Anna

Als ik zo om me heen kijk, dan zijn de beste relaties volgens mij die tussen mensen die wisselende diensten draaien en/of vaak voor werk of iets dergelijks elders zijn. Ik denk eigenlijk dat Bibelle's huwelijk zo gek nog niet is, al is het afscheid telkens moeilijk. Het maakt het samenzijn des te beter.

Tja, sommige dingen zijn een beetje moeilijk als je niet bij elkaar in de buurt bent hè

De situatie ligt ook wat anders als je geen kinderen hebt Rosie, hoewel je ook al hoog oplopende conflicten kunt krijgen over een kat. Als je samenwoont en kinderen hebt (een gezin vormt dus in feite), en één van de partijen zet carrière op een laag pitje omdat er nu eenmaal ook voor die kinderen gezorgd moet worden, en het huishouden gedaan, dan gaan zaken als alimentatie, maar ook samen opgebouwd pensioen een rol spelen. We hebben het hier over de tijd dat er nog geen kinderopvang was voor kinderen jonger dan een jaar, en al helemaal nauwelijks naschoolse opvang. Verder vind ik dat of je nu samen kinderen hebt of huisdieren (ik weet het, voor velen een gevoelige vergelijking, maar toch) je daar ook samen voor verantwoordelijk bent als je uit elkaar gaat. En je dus niet een nieuw leven kunt beginnen en de ander met de zorg en de kosten kunt laten zitten. Dat zal in de meeste gevallen ook niet gebeuren, maar in mijn geval is het wel gebeurd.

Bibelle, ik liet me meeslepen door het ene berichtje, en vergat daarmee te reageren op het andere. Ik hoop dat je ook deze periode droog doorkomt. Je weet inmiddels wel dat drinken het niet beter zal maken. Net als Marieke, en vele anderen hier, heb ik ook ervaren dat het verwerken van leed met drank erbij geen verwerken is. Ik heb het allemaal nuchter over moeten doen. Daarom wil ik je ook zeggen, verwerk je verdriet nu, nuchter. Rouw zonder drank, en huil echte tranen. Dat is de beste manier om verder te gaan, en ook het verdriet van je neef en andere familie te kunnen begrijpen. Heel veel sterkte!

Over trouwen en samenleven. Ik ben 16 jaar met ex samen geweest, nooit getrouwd. Het maakte geen verschil, dacht ik, zei hij, ook zonder te trouwen kun je alles goed regelen. Hadden we ook gedaan, samenlevingscontract, we waren de eersten in onze gemeente die niet getrouwd gezamenlijk het ouderlijk gezag kregen - al aangevraagd vóór het wettelijk mogelijk was. We hadden al die wettelijke regeltjes niet nodig, konden het allemaal zelf regelen. Dat konden we inderdaad. Tot het moeilijk werd, we uit elkaar groeiden. Toen had hij geen wettelijke verplichtingen jegens mij. Samenlevingscontract? Ongeldig zodra een van de partners het huis uit gaat. Notarieel vastgelegde afspraken over alimentatie- en pensioenregelingen? Hoef je je niet aan te houden als je niet getrouwd bent. Wél wettelijke verplichtingen naar de kinderen? Zelfs daar kun je met behulp van de rechter onderuit, als je maar een lange adem hebt. Mijn ervaring is dat samenleven kennelijk níet hetzelfde is als getrouwd zijn, alleen kom je daar pas achter als het fout gaat. Trouwen lijkt alleen een ritueel. Maar alle beloftes, gedaan zonder huwelijk, blijken loze beloftes waar iemand zonder goede wil zich niet aan hoeft te houden. Ik weet dat een huwelijkse beloftes vaak ook achteraf loos blijken te zijn, maar dan zijn er tenminste nog wetten die ervoor zorgen dat in ieder geval een paar beloftes gehouden moeten worden.

Knuffie, fijn dat je weer thuis bent, en heel veel sterkte! Rust maar goed uit.

Wow Mieke, wat fantastisch! Voor mij ben jij het wandelende bewijs dat de wonderen misschien toch de wereld nog niet uit zijn. Hartelijk gefeliciteerd meid, en heel veel geluk samen. YIHAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Dat heb ik dus fout gedaan vroeger, geen voorwaarden gesteld! Mijn ex kookte nooit toen we nog samen waren, en verder deed hij ook niets in huis. Ik heb een zoon die af en toe wel eens kookt, maar meestal moet ik er toch zelf aan geloven. Help me onthouden dat als ik ooit nog eens een Mr. Right tegenkom, hij ook moet koken.

Lieve Francesca, Ik ben ontzettend blij voor je dat het zo goed met je gaat, en dat je al 20 dagen droog staat. En meer nog, dat je je huis en je leven aan het aanpakken bent, want ik weet zeker dat het je dan ook gaat lukken. Ik kan me voorstellen dat je het eng vind om het zo hier op het forum te zetten, omdat het je doet denken aan de keer dat het mis ging. Maar vandaag is niet gisteren, wat geweest is is geweest, en we hoeven niet terug te kijken als we niet willen. Een voor jou. Ik hoop dat je hebt genoten van je kippenpoot. Toevallig hebben we gisteren mijn befaamde kippensoep gegeten, mét pepers en knoflook, getrokken van kippenpoten. We hebben vandaag het restje op gemaakt, dus ik zit weer tegen mijn beeldscherm aan te stinken. Voor mezelf vind ik het jammer dat je niet meer actief mee komt schrijven, want ik mis de avondjes geiten, en ben tot de conclusie gekomen dat jij daarbij een onmisbaar ingrediënt bent. Maar je moet doen waar jij je het beste bij voelt, en op de fiets naar de markt lijkt me inderdaad een hoop gezonder dan naar een beeldscherm turen. Een dikke van Anna. Water, Ik hoop dat we een prachtig voorjaar én zomer krijgen, zodat je nog heel veel kunt motorrijden om inspiratie op te doen voor je creatieve eieren, en dat je ze allemaal nuchter uit mag broeden. Corinne, Heerlijk, zo'n man die voor je kookt. Je boft!

Dat vind ik ook Marieke, je gaat mensen op de een of andere manier associëren met hun icoontje, en als iemand dan na zo lange tijd een ander neemt, dan 'past' dat op de een of andere manier niet. Hoewel, bij sommige mensen vind ik hun nieuwe icoontje juist weer goed passen, zoals dat van Rufus, of Francesca. Hou jij je petje maar hoor Marieke dat past wel bij jou. Ik blijf ook bij mijn koptelefoontje, ik zou niet meer zonder kunnen. Lindi, knap gedaan gisteren. Door iedere overwinning zoals die van gisteren word je sterker. Hier is het een heerlijke dag. Een lekker zonnetje maar niet té heet. Ik heb heerlijk met mijn hond gewandeld, dus die ligt nu plat tegen zijn zware oogleden te vechten. Lekker, zo'n rustige zondag.

Wel wennen hoor Anjo, dat nieuwe icoontje. Hiervan zijn er ook al meer, dus moet ik goed kijken van wie een berichtje komt. Allemaal een fijne dag!

Moesje, ik denk dat je heel veel hebt aan die bewustzijnscursus. In grote lijnen komt het wel een beetje overeen met een aantal boeken die ik gelezen heb. Het oefenen hiermee lijkt mij heel goed, want iets lezen en begrijpen is een ding, het kunnen toepassen in de praktijk nog heel wat anders. Hartstikke goed dat je hier naar toe gaat. Ik ben moe, dus ik wens iedereen welterusten.

Charlie, je bent niet de enige die beschadigd is door een dogmatisch religieuze opvoeding en daardoor niet meer in een god kan geloven. Het maakt niet zoveel uit of dat de zwartekousenkerk is, of Jehova, of rooms. Alles wat dogmatisch en fanatiek is, is het contact met de realiteit kwijt als je het mij vraagt. Je hoeft niet in een god te geloven zoals je ouders dat deden. Je kunt er alles onder verstaan. Stilte, rust, een hogere macht, liefde, het gevoel dat je kunt krijgen als je mediteert, voor mijn part de oerknal. Zelfs als je niets gelooft, geloof je toch, want dan geloof je dat er geen god is. Je bent nu vrij. Je hoeft geen kopjes thee te brengen als je dat niet wil.

Wie kaatst kan de bal verwachten... Oog om oog, tand om tand... Denkwijzen die vrij algemeen gerespecteerd zijn, die ook al menige ruzie uit de hand hebben laten lopen en zelfs tot oorlogen hebben geleid. Niet mijn filosofie.

Marieke, ik begrijp Anjo's opmerkingen ook niet. Maar wat jij nu zegt vind ik ook niet bepaald aardig. Je voelt je op je teentjes getrapt, oké. Maar je hebt al om uitleg gevraagd, waarom nu dan nog gaan natrappen? Er is een tijd geweest dat ook jij keer op keer de mist weer in ging. Had het jou geholpen als wij toen gezegd hadden dat je het toch nooit leert?

Mieke, ik begrijp wel wat je bedoelt. Ik ben nu gelukkiger dan de laatste jaren met mijn ex, al hadden we toen wel geld. Niettemin vind ik dat als je dag in dag uit elke cent om moet draaien, voortdurend moet nadenken over waar je wat aan uitgeeft, je kind niet mee op schoolreis kan omdat het te duur is en niet om een speciale regeling wil vragen (trots), en je voortdurend roofbouw pleegt op je lichaam en je energie omdat je eigenlijk teveel werkt, dit wel degelijk afbreuk doet aan je levensgeluk. Zo is het in ieder geval voor mij. Niettemin, door Kohtje's bericht realiseer ik me dat ik tenminste gezond ben. En dat is iets om dankbaar voor te zijn. De kunst is waarschijnlijk om niet te lang stil te staan bij wat je niet hebt, maar gelukkig te zijn met datgene wat je wel hebt. Ik voel me verdrietig omdat Knuffie ziek is. Ze heeft al zoveel meegemaakt, en zit nog steeds in spanning, en nu dit weer erbij. Knuffie, ik blijf voor je duimen hoor!

Mieke, ik voel met je mee. Ook voor jou een

Anjo, heel veel plezier op de verjaardag van poppedeintje. Laat alles rustig bezinken en maak er een fijne dag van. Het komt uiteindelijk wel goed, en niet alles hoeft vandaag.

Je hebt je reactie op de lat leggen mooi omschreven Kate. Toen ik Rudy's stukje las riep dat eerst een gevoel van afweer bij mij op, daarom heb ik er ook niet op gereageerd. Met name wat hij schreef over tevreden zijn met wat je hebt. Ik zou erg graag tevreden zijn met wat ik heb, maar de realiteit is helaas dat ik net te weinig heb. Niet omdat ik een ontevreden mens ben, maar omdat mijn inkomen net tekort schiet om prettig van te kunnen leven met mijn kinderen. Ik behoor ondanks het feit dat ik me rot werk tot de minima. En steeds als ik lees wat iemand die gemakkelijk rond kan komen van zijn inkomen schrijft over tevreden zijn, dan zou ik die persoon willen uitnodigen een paar maanden mijn leven te leiden en dan proberen tevreden te zijn. Tevreden zijn heeft te maken met de hoogte waarop je je lat legt. Ik heb nog ambities, en die hebben zowel te maken met mijn inkomenssituatie, als met wat ik zelf graag wil. Het is zaak daar een evenwicht in te vinden. Als hetgeen wat ik ambieer alleen te maken heeft met mijn materiële omstandigheden, dan bestaat het risico dat dat ik over de grenzen heen ga van wat ik kan en waar ik me prettig bij voel. Dat is wat ik vrijwel mijn hele leven heb gedaan. Ik deed dingen puur om materiële redenen of omdat anderen dat van mij wilden. Ik heb er mezelf bijna mee te gronde gericht. Nu probeer ik stappen te nemen die binnen de materiële omstandigheden mogelijk of wenselijk zijn, en die aansluiten bij de dingen die ik zelf, als persoon belangrijk vind. Uitdaging, zelfstandigheid, mijn kennis vergroten, een prettige werkomgeving met leuke collega's, dat soort dingen. En daarvoor was het nodig eerst uit te vinden wat ik eigenlijk voor mezelf belangrijk vind, want dat is iets waar ik me eigenlijk nooit in verdiept heb. En dat kan dus betekenen de lat iets hoger leggen, maar niet té hoog. Soms iets doen, maar soms ook juist niets doen, het juiste moment afwachten. En het fijne is dat het helemaal niet zo erg is als ik een keer een inschattingsfout maak, want van fouten kan ik leren, en ik kan mijn acties bijstellen en excuses aanbieden als dat nodig is. Ook dat moest ik leren.

Ik wens je een mooi afscheid van je zwager Rudy. Fijn dat hij een tevreden mens was. Allemaal een fijne dag.

Hihi Rudy, ik vond hem wel heel droog, die opmerking over die accordeon. Ik kan er me wel iets bij voorstellen Marieke, mijn zoon is inmiddels ook aan een nieuwe gitaar toe. Hij begon op een betrekkelijk goedkope, maar nu hij wat beter speelt heeft hij behoefte aan een beter instrument. Bij een piano werkt dat wat minder zo, je moet er gewoon héél zuinig op zijn, en goed onderhouden. Tenzij je bakken met geld verdient, maar dat doe ik helaas niet.

Marieke, je had een paar maanden geleden toch ook al een accordeon gekocht? Had je nu alweer een nieuwe nodig?

Ja, lekker hè Stien, droog staan. Hoewel, 't is maar wat je droog noemt. Ik heb alweer bijna anderhalve liter op en ik blij naar het toilet rennen iedere pauze.

Klopt Rudy. Ik begin nu te leren dat bepaalde gebeurtenissen zo'n oud gevoel opnieuw op kunnen roepen, met alle oude bijbehorende reacties. Het zal me vast nog wel vaker overvallen, maar nu ik het weet kan ik er alert op zijn. De dingen die nu gebeuren hoeven lang niet zo bedreigend te zijn als ik de gebeurtenissen uit mijn kindertijd ervaren heb. En mijn reactie hoeft dus ook niet zo overdreven te zijn. Zien dat nu niet vroeger is, en anders reageren dan ik vroeger deed, ik denk dat dat voor mij de manier is om beter te worden. Om eindelijk het leven aan te kunnen.

Stien, water met of zonder bubbels mág. Rudy, het was meer dan onrust bespreekbaar maken. Ik heb me ontzettend onheus behandeld gevoeld, maar ik was de enige die het zo zag. Daardoor ben ik heel erg aan mezelf gaan twijfelen, zelfs tot zover dat ik dacht dat alles wel aan mij zou liggen. Een heel oud gevoel uit mijn jeugd, dat door de gebeurtenissen op mijn werk weer helemaal actief werd. Dat mijn collega nu heeft erkend dat zij het fout zag, en dat haar verwijten inderdaad onterecht waren, is heel belangrijk voor het herstel van mijn zelfvertrouwen. En zijn een hoop dingen gebeurd die niet meer ongedaan te maken zijn, maar de bevestiging dat ik niet fout zat, is voor mij het belangrijkste.