Anette69

Jeetje..... Een jaar! En wat voor jaar, een heftig jaar. Veel ervaren, doorleefd, gevoeld, aangeraakt. Daardoor veranderd en gegroeid. Alcohol zou dit proces vertraagd hebben , misschien zelfs stopgezet, misschien was t wel nooit begonnen. Terwijl t zon belangrijk proces is voor mij. Misschien zit ik er nog midden in maar toch zo'n eind verder dan een jaar geleden. Chapeau anette ik ben trots op jou !

Wat een weekend: Gehuild, gelachen , boos geweest, verdrietig, blij, ontroerd. Mezelf verwend met nieuwe kleding, uit eten geweest, mensen omarmd, afgewezen, gediscussieerd , verlangens uitgesproken .... en vooral heel hard meegezongen in de auto veel te foute muziek.. Ik leef !

5 maart, morgen 11 maanden niet gedronken. Toch ben ik afgelopen maand een paar x in de verleiding gekomen, aan t twijfelen geraakt. Nieuwe mensen, steeds weer moeten aangeven dat ik niet drink maar toch ook echt niet minder gezellig ben . Soms denk ik: zal ik...... ? Gelukkig is de angst te groot. De angst voor de alles overdonderende zucht naar verdoving... Die drang om te verdoven is er nog steeds, niet meer aan de oppervlakte, maar diep van binnen wel. En in mijn groeiproces, geconfronteerd wordende met mijn kwetsbaarheden en oude pijnen , die altijd bij me zullen zijn, wil ik t nog steeds soms niet voelen . Wat kan ik dan ook dankbaar zijn voor de angst die mij behoedt voor erger. Nu wil ik t soms niet voelen , maar hoe erg zou t zijn als ik t niet meer zou voelen. Ik zou mezelf niet zijn... Het hoort immers bij mij....

Yvonne, ik stop er voorlopig even mee. Ben hier weinig en vergeet t dan vaak door te geven. Dank je wel voor het bijhouden en je motiverende woorden steeds

72,8 voor mij

72,5

Eind januari alweer. Ik ben met mixed feelings t nieuwe jaar ingerold en eigenlijk zit ik daar nog midden in. Het loopt niet zoals ik t graag zou willen en dan bedoel ik vooral diep van binnen. Vindt mijn werk niet zo leuk meer. Ben slecht gemotiveerd. Heb nog steeds moeite mijn dagen te vullen met de dingen die ik leuk vindt, ben nog steeds zoekende naar waar mijn hart sprongetjes van maakt.... Heb moeite vriendschappen te sluiten en te onderhouden... En ik weet wel welke kant ik op moet......-> project anette ! Maar ik vind t eng, doodeng..... Project anette is beangstigend. Het betekent niet meer steeds je focus verleggen naar de ander, voelen wat er is en dat leren aanvaarden. Weg met de datingsites, de vele uren social media en eerst terug naar binnen en daar rust krijgen . Alles in mij vecht daartegen, tegen deze confrontatie. Uit angst voor het enorme gevoel van eenzaamheid en het niet gezien worden ( het oude, zo bekende gevoel), wat ik dan slecht nig kan opvullen van binnenuit. Wat zo nodig is.... Denk dat ik hier weer wat vaker kom schrijven. Vind t best moeilijk . Denk dan: ze zullen wel denken heb je haar weer met hetzelfde gezeur. Ik lees het en kan niet anders concluderen dat ik mijzelf blijkbaar nog steeds niet aanvaard heb met alles wat er bij me hoort. T wordt tijd ......

71,8 kg.

73,0 voor mij

73,1 kg voor mij

9 maanden niet gedronken, heb er niet eens bij stil gestaan gisteren. Volgens mij is dat een goed teken..... ☺️

Erik, superkanjer wat ontzettend goed van je

Voor een ieder hier

Voor mij 72,8 kg

25 december, 1e kerstdag Dat is even geleden. Moest behoorlijk naar beneden scrollen om mijn draadje te vinden. Bijna einde van het jaar, t was me t jaartje wel..... Een emotionele rollercoaster waarin ik met veel vallen en ook vooral veel opstaan een hoop heb geleerd. Wil niet alles opnieuw benoemen maar het belangrijkste is denk ik dat ik voor mezelf heb leren kiezen. Grenzen aangeven, ruimte innemen, weten dat je er mag zijn en je realiseren dat anderen dat ook vinden. Het gaat goed met me. Zal niet zeggen dat ik er al helemaal ben ( trouwens, wie kan dat wel zeggen, t leven is 1 grote leerschool), maar ik zit beter in mijn vel. Ik onderneem, ik leef, ik voel . Het single zijn ervaar is als een stukje vrijheid, waarin ik mag uitproberen, ontdekken en genieten. Genieten van het zelf beslissen, kiezen, genieten van aandacht, genieten dat ik niemand verantwoording hoef af te leggen, behalve mijzelf. Het is een nieuw gevoel wat mij regelmatig een glimlach om mijn mond geeft. 2016 Denk dat t een jaar gaat worden met veel veranderingen. . Ben nog volop bezig om de verzamelde puzzelstukjes van het afgelopen jaar op de goede plek te leggen. En de ontbrekende er nog bij te zoeken. Op zoek naar alles wat min hart raakt, naar dingen waar ik energie van krijg. Denk maar zo dat 2016 helemaal mijn jaar gaat worden

72,1 kg

72,5 kg

Soms resulteert een gesprek met iemand in een bruisende emotie van een enorme drang om een knop om te zetten. Vandaag is zon dag, de wil is groter dan de angst. Prachtig en krachtig gevoel. En nu vasthouden .....

71,6 kg

Vanmorgen nog even gewogen 72,0 kg, Mijn streefgewicht dus

Gerrit, ik wandel veel, verder niet

72,3kg Nog 300 gr en dan zit ik op mijn streefgewicht. Het zorgelijke is alleen dat ik er niks aan doe en de kilo's er dus "vanzelf" afgaan. 8 kilo afgevallen sinds zomervakantie...

Herkennig, lieve woorden, veel dank, traantjes.... Maar waarom voelt t dan alsof ik t niet goed heb uitgelegd. Niet heb kunnen uitleggen dat ik helemaal niet KAN stoppen met zoeken naar mezelf. Ik heb mezelf te hard nodig om bij mezelf te kunnen komen en blijven. En de rust te krijgen waar ik zo naar verlang.....

Jan, zou je mijn maand nog willen versnderen naar 7 maanden

Dank voor de lieve woorden, ze bemoedigen.... Soms denk ik wel eens dat ik op t verkeerde forum aan te schrijven ben. Mijn probleem is niet vaak meer alcohol, maar de dingen die in alle hevigheid naar boven kwamen toen verdoving uitbleef.... Onrust in mij.... Al maanden slaap ik slecht. Val om elf uur als een blok in slaap, dat gaat goed. Maar dan... Ik wordt wakker om half 5/ 5 uur. Het gevoel begint al als ik op de wekker kijk: oh nee, nog maar half 5 , als ik maar weer in slaap val..... En ik voel mijn hart kloppen, in mijn hals, soms in mijn oren, soms denk ik dat t normaal klopt, soms heel snel. Maar vertrouw hierin zelfs mijn eigen waarnemingen niet ... T maakt me moe, prikkelbaar, labiel. T stelt me slecht in staat om te werken aan wat t alles overheersende thema blijkt te zijn op dit moment in mijn leven: " bij jezelf blijven in contact met anderen". Met name in relaties gaat t fout. De opgebouwde angst vanuit mijn jeugd om iemand weer te verliezen of door hem niet "gezien" te worden terwijl je van diegene houdt of gevoelens hebt is zo groot, dat controle en je focus verleggen naar de ander, de enige optie lijkt om de beheersbaar te houden. Met als gevolg dat de ander de druk voelt toenemen, de afstand daarom vergroot en dus de cirkel weer rond maakt. En mijn ergste angst keer op keer waarheid wordt. Ik kom niet uit de cirkel, niet in staat om bij mezelf te blijven en in contact met anderen mijn vrijheid te behouden. Ik zie t goed, weet precies wat ik fout doe, zelfs t moment waarop t gebeurt herken ik. En toch, toch ben ik niet in staat t patroon te doorbreken. Is de angst en de pijn van dat moment zo groot dat ik niet anders ksn dan het bij de ander neerleggen. Het gat in mijn hart is blijkbaar zo enorm, dat ik nog steeds niet in staat ben om dat vanuit zelfliefde van binnenuit opte vullen. En dat doet enorm verl pijn, steeds meer en meer. Ben ik dat zo getekend door t leven dat ik niet meer in staat ben om ern gezonde, normale relatie met een partner op te bouwen? Ik zoek mezelf al zo lang maar kan je nog steeds niet vinden. Waar ben je toch.......