Ik ben wél bang om terug te vallen. Ondanks dat mijn verstand me ingeeft dat ik NOOOOOIT meer terug wil naar waar ik vandaan komt, heb ik nog steeds de ziekte verslaving, waarvan ik weet dat die toeslaat op het moment dat ik zwak ben. Daarom ben ik er dagelijks mee bezig, mijn eigen ontwikkeling die ertoe moet leiden dan ik welbevinden, rust en liefde in mezelf vind en daar niets externs voor nodig heb; geen middelen en geen mensen.
Als ik zou besluiten vanavond terug te vallen en ik zou éénderde nemen van wat ik pleegde te nemen, vóór 26 oktober 2012, zou ik morgenvroeg niet meer wakker worden.
Ik zou het zelfs lichamelijk niet meer aankunnen.
Naast de ellende die we allemaal kennen van gebruiken, bleeehhhh!
Zuipen staat voor mij gelijk aan doodzuipen. Niks gezelligs, sociaals of lekkers aan. Ik kan goed zonder en mis helemaal niks. Ik doe nu meer dan ik ooit gedaan heb.
Ik hoef het gelukkig niet meer, ik heb een keuze!