Op eigen benen.
Vandaag is het zover.
1 jaar of eigenlijk 2 jaar verder.
De afspraak die ik met mijn oude peut van verslavingszorg heb voelt als na lange tijd weer thuiskomen.
Gek dat het zo voelt voor me.
Het is wel de plek...de Peut...die mij heeft inzien dat "ik" belangrijk ben.
Het belangrijkste in mijn leven.
Dat ik toekomst heb.
Dat gevoelens,emoties er mogen zijn
Ze zijn van mij.
Die "ik" is de hoofdrolspeler in mijn leven
Alles wat ik was,ben ik niet meer
Alles wat ik ben voelt onrustig.
Ik in de harde wereld maakt het er niet makkelijk op.
Iets wat me raakt,raak ik niet snel kwijt
Houd me teveel bezig.
Terwijl ik nog handen vol heb aan mezelf word er veel van mij geëist van me gevergd.
Weet niet precies hoe die "ik" daar tegen overslaat.
Ik ken haar nog niet zolang.
Een bewogen jaar Emdr en Gastric bypass om verder te komen waar ik stond.
Fysiek gaat me goed af
Van krot tot een mooi huis mijn gezondheid gaat vooruit.
Ik ben zuinig op mijn huis..sommigen zeggen dat ik doorsla.
Dan ga ik twijfelen ik aan mezelf.
Gelukkig heb ik een psycholoog die mijn twijfel wegneemt.
En laat doorgaan waar ik mee bezig ben.
Mentaal botst alles nog weleens.
Weet niet wat normaal of dat hij me hoort .
Gesprekken brengen me verder.
Verder op een mooi pad
Het pad dat " ik" heet
Best apart om op latere leeftijd je eigen "ik" nog mag leren kennen en worden
Het is nooit te laat.