Lily03

DAGPACT: Yvonne Fonny Vamos86 Lily03 Goeiemorgen iedereen!! @Emmywat heftig! Lekker wandelen met de hond in het bos helpt bij mij ook heel goed om de spinnenwebben uit mijn hoofd te halen. Fijne dag!

@Rudo dag 5 alweer! Wat goed zeg! Ik werd zomaar blij van je post, wat een positiviteit en enthousiasme spreekt er uit! Het doet inderdaad ongelooflijk deugd te weten niet alleen te zijn, onder mensen die je écht begrijpen. Ik las dat er wel vaker mensen zich aanmelden, hier langskomen, maar dan ook snel weer verdwijnen (misschien door terugval?). Ik probeer dat op dit moment juist niet te doen, niet weg te blijven en door te gaan. Ik voel dat met wilskracht, de knop omdraaien, de lieve woorden en af en toe een noodzakelijke spiegel die voorgehouden wordt, het me zal lukken. Ik blijf dus in gesprek :-). Heel veel succes!

@Marianngeeft niet, bedankt voor je eerlijkheid. Ik heb misschien inderdaad wel een grote schop onder mijn kont nodig. Ik weet dat ik me niet in die slachtofferrol van de situatie mag plaatsen, maar mijn leven zelf in handen nemen. Vanavond nog maar eens volledig droog de nacht in. Onder het motto: 3e keer, goede keer.

ik probeer mezelf op te rakelen deze ochtend. Het is klaar. Zware kater na gisteren. Met mijn partner lekker gaan eten, met een 2tal wijntjes. Supergezellig. Had net beloofd niet meer stiekem te drinken in het begin van de week. Er waren minder spanningen de laatste dagen. Doe ik het bij thuiskomst van het restaurant dus toch. Zo kwaad op mezelf...het beterde niet naar de avond toe. Veel spanningen tussen mijn ouders (al jarenlang); kwade conversaties waar ik bij probeer tussen te komen. Mijn moeder ondertussen al in redelijk beschonken toestand. Mijn vader die zich er dood aan ergert. Ze heeft terminaal kanker en hij is zo ontzettend boos op haar. 'ze heeft het zelf gezocht'. Mijn moeder zit er mentaal helemaal door. Mijn vader leeft al jarenlang niet het leven dat hij heeft willen leven. Ze waren beter vele jaren geleden gescheiden. Ik heb dat ook als kind zeker 1000'en keren tegen hen gezegd. Het mocht niet baten. Beiden bleven ze in die keuze staan om geen beslissing te nemen. Hij kon/wou de kinderen (ons) niet in de steek laten. Ik zei gisteren: 'ik zou het niet kunnen, jarenlang, dag in dag uit, op die manier in hetzelfde huis te moeten leven'. Zei hij: ik ben al lang dood. Dat hakte er zoooo hard in. Pfff, daardoor echt wel eroverheen gegaan gisteren. Gehuild heb ik, voor zijn ziel, voor de treurnis, het verdriet. Ontzettende spijt natuurlijk vandaag. Maar ergens heb ik ook zoiets van: nee, ik wil dit écht niet! Er moet meer uit het leven te halen zijn. Ik weet dat ik zijn aanleg voor depressie heb en mijn moeders aanleg tot het maar door gaan, en het zich niet goed voelen verdoven met alcohol... de knop moet om. Voor mezelf. Voor mijn kinderen. Voor mijn partner. Voor mijn ouders. Het moet.

Hoi @Vamos86 gisteren terug een slechte dag gehad. Grrr. Naar mijn gevoel heb ik deze ochtend écht de knop omgedraaid. Ik moet, het is klaar nu. Mijn grootste triggers zijn overprikkeling van de kinderen (te druk, te luid, na een lange werkdag), spanningen met de partner, honger, algemeen slecht in vel zitten. Ik probeer me terug te herpakken. Luister heel veel naar podcasts in de auto. Ik ben er alvast actief mee aan de slag aan het gaan. Dag per dag.

@Brugalvind ik ook echt niet te drinken! De 0.0 biertjes zijn lekkerder... Hier fan van Desperados 0.0, maar er zijn nog vele andere lekkere

Hoi Vamos, die meeslepende emoties, die kwaadheid en irritatie, zijn voor mij in mijn persoonlijk verhaal heel herkenbaar. Automedicatie om maar niet meer te voelen, om om te kunnen met de situatie. In mijn geval dan een moeilijke relatie met mijn partner, waar ik heel erg veel van houd, maar die in de jaren dat wij samen zijn al zo vaak zo hard over mijn grenzen is gegaan, dat ik meer en meer naar alcohol ben gaan grijpen om de situatie de baas te kunnen. Het ok te vinden. Maar ik vind het helemaal niet ok. Tegelijkertijd weet ik dat wat andere frummers me hier al schreven, dat ik toch echt zelf verantwoordelijk ben voor mijn gebruik, ook echt wel waar is. En toch kan ik moeilijk die gedachte weghalen dat 'als onze relatie mij niet zoveel trauma's had bezorgd, het nooit zo ver gekomen zou zijn'. En dat maakt mij dan weer zo kwaad, dat ik na een paar dagen stoppen ben hervallen in mijn oude gewoontes. Zoals Lady Jane ook al schreef: zonder het deken van de alcohol kom je echt tot jezelf. Tot wij jij bent. En van daaruit kan er meer duidelijk worden. In mijn geval heb ik gewoon schrik dat ik dan mijn relatie niet meer aankan. Dan zegt mijn psycholoog ook: ja maar dan is het waarschijnlijk geen gezonde relatie voor jou. En dat is het ook niet. Maar ik heb kleine kinderen, en ik wil hem niet kwijt. Want ik houd van hem. En hij heeft diep van binnen wel een goed hart, maar heeft zware trauma's meegemaakt in zijn jeugd (emotionele verwaarlozing en mishandeling), waardoor het heel moeilijk samen leven is. Probeer niet in diezelfde val te trappen. Ik voel me op dit moment heel * omdat ik toch weer na een week ben hervallen. Ik kon niet om met de emoties. Maar heb er nu wel veel spijt van dat ik ff terug naar af ben. Ik probeer mezelf te zeggen: uit iedere terugval leer je, en ga je weer meer overtuigd zijn van waarom je het doet. Ik begin er nu stilletjesaan van overtuigd te raken dat ik het ook écht wil voor mezelf, die verandering. Niet voor de kindjes, mijn man, maar vooral 'kiezen voor mezelf'. Heel veel succes

Hoi, nee inderdaad, dat klopt! Geen idee eigenlijk...allez, jawel. Alleen maar de bevestiging dat dat eentje bij mij echt wel leidt tot verkeerde keuzes. En als ik me bovendien dan nog eens mentaal niet top voel door bepaalde redenen, is het makkelijk om te vervallen in oude gewoontes. Op dit moment gaat het redelijk moet ik zeggen, maar wel veel onrust. Gisteren had ik een afspraak bij de dokter ingepland, maar ik durfde domweg gewoon niet te gaan. Op naar een goed weekend vol goede moed!

Hier ben ik weer, dag 1 dan maar . Sedert vorige week donderdag toch weer hervallen in oude gewoontes. Vandaag, maandag, een nieuwe start. Ik hoop dat het deze keer wel lukt, en ik niet telkenmale opnieuw moet beginnen.

Bedankt @Wijntjeofmeer doet deugd

Zet hem op @Brugal! Ik had vandaag een mega-off day, maar wil jou een hart onder de riem steken!

Dag 6, of moet ik zeggen dag -1…zucht. Morgen had dag 7 moeten worden. Vrees dat het dag 0 wordt . Vandaag niet goed bezig geweest, totaal niet. Gisteren was een drukke dag met de kids, wat overprikkeld, slaap al dagen bijna niet, rare dromen, vermoeid, wat ik ook doe. Lichaamsbeweging, gezond eten, vitamines slikken, bezig blijven om cravings aan te gaan, indien het te heftig wordt een 0.0 drankje… pff. Vandaag in opruimmodus toch weer gezwicht. Maakt het allemaal net iets fijner, haalbaarder… waar was die roze wolk waar ze het over hebben bij het volledig stoppen? Heb vandaag weer kleine bergen verzet en een hele fijne tijd gehad vnv met mijn dochter door dat glaasje waardoor ik terug enthousiasme vond ondanks mijn vermoeidheid… zucht. Nog een lange weg te gaan

Heel herkenbaar! Vermoeid, rare dromen, onrust… op naar dag 3 Brugal! Zet hem op

Bedankt @billy1981! ik doe mijn best alvast! Zonet on-line een afspraak geboekt voor bloedonderzoek bij de huisarts. Donderdag kan ik er langsgaan… spannend. Hij heeft mee mijn burn-out opgevolgd, maar weet dus niet van mijn problematische relatie met alcohol die ik in die periode heb opgebouwd.

@Brugal ik heb zeker een goede huisarts, daar heb ik wel geluk mee. Ik heb wel nog geen volledig onderzoek laten doen. Ga ik zeker mee aan de slag! Heb het lang proberen van me af te schuiven, maar op een gegeven moment moet je toch eens kleur bekennen, ook tegen de huisarts. Het is deel van die eerste stap naar herstel. ik neem wel reeds één vitaminesupplement waarin B1, B12 en vit D zit. Maar het duurt ook wel even voor dit begint te werken denk ik. vandaag dag 5. Op naar een week!

Hoi iedereen, ik heb al jullie antwoorden met veel aandacht gelezen. Eerst en vooral superhard bedankt voor jullie feedback en jullie eerlijke kritische vragen die tot nadenken stemmen! Dankzij jullie en het forum sluit ik op dit moment dag 2 op een goede manier af, met vandaag toch wat meer last dan gisteren door een slechte nacht en een drukke dag met veel prikkels vandaag. Voor ik op dit forum belandde heb ik mij ook al zitten inlezen op internet, postcasts zitten luisteren in de auto (bv. Koos - eerlijk over alcohol). De info en andere ervaringen op zich helpen me al een stuk om op wilskracht mezelf te dwingen om nu echt die knop te gaan omdraaien. Aan de andere kant lees en hoor ik, dat de inspanning puur op wilskracht/discipline gedoemd is om te mislukken. Dat je het écht moet willen, en vooral andere levenskeuzes moet willen maken. Ik weet gewoon eerlijk waar niet of ik al zover ben. Ik ben nog altijd in het stadium van 'ooit moet het me toch wel eens opnieuw lukken om een glaasje met oudejaar te drinken, 1 aperitiefje op restaurant'. Het voelt echt nog minder gezellig om te denken 'nee, nooit meer'. Ik word dan ook kwaad op mezelf, want ik was al die jaren wél een matige drinker. Ik hoor van sommige mensen dat ze bij zichzelf meteen voelden dat het 'foute boel' was toen ze voor de eerste keer met alcohol in contact kwamen. Ik heb dat dus heel lang niet gehad. In mijn late tienerjaren ben ik tijdens een après-ski 1 keer zo slecht geweest, dat ik sedertdien nooit nog tot het randje ging. Ik kon het altijd perfect doseren tot het zich wat 'leuk' voelen, en daarna kon ik stoppen. Het is pas door relatieproblemen dat ik meer ben beginnen drinken, op zoek echt naar die ontspanning, naar die verdoving. Wij hebben doorheen onze relatie reeds een aantal zaken geprobeerd: jaren geleden ik alleen in therapie (man wou toen niet mee), om mijn grenzen te leren aangeven, en vooral om mezelf te wapenen tegen de woede-aanvallen waar ik echt zwaarder en zwaarder onder begon te lijden. Onze relatie is altijd een hele grote rollercoaster geweest. Mijn man heeft een goed hart, maar heeft heel wat jeugdtrauma's meegemaakt waardoor het voor hem niet makkelijk is om op een rustige manier in een relatie te staan en met alle stresstriggers van een gezin en werken om te gaan. We zijn een aantal jaar terug ook nog in relatietherapie geweest, maar hij had het gevoel dat we er eerder meer ruzie door kregen dan dat het iets oploste, dus zijn we daar mee gestopt. Door mijn burn-out in de COVID periode ben ik echt meer beginnen drinken en alle stressoren die daarna erbij kwamen in ons leven waren alleen nog maar triggers om dat gedrag verder te zetten. Ik wist natuurlijk zelf wel dat ik de slechte kant op ging, maar ik dacht toch vaak ('foert, het is nog het enige wat ik heb'). Na een intense discussie dit voorjaar, die helemaal escaleerde, heb ik op een weekend veel te veel gedronken en daar ook medicatie bij genomen. Ik had reeds angstremmers liggen omdat ik sedert het begin van mijn burn-out geregeld last had van paniekaanvallen. De medicatie hielp om dergelijke crisissen de baas te blijven. Omdat ik toen echt te veel gedronken had, herinner ik me niet meer hoeveel ik er toen had genomen. Foute boel. Ik zocht toen echt naar een uitweg. Ik was ook zo heel erg kwaad op alles en iedereen en de wereld, maar vooral op mijn partner, die naar mijn gevoel mij zo liet voelen. Daarop heb ik me zelf aangeboden op de spoedafdeling. Mijn man heeft me toen gebracht. Hij was toen wel erg geschrokken. Moest voor de eerste keer in zijn leven een week alleen zorgen voor de kinderen. Ik heb me vrijwillig laten opnemen op een psychiatrische afdeling om me te laten begeleiden. Daar werden er ook antidepressiva voorgeschreven. Uit schuldgevoel naar de kindjes toe ben ik slechts een week gebleven, en heb toen zelf ontslag gevraagd. Voor iedereen die vastzit in een vicieuze cirkel kan ik zo'n moment om eens volledig uit je context getrokken te worden, wel alleen maar aanraden! Ik ben toen naar huis gegaan, maar werd wel nog steeds intensief opgevolgd door de psychiater, en ging 2wekelijks naar de psycholoog. Ik heb heel mijn verhaal kunnen doen, en dat heeft mij allemaal veel deugd gedaan. Mijn man erkent ook dat hij problemen heeft (eindelijk). Hij is toen op eigen houtje naar een psycholoog beginnen gaan om te werken rond zijn jeugdtrauma's. Hij kreeg ook betablokkers om zijn woede te controleren, maar die lijken weinig effect te hebben. Hij gaat in ieder geval nog steeds, en dat is voor hem een grote stap na jaren van ontkenning, kwaadheid, aangeven dat ik onze relatie herleid tot een dader-slachtofferschap...zucht. Door alle crisissen heen dit jaar, zijn we eindelijk ergens op de goede weg. We zijn terug verhuisd naar een wijk waar we ons goed voelen (hoewel heel erg jammer van onze financiële kater, zorgt vaak voor spanningen). We zijn beiden nog 2wekelijks apart in begeleiding bij een psycholoog. Ik ga binnenkort ook terug naar de huisarts, gezien mijn 'progressie'. De psychiater vindt het niet nodig om mij nog langer op te volgen. In hééél dit proces, heb ik mijn hulpverleners echter niet specifiek ingelicht van mijn problemen die ik ontwikkeld heb met alcohol. Ik heb hele heftige verhalen verteld, maar dat? Ik weet niet, die schaamte bij mij zit zo heel erg diep! Emotioneel gezien zit ik nu terug op een betere plek. Ik woon graag in mijn nieuwe huisje, ik ben veranderd van job, iets wat me veel beter ligt,... met de kids gaat het prima. De zorg voor mijn mama is nog steeds een mentale uitdaging gezien ze zich mentaal echt niet goed voelt...ze is terminaal, maar wel stabiel. Ze is er nog, en ze kan een fijne oma zijn. Ze ondersteunt me ook erg in de zorg voor de kinderen. Maar ze drinkt ook veel te veel,...zucht. Ik heb het ook altijd gezien in de familie,...stress wegdrinken. Dat doet mijn mama al bijna haar hele volwassen leven. Mentaal zit ik dus redelijk goed, maar de alcohol is dus echt een probleem geworden. Ik had me ingeschreven voor on-line hulp op een andere site, maar zij zeiden dat ze niet aan dubbele begeleiding deden. Als je al in behandeling bent, dan gaan zij geen meer opstarten. Ze wilden enkel werken rond de vraag waarom ik het niet aandurfde om met mijn eigen psycholoog over mijn relatie met alcohol te praten. Ik zoek echter hulp bij ervaringsdeskundigen, bij een dagpact die me kan helpen me te verplichten me aan bepaalde concrete doelen te houden. Ik ben blij dat ik jullie 'frummers' (zo noemen jullie het :-)?) gevonden heb. Het helpt me alvast al door die eerste 72Hr. Sorry voor de grote boterham. Ik schrijf het allemaal wat van me af... Liefs

Dag iedereen, sedert deze ochtend ben ik in contact gekomen met het forum en heb al redelijk wat draadjes doorgenomen. Ik voel bij mezelf dat de knop nu écht wel eens om moet… waar ik vroeger na thuiskomst van het werk wel 3/4 glazen wijn dronk per dag, is het de laatste tijd heel snel bergafwaarts gegaan. Ik begon ook sterkere drank te gebruiken, en ik heb ontdekt dat de trillende handen en de moeilijke opstart ‘s morgens wegging als ik al een shotje alcohol binnen had (fruitsap met vodka als ontbijt, niet zo’n goed idee. Deze week een schram in mijn auto gereden gezien ik per sé nog iets wilde afhalen om te eten (honger craving) door de hele avond doorgedronken te hebben. ik dronk altijd wel graag al eens een glaasje, maar vroeger had ik het veel beter onder controle, en dronk ik ook zeker niet elke dag. Tijdens mijn zwangerschappen en periodes van borstvoeding heb ik het ook altijd makkelijk kunnen laten staan. Het is pas echt beginnen veranderen tijdens de lockdown met vele stress door het telewerken in combinatie met jonge kids. Mijn man trok de deur achter zich dicht voor zijn meetings, maar ik moest almaar meer ballen in de lucht gooien. Ik was ook net veranderd van job waarbij ik nog een academische cursus met eindwerk diende te volgen. In die periode vertrok mijn man ook voor 7 maanden naar het buitenland. Dat was voor mij de doodsteek als het ging over controle van alcohol. Door de stress zakte ik steeds dieper weg, en zat tegen een burn-out aan op het moment dat hij terugkwam. Voor hem was het echter heel moeilijk om me de juiste ondersteuning te bieden op dat moment. In die periode werd ik ook onverwacht terug zwanger; een 4e kind zou echt te fel gewogen hebben op onze draagkracht als gezin en vooral op mij, die het merendeel van de zorg op mij neem. We besloten om het kindje niet te houden. Het was een heftige periode. Er zijn toen een aantal verkeerde beslissingen genomen, waaronder de aanschaf van een ander huis, die achteraf een volledige miskoop bleek te zijn. Mijn partner voelde zich hier zo slecht over, dat hij zijn frustratie en woede op mij begon af te reageren. Dit was 2022. Ook toen had ik het gevoel dat het nog onder controle was. Het bleek al snel dat we voor ons mentaal welzijn door de zure appel moesten bijten en terug iets zoeken op te verhuizen. Dit was heel zwaar, want in mijn man zijn boosheid legde hij de verantwoordelijkheid hiervoor alleen bij mij. Ook nog midden 2022 kreeg ik te horen dat mijn mama terminaal kanker had (zij is ook verslavingsgevoelig en heeft haar hele leven overmatig gerookt en gedronken). De discussies thuis bleven maar doorgaan en ik was ten einde raad. Toen ben ik echt beginnen mijn toevlucht te zoeken tot alcohol. Op een gegeven avond was een ruzie weer zodanig geëscaleerd waardoor ik teveel gedronken had en echt niet meer verder wilde. Ik wilde weg uit de situatie en niks meer voelen. Ik heb toen ook een hele resem medicatie genomen, een slechte combinatie. De maandag na die crisis heb ik mezelf aangemeld op spoed. Ik kon niet meer werken, ik zat er volledig door… mijn man was geschrokken en in eerste instantie heeft hij getracht om me te ondersteunen. Dit heeft echter niet zo lang geduurd; de verwijten en de spanningen waren al snel helemaal terug. Ik ben in het voorjaar van 2023 een tijd uitgeweest en heb nu ander werk gevonden die beter bij me past. Mijn eigen drankgebruik is echter niet gebeterd, integendeel. In het begin deed ik niks stiekem, maar ik kreeg een aantal keer een heel gemene opmerking van mijn partner. Daarop ben ik begonnen met alles te verstoppen. Alles, als hij maar niet kwaad zou zijn (hij heeft een enorm kort lontje). De alcohol hielp me ook om zijnwoede-aanvallen te doorstaan en hier meer verdoofd in te zijn. Indien niet, dan was ik na die discussies een emotioneel wrak. het is hoog tijd om te stoppen. En ik wil het wel, maar ik heb schrik dat ik zonder mijn dagelijkse dosis mijn relatie niet langer aankan… zucht. Nog veel werk aan de winkel. bedankt alvast voor het meelezen. groetjes, NCL