RJB

Dankjewel, Haddock! Sterkte vandaag met The Day After en gefeliciteerd met de goede voornemens! Schoon schip maken! Omdat ik zelf kind ben van een verslaafde moeder en de vader van twee - jonge - kinderen die een verslaafde vader hebben wil ik iets schrijven over "parentficatie". Omdat het me (helemaal nu ik mijn kinderen vorige week zo in gevaar heb gebracht) op dit moment bezighoudt, omdat ik het gevoel heb een destructieve circel op het spoor gekomen te zijn die alleen ik kan doorbreken en die ik WIL doorbreken.. Misschien helpt het jullie, misschien ook niet.. In elk geval helpt het mezelf als ik het eens opschrijf.. Met parentificatie wordt de rolverwisseling bedoeld die optreedt bij falend ouderschap.. De ouder is niet in staat om op een volwassen manier de rol van opvoeder te vervullen. Het kind ziet dat en neemt als het ware de ouderrol over. Hij begint te zorgen voor zijn ouder. Niet werkelijk natuurlijk, maar in zijn hoofd. Zelf wordt het daardoor niet meer gezien als kind en komt in zijn kinderbehoeftes tekort. Omdat hij geen echte ouder KAN zijn, gaat hij zich schuldig voelen over zijn tekortschieten.. Zelf was ik zo'n kind. Mijn moeder dronk, was labiel en depressief. En ik voelde me als klein kind al heel erg verantwoordelijk voor haar. Ik haatte haar ook bij tijden (en keek soms op haar neer) en schaamde me daar verschrikkelijk voor. En die gevoelens ging ik overcompenseren door overmatig lief tegen haar te zijn. Door zoveel van haar te houden dat ik mijn schuldgevoelens overschreeuwde.. Zelf heb ik nu een zoontje (mijn dochtertje, die jonger is, heeft geloof ik geen last van dit alles, het is ook een kwestie van karakter) en ik zie dat hetzelfde dreigt.. (Of al in gang is). Het jongetje dat alles goed zal maken.. Ik MOET hier een einde aan maken. Vanmiddag wordt dat één van de gespreksonderwerpen met mijn therapeute.. Ik bedoel dit alles niet als een excuus voor waar ik me nu bevind in mijn leven. Ik probeer de omstandigheden te begrijpen en ze daarna naar mijn hand te zetten. Schuldgevoelens, eeuwige en voortdurende schuldgevoelens en gevoelens van tekortschieten. Die horen ook bij het geparentificeerde kind. Ik ga er hard aan werken. Mijn jongetje hoeft niets goed te maken. Hij moet kind zijn en gelukkig worden

Van harte gefeliciteerd, jullie allemaal die één jaar droog staan! (Ik was ook hard op weg, 11 augustus zou zo''n beetje mijn jubleum zijn geweest, maar toen kwam die afschuwelijke dinsdag.. - zie mijn berichten van gisteren..). @Delta2: Jij ook gefeleciteerd. Met je dappere beslissing om je doelstelling bij te stellen naar 0! Ik heb ook ZO LANG gedacht dat gematigd drinken de oplossing was; maar in feite was het alleen maar uitstel! (En dat wist ik ook).. @Bambam: ik heb het afgelopen jaar ervaren dat veel pijnlijke dingen ook zonder drank goed hanteerbaar zijn, nee zelfs beter hanteerbaar dan met drank. Dat gun ik jou ook! Goed dat je gaat hardlopen! Wat mijzelf betreft: ik heb redelijk geslapen. Wordt af en toe wakker en denk in een soort halve paniek aanval "er was iets verschrikkelijks, maar wat ook weer.." Dan herinner ik me alles weer.. Het goede nieuws is dat ik geen trek heb. Het goede nieuws is dat ik dingen kan herstellen.. (Ook al zal dat veel tijd kosten), het goede nieuws is dat ik hulp heb (vanmiddag twee uur therapie, om over mijn huidige toestand te praten) en goed nieuws is dat ik dit forum heb gevonden. Later vandaag wil ik nog iets schrijven over mijn hunkering naar lief gevonden worden en over iets dat "parentificatie" wordt genoemd. Nu eerst koffie en De Volkskrant. En mijn geliefde smsen.. Dag!

En .. sterkte Sneeuwwitje! Wat een nare toestand!

Dankjulliewel Houtje en Blacky, Ik ga nu slapen.. Blij dat ik dit forum heb gevonden! Welterusten allemaal!

Dankje, Delta2! En goed dat je de aanvechtingen hebt doorstaan!

Anna, Kijk op **** Goed dat je je zo kwaad maakt om zoiets verschrikkelijks!

Dankjewel, Marion! Ik geloof ook niet dat het een project wordt van enkele dagen.. Nu overheersen somberheid, angst, schaamte en zelfverachting.. Maar ik weet ook dat ik daar niet meer door kan gaan! Mezelf aanvaarden en genoeg vinden: dat is het doel voor een langere termijn.. En van daaruit: eerlijk kunnen kijken naar mezelf en daardoor eerlijk kunnen communiceren met anderen.. Dat is ook wezenlijk! Dag!

Dankjulliewel, Delta en Stien! Ik heb het gevoel dat ik hier - op dit forum bedoel ik - nog wel een poosje blijf!

Safi, Dankjewel voor je bijzonder mooie, wijze en lieve woorden!

@ Corinne, Ja - voor een deel zal dat de verklaring wel zijn: de veiligheid van de kliniek tegenover de echte werkelijkheid. Maar het gekste is dat ik dit niet voelde aankomen.. Alhoewel: bij nader inzien denk ik wel dat dit er mee te maken heeft: ik ben een pleaser en iemand die veel van zijn eigenwaarde laat afhangen van wat anderen van hem vinden. Ik wil op een onmatige manier lief gevonden worden en voel me snel gekrenkt.. Ik heb (nog) geen eigen accu voor liefde. Dus: als ik omringd wordt door mensen die mij liefhebben en prijzen dan denk ik dat het goed met me gaat.. Zoiets.. Ik wil daar onafhankelijk van worden en mezelf - zoals Benthe schreef - kunnen zien voor wat ik ben: een gewoon mens met zijn aardige en onaardige dingen. En daar dan tevreden mee zijn.. Zoiets..

Safi, je vraagt wat voor trigger het was maar ik weet het niet! (Ik wil zo graag dat risico kennen - en dat zou na een jaar intensieve behandeling ook zo moeten zijn - maar het is mij niet duidelijk! Daarom ben ik ook bang van mezelf. Ik voelde me die dinsdag een echte tijdbom, die explodeert in het gezicht van zijn dierbaren op welk moment dan ook..) Onderwerp van intensieve gesprekken.. En ook, en vooral: leren genoeg te hebben aan mijzelf! Dankje en dank jullie allemaal voor jullie reacties!

@ Corrine, Dankjewel voor je woorden.. Ik heb al contact met verslavingszorg -- zie mijn bijdrage boven.. Ben aan de refusal en heb - ook los daarvan - geen trek (wat wel een merkwaardige ervaring is, gezien de chaos die mijn leven nu lijkt..) The long and winding road..

@ Safi en Benthe, Bedankt voor jullie reacties.. Misschien iets meer over afgelopen dinsdag, al was het maar als een oefening in eerlijkheid.. (Ik was net terug van twee weken heerlijke, goddelijke vakantie met mijn geliefde. Het jaar daarvoor had ik grotendeels in een kliniek doorgebracht. In mei kwam ik weer thuis. Ik voelde me euforisch, gelukkig, sterk ook: als een man die zijn moeilijkheden had overwonnen en die er weer tegen aankwam. Mijn twee kinderen van 8 en 5 - die mij in de kliniek ook heel veel bezochten - kwamen weer gewoon bij mij (ik ben een zogenaamde co-ouder), en alles leek erop dat alles goed zou komen: voor ALTIJD). Dinsdag dus. Mijn geliefde en haar dochtertje waren twee dagen weg. Ik was alleen thuis met mijn twee kinderen.. Ik heb in een soort opwelling, of wat dan ook, een halve liter sterke drank gekocht en opgedronken. Daarna ben ik - met hen - in de auto gestapt om te gaan zwemmen. Beoordelingsvermogen, verantwoordelijkheid: alles was als sneeuw voor de zon verdwenen. Aangehouden. Kinderen op het bureau in een aparte kamer kleurplaten inkleuren van politie agenten - mijn dochtertje, de jongste, dacht dat ik vast gevangen gezet zou worden.. Na twee uur het politiebureau uit en met het openbaar vervoer naar huis. Kinderen na het eten in bed gelegd. Mijn ex vrouw was door de politie gebeld.. Die belde me nog 's avonds. Ze zou de volgende ochtend langs komen. Mijn geliefde aan de telefoon: die zei alleen maar GVD en gooide de hoorn erop. Woensdag: kinderen vroeg opgehaald door hun moeder. Daar stond ik: hun vader, in wie ze ten onrechte zoveel vertrouwen stellen.. Daarna me laten opnemen, op de crisisafdeling van de verslavingszorg. (Dat is het enige lichtpuntje in mijn handelen: ik heb hulp gezocht, MAAR VEEL TE LAAT!!! Mijn kinderen hadden wel dood kunnen zijn!). Nu met mijn geliefde afgesproken dat we ons huis gaan verkopen. Dat we verder gaan als LAT relatie. "Ik hou zielsveel van je, maar ik kan niet in één huis wonen met iemand die liegt, bij wie ik me onveilig voel" en geef haar eens ongelijk. Mijn kinderen voorlopig (jaren? Wie zal het zeggen) alleen onder toezicht zien. (Ik heb ze gelukkig ook al weer gezien inmiddels).. En door met intensieve therapie: de liefde uit mezelf halen in plaats van uit anderen (werk, partner, kinderen [ik was zelf een kind die alsmaar hield van zijn verslaafde moeder, omdat zij dat niet van zichzelf deed. Dat wil ik mijn kinderen kunnen besparen]).. Nu, alleen thuis. Geliefde is twee dagen weg. Ikzelf aan de refusal, morgen naar mijn therapeut. Net voor mezelf gekookt.. En eigenlijk best lekker.. (Ik weet niet of dit stuk nog past binnen de "Ditjes en Datjes" maar het is in elk geval eerlijk en niet anders dan het is).. Ik ben blij dat ik dit forum heb gevonden!

Dankjewel Benthe, Nee, niet de terugval was aanleiding voor de zelfhaat .. maar ik vrees dat de zelfhaat de reden was voor de terugval. De terugval heeft me geconfronteerd met iets dat ik al lang wist, maar wat nog nooit zo sterk: ik ken mezelf slecht, ik heb een heel slecht contact met mijn gevoelens, ik vind mezelf niet de moeite waard (wat anderen daar ook van zeggen, zo van "ja joh, je bent wel de moeite waard", of "ik hou van je", of "je bent zo'n lieve, bijzondere man" - het helpt niet...) Ik moet dus: mezelf leren kennen, leren houden van mezelf en mezelf leren vertrouwen. Open zijn over de dingen die ik doe, in plaats van ze achter houden uit angst afgewezen te worden.. Dat soort dingen.. Nog een lange weg te gaan.. Zo voelt het.. Later meer! En nogmaals dank voor je aardige bericht!

Dankjewel, voor dit hartelijke welkom! Ik begreep pas later dat ik me beter bij Wie ie Wie had kunnen voorstellen, dat heb ik alsnog gedaan! Ga nu de ditjes en datjes lezen (en misschien ook wat meer schrijven, nog!)

Ik ben nieuw op het forum en ik wilde me even voorstellen. Ik ben een alcoholist.. Heb een jaar van intensieve behandeling achter de rug in een kliniek.. Alles ging heel goed. Ik voelde me weer gelukkig, ik dacht dat ik het aankon allemaal. Heerlijke vakantie gehad een paar weken geleden nog.. Tot ik afgelopen dinsdag opeens naar de slijter ging en weer helemaal de fout in.. Nu: weer droog (heb me woensdag gelijk gemeld bij de verslavingszorg), maar zo vol onzekerheid. Over mezelf, over waar het vandaan kom. Zeker wel, over de zelfhaat die ik voel en over al het geschonden vertrouwen, bij degenen die mij het dierbaarst zijn.. En: ik vertrouw mezelf niet meer.. Ik hoop dat ik op dit forum veel zal leren.. Ik hoop dat ik er ook wat aan kan bijdragen.. Groetjes, RJB

Ik ben nieuw op het forum en ik wilde me even voorstellen. Ik ben een alcoholist.. Heb een jaar van intensieve behandeling achter de rug in een kliniek.. Alles ging heel goed. Ik voelde me weer gelukkig, ik dacht dat ik het aankon allemaal. Heerlijke vakantie gehad een paar weken geleden nog.. Tot ik afgelopen dinsdag opeens naar de slijter ging en weer helemaal de fout in.. Nu: weer droog (heb me woensdag gelijk gemeld bij de verslavingszorg), maar zo vol onzekerheid. Over mezelf, over waar het vandaan kom. Zeker wel, over de zelfhaat die ik voel en over al het geschonden vertrouwen, bij degenen die mij het dierbaarst zijn.. En: ik vertrouw mezelf niet meer.. Ik hoop dat ik op dit forum veel zal leren.. Ik hoop dat ik er ook wat aan kan bijdragen.. Groetjes, RJB