19 september: Citaat van Annie Dillard uit Zakzentje.

[Mick]

De gaten, daar gaat het om. De gaten zijn bij uitstek waar de geest huist, de hoogten en wijdten zo verbijsterend karig en kaal dat de geest zichzelf kan ontdekken, alsof een man, eens blind, zijn ketens aflegt. De gaten zijn de barsten in het gesteente, waar je neerhurkt en de achterkant van God ziet; het zijn de spleten tussen bergen en holen, doorstoken door de wind, de ijzige, zich vernauwende fjörden die de kliffen van mysterie splijten. Kruip in de gaten. Als je ze kunt vinden; ook zij veranderen en verdwijnen. Besluip de gaten. Wurm je in een gat in de grond, draai je om en ontwaar - meer dan een esdoorn - een universum.

@joann:
Eigenlijk geldt dit voor iedereen, maar toen ik dit net las moest ik vooral nu aan jou denken.

Ik hoop dat je snel weer in de trein stapt.

@iedereen:
Goede morgen. Nee, ik ben niet laat, maar ik ben vroeg.

Weer heel veel sterkte allemaal.

[petra]

Joann, juist nú komt het erop aan te blijven
nu weglopen betekent dat je een kans overslaat
en de herinnering versterkt dat je faalt
vasthouden
doorbijten

Ik heb het monster ook in de muil gezien
het was vreselijk, angstwekkend, verlammend
mijn heil gezocht en gevonden in troostende woorden
ik ben er nog
ik ben er weer
hoe verder is ook onduidelijk

gewoon

verder

[Kohtje]

Goede vandaag.

Ik heb maar besloten op dit draadje door te gaan. Het andere draadje van 19 september vind ik nog bij gisteren horen, deze is later van start gegaan.
Ik respecteer de keuze van Joann. Haar besluit is niet helemaal uit de lucht komen vallen, ze heeft al een paar keer aangegeven het hier even niet te kunnen bolwerken. Ik ga ervan uit dat ze nog wel af en toe meeleest, en als ze denkt er aan toe te zijn zal ze heus wel van zich laten horen. Nu moet ze denk ik eerst even de boel voor haarzelf op een rijtje krijgen.
Joann, als je dit leest, neem de tijd voor jezelf, denk aan je eigen gezinnetje en neem vooral de rust die je nodig hebt om je draken te bestuderen en te temmen......
Succes en liefs, Kohtje.

[Mick]

@Katrina:
Dank je wel. Goed dat het je aanspreekt. Ik haal zelf ook altijd zoveel uit dit soort teksten.

Graag gedaan.

[Chinagirl]

Goh Mick,

Ik vind dit heel mooi verwoord zoals ik t leven zie. Ga daar vanavond eens lekker over nadenken. Want wat me hier toch altijd weer opvalt is hoevol de rugzakken van iedereen zitten, zie het vaak als een soort kookpan die op het hoogste vuur staat en staat over te koken zonder dat het vuur laag gedraaid wordt en de deksel schuin erop om de stoom te laten ontsnappen.

Herken dat ook wel in mijn leven, gelukkig Ja ik zeg nu na zoveel jaar gelukkig, 2 x een fikse burn-out, 2 postnatale depressies, 2 miskramen, een suicidale man en 5 vrienden in 4 jaar overleden. In die periodes ook mega veel gedronken, nou ja meer gezopen, maar ik moest toen wel wat aan het werk met die overkokende pannen. Voordeel hierbij is, is dat ondanks dat ik nu 9,5 weken ADB ben geen last heb van gevoelens die ineens naar boven komen en me geen raad mee weet. Dat is toch telkens weer iets wat ik ook hier lees, die gevoelens waar we niet mee overweg kunnen en waar je zo vreselijk van schrikt en hoe eng en beangstigend dat kan zijn, het voelen.

Ik ben het ook helemaal eens met al die schrijvers[sters] die aangeven doorleef het gevoel en tracht het een plek te geven, dat is echt het enig mogelijke om de deksel op de pan te krijgen. Hoe moeilijk dat ook is, ik onderschat het niet, ik weet het ook echt uit eigen ervaring. Heb wat zitten janken op de bank, het heofde allemaal niet meer, de zin van het leven alles lag overhoop. Alleen nu kan en durf ik te zeggen dat het goed is geweest. Ik heb een bepaald evenwicht gevonden, zaken een plek gegeven en durf te zijn. Dat is voor mij het moment geweest dat ik de alcohol wilde loslaten en dat redelijk goed lukt.

Daarom hoop ik van harte dat Joan de weg hier naar toe durft terug te vinden, dat Marieke, Petra, Anna, Anjo, Lola, Ferry, Kohtje en al die anderen die hier ook schrijven dit proces volhouden en durven te voelen, ook al doet dat nog zoveel pijn. Voor iedereen hier heb ik een warm hart omdat ik nu durf te geven en dat is voor mij mijn winst.

Voor iedereen hier op het forum CG

[Anna]

Ik zag net dat er vandaag nog een draadje is, dus kom ik hier ook maar even kijken. Mick, een mooi citaat, al moest ik het twee keer lezen om het helemaal door te laten dringen. Ik moet bekennen dat ik in de boeken die ik lees meestal niet dit soort teksten tegenkom.

CG, jij ook bedankt voor je medegevoel. Je brengt precies onder woorden, zoals ik het ook ervaar. De overkokende pannen, de overvolle rugzakken. Ook ik heb ervaren dat ik, toen ik eenmaal een zekere rust en evenwicht had gevonden, ook de alcohol wilde loslaten. Eerder kon ik dat niet, al heb ik het wel een aantal keren geprobeerd. Maar zolang er - om met Joann te spreken - te veel draken waren om tegen te vechten, kon ik de kracht niet opbrengen.
Mijn evenwicht is nog steeds wankel, ik balanceer, en daarom moet ik nu ook stoppen met drinken. Het is voor mij nu de tijd om een nieuwe basis te leggen, een stevig evenwicht te vinden, waarmee ik verder kan met mijn leven. Niet met de spoken uit het verleden, maar dit keer mijn leven. De wereld is vol met onvolmaakte mensen, en dus mag ook ik er zijn, ben ook ik waardevol, is iedereen hier waardevol. Zo voel ik dat.

En iedereen moet op zijn/haar eigen manier doen. Dat is voor iedereen verschillend, en de een is verder dan de ander. Joann heeft haar draak ontmoet. Prima, je moet eerst weten waartégen je vecht, wil je het in de ogen kunnen kijken. Joann, als je nog meeleest, ik hoop dat als je een beetje van de schrik bekomen bent, je het gevecht met je draak weer aangaat. Nu je hem eenmaal kent, wordt hij minder eng, geloof me maar. Er komt een dag dat je niet meer, zodra hij opduikt, in de fles vlucht maar kunt zeggen: "nee, ik ben het zat, vlucht jíj maar". En ik hoop dat dat moment snel komt.

Katrina, even nieuwsgierig (en misschien vergeten?): waar sta jij nu in de trits vasthouden, toelaten, loslaten?

Liefs allemaal,
Anna

[Anna]

Katrina,

Je had het al eens eerder over toelaten, en relatie tot vasthouden en loslaten. Ik ontdek dat er wel wat in zit. Ik dacht lang dat ik moest loslaten, maar kan dat niet goed. Wat ik moet loslaten is teveel, en nog te beladen.
Wat bedoel je precies met toelaten. Houdt dat ook een vorm van instemming in? Of is het meer in de betekenis van een plaats geven? Want het eerste kan ik zeker niet, met het tweede ben ik bezig.

Jij ook sterkte met toelaten en loslaten.

Anna

[Mick]

@katrina:
als ik er weer eens eentje heb, dan laat ik het je weten. Ja, wat een helderheid he. Precies waar het om gaat.

@CG:
goh, wat een tegenslagen. En inderdaad wat je schrijft, doorleef het gevoel en tracht het een plek te geven. Helaas, maar juist door die tegenslagen en deze tegenslagen aan durven gaan, ze ècht aan durven gaan tot in het diepste van je hart, maakt je/het leven mooier en rijker.

@anna:
ik moet zelf ook altijd een paar keer goed lezen, maar als ik me even concentreer dan zie ik een duidelijk en zeer helder verhaal. Dit soort teksten bevatten zoveel wijsheid en helderheid. Ik put er vaak een hoop kracht uit.

Mick

[Chinagirl]

Ha Mick,

Zo is t maar net, ook dat is t leven, leren van tegenslagen maakt dat je groeit als mens en een rijker leven krijgt. Alleen het proces is nooit zo geweldig, alleen achteraf zie je dat t goed is geweest dat t gebeurd is en dat je sterker uit de strijd gekomen bent.

Sterker door Strijd. Dit is echt zo

gr. CG