Kohtje

Angst en zorgen voor morgen komen minstens één dag te vroeg.

Ik moest trouwens door dat gebreide zakdoekje van Hots meteen denken aan een blunder die ik in de brugklas of daaromtrent ooit beging. We moesten tijdens de les Engels één voor één voor de klas komen en kregen dan een nederlands woord op. Dat moesten we dan in het engels op het bord schrijven. Ik kreeg het woord "zakdoek". Gelukkig wist ik me "van horen zeggen" nog zo'n beetje te herinneren wat het engelse woord daarvoor was.. Het is natuurlijk 'handkerchief', maar ik maakte er 'handcatcher' van, een handvanger dus... zo'n gebreide zakdoek stel ik me echt voor als een 'handvanger'...

Het grote probleem met bijna dood ervaringen, is dat mensen die bijna dood zijn vooral levend zijn. Ze zijn immers niet dood, en kunnen dan ook niets zinnigs vertellen over de doodervaring.

Môgge,
 
Ik ben weer getriggerd door de verse aanwas op het "niet roken" draadje. Stiekem, nou ja, stiekem.. ben ik stikjaloers op die mensen die succesvol stoppen met roken, en dan heb ik het over die mensen die er al een jaar of meer van af zijn. Eigenlijk ben ik ook al jaloers op mensen die gewoon (weer) eens proberen of ze al dan niet een punt kunnen zetten achter al dat gerook. Al menig keer heb ik dat ook geprobeerd, en dat ging dan kortere of langere tijd wel goed, maar dan kwam toch die eerste sigaret weer tevoorschijn, waarna me de kalmte en de moed ontbraken om meteen opnieuw te stoppen.
 
Nu heb ik ervaren dat stoppen met drinken met best makkelijk is afgegaan sinds ik regelmatig meetings bezoek. Het me begeven tussen mensen die in dezelfde situatie verkeren als ik motiveert me enorm. Het maakt voor mij de ellende die stoppen met zich meebrengt veel minder serieus, maakt het meer tot een interessant spel, en aangezien ik niet zo graag verlies (oud gedrag waar ik soms m'n voordeel mee doe) blijf ik aan dit spel meedoen, zoekend naar hoe het kan dat dit spel me zo helpt. Luisteren naar hoe anderen hun herstel bewerkstelligen, zelf dingetjes doorgronden en inzien en die meedelen. Kopiëren, knippen en plakken.. en zo m'n eigen lay-out van m'n leven in herstel ontwerpen..
 
Ik heb het geluk dat er in mijn woonplaats sinds een jaar of anderhalf wekelijks een kleine bijeenkomst is van "rookstoppers", NicA geheten (Nicotine Anonymous) voortgekomen uit mensen die volgens de 12-stappen methode aan hun herstel van drugs- en alcoholverslaving werken. Ze passen deze zelfde stappen toe op hun nicotineverslaving. Die stappen zijn me wel bekend, maar ik mis de kracht van een groep gelijkgestemden om aan de hand van die stappen het "spel" te spelen.
 
Gisteren heb ik aan een fellow  - waarvan ik weet dat hij die meetings bezoekt -  gevraagd wanneer die meeting plaatsvindt. Ik dacht dat dat donderdags (vandaag dus) zou zijn, maar dat blijkt dinsdags te zijn. In eerste instantie was ik even teleurgesteld dat ik dus net een dag te laat was, maar m'n ziekelijke verslaafde brein is nu toch ook wel weer een beetje opgelucht dat ik dan nog tot vogende week rustig en lustig kan doorroken met het slappe excuus dat ik eerst die meeting eens wil bezoeken. Deze laatste alinea overtuigt me er weer van dat ik toe ben aan dit voor mij nieuwe spel, dat ik toe ben aan een rookvrij leven. Dat ik er aan toe ben toe te geven dat mijn ziekte verslaving nog lang niet tot staan is gebracht.

Môgge,
 
Ik ben weer getriggerd door de verse aanwas op het "niet roken" draadje. Stiekem, nou ja, stiekem.. ben ik stikjaloers op die mensen die succesvol stoppen met roken, en dan heb ik het over die mensen die er al een jaar of meer van af zijn. Eigenlijk ben ik ook al jaloers op mensen die gewoon (weer) eens proberen of ze al dan niet een punt kunnen zetten achter al dat gerook. Al menig keer heb ik dat ook geprobeerd, en dat ging dan kortere of langere tijd wel goed, maar dan kwam toch die eerste sigaret weer tevoorschijn, waarna me de kalmte en de moed ontbraken om meteen opnieuw te stoppen.
 
Nu heb ik ervaren dat stoppen met drinken met best makkelijk is afgegaan sinds ik regelmatig meetings bezoek. Het me begeven tussen mensen die in dezelfde situatie verkeren als ik motiveert me enorm. Het maakt voor mij de ellende die stoppen met zich meebrengt veel minder serieus, maakt het meer tot een interessant spel, en aangezien ik niet zo graag verlies (oud gedrag waar ik soms m'n voordeel mee doe) blijf ik aan dit spel meedoen, zoekend naar hoe het kan dat dit spel me zo helpt. Luisteren naar hoe anderen hun herstel bewerkstelligen, zelf dingetjes doorgronden en inzien en die meedelen. Kopiëren, knippen en plakken.. en zo m'n eigen lay-out van m'n leven in herstel ontwerpen..
 
Ik heb het geluk dat er in mijn woonplaats sinds een jaar of anderhalf wekelijks een kleine bijeenkomst is van "rookstoppers", NicA geheten (Nicotine Anonymous) voortgekomen uit mensen die volgens de 12-stappen methode aan hun herstel van drugs- en alcoholverslaving werken. Ze passen deze zelfde stappen toe op hun nicotineverslaving. Die stappen zijn me wel bekend, maar ik mis de kracht van een groep gelijkgestemden om aan de hand van die stappen het "spel" te spelen.
 
Gisteren heb ik aan een fellow  - waarvan ik weet dat hij die meetings bezoekt -  gevraagd wanneer die meeting plaatsvindt. Ik dacht dat dat donderdags (vandaag dus) zou zijn, maar dat blijkt dinsdags te zijn. In eerste instantie was ik even teleurgesteld dat ik dus net een dag te laat was, maar m'n ziekelijke verslaafde brein is nu toch ook wel weer een beetje opgelucht dat ik dan nog tot vogende week rustig en lustig kan doorroken met het slappe excuus dat ik eerst die meeting eens wil bezoeken. Deze laatste alinea overtuigt me er weer van dat ik toe ben aan dit voor mij nieuwe spel, dat ik toe ben aan een rookvrij leven. Dat ik er aan toe ben toe te geven dat mijn ziekte verslaving nog lang niet tot staan is gebracht.

Dit is nou waar de zgn. "fellowships" van de AA en afgeleide 12-stappen groepen op zijn gebaseerd, tenminste díe waar aan het programma wordt gewerkt.. sponsors en sponsee's. Je kunt behouden en aanvullen wat je hebt (verworven) door het te delen met anderen (nieuwkomers bijvoorbeeld). Samen aan je herstel werken. Niet in je uppie gaan zitten dokteren maar werken met opgedane kennis van anderen en je eigen opgedane kennis delen met andere zoekenden..
 
Dit forum is daar ook voor.

Toch nog even dit, we zitten hier per slot van rekening op het draadje "Wat kan AA betekenen voor mijn Herstel"..
 
Het gaat mij in het programma niet zozeer om het vragen aan een hogere macht alswel om het luisteren naar m'n hogere macht. Dat wat ik hoor is afhankelijk van hoe ik die hogere macht heb aanvaard. Hoor ik steeds wat ik diep van binnen wil horen of hoor ik wat ik diep van binnen eigenlijk niet wil horen.. In het eerste geval heb ik een hogere macht die ik kan manipuleren, niet echt hoger dus.. in het tweede geval zet ie me regelmatig voor het blok. Het is dan altijd nog aan mijzelf of ik er wat mee doe of niet..
 
Ik noem mijn hogere macht ook wel eens Zuiver Geweten.. En soms noem ik m'n hogere macht De Loop Der Dingen, soms Het Altijd En Alles, soms De Realiteit, soms gewoon Hogere Macht, soms God, soms Jeemigdepeemig of Allemachies, soms Het Lot, en zo zullen er nog wel wat benamingen bij kunnen komen.
 
Het belangrijkste voor mij is dat ik iets heb om op terug te vallen als ik het even niet meer weet, of als ik dénk het te weten maar uit ervaring weet dat dat wat ik dénk te weten niet klopt.. iets dat mij influistert om eerst even na te denken voor ik handel.. Een voorbeeld van dat laatste is dat ik soms wel eens denk dat één glaasje alc.houdende drank niet zoveel kwaad kan. Jeemigdepeemig..(= mijn God), waar komt die gedachte vandaan. Zo simpel kan het zijn.
Maar misschien word ik nu een beetje tè religieus..

Er is één ding dat ons herstel meer dan wat dan ook zal ondermijnen: een onverschillige of intolerante houding ten opzichte van spirituele uitgangspunten. Drie onmisbare uitgangspunten zijn eerlijkheid, openheid van geest en bereidwilligheid. Hiermee zijn wij goed op weg.
 
uit: NA-Anonieme Verslaafden; hoe het werkt (blz.21)

om zo evenwichtig

en overtuigd

in alle seizoenen van je leven

jezelf te blijven

 

moet je wel een boom zijn

Gisteren ook weer naar "Verslaafd" gekeken.
Voor mij werkte het niet, zo'n opname omdat de familie het wilde..
voor mij begon het pas te werken toen ik het zelf wilde
omdat het leven me totaal ontglipte..
toen iedereen me los had gelaten en ik op mezelf was aangewezen. 
Zo'n interventie zou me alleen maar in verzet brengen,
misschien ondergronds, (helemaal als er ook nog zo'n hele tv-ploeg mee zou kijken)
maar ik zou in verzet gaan. Tot iedereen me zo beu zou zijn dat ik uiteindelijk
op datzelfde punt uit zou komen waar ik totaal ontredderd
zélf de keuze zou maken het anders te willen doen. 
Niet onder druk van een tv-programma en allerlei mooie beloftes
die ik uiteindelijk toch niet waar zou kunnen maken.
 
Maar de show is een mooi portret van Jim Geduld, dat wel.
Laat mooi zien hoe irritant gedreven
een herstellend verslaafde kan zijn en daar herken ik dan weer
een hoop van mezelf in..
 
Twaalfde Stap werk, de boodschap uitdragen naar de verslaafde die nog lijdt
doe ik vaak ook nog veel te schreeuwerig..
Da's het enthousiasme dat voortkomt uit het gevoel bevrijdt te zijn
van die enorme obsessie om te moeten drinken.. puur enthousiasme.
Dat moet ik nog leren in te tomen. Niet schreeuwen en anderen proberen
te kneden naar het model dat mij zo goed heeft geholpen, maar gewoon
laten zien wat ik nu ben en mijn ervaringen meedelen als zijnde MIJN ervaringen..
Niet minder, maar beslist ook niet méér. Dan zou het een interventie worden.
 
 
 

Hier kan ik mij wel in vinden. Hoewel ik me ook niet verveel als er even geen ergernissen zijn.
 
Ik hoef geen ergernissen te zoeken, ze komen me altijd vanzelf tegen, ik kan er eigenlijk gewoon niet omheen. 't Stikt van de ergernissen om me heen. Dat komt natuurlijk doordat ik zelf zo ergerlijk veel tekortkomingen, karakterstorinkjes heb, en aangezien de samenleving me constant een spiegel voorhoudt en ik geleerd heb in die spiegel te kijken, zie ik steeds vaker die eigen tekortkomingen die anderen mij voorhouden met hun -in mijn ogen- ergerlijke gedrag.
 
Zo kon ik mij altijd heel erg ergeren aan de opmerking: "als jij je aan mij stoort, ligt dat aan jou, niet aan mij.." Lekker makkelijk.. als jij je dus storend gedraagt, dan ligt dat aan mij.. Hahahahahaha..... hahaha............. haha.................................. hah?.........ha?????......    Verhip, ja. 't Is nog waar ook.
Ik herken in jouw storende gedrag precies datgene wat me in mezelf zo stoort, wat het voor mezelf onmogelijk maakt om mezelf, om eerlijk, om echt te zijn..
 
Ik verstop me vaak achter allerlei slinkse, zorgvuldig opgebouwde, onechte eigenschappen om beter te lijken dan ik werkelijk ben, groter te lijken dan ik ben, machtiger te lijken dan ik ben, kortom om te laten lijken of ik belangrijker ben dan een ander. Feilloos zie ik deze eigenschappen van mezelf weerspiegeld in het gedrag van anderen.. door dit nu niet te zien als slechte eigenschap van een ander maar als spiegelbeeld van mezelf, weet ik nu dat er werk aan de winkel is.. dat ik m'n morele inventaris/balans waarop ik mijn goede en slechte eigenschappen heb staan (stap 4) weer tevoorschijn moet halen, dat ik anderen kan veranderen door mezelf te veranderen.. En mezelf veranderen kan ik alleen door anders naar de wereld te kijken, misschien wel precies tegengesteld aan de manier waarop ik dat gewend ben te doen.  
 
Ja Hot, met ergernissen hoef je je nooit te vervelen. Ik kan er m'n voordeel mee doen mits ik me niet blijf ergeren maar aan mezelf ga sleutelen.

Wijfie, ik vind het moeilijk om op je te reageren. Ik benijd de situatie waarin je zit niet. Ik benijd jou niet, ik benijd je man niet. De narigheid druipt er aan alle kanten vanaf.
 
Uit wat ik zo in de loop van de jaren van je gelezen heb, heeft je man het niet altijd even gemakkelijk me jou gehad, daar heb je wel eens over geschreven. Jij hebt de ziekte alcoholisme en dat werd/wordt door je man niet altijd goed begrepen. Hoezeer verlangde je niet naar een beetje begrip van zijn kant, naar vergeving en steun in je pogingen om niet meer te hoeven drinken. Het lijkt er nu op dat jij de ziekte van je man niet begrijpt.
 
Boosheid is funest als het om begrip, empathie voor de ander gaat. Ik lees in je berichten van de laatste tijd bijna niets anders dan boosheid, zowel van jou als van je man. Alsof jouw en zijn ziekte tegen elkaar moeten worden uitgespeeld tot één van de twee het loodje legt. Alsof jullie op wraak uitzijn door te laten zien wat de één de ander en de ander de één heeft aangedaan of aandoet. 
 
Dat hij niet kan aanvaarden dat hij ziek is, wat volgens mij blijkt uit zijn hele doen en laten, wil niet zeggen dat jij daarom maar boos op hem moet zijn. Probeer de gedachte dat jij verplicht bent om voor hem te zorgen nu eens los te laten en probeer je nu eens in te leven in zijn verwarde, angstige manier van denken. Je weet als alcoholiste heel goed hoe het voelt om alleen te staan en je onmachtig te voelen. Als er iets van liefde voor hem in je zit (en daar ben ik van overtuigd) dan probeer je zijn verwarring en angst te verlichten door er gewoon voor hem te zijn, niet omdat je dat moet, maar omdat je van hem houdt. Verwacht dan niet meteen dankbaarheid, misschien heeft hij je nog veel te vergeven en heeft dat veel tijd nodig. Maar door er gewoon voor hem te zijn als hij dat nodig heeft, zonder er meteen beloning voor terug te verlangen, door zelf liefde te geven, door je dienstbaar op te stellen, zul je je waarschijnlijk al veel beter gaan voelen dan wanneer je steeds uit boosheid en een vals plichtsgevoel handelt.
 
Je kunt je man niet veranderen, dat kan hij alleen zelf. Maar jij kunt wel jezelf veranderen. "Verander de wereld en begin dan bij jezelf" werkt echt.
Nu ben je 's avonds vaak (dood)moe en boos, dat kun je veranderen in moe maar voldaan.
 
Liefs, Koh.

Niet helemaal opgelost, Lytse.. er zijn altijd mutsen die wél kunnen quoten.

Wijfie, ik vind het moeilijk om op je te reageren. Ik benijd de situatie waarin je zit niet. Ik benijd jou niet, ik benijd je man niet. De narigheid druipt er aan alle kanten vanaf.
 
Uit wat ik zo in de loop van de jaren van je gelezen heb, heeft je man het niet altijd even gemakkelijk me jou gehad, daar heb je wel eens over geschreven. Jij hebt de ziekte alcoholisme en dat werd/wordt door je man niet altijd goed begrepen. Hoezeer verlangde je niet naar een beetje begrip van zijn kant, naar vergeving en steun in je pogingen om niet meer te hoeven drinken. Het lijkt er nu op dat jij de ziekte van je man niet begrijpt.
 
Boosheid is funest als het om begrip, empathie voor de ander gaat. Ik lees in je berichten van de laatste tijd bijna niets anders dan boosheid, zowel van jou als van je man. Alsof jouw en zijn ziekte tegen elkaar moeten worden uitgespeeld tot één van de twee het loodje legt. Alsof jullie op wraak uitzijn door te laten zien wat de één de ander en de ander de één heeft aangedaan of aandoet. 
 
Dat hij niet kan aanvaarden dat hij ziek is, wat volgens mij blijkt uit zijn hele doen en laten, wil niet zeggen dat jij daarom maar boos op hem moet zijn. Probeer de gedachte dat jij verplicht bent om voor hem te zorgen nu eens los te laten en probeer je nu eens in te leven in zijn verwarde, angstige manier van denken. Je weet als alcoholiste heel goed hoe het voelt om alleen te staan en je onmachtig te voelen. Als er iets van liefde voor hem in je zit (en daar ben ik van overtuigd) dan probeer je zijn verwarring en angst te verlichten door er gewoon voor hem te zijn, niet omdat je dat moet, maar omdat je van hem houdt. Verwacht dan niet meteen dankbaarheid, misschien heeft hij je nog veel te vergeven en heeft dat veel tijd nodig. Maar door er gewoon voor hem te zijn als hij dat nodig heeft, zonder er meteen beloning voor terug te verlangen, door zelf liefde te geven, door je dienstbaar op te stellen, zul je je waarschijnlijk al veel beter gaan voelen dan wanneer je steeds uit boosheid en een vals plichtsgevoel handelt.
 
Je kunt je man niet veranderen, dat kan hij alleen zelf. Maar jij kunt wel jezelf veranderen. "Verander de wereld en begin dan bij jezelf" werkt echt.
Nu ben je 's avonds vaak (dood)moe en boos, dat kun je veranderen in moe maar voldaan.
 
Liefs, Koh.

Oke, dank je Mark. Er gaan door dit nieuw vormgegeven forum sowieso veel vensters voor me open..  Proberen dus maar weer..

kleiner fototoestel misschien?

Ik voel met je mee, hottentottensoldaten. Ik herken het gevoel van haat tegenover alles wat ik niet kon bevatten. En ik had nogal wat om te haten, ik kon het hele leven niet bevatten. Het hele leven leek zich tégen me te keren, leek mijn eigen leven steeds te dwarsbomen. Alles en iedereen leek er op uit te zijn het vooral MIJ moeilijk te maken. En dat was natuurlijk ook zo, vanuit mijn perspectief gezien. Ik was perfect, maar ik had geen zin om me steeds maar aan andere omstandigheden aan te passen. Bluuuuuhhhh... rotwereld.. 
 
Nou ja, kort gezegd komt het er op neer dat ik me uit deze egocentrische manier van denken heb gewurmd en tot de ontdekking kwam dat het makkelijker is om mezelf aan het steeds veranderende leven aan te passen, dan te gaan zitten mokken dat niemand ook maar een greintje rekening hield met die zielige, starre, perfecte Koh. Wat weer niet wegneemt dat ik af en toe nóg wel eens denk: Pffffff, komt er nou nooit een eind aan al die vernieuwingen?  Maar ik realiseer me dan dat juist die constante stroom van verandering/vernieuwing me in beweging houdt, me doet beseffen dat ik deel uitmaak van het leven, en dat juist die beweging me steeds boven mezelf doet uitstijgen en mezelf doet verbazen.. Dat is het wonder van het leven voor mij. Meer heb ik niet nodig. Liever actie dan apathie...

O jee. Word toch wel weer even met de neus op m'n eigen feiten gedrukt: ik kan slecht tegen verandering... ben best een beetje van slag.