nieuw hier. Ik wil zo graag stoppen!

[Skip]

Mikki vertrouw er maar op dat het steeds beter gaat !

[mikki]

Goedemorgen Lars.

Ja, ik probeer mij te richten op dat het beter wordt. Het is opnieuw leren lopen lijkt het wel.

Er is geen goude pot aan het einde van de regenboog als we stoppen, maar het blijft wel zo dat het elke dag een genot is niet wakker te worden met die kater, spijt etc etc.

en, het schijnt makkelijker te worden, dus daar houden we ons maar aan vast vind je niet

Iki wens jou een heel goed weekend!

[Gast]

Hoi Mikki,

Fijn te lezen van je, en bij deze alvast mijn complimenten voor hoe je het doet, en dát je het doet!

 

Het wordt zwaarder, dat is logisch. Het is sowieso enorm confronterend er zo intensief mee bezig te zijn. Eerder schreef je, 'maar wel nodig, het maakt het verschil t.o.v. de andere keren dat ik stopte'. Hou die gedachte vast en zie wat je nu doet als leerproces, zoals je doet.
In mijn ervaring was het nuchter leren leven als het ontwikkelen van een 'coach' in mezelf, een wijze stem die tegenwicht bood tegen de 'duvel die trek pusht' of tegen emotionele aanvechtingen. Die 'coach' is feitelijk je intuïtie, is voelbaar in je buik. Door het te overladen met alcohol ben je contact daarmee verloren, nu zonder het middel ontstaat er weer contact met die kern in jou. Dat is pijnlijk vaak. MAAR: jazeker, op den duur levert het ook heel veel meer mooiere gevoelens op.
Het leven wordt er echter op, dat is waar.

 

Ik wil nog even reageren op wat me trof om het gesprek gaande te houden, want je kunt door te schrijven toch best wat steun ervaren via weten dat je niet de enige bent, zo ervaar ik dat merk ik ...

 

 

Ik probeer mij steeds te beseffen dat ik eerst ook allee nmet drinken bezig was, maar dan ook de katers nog had.

 

Hou die vast !!!

 

 

Er is geen goude pot aan het einde van de regenboog als we stoppen

 

Sterker nog: die gouden pot... bevindt zich in jou! [er is een verhaal van een man die de wereld afreist, op zoek naar een goudschat; hij zoekt en zoekt, raakt uitgeput, 'geeft het zoeken op' en keert terug naar huis... alwaar hij: onder een omgewaaide struik een pot ziet staan... vol goud.]

Wat ik bedoel in jou verband, sprekend namens mezelf vanuit de ervaring die ik nu heb met gestopt zijn,

en o wat was het begin moeilijk en zwaar! -

 

je gaat jezelf (her)ontdekken en zult merken dat je daarin veel meer leuks en moois aantreft dan je eerst voor mogelijk hield. Ik ben daarvan overtuigd, daarom zie ik stoppen met drinken ook als het beste kado dat ik aan mezelf kan geven.

Maar het leven als glorie en groot feest... geloof niet alles wat ze je voorspiegelen, toch? Moeilijke dagen, heftige momenten, verdriet, spijt, pijn, onmacht - het hoort er allemaal bij, bij leven - aan ons de uitdaging het te verdragen.
Wie dat doet in stijl bewonder ik zeer.

 

Tot een volgende!
 

 

[mikki]

Urania,

 

Dank je wederom voor jou bemoedigende woorden. Die zijn zeker helpend.

Ik geef mezelf de rust en de ruimte om te herstellen. Dat heeft tijd nodig. Na de dagbehandeling zal ik ook naar meetings gaan, om inderdaad de coach in mezelf te blijven voeden. Mooi hoe je dat omschrijft.

 

De andere kant is er ook; nog moe, lichamelijke klachten. Depri.

Het heeft tijd nodig, dat weet ik met mijn hoofd, maar mijn gevoel zou wel graag willen dat het snel anders zal zijn.

Voor nu vooral rust waar ik deze pakken kan. Ik doe weinig in een weekend en slaap vooral. Mijn lijf heeft het zo nodig.

[Gast]

Ik wil je niet ontmoedigen Mikki, maar ga je toch vertellen dat ik pas na ruim anderhalf jaar droog het idee kreeg, dat ik lichamelijk weer verschil begin te merken.

Na een paar maanden te zijn gestopt begon ik me wel beter te voelen hoor, maar nog niet echt sterk. Dat heb ik nu weer wel.

Mijn bericht is dus bedoelt als bevestiging van hetgeen je rationeel al weet: het heeft tijd nodig. Maar...het is het waard!

[mikki]

Tsja mijn Gerrit. Ik besef me dat het lang kan gaan duren.

Wat ik er lastig aan vind is dat mij bij de verslavingshulp en op het internet wordt voorgespiegelt dat het herstel niet zo lang is: 5 dagen alcohol uit je lijf. max 3 weken en dan voel je je weer beter.

Daar merk ik niets van met alle lichamelijke klachten en het moe zijn.

Het lijkt mij ook logisch dat al je organen weer moeten resetten etc.

Ach; dat het lang zal duren voor ik in top conditie ben daar kan ik mee leven, maar als ik maanden en maanden zo moe en zwak ben, dat is een lastige. Maar, veel kan ik er niet aan veranderen he ;-)

(daarnaast is een een goede graadmeter en wakkerhouder van waar ik ben geweest en wat ik mijn lijf heb aangedaan. Als ik na een paar weken weer vol energie een marathon zou rennen zou ik de verslaving ook al snel weer vergeten.. elk nadeel heeft een voordeel?)

Bedankt voor jou ervaring!

[Monster]

Anderhalf jaar , zoals MijnGerrit stelt, is ook mijn ervaring. En mijn conditie was niet slecht toen ik stopte.

Bekaf ben ik maandenlang geweest. Maar het was het méér dan waard, al zag ik dat toen niet. Het komt goed Mikki!

[mikki]

Gisteren las ik mezelf weer even terug en realiseerde mij dat het voor mij belangrijk is hier af en toe te blijven schrijven, zodat ik dit op moeilijke momenten kan terug lezen en zie hoe pittig de weg naar herstel van lichaam en geest is geweest.

Dag 3 weer van de dagbehandeling. Na deze week nog 2 weken te gaan en volgende week ga ik nog maar 3 dagen per week, dan 2 en dan de nazorg.

Het niet drinken gaat goed. Uiteraard heb ik hier en daar een moeilijk moment, maar omdat ik in de behandeling zit is dat moment zo voorbij en ze worden steeds minder.

Het is niet alleen het niet drinken wat ik aanga, maar ook mijn leven opnieuw inrichten en mzelf weer leren kennen.

Daarnaast veel lichamelijke klachten en depressieve gevoelens. Dat schijnt normaal te zijn en na 3 maanden stoppen moet dit weer redelijk herstelt zijn.

Het niet meer verdoven van mijn gevoelens is prettig. Zaken als spijt, katers, verantwoordelijkheden niet nakomen en schuldgevoelens zijn verdwenen!

Aan de andere kant is het weer opnieuw leren leven met mijn emoties, zonder de vlucht van drank is wennen en nieuw.

Maar, het is wel echt. Ik leef wel echt.

Ik zet door en ga door, omdat dit het beste kado is wat ik mijzelf kan geven; het recht op leven, voelen en zijn.

Maar gemakkelijk is het niet...

[smart]

Wat kijk je er heerlijk realistisch tegen aan!

Je gaat goed DUIM

[mikki]

Dank je Slim. Ja, realistisch. Nu nog gevoelsmatig ...

[Gast]

Een mooi bericht Mikki en ik herken er veel in.

Als ik terugkijk op mijn eigen proces en waar ik nu sta, dan is niet alles leuker en makkelijker geworden. Maar wél echter.

En dat vind ik heel veel waard.

Succes!

[huttula]

Ik hoop dat je nog lang van jou kado kan genieten

[Gast]

Hoi Mikki,

Je bent al behoorlijk onderweg, zoveel is zeker en daar mag je trots op zijn!

Ik hoop voor je dat je op die weg door zult gaan... en daarbij: dat het niet alleen gaat om het doel, maar dat je het bewandelen van die weg, mét hobbels, pieken en dalen, vol nieuwsgierigheid blijft willen doen. Zoals MijnGerrit stelt: het wordt échter, dat is wat voor mij ook geldt. Door telkens terug te (k)ijken naar waar ik vandaan kom, me te herinneren hoe erg dat was, kan ik ook op slechte dagen (meestal) nog vooruitgang zien. Daar hou ik me aan vast. Niet aan gemiddelden, cijfers en zeker niet via vergelijken met anderen - dat vind ik linke boel.

 

Quote...

....en volgende week ga ik nog maar 3 dagen per week, dan 2 en dan de nazorg.

Het niet drinken gaat goed. Uiteraard heb ik hier en daar een moeilijk moment, maar omdat ik in de behandeling zit is dat moment zo voorbij en ze worden steeds minder.

Het is niet alleen het niet drinken wat ik aanga, maar ook mijn leven opnieuw inrichten en mzelf weer leren kennen.

Reactie:

Je gaat jezelf inderdaad opnieuw uitvinden, met dit keer meer wijsheid om jezelf te ontwikkelen dan in de pubertijd beschikbaar was. Probeer het te zien als transformatie - met drank werd je een cocon die aan het afsterven was, nu ontwikkel je kracht om vlinder te kunnen zijn.
Persoonlijk kan ik nu, na ruim 2 jaar nuchter, 'zien' waarom ik drank misbruikte en hoe dat over ruim 20 jaar tijd uitgroeide tot een zelfdestructiemiddel. Daar heeft mijn *** jeugd alles mee te maken: ik heb niets van waarde mee gehad. Inderdaad moet je dan opnieuw leren leven, op een andere manier dan je deed.
Mij gaat dat niet soepeltjes af maar toch ben ik fundamenteel zo blij dat ik mezelf nu gun te zijn wie ik sinds mijn pubertijd niet mocht zijn. Ik ervaar het als een bevrijding.
Quote:

Daarnaast veel lichamelijke klachten en depressieve gevoelens. Dat schijnt normaal te zijn en na 3 maanden stoppen moet dit weer redelijk herstelt zijn....

Reactie:

Dat zie je dan toch wel? Dat ga je meemaken tegen die tijd... Natuurlijk hou je je ergens aan vast, en zeker zul je grote verbeteringen merken. Maar, zoals gezegd, geloof ik niet zozeer in wat op basis van gemiddelden wordt gesteld; ik denk dat we/je zelf het beste weten hoe bont we het hebben gemaakt. Hoe lang dronk je (te)veel, at je daar nog bij, hoe was je conditie etc etc - vergelijken is zinloos.
Mij helpt het enorm dat mijn huisarts van begin af aan betrokken is geweest - hij heeft mij op mijn slechtst gezien. Sinds ik van verslavingszorg 'los' ben kom ik wat vaker bij hem, hij begrijpt het proces waar ik mee bezig ben. Ik hoop dat je een goede band met je huisarts hebt, schakel hem/haar in.
 

 

Wat mij ook hielp en nog steeds helpt, is: registreren. Je kunt bijvoorbeeld een aantal dingen dagelijks in een tabel/dagboekkaart registreren, zoiets zul je vast wel via 'leefstijltraining' meekrijgen qua monitoren van trek, je kunt het uitbreiden met dingen die voor jou belangrijk zijn. Ik noteer bijvoorbeeld al 2 jaar dingen als 'emotionele ontregeling', 'onrust', financieel gedrag, gezond eten - en nog zo wat. Ook schrijf ik dagelijks in een schrift waarin centraal staat wat ik tegen kom op mijn nieuwe weg. Wanneer ik depressief ben kan ik teruglezen en daarmee ijken in welke opzichten ik vooruit ben gegaan. Ik beschouw het als een 'groeimonitor'.

 

Opnieuw leren leven is uitdagend en vergt doorzettingsvermogen en moed. Ik heb heel veel dingen veranderd: van hoe ik dacht tot aan de manier waarop ik dingen doe. Ook zijn er vriendschappen beëindigd door mij omdat ik ben gaan doorzien wat wel en niet goed voor mij is.

 

Nazorg regelen is belangrijk.

Kun je op een of andere manier gaan deelnemen aan een cognitieve gedragstherapie? Mij heeft dat enorm geholpen om mijn Herstel het eerste jaar te consolideren. Je ontwikkelt nieuwe manieren/vaardigheden om naar jezelf te kijken, om je gedrag/impulsen om te buigen naar een manier die gezonder is voor jou. Dat kun je trainen.... oefenen, oefenen, tot het gewoonte geworden is. Je leert ontdekken voor jezelf wat wel en niet werkt, en hóe je dat het meest effectief kunt benutten voor jezelf. 

 

Ik heb de mazzel gehad dat ik via een top SPV-contact van verslavingszorg wekelijks nazorggesprekken kreeg bij mij thuis. Ook was de mazzel dat er toen meer tijd beschikbaar gesteld kon worden, nu is het maximaal meen ik nog maar een jaar. Tja, politiek.... grrr.
Wel is het belangrijk dat jíj initiatief neemt mocht je een aanvullende therapie wensen, zoals Cognitieve Gedragstherapie (ik deed Linehan training, ihkv emotieregulatiestoornis). In Amsterdam wordt dat bij de Jellinek aangeboden.
Probeer je in het algemeen zo zelfredzaam mogelijk op te stellen, ook dat geeft je vertrouwen een goede boost!

 

Voor nu wens ik je vooral sterkte met leren 'verdragen'. Het verdragen van nare gevoelens, depressie, vermoeidheid, verdriet etc, is voor mij de grootste opgave op deze weg naar nuchter leren leven. Verdragen ipv verdoven. Verdragen via vertrouwen/weten dat 'het voorbij gaat'. Verdragen is de kunst!

PS. ik vind veel levensinspiratie op door te lezen over boeddhistische ideeën, evolutietheorieën, planeten - alles wat met LEVEN te maken heeft!

31 maart 2016 bewerkt door urania

[mikki]

Dank je voor jou uitgebreide antwoord. Ik haal er veel uit, qua herkenning, maar ook zeker nadenkstof.

Mijn huisarts is zeker bij mij betrokken. Straks is er nazorg een keer per week en ik zal naar meetings gaan.

 

Het is mijn leven opnieuw opbouwen, ik moet mijn vrije tijd ook weer opnieuw indelen en relaties inderdaad weer opnieuw herzien.

Het is een hele proces en ik probeer het te zien zoals jij beschrijft; een nieuwe kans, een pad vol nieuwe ervaringen, gevoelens en mogelijkheden. Het blijft het leven en de gevoelens zijn weer terug. Verdriet, waarom? geen idee. Ik laat het er maar zijn en probeer ze te accepteren en te verwelkomen.

Het stoppen met de alcohol is een ding. De uitdaging om mijn leven nuchter opnieuw in te vullen en mezelf weer te gaan respecteren, maar ook andere, dat is waar het meer om gaat. Het is niet makkelijk en heeft tijd nodig. Tijd die ik eerst niet had, toen ik dronk. Tijd die ik nu wel heb, maar nu nog te moe ben van de dagbehandeling en het herstellen.

 

Verdragen van mijn gevoelens. Daar heb ik nu al een hele kluif aan. Net als jij probeer ik nu andere bronnen aan te boren; Filosofie, zingeving, ontspanning.

Oude patronen vervangen voor nieuwe, meer voedzame patronen. Maar dat heeft tijd nodig.

 

Ik lees met verwondering jou weg die jij aan het bewandelen bent. Het is een mooi proces. Dank daarvoor!

[mikki]

Goed nieuws mag er ook zijn. Vandaag tot nu toe een top dag!

Vanochtend de sauna ingeweest, voel me uitgeslapen en in de zon gezeten zojuist met een kopje thee op het terras.

Ik voel me blij, fris, schoon en ik voel ECHT blijdschap en geluk.

Wat een fijne beloning. Mogen er nog maar veel dagen zo volgen  

[lidia]

Hoi Mikki,

bedankt voor je uitleg, die klopt helemaal. Ik was de oudste van 6 kinderen en werd van heel jong af aan altijd overal voor verantwoordelijk gehouden.

Een psychotherapeut heeft eens tegen mij gezegd dat je daar je hele leven last van kan hebben.

Verder was het ook zo dat ik mijn kindertijd als vol angst herinner: je wist nooit wanneer en hoe en waarom de bom barstte.

Ik weet nog dat ik dan steeds maar de opschriften van het jampotje of Brintapak zat te lezen. Later heb ik eens gelezen dat dat een soort van onheilbezwering is. 

Een voorbeeld: het was warm en ik moest de tafel dekken voor tussen de middag (dat heette toen nog geen lunch) en mijn zusje wilde me helpen.

Koelkast had nog niemand en de boter (margarine) pot stond bovenop de bordjes, maar zij kon er niet goed bij, zo klein was ze nog, dus hield ze hem schuin en de gesmolten marga liep eruit. Moeder woest, vader slaan, want mijn moeder wist dat ook goed aan te wakkeren.

Vork in mijn arm, aardappelmesje, mijn moeder dus. Borden die door de kamer vlogen en bij de plaats waar mijn vader zat, was een gat in de tafel, zo vaak sloeg hij daar met zijn vuist op.

En elke dag voor en na het eten bidden en uit de bijbel lezen. 

Voeg daar bij dat er op het ogenblik weer relaties van mij op de tocht staan en het feit dat een mens als hij ouder wordt, toch steeds meer mensen verliest, terwijl je eigenlijk meer mensen nodig hebt in je leven.

Nu kan ik me nog goed redden, maar ik moet er niet aan denken dat ik een mantelzorger nodig ga hebben.

Nou ja, we zien het dan wel weer.

Voel me vandaag al veel beter.

Ik heb hier gereageerd omdat ik dan zeker weet dat je het leest.

Wat ga jij goed, zeg en dat ongeduldige, dat ken ik wel. Schijnt bij alcoholisme te horen.

   

[mikki]

Jeetje Lidia!

Wat een rot jeugd vol onveiligheid!

Kan je nagaan, als je zo op je hoeden moet zijn geweest en nooit wist waneer de bui zou komen hoe in de overleving en oerangst modus je als kind hebt gezeten.

Dan lijkt het mij nogal logisch dat wanneer je je nu onveilig voelt er al snel die oerinstinct angst, het onheil gevoel, op komt.

Daar zijn dan niet veel triggers voor nodig.

Wat sneu...

 

Gelukkig ben je nu volwassen enhoeft dat je niet meer te overkomen, maar het gevoel bij het kind in jou zal hier en daar uiteraard op ploppen.

[mikki]

Top Lars! We hebben veel moeilijke dagen, maar gelukkig is er hier dus ook een goede dag. Hopelijk worden die steeds meer want dat zijn de krenten uit de pap nu!

Blijf doorlopen op je goede pad. Daar kan niets anders dan goeds van komen

[mikki]

Weer even mijn " dagboekje" bijwerken.

 

Een goede dag gehad gisteren. De energie begint bij te trekken en de ergste vermoeidheid lijkt weg te zijn.

Dingen krijgen weer meer kleur en de dagelijkse bezigheden waren dit weekend prettig te noemen. Met alcohol, de kater etc. was ik altijd in een donkere roes, maar dat had ik zelf niet door.

Ik begin de laatste dagen positief aan de dag en zaken gaan vanzelf en ik geniet er zelfs van. Gisterenmiddag naar een AA meeting geweest, het huis gepoetst en de boodschappen gedaan. En dat alles fluitend.

Vanochtend opgestaan met een dankbaar gevoel; dankbaar dat ik uit de gevangenis ben ontsnapt en langzaam aan weer kan leven. Geen zware ketting aan mijn voet die me steeds zachtjes die gevangenis alcohol intrekt op het moment dat ik iets denk, wil doen of aan het doen ben.

Elke ochtend ben ik dankbaar als ik ontwaak; dankbaar dat ik weer vrij ben.

Ik zal waakzaam moeten blijven voor het drankmonster wat nu even lijkt te slapen, maar het is heel prettig te merken dat ik ergens kom.

Het werken op de dagbehandeling, de zingeving, meetings en het hier lezen zal onderdeel blijven van mijn toekomst.

Want terug wil ik nooit weer naar de dagen die gevult waren met drinken, katers en bezig zijn met drinken en de donkere deken die er over mijn bestaan lag.

[mikki]

Ik doe mijn best Lars.

Maar ik zie het niet zozeer als " goed doen". Ik denk dat ik door alle eerdere stoppogingen nu pas de kracht, maar vooral de wil heb het anders te doen. De oude weg geeft mij niets meer. Ik ben zo vaak gestopt zonder resultaat. Maar blijkbaar was dat ook nodig.

en, ik ben er nog lang niet hoor . 4 weken is nog niets.

3 april 2016 bewerkt door mikki

[Mootje]

Wat goed om te lezen Mikki! Fijn dat je weer kan genieten, mooi en herkenbaar omschreven. Kan me niet herinneren je eerder gehoord te hebben over de aa. Kan er prima naast zitten, zoveel verhalen

[mikki]

Dank je Mootje.

Ik ben in het verleden wel eerder naar de AA geweest. Jaren en jaren geleden.

Nu gisteren weer voor het eerst. Ik heb er nog niets mee, maar zal blijven gaan in het kader van mijn herstel en herstelt blijven.

wie weet gaat het wennen.

[Gast]

Hoi Mikki,

 

Ik herken erg veel in je laatste berichtjes. Je schrijft onder andere

"Elke ochtend ben ik dankbaar als ik ontwaak; dankbaar dat ik weer vrij ben." en dat is precies hoe ik nog iedere ochtend wakker word.

 

Je bent hard gegaan deze weken. Het is niet je eerste stoppoging, maar deze lijkt te blijven. De knop is om misschien? Ook dat herken ik.

 

Heeft je zoon door dat je niet meer drinkt? Hebben jullie het daar wel eens over?

 

Succes verder!

[mikki]

Ja Gerrit,

Het lijkt inderdaad of de knop om is. Ik wil niet meer i.p.v. ik mag niet meer.

Ik blijf waakzaam hoor, want ik weet hoe sluw die drankduivel is en hij kan elk moment weer proberen om invloed uit te oefenen.

Ik mag en kan nooit meer vergeten dat dit een verslaving is die blijft en waar ik aan zal moeten blijven werken. Dat zal onderdeel van mijn leven blijven. Maar voor nu, zie ik weer mogelijkheden en stiekem een beetje toekomst en dat is prettig.

Of mijn zoon het merkt? Ik denk het wel want ik ben een stuk minder uit mijn doen in de ochtenden en uiteraard rustiger en meer stabiel.

We hebben het er (nog) niet over gehad, maar dat staat wel op mijn agenda.

[Gast]

Wat fijn om je zo te lezen Mikki. Ga zo door!

 

En, wat ik herkenbaar vind: je schrijft over genoeg terugvallen gehad te hebben, die misschien in die zin dan nog een betekenis hebben dat het ertoe bijdraagt dat je nu zo gemotiveerd bent een totale verandering in gang te zetten.
Daar komt een kracht bij vrij....

 

Ik heb je nazorg plannen gelezen en lijkt mij dat je het goed geregeld hebt.
Heerlijk dat je zonder strompelen de dag begint!

 

Wil je even de complimenten toesteken die je volgens mij royaal verdient!