Houtje

Soothe, Als je al genoeg schuldgevoel van jezelf hebt, en je schaamt je over je gedrag, en met moeite kom je hier vertellen wat er gebeurd is, wie zijn WIJ dan (jij en ik) om te zeggen: quote: Het schuldgevoel naar jezelf is terecht. Zou ik ook hebben (had ik ook altijd) Het wordt je ook niet aangepraat! Je gaat tegen je diepste verlangen in, en dat is NIET DRINKEN. Het onaangename gevoel gaat weer over, en dan? Dan zou ik er eens een punt achter zetten, dan ben je ook van dit gevoel verlost!! Jij weet als geen ander wat voor gevecht het is, te stoppen met die zooi. Tina is niet trots op zichzelf, noch blij, en heeft heel wat afgehuild. Hebben wij tegen jou ooit gezegd, in het verleden, toen je een uitglijder had: tja Soothe, eigen schuld, stop maar met die zooi? Ik in elk geval niet. Ik wil niet de discussie tussen de hard-liners en de "goedpraters" herhalen maar iemand die zich al zó rot voelt, zoveel schuldgevoel heeft, en zich zo verloren en wanhopig voelt, mag je wel een hand reiken, en zeggen kom maar, we houden je vast op het rechte pad. Samen. SAMEN. Daarvoor kom je hier om te delen. Jij bent ook niet in één keer gestopt, makker. En ik ook niet. Maar we knokken ervoor en blijven knokken. Samen knokken is fijner en sterker. * deze posting berust op een verkeerde interpretatie van het bericht van Soothe, en komt geheel voor mijn eigen rekening.

Tientje, Het is hartstikke rot voor je maar jij voelt je het rotststestetetteteteeeee. Dapper dat je het zegt! En natuurlijk voelt het niet lekker, du-huh daar weten wij alles van. Het belangrijkste is dat je weer de draad oppakt en vérder gaat meissie. Dat lukt je wel. Bek op het stuur en fietsen maar.

Beste Depri, Ik heb ook zwaar depressieve klachten, die door het stoppen met alcohol niet zijn over gegaan. Helaas. Maar nu voel ik me niet meer schuldig, dat de depressies mijn eigen schuld zijn. Ik kan er gewoon niets aan doen. De afgelopen twee jaar heb ik intensief aan mijn depressie gewerkt, open en eerlijk, zonder drank, en tóch heeft dat geholpen. Bij Annazorg.nl waar je een groot deel on-line kunt doen en af en toe een telefonische afspraak hebt, heerlijk. Je verhaal ontroert me. Wees maar blij dat je die manieën niet hebt !!!! Ik heb een vriendin die écht manisch-depressief is, en die maakt in haar leven in de manische periode zoveel kapot (met geld, dingen besluiten, beslissingen nemen die niet terug te draaien zijn)..... Ik ben een beetje zoals jij, als ik een "top"dag heb, staat mijn stemming op of rond de 0-1-2 en nooit richting de 10 geweest, helaas. Toch, als ik dit schrijf, heb ik de afgelopen jaren af en toe dagen gehad van 4-5 en dat is super. Door het harde werken aan structuur in mijn leven, ik ben gaan sporten, niet te geloven, IK en spórten. Maar ik heb gemerkt dat het helpt aan het aanmaken van endorfines. En ik slik medicatie. Wist je dat die medicatie waardeloos is met zoveel drank erbij? Tenslotte, via www.alcoholdebaas.nl kun je een internet-therapie doen, die veel forummers van ons gedaan hebben, waarin je respectvol als mens wordt gezien en geen kritiek krijgt over je drankgebruik, maar in drie maanden tijd een heleboel handvatten krijgt om dit verbruik te minderen. Het heeft mij en vele anderen geweldig geholpen. Kom verder elke dag op ons dagdraadje, Ditjes en Datjes, en ga schrijven als je trek hebt, wij sleuren je er wel doorheen. Ik hoop dat je hier wat mee kan, en wens je alle sterkte en goeds toe. Het kán, zoveel mensen hebben het bewezen die hier schrijven. Er zitten al schrijvers bij die drie jaar schrijven of langer en al die tijd al niet gedronken hebben en zó blij zijn met de verandering in hun leven. Rechts in dit bericht zie je een slotje staan, dan kun je mij, Houtje, een privé-bericht sturen als je meer wilt weten. Of nog vragen hebt. Goed dat je er bent!

Zo Gees, dat heb je mooi gefikst de dag openen, ik zat nog te peinzen over de opening. Dank! Ik wil alle medestrijders deze week een nieuwe, frisse start wensen. En ik wil toch graag zeggen: val jezelf niet te hard, als je een uitglijder hebt gehad, maar kom hier en vertel het gewoon al is het heel kort, dat hélpt echt. De weg is goed die we lopen, al zit er soms een vertwijfeld parkeerplaatsje in dat zonnig en rustig lijkt maar vol doornen zit. Als je dat overkomt, hup, weer terug, en in onze oude fietstermen, knietjes kuisen, bek op het stuur en dóór weer. En dan is het fijn dat hier fietsers zijn die je even uit de wind houden, of bij wie je achterop mag, terwijl je fiets door de rijdende reparatiedienst wordt gefixt. Maar je moet zélf weer opstappen. Ik heb in die 3,5 jaar best een aantal uitglijders gehad geen tientallen maar toch echt een paar, en iedere keer was het voor mij weer een les, houtje, je moet RECHTDOOR, en fietsen kreng. Ik wens iedereen sterkte vandaag daarmee en laat het je vooral niet weerhouden om zaterdag te komen, ooooo, bibber, bibber, nog maar 5 dagen dan is het weer zover. Ik weet bijna zeker dat ik wél kom en toch vind ik het eng. Terwijl ik weet dat zo'n clubje van medestrijders alleen maar heerlijk is om te zien en vooral knuffelen, veel knuffelen (((((((( )))))))). Tapas, als jij naar Tina kunt komen of daar in de buurt mogen Tapas & Tapas ook wel meerijden hoor.

Tina, ik denk dat ik wel met de auto kan komen (ivm medicatie) en dan kom ik wel via jouw huissie. Is voor mij niet zo gek ver om als ik maar kan rijden heb ik er geen bezwaar tegen om een blokje om te rijden.

An, Ik ben superblij dat je weer terug bent. Ik miste je! Kan je het "omzien in mildheid" ook naar jezelf opbrengen nu je weet waarom je afgelopen week uit de bocht gevlogen bent. Ik vond het altijd zo moeilijk, om mezelf te vergeven en te geloven dat ik het kon, en kan, maar uit je posting lees ik toch wel vertrouwen. En jij weet zelf heel goed dat de vraag niet is, hoe je man het man het met JOU uithoudt.....enz.

Goedemorgen allemaal. Tapas, Ik snap je donders goed. Ik snap Saffie ook wel die probeert dat gevoel te relativeren maar voor je eigen, veeleisende moeder (ik had er ook zo één, en gek genoeg toch mis ik haar soms meer dan ik verwachtte)..... kom je altijd al binnen in een spinnenweb van duizend emotionele draden die gevlochten zijn. Vechtend door de plakkerige draden moet je dan je weg maar eens zien te vinden, dat is hartstikke moeilijk. Ik weet er alles van. Over moederdag: mijn moeder schreeuwde heel hard dat ze niets wilde maar was dan woedend áls we ook niets deden. Lekker duidelijk naar de kinderen. En nu betrap ik me op hetzelfde. Ik biecht het maar op. Ik vind het eigenlijk commerciële onzin tegelijkertijd doet het me pijn dat ze zo'n moeite er mee hebben om met een kleine aansporing één keer iets aardigs te doen voor me. Maar dat zit 'm helemaal niet in moederdag, dat zit 'm in dat je 365 dagen per jaar je voeten uit je sloffen loopt loopt voor die gasten en dat vandaag de "algemene dankzegdag" in het leven is geroepen. Het is dus heel belangrijk om door het jaar héén te zien wáár het postitieve zit in de kinderen. Natuurlijk zeggen ze wel eens dank je wel of ik houd van je, en dat zou je dan eigenlijk op moeten slaan en op zo'n dag met een druk op de knop te voorschijn kunnen toveren. Ik erger me ook wild aan de commercie, maar tegelijkertijd wordt er een emotie aangeraakt, die diep zit. Als half NL met attenties (maakt me niet uit welke) aankomt wil ik er ook één. En dat is het kleine kind in me, dat in iedereen zit, die ook bevestiging, aandacht en liefde zoekte. Zo, ik heb het voor mezelf geanalyseerd. Ik ben eruit. Ik ben er blij mee dat ik hier de ruimte heb om dat te kunnen ontdekken. Dat wat ik zoek, er wel is, maar anders.

Hoi allemaal & speciaal een groet voor alle "nieuwelingen" als ik ze bij naam noem vergeet ik er vast één of twee. Rudy, Fijn dat je weer op aan het knappen bent. Verder niet veel bijzonders heden. Beetje verdrietige dag, veel ruzie met de kids (ik weet het, hoort erbij) maar is soms moeilijk te verteren. Met veel pijn en moeite een kadootje gekocht van 4 euro dat ze morgen moeten geven, Dochter doet het met liefde, Zoon pubert, scheldt en denkt nergens aan. Leeft geheel in zijn eigen wereld weer vandaag en is onbereikbaar. Het leven is geen feestje, maar liever nuchter dan bezopen, ik weet nu dat het dáár niet aan ligt. Morgen ook dringend de tuin in onkruid krabben, dat moet met zijn drieën, ik kan het niet alleen ivm mijn nek. Dag medestrijders tot morgen!

Pffffffffffff wat een leesvoer gisteren. Nou ja iedereen goedemorgen dan maar!!!!!!!! De zon schijnt hier, de koffie zet zichzelf. Dus een nieuwe dag voor me. Sneeuwwitje: als je dit leest: ik heb het boek: "Help ik verzuip" en wil het wel aan je uitlenen.

Tuurlijk ben je niet gek, Maar we mogen nog wel met je meedenken een beetje. Goedbedoeld hoor!

Sorry beste mensen, Maar wazig en wollig gedoe helpen Pippi niet als ze dalijk twee kindjes thuis krijgt die naar bed gebracht moeten worden. Maar ik zal wel de enige muts zijn hiero.

Iemand vroeg van de week iets over brugmania's op het forum, vandaar het verhaal van Pip over bloemen. Pippi, wanneer komen je kids terug of slapen die bij hun vader?

Lieve allemaal, Ik heb net mijn Ex T. gebeld, ben weliswaar pissig maar uiterst kalm met de vraag hoe hij zijn dochter E. (mijn dochter) denkt hierdoor te kunnen slepen of in ieder geval een handje te kunnen helpen. Nou hij ziet dat niet zitten, is net na een knetterende en hysterische ruzie uit Adam vertrokken en gaat nu weer naar Rdam waar hij nog een huurflatje heeft dat hij al die jaren heeft aangehouden en af en toe gewoond heeft. En blijft daar voorlopig en adviseert mij ten zeerste GEEN contact op te nemen met J. de moeder van het halfzusje. En ziet kortom geen enkele manier om mijn dochter te helpen. Heeft genoeg aan zichzelf (had ik het niet voorspeld?) in zijn eigen woorden. Goed, ik denk dat ik plan B maar ga doorzetten en mijn dochter naar een kinderpsychologe ga (was ik al van plan hoor) die gespecialiseerd is in rouwverwerking. Een goede verstandhouding, een verstandig afscheid en een gecontinueerd contact tussen nl-berlijn zit er gewoon niet in, aldus mijn ex. Op dit moment ziet het er naar uit dat E. haar halfzusje A. niet meer zal zien voor het vertrek naar Berlijn. En ja, mijn Ex kan niet voor zich zelf weglopen, en neemt uiteindelijk zichzelf overal mee naar toe. Ik mag me dan gelukkig prijzen dat mijn kids zich hier veilig en thuis voelen, ondanks alle problemen die ik heb. Maar die schuif ik op dit soort dagen gewoon húp, een plankje naar de achtergrond. Ik ga een verse fles Spa Rood aanbreken en mijn strijk doen en Dochter E. in mijn bedje laten slapen. Als jullie allemaal aan haar denken, ze kan hier NIETS aan doen, merkt ze het vast, al die posi energie. Marjo, dankje wel en is okee.

Ter illustratie: ik mag alleen mijn ex per 06 bellen en niet op de gewone telefoon. Hij loopt dan naar het balkon of de straat op om mij te woord te staan, zodat zijn partner J. in g*dsnaam niet weet dat hij met mij praat. Dan wordt hij verrot gescholden. Dus voor hem is het ook dubbel dat ze naar het buitenland gaat. Hij zal zijn dochter vreselijk missen, maar is blij dat hij van de grilligheden van zijn partner verlost is en eindelijk rust krijgt.

Onwijs bedankt voor het meedenken! Geeft me toch weer een paar tips. Ben van plan om mijn dochter E. gewoon botweg van de week voor de deur bij haar zusje A. voor de deur te zetten om afscheid te nemen met een kadootje. Ik wacht wel op de galerij. Of ze wordt niet binnengelaten en dat weet ze ook meteen dat het niet aan mij ligt, of wel, en dan kan ze haar verdriet kwijt en uithuilen later. Nee, slecht idee. Sorry. Arme schaap.

Floortje, ik kon ook niet meer inloggen, en het bleek dat er per ongelijk een ban op mijn IP adres zat. Tactus mailen! De computer van je dochter heeft nl. een ander (sub) ip-adres. Klinkt logisch, bedenk ik me nu.

Rapilos, dank je wel. Met een Webcam bedoel je. Maar dat zal de moeder van het halfzusje goed moeten vinden, en halfzusje is 3, die kan nog niet typen. Dus Skypen met een Webcam, dat zou kunnen. Maar dan moet ik samen met de moeder van A. dat samen willen, en alles wat ik wil, wil ze NIET. Dus ik vraag me ook af (Trees) of ik niet voor een dichte deur kom te staan met mijn dochter E. in Berlijn. Maar denken jullie alsjeblieft hardop mee !!!!!

Bedankt voor het advies om met Dochter E. (mijn dochter) naar Berlijn te gaan. Maar de moeder van het half-zusje (J.) heeft een Bloedhekel aan mij en wil mij niet zien / noch spreken. Door alle spanningen in het verleden bij deze vrouw in huis durft E., mijn dochter daar niet alleen in huis te zijn. Ze zal met haar vader moeten gaan. Natuurlijk wil ik het ticket betalen als dat het probleem oplost, alleen ik kan een meisje van 12 niet in een trein naar Berlijn zetten. Dat wil ze zelf ook niet, en is ook niet haar vraag. Ik ben natuurlijk bereid met haar naar Berlijn te gaan, maar dan? Moet ik haar achterlaten bij een vrouw die ze niet vertrouwt? Het ligt helaas vrij gecompliceerd. En voor de goede orde, ik heb in de afgelopen 4 jaren dat deze vrouw J. in het leven van mijn Ex (T.) was, werkelijk ALLES geprobeerd om de verstandhouding te verbeteren. Maar als ik zou bellen, één keer geprobeerd, smijt ze de hoorn erop, en schreeuwt ze dat ze de Ex van haar T. niet wilt spreken. Ik besta niet voor haar en zo behandelt ze me ook. Daarentegen heb ik altijd met alle beleefdheid haar tegemoet getreden, kadootjes voor haar Dochter A. gekocht als ze jarig was, (post van mij en mijn Dochter E. aan haar Dochtertje A. is nog nooit aangekomen, wsch. verscheurt ze ze ).... jongens, deze vrouw is niet goed snik. Ze is ook stervensjaloers op mij. Ik weet niet waarom, maar dat hoor ik van mijn Ex. Mijn dochter is meer gebaat bij acceptatie dat de relatie over is met haar halfzusje, tot ze groot genoeg zijn elkaar zelf op te zoeken, of met haar vader mee te gaan. Ik kan niets doen aan bv. bezoek. Zelfs in Adam waar ze nu wonen, mag ik niet binnenkomen en moet de kinderen onder aan de deur afleveren bij mijn Ex. Dat die er nooit tegen in is gegaan, neem ik hem zeer kwalijk. Ik vroeg hem ook hoe hij dacht mijn Dochter te gaan helpen en zijn antwoord was: hoe denk je dat ik me voel? Voor zijn dochter E. is geen ruimte.

Even tussendoor: Floortje, hoezo staat je computer niet toe dat je niet in kan loggen op ADB? Is er iemand in huis die niet WIL dat je daarop inlogt en die die pagina misschien heeft geblokkeerd in de privacy-instellingen (dat is dan wel een knapperdje), kan dat? @allen, Ik heb vanmiddag de hele middag liggen slapen, het fijne van overdag slapen is dat ik dan geen nachtmerries heb, ik zou de hele dag in bed kunnen blijven liggen zo moe ben ik. Mijn dochter heeft ook erg lange antennes en die gaan steeds meer pijn doen, haar half-zusje gaat 22 mei definitief naar Duitsland verhuizen, en de vraag is of ze haar ooit nog te zien zal krijgen. Ze heeft elke nacht buikpijn, kan niet slapen, hoofdpijn, dus is overdag doodmoe en heeft vandaag van school verzuimd. Ik wil niet zeuren maar samen met mijn eigen moeheid en de om zich heen blaffende puber denk ik af en toe: het hoeft voor mij even niet, ik ga naar bed en trek de dekens over mijn kop. Dat doe ik dan maar ook. Ik kan het niet zo goed meer aan allemaal even.

Ook goedemorgen, Och An, wat rot voor je. Ik ben niet echt naar of zo geweest de dag ernaa, heb meteen alles (plus eten) eruit gespuugd het viel reuze mee, meer een signaal. Ik kan me zo voorstellen dat al die spanningen, van niet roken, niet driniken, al die spanning thuis, je soms teveel wordt. Beschouw het maar als een uitglijder en niet voor herhaling vatbaar. Je zit op de goede weg maar die heeft soms ook een stekelige parkeerplaats zullen we maar zeggen. @allemaal, Het heeft me ontzettend goed gedaan gisteren mijn verhaal op te schrijven. Niet alleen vanwege de lieve en hartverwarmende reakties, maar vooral mijn eigen hart is een stukje lichter. Jullie zijn allemaal mensen die het begrijpen, echt tot op het bot. Ik vond de uitdrukking van Anjo heel mooi: "bite the bullit". Ik zou je nu zo graag eens een keer live ontmoeten, kom je ook de 16e?

Allemaal bedankt, maar ik wilde het gewoon delen en ik kom er wel weer.

Ja AR, Ik snap wel dat je dat niet gezegd hebt dat je in een "drankhol" zat zoals Tapas dat noem..... maar steen- en steen goed dat je het ongeschonden hebt doorstaan! En voel je je nou niet heerlijk en fris? Ik wel achter mijn bakkie thee.

Tas & allen, Ik zit zelf ook geheel in de knoop. Na het afronden van Annazorg waar ik nu meer bezig ben blijven er wat punten (méér diepgaande dingen) liggen die me nog steeds opbreken. Ik heb vreselijk last van angstaanvallen en meer dan vreslijke nachtmerries, die zelfs met 's avonds in te nemen anti-psychotica niet te dempen of te remmen zijn. Ik heb werkelijk alles geprobeerd om van deze nachtmerries af te komen, maar geen enke medicijn wil helpen. Het lijkt het meeste erop dat mijn brein 's nachts extra helder is en allerlei dingen, die ik overdag niet wil voelen, naar boven kan laten komen, omdat je 's nachts de controle over je geest kwijt bent. Ik heb het hier niet verteld, weet niet waarom niet, ik denk omdat ik Tapas niet wilde bezeren met haar nare ervaring bij PsyQ, maar daar ben ik dus twee maanden geleden begonnen met een intake (bij Psy-Q). Heb twee intake-gesprekken gehad, en ik ben niet zomaar diagnostiseerbaar, dat wil zeggen ik vertoon elementen van verschillende persoonlijkheids- en angst- stoornissen. Vooral een PTSS (post-traumatisch stress syndroom) uit mijn jeugd breekt me op. Ik vind ze overigens erg aardig, meedenkend en vriendelijk. En nemen alle tijd. Ik ben ondanks de ellende die boven komt wel zeer goed te spreken over hun aanpak. Ik zit in Utrecht, en dat is goed te doen vanuit mijn huis. Het eerste gesprek duurde bijna twee uur, maar de intake-psycholoog kwam (bleek daarna) in de teambespreking niet goed uit de diagnose. Daarom ben ik vorige week voor een tweede, diepgaandere intake geweest. Dat heeft me deze laatste dagen ook écht opgebroken, sinds ik er een gesprek over heb gehad (bij de hoofd-psychiater van Psy-Q) werd duidelijk dat ik behoor bij de vroeg-getraumatiseerden. Ik word wsch. doorverwezen naar een centrum van Landelijk Centrum voor Vroeg ge-Traumatiseerden (zie aldaar). Daarvan zit er een in Utrecht, dus makkelijk te bereiken voor me. Ik kan dan kiezen voor opname (geen optie met een gezin als alleenstaande moeder met kids van 12 en 14), anders dagbehandeling, of een andere vorm, als ik niet al te lang moet wachten voor dit centrum. Dit zijn vrij nieuwe centra (TopReferente Centra) waar inmiddels de wachtlijsten ook snel voor opbouwen. Van de week heb ik pas voor het eerst op de site hiervan gekeken, ik vermeed het hele probleem gewoon. Van het lezen van een ervaringsverhaal op de site gisteren ben ik helemaal geflipt. Ik had mezelf niet meer in de hand en zag het niet meer zitten. Ik heb voelde zoveel pijn, onmacht en verdriet opkomen dat ik terugviel in mijn oude gedrag en een halve fles wijn heb gedronken. Het was vreselijk vies en ik heb vreselijk overgegeven dus een totale misser. Vandaag heb ik maar wat ingenomen om mezelf in rust te houden, ik heb ten slotte twee kinderen om voor te zorgen. Het gaat vandaag wat beter, maar het houdt nog niet over. Maar ik heb zulke vreselijke nachtmerries en zulke angstaanvallen waain mijn herinneringen me opspelelen (denk ik, maar weet ik niet zeker) noem het maar nachtelijk angstaanvallen, dat ik me afvraag of ik hier wel over na moet denken, ik ben een soort wrak de laatste twee dagen. Of dat dit juist te maken heeft met iets waar ik doorhéén moet eindelijk, na al die jaren, en nu eindelijk sterk genoeg ben om de confrontatie met mijn verleden en angsten aan te gaan. Ik was er nog niet aan toe om dit met jullie te delen, maar delen = helen, en ik vind het toch prettig om het te delen. Ik weet één ding zeker, en daar heb ik een zeer groot compliment van gehad van die psychiater, als ik niet gestopt was met de alcohol, was deze problematiek nooit helder geworden. Hoe moeilijk ook, ik ga knokken om hier weer uit te komen. Ik zal wel moeten, want met de ansten die ik nu heb, kan ik nauwelijks leven. Ik weet niet beter, ik heb het mijn hele leven al, die anstaanvallen, maar nu ik weet dat ze bij de PTSS horen valt het wel meer op zijn plaats. De depressies, die zo heftig zijn dat je alleen maar dood wil, en je steeds afvraagt hoe oud zouden mijn kinderen moeten zijn om zonder mij verder te kunnen, zijn niet normale depressies en komen uit de PTSS. Ik wil absoluut geen medelijden oproepen met mijn verhaal, maar gewoon vertellen waar ik mee bezig ben. Ik zie erg tegen de komende periode op, maar er is maar maar één manier om die goed door te komen, en dat is helder. Was ik niet 3,5 jaar geleden besloten zonder drank verder te leven (die ik gebruikte als een deken over mijn gevoelsleven omdat ik het leven eigenlijk helemaal niet aankan) dat is een optie die nu definief niet meer in mijn keuzepakketje hoort. Maar het is veel en vaak voorkomend dat mensen met een PTSS ook alcoholist worden, juist door hun ziekte. De drank laat je dan eigenlijk steeds verder afglijden van de werkelijke en heldere problematiek, en nu heb ik nog de leeftijd om er wat aan te doen. Zo, en nou weer over naar de orde van de dag, ik ga maar een kopje thee zetten. Brandnetelthee heb ik niet maar wel strerrenmix.

Mijn eerste opening was ook zo bedoeld, maar als mensen zich daaraan storen, haal ik het toch weg? Lief dat je naar de HA vroeg: 1. bloeddruk goed, wel hoge kant, dus medicijnen blijven slikken. 2. duizeligheid na blokkade is niet te verklaren 3. jammer dat ik zoveel pijn ben, moet toch béétje morfine blijven slikken indien nodig 4. psychische traject loopt goed en niet te hard. Ben bezig met intake in een ander behandelingscentrum, al 2-3 maanden. Als doorgaat meer info (wellicht/misschien). 5. Vet compliment dat ik iedere week zo hard sport om de rest van mijn lijf in conditie te houden, en zoveel fiets en zo.

Vogel, Je had het ook anders kunnen interpreteren, maar het is aangepast uit respect voor hen die er problemen mee hadden. Pippi, Je moet beter lezen. --------------------- Wat is de reden dat hun vader de kinderen "dropt"op de stoep bij jou? Blijkbaar krijgt hij veel ruimte om zich zo te gedragen of is de sfeer verpest. Uitspraken van jou zijn dan ook. "ach dan doe ik het wel weer" "en wat kan ik ertegen doen?" "dan zorg ik wel weer" Dat is de slachtofferrol en zal niemand ten goede komen. Misschien denkt je ex wel dat hij niet belangrijk is voor de kinderen op deze manier. Je hebt een convenant, als daar in staat dat hij 3 weken moet zorgen in de vakantie moet hij dat doen. Ongeacht de omstandigheden, dan moet hij zorgen dat die dan in orde zijn. Hier los je niks mee op vrees ik, ja je kan boos worden en gefrustreerd. De kinderen daarom maar bij je te laten? ---------------------- Hij dropt de kinderen niet bij mij, ze wonen bij mij. Maar worden regelmatig niet opgehaald voor een weekend of een vakantie, waar ze volgens de rechter recht op hebben. Mijn advocaat heeft me geadviseerd, einde discussie. Het deed me bijzonder veel pijn dat je mijn moeder erbij haalde, ook al heb dat aangepast inmiddels. De kids zijn reuze happy bij mij. Als mijn Ex verkiest om 5 weken per jaar op vakantie te gaan zonder mijn kinderen, kan ik hem niet dwingen. Dat wou ik zeggen en meer niet.