Jen

Nou Yvonne. Je bent er in geslaagd me aan het huilen te krijgen. Merci zenne.

Hoi mensen, bedankt voor de ondersteunende en begripvolle berichten. Huttula, misschien is het inderdaad de eerste keer dat ik voor mezelf kies. Moeizaam. Kan dat wel? Yvonne, een droomjob is voor mij iets wat ik kan maar me toch net genoeg moeite kost om interessant te zijn, voor een bedrijf waar ik kan achter staan. Dat de familie me gevoelens zou aanpraten, wéét ik. Ze kunnen me niet "laten zijn". Dat is al vaak gebleken. Het is dus wellicht aan mij om me dat gewoon niet aan te trekken. Loslaten dus, maar hoe? Ik ben bang dat ik bij het losalten alles zou kwijtraken. Alles en iedereen. A3, ja inderdaad, een vacuüm. Ik weet alleen niet of ik het direct wil opvullen. Ook al besef ik dat mijn psychiater me dat ook zal aanraden. Misschien maak ik van de nood deugd - man en ik beiden werkloos, spaarpotje - en maken we een reis. Ik weet het niet. Nancy, dank je! ProudMary, wat was jouw droombaan, als ik zo nieuwsgierig mag zijn? Ikzelf ben een beetje - en terecht - bang dat mijn cv nu echt wel een ramp geworden is. Kruidenthee, dank je! Spud, ik voel me niet volwassen. Misschien is het een rol die ik maar eens moet opeisen. Noch in mijn familie, noch in de psychiatrie, word ik als een volwassen persoon behandeld. Of ligt dat aan de manier waarop ik me gedraag? Bolletje, bedankt! Jopie, je maakt me even stil. Mijn leven bestaat voor een groot deel uit schaamte. En uit moeten. Zelfs gelukkig moeten zijn. Geen recht krijgen op droevig zijn. Lachen. Je zegeningen tellen. Vermoeiend soms. Misschien mag ik het inderdaad jammer blijven vinden. Zoals ik het jammer vind van de intelligentie, de humor, het tekentalent van mijn broer. Gewoon jammer.

Tja. Het was een droomjob. Die ik om privé-redenen niet aankon. Wat moet een mens daarmee. Ik ben geen 20 meer. Een nieuwe droomjob ligt niet meer op mijn pad. En dat is nu eenmaal deprimerend. Ik heb dan ook beslist om niks te zeggen tegen mijn familie of schoonfamilie. Voorlopig maar de schone schijn. Liever dat dan wat me anders te wachten staat: verontwaariging, achterdocht, adviezen. Opglegde schaamte, dat vooral. Toen ik 14 was, pleegde mijn oudeste broer zelfdoding. De begrafenis was op een schooldag, maar mijn leerkrachten en klasgenoten blonken in afwezigheid. Eerst dacht ik dat ze de geplande toets Latijn belangijker vonden. Maar toen in terug op school kwam, vroeg een klasgenootje me of ik genezen was. Ze wisten het niet. Want de schooldirecteur had beslist dat ik me erover schaamde.

Ikke effe, niet bijgelezen. Dacht dat ik opgelucht zou zijn, maar zit hier gewon te bleiten zoals ik zelden gebleit heb. Het was een respectvol en ietwat emotioneel gesprek. Ik heb me akkoord verklaard met een ontslag om medische redenen. Loopbaanonderbreking bleek geen realistische optie, omdat ik in de tussentijd dan vervangen moet worden, en voor het profiel zijn interims eenvudigweg onbestaande. (en ook onzinnig wegens relatief lange inwerkperiode) Dat ze het spijtig vonden, dat ik de capaciteiten had voor de job, etc. En of ik al wist wat ik nu ging doen. Ik heb het dapper droog gehouden. Bij het afscheid kreeg ik het echter zwaar, en heb dan maar met tranen in mijn ogen gebaard van "dag dag".

Hoi Von, ik heb de handdoek in de ring gegooid, ja. Mijn persoonlijke voorkeur zou een loopbaanonderbreking zijn, maar ja. Ik werk voor een kleine vzw, niet voor een multinational. Gisteren vroeg "mijn" directeur of het ok is als de algemeen directeur ook bij het gesprek is. Ik moet zeggen dat ik het heel respectvol vind dat ze mij dat vragen. Maar het gevolg blijft natuurlijk hetzelfde. Niet wat ik wil, niet wat zij willen, maar er is geen andere oplossing. Life is a bitch.

seffens naar het werk voor het laatste gesprek met mijn bazen. Heb hier al veel zitten bleiten, en hoop dat ik het straks droog houd. Het is wat het is.

Welnee, Albert. Dat zware gevoel zit alleen maar tussen je twee oren. Zeker is dat een spuitwatertje minder zwaar op de maag ligt dan... jeweetwel. Succes.

Die rookdraad ga ik maar niet bekijken. Mijn bastos met koffie smaakt, en gezien ik in een pesterige bui ben.

Hoi Roberto, ik bedoel dat ik je nogal catgoriek vind in het afwijzen van alcohol, alsof alcohol des duivels zou zijn. Mijn associatie met getuigen van jehovah is dan: ik stel me voor dat je van deur tot deur gaat met de blijde boodschap aan iedere mens op aarde "drink geen alcohol!"

Ik begrijp je reactie eigenlijk niet goed, ploffie. "Dat het niet gaat om van deze depressie je te ontworstelen". Hoe bedoel je?

Goh Roberto, ik vind jou soms nogal heftig. Een beetje getuige-van-Jehovah- achtig, als ik eerlijk moet zijn. Ik heb ooit proberen te minderen. Dan moet je gaan tellen, en dat beviel me niet, want ik was nog meer met alcohol bezig dan voordien. Toen ging ik na-bier kopen. Echt na was het niet, in die tijd, in België. Het was eerder 50% a of zoiets. Ik ging sneller drinken en werd wakker met koppijn. Nog wat later ging ik stoppen. Kan ik iedereen aanraden, een tijd stoppen. Al is het maar om te vergelijken. Mindfullness meditatie nuchter of met één armzalig biertje binnen: wereld van verschil, vind ik. Edoch, dat stoppen begon te irriteren. Niet zozeer uit trek, en al helemaal niet omwille van ontwenningsverschijnselen, maar gewoon, zoals het me irriteert dat ik "God" of "Duivel" zou moeten geloven. Na ellenlange verhalen van stoppen en zuipen en minderen in allerlei verschillende opeenvolgingen, kwam ik op een punt waarop ik er een hekel aan had om zat te zijn. Ik hou van de smaak. Ik vind het niet duivels. Ik gun het mezelf. Ik verafschuw dronkenschap. Maar het blijft evenwicht zoeken, uiteraard.

Als ik wilde onderhandelen, dan had ik een gevaarlijk - maar misschien slim - spel gespeeld. Zaak is dat ik niet wil onderhandelen. En nu doe ik het toch. Ik wil alleen maar even slapen eigenlijk.

Ik ben op mijn hoede, Gerrit. Misschien onterecht. Ik ben gewoon bang. - Nou dat was al duidelijk neem ik aan. Uit angst zit ik hier te posten terwijl ik talrijke refresh buttons om de seconde aanklik. Angst en verveling, zo dicht bij elkander - Eigenlijk had ik al een reis gepland, in gedachten. Nu heb ik lafweg gemaild dat ik het wil bespreken - ontslag of onderbreking of blijven werken op lager pitje.

Heb overigens inmiddels de juiste werkpersoon aangesproken. Degene die me helpt dus. En mijn mails gelezen. Mail van baas. Begripvol. Vriendelijk, ik zou bijna zeggen: lief. Met ook een hele opsomming van problemen waarbij ze mij nodig hebben - nou, niet bij de problemen, maar bij de eventuele oplossing ervan. Hoop ik toch. Manipuleren? Neuh.

jopie, je bent vreselijk. Ik ga mijn zaagfocus maar eens naar jou verleggen denk ik.

Jopie zegt wel eens dat de boodschap alleen iets over de afzender zegt, en niet over de ontvanger. Ik ben het daar geheel niet mee eens. Maar in dit geval wel: ik begin altijd, maar dan ook altijd, tegen Ietje te zagen. En ik weet begot niet waarom.

Ietje, ik bedoelde eigenlijk eerder dat jij naar mijn gevoel wacht op iets. Dat je lijkt te verwachten dat iets ineens gaat komen. Vanuit het niets. Er wordt hier wel eens gegoocheld met het woord "smoes". Dan vertelt iemand heel oprecht dat wijn best lekker is bij bepaalde gerechten uit de Franse keuken, en dan roept het halve forum verontwaardigd "smoes"! Als iemand anders vertelt dat ze niks aan haar leven kan veranderen omdat haar zoontje nog niet zindelijk is, dan zou ik soms "smoes" willen roepen. Hoe je je leven kan veranderen, weet ik niet. Ik weet wel dat Kate ooit veel suggesties had. En ik denk niet dat je stoppen met drinken een succes zal zijn, als je in de rest van je leven niks wilt veranderen. Maar het begint erop te lijken dat ik je aanval, en dat is niet bepaald de bedoeling.

Twinkle Eyes moest al lang uit bed zijn voor het plegen ener belangijk telefoontje en anders eigenlijk ook sowieso Zijn geliefde wacht op een belangijk mailtje via google want het certificaat van exchange blijkt verstreken en niemand op het werk schijnt zin te hebben om te helpen - ze weten natuurlijk niet van haar capaciteit om ogen te doen twinkelen - Goed. Nee niet goed natuurlijk. Eerder paniek.

Ik geloof dat ik me in het gevaarlijke woud van Hagrid waag, en gezien de meer oudgedienden dat niet doen is dat wellicht een vergissing, maar het moet me van het hart. Ietje, als je blijft doen wat je altijd al gedaan hebt, dan zal er niks veranderen. Als adb worden zo simpel was als "die eerste laten staan", dan zou dit forum niet bestaan. - Het is overigens wel zo simpel hoor, maar het probleem is dat sommige mensen er een immens gedoe van maken om die eerste te laten staan - Je zegt dat je teleurgesteld bent omdat je niet met sprongen vooruit gaat. Dat je hier al sinds januari 2003 zit en nog steeds trek hebt. Dat je al drie en een halve week droog staat en nog steeds trek hebt. Wat zou je ervan zeggen als je dochter je vertelde: goh mama, ik zit al sinds januari 2003 op school. 's Avonds maak ik mijn huiswerk niet, maar zit ik voor de computer spelletjes te spelen, want dat doe ik graag en als ik dat niet doe dan voel ik me niet ontspannen. Maar nu speel ik al drie en een halve week geen spelletjes meer. En ik kan nog altijd niet lezen. Hoe komt dat nu?

En ook even een ode aan mijn man, over wie ik hier zoveel geklaagd heb. Nu lijken de rollen wat omgedraaid. Zijn ogen twinkelen als ik thuiskom, en God, wat maakt het dan uit dat ik mijn werk verlies. Ik ben, ik weet me, geliefd. Sorry voor de sentimentaliteit.

Jane, meiske, hou je. Ik keek gisteravond naar een verfilming van The Great Gatsby. En moest even denken aan het boek dat ik hier onlangs postte "Het laatste oudejaar van de mensheid". Dat laatste boek is dus echt wel humoristisch (dank je A3), ook al vertrekt het misschien niet van een al te mooi mensbeeld. Maar Gatsby, tja, dat gaat bij mij door merg en been. Waarmee ik maar wil zeggen: wat is cynisme? Een gevoelig mens droppen in een cynische wereld of cynische grappen maken?

He Ietje, begrijp me niet verkeerd. Ik beschuldig je niet van klagen. Ik wens je geluk toe. En heb de indruk dat je in een vicieuze cirkel zit. En eigenlijk lijkt jouw man me maar ... slik ik ff in. Alleszins, ik wens je snel een oplossing toe.

Sorry, wat moei ik me ook. Dank voor de pb'tjes, ben ff niet in de stemming om te antwoorden, maar dat komt nog.

Ik log even in voor Ietje, omdat ik er op de een of andere manier wanhopig van wordt. Het is toch van de zotte om een avondje uit af te blazen omwille van een beetje rommel in huis? In zeker opzicht doe je me denken aan mijn ex-schoonmoeder. Lieve vrouw, daar niks van, maar volgens mij wilde ze eigenlijk niet gelukkig zijn. Ze kickte op drama, eerlijk gezegd. En op kijk-eens-hoe-zwaar-ik-het-heb. Ik vrees dat je creatieve oplossingen moet zoeken, Ietje. Het huishouden doe je niet graag - constatatie. So what? Dan doe je wat anders. Ben je verplicht tot het hebben van een spik-en-span huis omdat je niet buitenhuis werkt? Nee. Dat is een denkfout. Denk je dat je kinderen gelukkiger worden van een spik-en-span huis? Ik betwijfel het. Een opgewekte moeder doet hen allicht veel meer deugd.

Voor Albert http://www.dierenasielsinttruiden.be/index.php/dieren-in-het-asiel/zoekertjes-honden -> Gina klikken (baas naar baas)