wel wens ik je toe dat je die weet terug te vinden. Ik kan alleen maar tipgever, lotgenoot zijn. Je geloof in God is hetzelfde geloof als in je innerlijke zelf, denk ik. Vertrouw er op dat er na je drijfzand vaste grond is en geen eindeloze diepte.

Sara, leuk dat je toch die andere Eros bedoelde. Tja Grieken en Italianen schat ik op het gebied van vrijheid belangrijk vinden wel net zo hoog in Marjo, Blondie

Ik vind het jammer dat sommige van jullie geen oogstervaring krijgen na stoppen omdat ik dit wel zo ervaar. Ik waag een poging om het uit te leggen, hoe het voor mij is. Sara, je hebt het over Eros of Thanatos. Volgens mij is dat niet de juiste vergelijking. Wat ik ervan weet, komt een doodsdrift of Thanatos van Freud. Pas later heeft 1 van zijn volgelingen hier Eros aan gekoppeld. Maar Eros gaat over de liefde die je van een ander krijgt en hier gaat het naar mijn mening juist verkeerd. Wij, de meeste verslaafden denk ik, zijn te afhankelijk van de liefde, goedkeuring etc. van anderen. Een gebrek aan zelfvertrouwen, liefde voor ons zelf, ons zelf accepteren wie we zijn enz. De vergelijking die in gr wordt gebruikt is: Eleftherios of Thanatos, je ziet dit door een heel stuk geschiedenis heen terug. De vlag van het land staat er oa. symbool voor. Vrijheid of de dood, dus. In oorlogen is er menig griekse vrouw geweest die zichzelf eerder met kind in een ravijn stortte dan zich gevangen te laten nemen. Vrij zijn is wat wezenlijk anders dan Eros. Vrij zijn van onze verslavingen, maar minstens zo belangrijk, vrij zijn van onze ballast, ons verleden, onze angsten etc. Dat is de bevrijding waar velen naar op zoek zijn, denk ik. Wat mij betreft is deze bevrijding een haalbare kaart en geeft dit zin in leven. Ik bereik dit door alles te doorleven/voelen en het op nieuw te rangschikken als het ware. Elke zin in een borrel is voor mij aanleiding om te kijken, welke emotie zit er achter, waarom heb ik zin, wat voel ik. Dit doe al heel lang, het altijd aangaan, altijd verder kijken en niet de zin in een borrel ontkennen. Die zin is er, ik pak hem echter nooit, ik kijk wel de trek aan; ok wat is er. Wij stapelen alles of hebben die neiging/automatisme denk ik, verdriet op verdriet, pijn op pijn, angst op angst. In ons zelf is een tegenstrijdigheid, een laag van hoe we ons presenteren aan de buitenwereld, daaronder patronen en regels van hoe we denken dat we moeten zijn, daaronder een afwijzing over hoe we zijn en daaronder pas ons "zijn" kern, vrij zijn etc. Voorbeeld; twee maanden geleden kwam ik terecht in een stuk van mijn kind-verdriet, ik heb er hier wel over gepraat. Ik ben heel verdrietig geweest maar herkende het als het verdrietige kind, een onverwerkt stukje verleden. Ik heb veel gehuild en het hele gevoel volledig toegelaten. Uiteindelijk kon ik het loslaten; het was verdriet van toen niet van nu. Nu kan ik het laten waar het hoort; als kind was ik verdrietig om het in de steek gelaten voelen. Het hele verdriet, van een paar weken, om het in de steek gelaten kind eindigde in een droom, in het eind van die droom moest ik op iets heel hoogs klimmen, een soort gebouw maar zonder trap, daar zat mijn moeder, ik ging naast haar zitten en vroeg, waarom doe je dit, waarom ben je zo ver weg, dat kan niet anders zegt ze, ik moet hier zijn. Ik heb haar een zoen gegeven en ben weer naar beneden geklommen. Ik hoefde niet meer te blijven wachten op haar goedkeuring, haar acceptatie voor mij, het is goed zo. Nu ben ik volwassen en het gedrag van een ander is zijn keus en zijn verantwoording, net zo goed als mijn gedrag mijn verantwoording is. Maar mijn gevoel is gebaseerd op mijn ik, wie ben ik, waar sta ik voor, los van de mening van een ander. Ik zou mezelf gevangen zetten als ik het verdrietige kind zou blijven, als ik in die rol zou blijven hangen. Ik ben nu niet dat verdrietige kind, ik ben een vrij opgewekte volwassene. Sta elk gevoel van jezelf toe, kap het niet af van ik wil dit niet voelen, ga er niet tegen in van, ik mag dit niet voelen. Het mag namelijk wel, elk gevoel mag. Doorleef het(voelen, ervaren) en geef het een plaats, herken het als iets ouds, koppel het los van huidig. Iets in het nu is een aanleiding tot oud zeer voelen, niet de oorzaak. Iets in het nu is een stapeling van een half leven van zelfafwijzing met als gevolg verslavingen, denk ik. Heb je het gevoel doorleeft en geplaatst in die zin van geaccepteerd, verwerkt, dan loop je een stuk lichter verder, vind ik. Je kan wat lachen om je eigen misvatting van de jaren. Het was alleen meer een stuk onverwerkt verleden. Niet iets wat je een leven lang hoeft mee te zeulen. Dit kind-verdriet is maar 1 voorbeeld, zo gaat het met elk gevoel, vind ik: accepteer het gevoel, kijk waar het vandaan komt en blijf dit accepteren, sta het toe, pas na toelaten, verwerken kan je loslaten en in het nu verder. Net zo lang totdat je alles hebt verwerkt, alles in jezelf hebt geaccepteerd en niet veroordeelt of laat veroordelen door een ander of afhankelijk laat zijn van een ander. Dan kan je uitkomen bij de Eros van goddelijke liefde, of universele liefde, maar dat is niet dezelfde Eros als waar men over het algemeen over spreekt. Besef dat er nooit alleen verdriet is, er is ook blijdschap, besef dat bij donker ook licht hoort, elk gevoel heeft een tegenhanger, uiteindelijk heb je een keus welke je kiest, want dat is wat ik leer, ik heb een keus om te blijven hangen in een destructief gevoel of om er mee aan het werk te gaan. Het verschil tussen vrij zijn of niet. Door mijn besef van keuzevrijheid voel ik me bevrijd want in mijn verslaving had ik die keus niet of kon dit niet zien. En daar waar ik nog bang ben, daar waar ik niet durf te kiezen voor vrij zijn, besef ik dat ik dat doe, maar ik accepteer dat ook, ik word niet meer boos op mezelf. Alles op z'n tijd, alles op mijn tijd, wanneer ik dat aankan. En ervaar dat je niet alleen bent, hoe eenzaam en onbereikbaar je ook voelt. Er zijn mensen die aan je denken of hebben gedacht, hetzelfde ervaren of ervaren hebben.

Hallo adb-ers. Het forum is voor mij, hulp geven en krijgen bij adb te zijn en te blijven. Ik ben niet vertrokken naar een ander forum maar ik wilde rust in mijn drankvrije proces. Door mijn focus te houden waar ik deze nodig heb: een drankvrij bestaan en het opbouwen van een leven wat bij mij past, wie ik ben. Het loslaten van het forum was voor mij een noodzaak, ik liet me meesleuren in mijn focus leggen bij forumperikelen ipv mijn ontwikkeling na stoppen. Wel heb ik af en toe meegelezen omdat ik nieuwsgierig ben hoe het met sommigen van jullie gaat. Het gaat goed met mij, alco-vrij bijna 20 maanden. Ik heb het helder voor mezelf welke weg ik loop en ik geniet ervan. Ik weet wat ik nog heb aan te pakken en ik weet ook dat ik dit alleen maar zelf kan doen. Wel vraag ik om hulp als ik het niet meer helder heb. Na stoppen zijn er nogal tegenstrijdige emoties, vond ik. De persoon die vanuit het natuurlijke "zijn" wil leven en de persoon die, ook zonder drank, blijft vechten om te overleven. Als ik naar mezelf kijk, dan zeg ik, ga er door heen in alle eerlijkheid en liefde die je voor jezelf kan opbrengen. Er komt een innerlijke rust na de golven van emoties. Vanuit dat punt ben ik in staat om mij verder te ontwikkelen en die groei vind ik fijn. Dank voor diegene die positief aan me gedacht hebben, het is wederzijds, ook zonder woorden, je bent nooit alleen in het adb zijn