jowan

Ik reageerde niet op iets speciaals, maar in het algemeen, een opstapeling van een paar dagen. Als actief verslaafde had ik grote moeite, was het me onmogelijk, het leven te nemen en te accepteren zoals het zich aandiende. Ik had steeds wat te zeiken, moest het manipuleren, anderen manipuleren, en als dat niet lukte middelen zoeken en innemen om het in ieder geval voor mezelf buiten te sluiten en te verdoven. Of me te buiten gaan aan andere externe factoren: op reis, geld uitgeven, me in amoureuze avonturen storten of nog andere ongein. Als ik het maar niet hoefde te voelen en mee te maken. Als er maar afleiding was. Als het maar om de hete brei heen draaide. Niet het probleem aankijken en er mee gaan zitten, durven te voelen wat het me doet en ervaren dat ik t'och mogelijkheden in mezelf heb om er, misschien met veel moeite, toch mee om te kunnen gaan. Dat, juist dat maakt me vrij, los van externe bronnen en middelen om mijn leven te kunnen leven. Ik kreeg bij de geboorte alles al mee, maar leerde vanaf het begin af aan ook om daar geen gebruik van te maken. Ik ben nu op de weg terug. Zoals een paar dagen geleden toen Suikertje een band aan het plakken was en ik suggereerde: neem een nieuwe, niet moeilijk doen. Dat was mijn oude ik. Dat leer ik dan hier weer van een paar simpele zinnetjes die over een onbenullige fietsband lijken te gaan. De man heeft gelijk: er door heen en niet er om heen.

Afleiding zoeken..... Dat klinkt in mijn oren op wat ik deed toen ik nog zoop. Problemen, moeilijkheden en drempels omzeilen, wegdrukken, verdringen, verdrinken. Voor mij loste dat helemaal niks op, sterker nog, mijn problemen werden steeds groter. Vergelijk het met een grote pompoen (het wordt nu eenmaal herfst..). Als die overbodig is kan je hem meteen het beste oppakken en in de kliko deponeren. Als je daar een paar weken mee wacht, wordt die zacht en begint te 'lekken' en valt uit elkaar. Een grote zooi. Mijn problemen leken daar op: ze werden groter en onhandelbaarder en leverden steeds meer opruimwerk op naarmate ik langer wachtte om ze 'op te ruimen'. Ik leerde tijdens mijn herstel de koe bij de horens te vatten, kop d'r veur, niet er om heen, maar er door heen. Niet uitstellen, maar aanpakken. Uitstellen lijkt me ook bij het domein van verslaving te horen. Vroeger als kind probeerde men me dat al te leren: er moet gewerkt worden en niet alleen de vrolijke pretkant opgezocht worden. Dat sloeg destijds bij mij niet aan. Dat beklijfde pas na een klinische opname in een afkickkliniek. Ik beheers dat spelletje overigens nog steeds niet helemaal, hoor. Vaak moet mijn omgeving of mijn sponsor er me nog steeds op wijzen dat ik de problemen moet aanpakken; niet omzeilen en niet uitstellen. Dat op zich is al een hele verbetering: weten welke weg ik dien te bewandelen. Vroeger deed ik maar wat zonder dat ik erover nadacht, zonder te weten wat ik deed. Zover mijn €0,02

Goeiemorgen. Goedemorgen Dagpact: Lars jowan

Ik ga droog naar bed, na een nieuwe NA bijeenkomst in een andere stad, mooi. Het blijft één grote familie. Therapie wordt heftiger, maar ja; het woord therapie betekent ook "werk". Welterusten.

Mooie technische ontwikkelingen, Kohtje. Afgelopen zomer had ik een akkefietje in Italia en ik kreeg daar spullen waarmee ik mezelf moest injecteren. (Tegen trombose). En ik heb dezelfde verhouding met naalden als jij. Verschrikkelijk vond ik dat en ik was ineens geweldig kleinzerig. Ook tegen de binnenkant van mijn lijf kan ik niet, ik heb al moeite genoeg met de buitenkant. En die dokter mij maar willen laten kijken en uitleggen wat er aan de hand was, ieks. Ik wens jullie succes met die info-avond en het eventuele pilot-project. (Nederlandsch..?)

Ter info: Vanavond NPO2 22:45 " Wie kent mij nog?" Over eenzaamheid.

Ik denk dat Lars ons voor het lapje houdt....

Ik mag straks weer naar mijn EGO therapeut. (Eigen Geestelijke Ontwikkeling)

Als je ze kunt ruiken zijn ze te dichtbij. Of hebben een defecte douche.

Goeiemorgen. Dagpact: jowan

Je mag het best wat spannender maken, Lars.... Goed je zo te horen! Ik meld me droog te kooi, welterusten. NB, juf Italiaans was niet zo gemakkelijk, ik maakte wat fouten en werd stevig gecorrigeerd. Maar we hebben ook flink gelachen, gekke meid is het toch, lekker.

Ga maar terug naar bed Koh, je bent eraan toe. Ik ga aan de afwas, fijne avond.

Ja, met alleen een blauw T-shirt aan..... Vis die Wanda heet ken ik niet, titel wel ooit eens gehoord, maar weet niet waar de klepel hangt. De juf is een gescheiden zuid-Italiaanse en ik vind haar leuk om te zien en in haar doen en laten. Bovendien kreeg ik vorige week een 10 van haar....

Ik ben een beetje opgewonden, mag zo weer naar juf Italiaans....

De " Ziekte van Kohtje"

Repeterende herhalingen die steeds terugkomen zullen wel iets van waarde hebben, anders kwamen ze niet steeds weer opduiken. Herhalingen met drinken, gebruiken daarentegen zijn minder......

Voor mij voelt het ook niet als een strijd. Eerder als een manier van leven die ik té lang niet beoefend heb, waar ik weinig ervaring mee heb. Als ik wil leven, gegarandeerd maak ik ooit eens een fout. En ik wil leven. Jarenlange nuchterheid verhoedt mij niet voor een terugval, ook niet zoals ze bij de herstelgroepen vaker uitdrukken: "Ik zit goed in mijn herstel.", wat dat dan ook moge betekenen. De eerste is maar een armlengte bij me vandaan als het tij verkeerd is. Ik zie het metaforisch als een tocht door de Ardennen: Heb je uren gesjouwd en gesjakt, kom je aan een snelstromende beek. Geen brug of boomstam te zien. Je zoekt een plek waar wat grote stenen in het water liggen. Het is winter, blote voeten zijn niet echt een optie. Je probeert van steen naar steen te stappen. Er zijn er die met droge voeten aan de overkant komen. Een enkeling schiet van zo'n glibberig groene algensteen af en haalt een natte poot. Schoen vol water. De volgende stenen lukken weer wel en je bent erover. Niet helemaal zo droog dan die anderen, maar wel net zo ver in de trektocht. Met wat droogwerk en een andere sok kun je toch weer met de groep mee. Al die kilometers die eraan vooraf gingen waren dus heus niet voor niets. Telkens als ik mijn verhaal van herstel doe, zij het in een school, kliniek, inrichting of of zelfhulpbijeenkomsten, overvalt me datzelfde gevoel: ik ben één van jullie. Ik ben niks bijzonders. Zoals jullie zijn, ben ik ook. Ik zat daar net zo, hopend op hoop, hopend op een oplossing, zoekend naar een weg voor mezelf. Ik wilde van die ellende af, ik wilde weer leven. Telkens weer als ik iemand verhaal van herstel hoor, wordt ik precies daar weer geraakt: de hoop op verbetering, de zoektocht naar een weg daar naar toe. Dat inspireert me. Dat is waarom ik naar AA/NA bijeenkomsten ga, ik wil één zijn met jullie, ik wil mijn verhaal delen zodat er iemand misschien haar/zijn voordeel mee kan doen, ik wil horen hoe jullie het gedaan hebben en nog doen. En ja, ik denk dat mijn definiëring van nederigheid inderdaad het besef en het diep doorvoelen is dat ik één van de velen ben, dat ik hetzelfde ben. Met mijn unieke verhaal, wat geen spier beter of interessanter is dan dat van één van jullie. Het verhaal van hoe het was, wat er gebeurde en hoe het nu met ons gesteld is. Veel kalmte, moed en wijsheid, Sowhat.

Goeiemorgen. Dagpact: Lars jowan

Ik meld me droog, welterusten.

helpt het als je met iemand van hier kunt bellen?

Ja, mooie bakjes waren dat, kon je mee rally-en. Maar ze roestten al in de folder.

Sjeezus wat een hoop auto's! Of je moet wel heel erg oud zijn, of het waren allemaal prullen die niet al te lang meegingen. Ik ben aan mijn vierde auto in 25 jaar bezig....

Uit eigen wil, Lars, en met de echte wens te stoppen met gebruiken, dan zijn ze welkom, net als jij.

Teveel speelgoed leidt tot ADHD, Lars...en een verhoogde kans op verslavingsgevoeligheid. (Wat dat dan ook zijn moge. M.i. ben je verslaafd of niet, net zoiets als met zwanger zijn.)

Niet zo van he weggooien, Kohtje, eerst repareren. Hebben die citroentjes van jou wel stabilisatorstangen? Die hellen toch zo ontzettend over in een bocht?