Billy1990

Dank Billy!

Zit maar weer eens rond te kijken op het forum en kwam zo ook langs dit topic. Hier nog een ADHD'er (rond mijn 30e geconstateerd) met verslavingsgevoeligheid. Concerta 54 mg + 3 maal daags 10 mg kortwerkend. Geen wondermiddel maar ik, en voornamelijk mijn omgeving, merkt verschil in positieve zin van de medicatie. Vroeger ooit één keertje een andere drug dan alcohol gedaan en toen ging ik slapen. Ritalin jaaaaren geleden zelfde verhaal. Terwijl ik in goede periodes hooguit drie à vier uur aan een stuk slaap. Haha, dan heb je toch duidelijk ADHD. En gelukkig maar want anders had ik mezelf er misschien nog wel een verslaving bij gegeven... En een tip voor de mensen die meelezen en nog twijfelen om zich aan te melden bij dit forum: doen! Maar zet geen Billy in je nickname je weet wat je over je afroept haha. Nee hoor, we zijn er waarschijnlijk niet minder leuk om!

Dagpact: Fonny Roberto Spirit Billy1990

@Pats Wauw, dankjewel voor je bericht. Dat werkt bemoedigend en klinkt zeker als een stuk herkenning! En fijn om te horen dat het jou is gelukt, en nog meer dat je je er goed bij voelt. Ik ben aan het minderen. Vandaag een stukje in de tuin gewerkt en gekookt voor mijn tante. Dat was al lang geleden! Nu thee en dan 'gedwongen' (dus zonder de koelkast open te doen) naar bed! En dat voelt ook al goed.

@lady jane dankjewel voor je bericht. Dat raakt me. We spreken elkaar vast later! @herman0167 ik weet niet hoe ik je persoonlijk kan contacten. Mocht iemand dat weten, houd ik mij aanbevolen! @Pytje ja, ja en ja! @bumperjimhard, maar o zo waar!

Ik moet dus stoppen minderen kan ik niet.

Hoi! Na langdurig meelezen, toch (een deel van) mijn verhaal. Vrouw, 32 jaar. Verscheidene relaties gehad, 3x samengewoond, liefde van mijn leven kwijtgeraakt door alcohol - maar, liefde overwint alles: na twee jaar apart te zijn geweest, zijn wij weer samen. Doel is in het najaar wederom samen te gaan wonen. 2 universitaire studies afgerond, Italiaans geleerd in Rome (fantastische stad!!!), fijne opvoeding gehad, altijd sportief geweest, sociaal, zie (zag - lees: opgeblazen gezicht etc. jullie kennen het vast), huisdieren, goed met kinderen EN ZWAAR ALCOHOLVERSLAAFD. Ik denk al sinds mijn 14e jaar. VWO, goed kunnen onderhandelen, 'zesjes-zeventjes' mentaliteit, dagelijks mijn paard verzorgen, dusja, niks op aan te merken. Leek het. Het klinkt bijna omhooggevallen niet? Inderdaad, NIET. Dat ben ik niet. Iedereen is voor mij gelijk, laat ik dat voorop stellen. Goed, het alcoholverhaal. Kreeg verkering met de knapste jongen van de middelbare school (ik was niet populair maar gewoon een 'allemansvriend'). En ja, na school dronk ik thee met mijn mama, ging trainen met mijn paard, de stallen en de wei schoonmaken, voeren, op de fiets weer naar huis, eten, huiswerk maken (soort van) en buiten hangen (wijn drinken - wij werkten allemaal in de supermarkt in het dorp (prachtige tijd trouwens, dat kan ik iedereen aanraden!) - dus konden wij alcohol halen en ach, drie halen 1 betalen (aanslaan)). Met X (de vriend) heb ik twee jaar verkering gehad. Hij was zo stoer, veel spijbelen, dus ik deed mee. En natuurlijk wijn drinken op het schoolplein. 'S avonds nog een liter goedkope wijn erachteraan en de volgende ochtend weer braaf op school. Ja, dat kan. Maar dat houd je geen 17 jaar vol. Fastforward: vriendjes en studies later, in Rome gewoond (natuurlijk lekker doorgedronken van 's ochtends tot 's avonds-lang leve de hobby om gezond te koken), weer terug in Nederland (ik moest mijn master scriptie nog schrijven). Liefde van mijn leven ontmoet. Wanneer je het niet zoekt, gebeurt het natuurlijk . Maar de verslaving was al lang geboren. Bij mijn ouders thuis was er trouwens ook nooit een tekort aan wijn! Na afstuderen viel ik in een gat, ik was op! Echt, op! Al lange tijd. Waarom? Een heleboel, waaronder druk die ik mijzelf heb opgelegd - ik wilde kostte wat het kostte NIET dat iemand zich zorgen om mij zou maken, geen last zijn - Afstuderen was 6 maanden fulltime, ik werkte in eerste instantie 20 uur in de week, dat werd 32 toen collega uitviel, vriend werd depressief na scheiding ouders, samenwonen op 25m2 en alles regelen, en niet te vergeten: 's nachts scriptie schrijven met een, twee, drie flessen wijn (top voor de inspiratie - NOT). Vriend en ik verhuisd, na veel geruzie vanwege de drank EN mijn verlatingsangst uit elkaar gegaan. Ik had een nieuwe baan maar eigenlijk kon ik dat nog helemaal niet aan. Na een paar maanden mijzelf bij elkaar geraapt en gestopt met drinken. Even. Leven 'leek' op de rit, dus 'kon' weer drinken. Geweldig. Liefde van mijn leven en ik af en aan afspreken, dan wilde hij wel en ik niet, en andersom. Ik ontmoette een narcist. En viel voor hem. Nee, achteraf, was ik bang voor hem. Nadat ik hem vertelde dat ik hem eigenlijk helemaal niet mocht gebeurden er rare dingen. Mijn ouders en vrienden (die ik toen nog had) kwamen regelmatig onaangekondigd langs. Achteraf gezien is het duidelijk: ik werd keihard gedrogeerd. Wat ben ik ziek geweest een aantal keer. En doordrinken natuurlijk. Een halve liter wodka was niks. Voor het eten dan, want daar hoorde een wijntje bij. Meerdere keren vol blauwe plekken bij de huisarts gezeten, psychologen, veilig thuis, zelfmoordpreventie, noem het maar op. Auto gesloopt door hem. Huis vol gaten geslagen. En toen was ik het zat. Ik vertrok na de laatste dag verhuizen. Hij kwam uiteraard nog een laatste keer ruzie maken... Ik wilde mijn ouders niet lastig vallen en ging naar een vriend, met wodka want we zouden films kijken en cocktails maken. Telefoontje: veilig thuis. Duurde een uur, en ik wilde er niets meer mee te maken hebben. Tijdens dat uur heb ik de wodka opengemaakt en ben gaan drinken - in de veronderstelling dat ik TOCH mijn ouders zou bellen om mij te halen, het kwaad was immers al geschied - , maar dan voel je je even overmoedig. ´'Die 5 minuten kan ik nog wel rijden''. Niet dus. Met een promillage van 3.4 heb ik een ongeluk veroorzaakt. Vreselijk! Wonder boven wonder is er niemand gewond geraakt, behalve ik: gebroken knieschijf, verbrijzelde neus en 8 ribben op een rijtje gebroken. Er was een kerk dichtbij (ik ben zelf niet gelovig) en heb vernomen dat mensen een kruisje hebben geslagen naast het wrak (dank daarvoor!). Ik heb zeker een engeltje op mijn schouder gehad. Mijn moeder overigens, heeft dit in haar buik gevoeld en zei tegen mijn vader, ´'we moeten NU gaan rijden´'. Zij hebben gezien hoe ik door de brandweer uit de auto ben gezaagd, de ambulance met loeiende sirenes aan kwam rijden, en er een traumahelicopter landde op het weiland ernaast. En ik maakte grapjes... En mijn vader zei, met een GLIMLACH van opluchting: ´'nou hehe, ja, ik herken haar bijna niet met al deze blauwe plekken en al dat bloed maar dit is ZEKER mijn dochter!´'. Situatie nu 2.5 jaar verder: nog steeds verslaafd. Aan het ongeluk heb ik een benzo- en oxycodonverslaving overgehouden en na een overdosis (per ongeluk) in het ziekenhuis beland en cold turkey gestopt - dit resulteerde in een toeval. Mijn hart stond zeker een minuut stil. Dankzij hartmassage van mijn vader was ik terug. En wat zei ik?: ´'ik wil graag weer opstaan, voel me zo uitgerust!!´'' (had 2 nachten niet geslapen door de afkick). Wat een rotzooi is dat! Nooit meer! Je wordt er depressief en suicidaal van!!!!!! Momenteel heb ik een persoonlijk begeleidster, psycholoog, psychiater en huishoudelijke hulp (vanwege 4 knie operaties - waardoor ik twee keer per week in de sportschool moet revalideren - dat gaat overigens goed). Tot zover, lang verhaal, maar toch in vogelvlucht. Dank voor al jullie verhalen. Het geeft veel herkenning en ik ben niet alleen. Helaas eigenlijk, maar toch ook fijn. Wellicht tot spreeks.