Zaterdag 9 februari 2008

[anjo]

vie, vervevelend. Ik ken ook mensen die het zien als een zwakte vooral depressies en ik weet nog steeds niet hoe ik daar mee om moet gaan dus ik wens je veel kracht en wijsheid.

Karin en Cheyenne, het speet mij te lezen dat jullie tussen banen zitten. geloof me als ik zeg dat als een deur dicht gaat een andere opengaat.

Ik heb mijn eerste week erop zitten. pFFFFFFFF. Normaal gesproken krijg ik pas last rond de zesde week.
Ik kan jullie mededelen dat normaalgesproken nu echt uit mijn leven is verdwenen. Dat had ik mij natuurlijk van te voren kunnen bedenken, gezien mijn jaar, is normaal toch echt even verdwenen.
Plus dat iemand bemoeizorg, eigenlijk "bemoeizucht" heeft ingeschakeld. Weet iemand daar van?
Zelf mijn psychiater en de huisarts hadden zoiets van dat kan je er nu echt niet bij gebruiken dus dat dan gaan bij mij de alarmbelletjes af. Iemand?
Vooral toen mijn psychiater mij op het hart drukte dat je niet altijd eerlijk hoeft te zijn.

Volgende week ga ik aan de Refusal, ik heb altijd Antabus geslikt maar daar kreeg ik altijd knallende hoofdpijn van maar ik had zoiets van niet zeuren als je drinkt krijg je ook hoofdpijn. Schijnt dat mijn oude huisarts mij op de verkeerde dosering had. Heeft die man iets goed gedaan?
Hopelijk krijg ik daar wat meer rust van in mijn lijf want hier wordt ik moe van.

Ik ontving vanmorgen een pakketje van mijn schoonzus, van mijn schoonzus die mij echt niet mag, een
heerlijk ruikende bodylotion van een befaamd engels merk!! Voor al de goede zorgen. De wereld op zijn kop, mijn schoonzus bedankt mij, mijn ouders schakelen bemoeizucht in.

Het zou fijn zijn als nu de keuken zelfreinigend werd en het houtwerk zichzelf verfde maar ik betwijfel het.

Iedereen een hele fijne dag!

[An]

Vie: je maakt me niet depri. Dit gevoel moet ik gewoon accepteren. Ik had in die tijd ook tegen mijn zus gezegd dat ik alcoholverslaafd was en dat ik ging stoppen. De enige reactie was: 'nou dan stop je toch gewoon'. Ze was iemand van 'niet zeuren en doorgaan'. Het vreemde aan het hele verhaal is dat ze na jaren en jaren er niks meer over gezegd te hebben en we wel weer met elkaar omgingen, dus na jaren en uiteindelijk een dag voor haar dood tegen me zei dat ze het knap van me vond hoe ik alles had aangepakt in mijn leven en dat ze dat zelf ook had moeten doen. Raadsel, raadsel.......

[blacky]

ik ben bijna 14 jaar bij mijn partner , mijn partner heeft geen last van depressies nog verslavingen en begrijpt er dus ook geen donder van
de enige plaats waar ik herkenning vindt voor mijn probleem is bij AA en hier op het forum en andere sites welke alcohol verslaving inhouden
mijn partner eet teveel koekjes en ik vindt dat dus ook een verslaving , als ik hier iets over zeg dan is het antwoord " ik wordt van koekjes te eten niet zot , jij van je drank wel " :$
zo en nu ben ik weg adios

[An]

quote:

---

Originally posted by: blacky
, als ik hier iets over zeg dan is het antwoord " ik wordt van koekjes te eten niet zot , jij van je drank wel " :$

Haha, hij heeft nog gelijk ook. Fijne dag Blacky!!

[Vie]

Anjo, lees ik goed dat je ouders een instantie hebben ingeschakeld om jou te "helpen"? Maar je bent toch een volwassen vrouw. Dat lijkt me geen sinecure.
Jemig meid, hoe gaat dat dan verder?

Enfin, ik heb me hier vanmorgen al weer heel wat geroerd, maar ik wilde toch nog iets vertellen, dat ik in de krant las.
Jullie kennen vast wel die drinkflesjes met een drinkdopje bovenop. Er zit meestal sportdrank in. Zuigflesjes voor volwassenen, noem ik ze altijd.
Ik gooi ze nooit weg, vul ze zelf na met limonade of water, handig om in je tas te hebben.
Nu stond er in de krant dat alcholverslaafden deze flesjes maar beter niet kunnen gebruiken, omdat het hun orale fixatie in stand houdt.
Nuh, zou het?

[Vie]

Hihi, Blacky, dan zou ik zeggen: en jij wordt vet van koekjes, probeer er ook maar eens een dag vanaf te blijven, en nog een dag, en dan weer een dag. Kijken hoe die piept.
Maar het is inderdaad waar, ik merk het nu na dat gedoe met mijn zus, hoe fijn het is dat je hier herkenning vindt, omdat depressie en verslaving gewoon niet uit te leggen zijn aan mensen die het zelf niet ervaren.

[Houtje]

Nok nok nok

wat een heftig gesprek!

Ik heb mijn moeder zelfs jarenlang niet gezien omdat we totaal niet met mekaar overweg konden. Pas toen ze oma werd en Zoon er aan kwam heb ik haar een briefje gestuurd met het bericht dat ze oma werd. Ze vond het niet zo bijzonder dat niet.

Maar het grootste kado dat ik haar kon geven is mezelf vergeven, mijn eigen boosheid laten gaan in een balonnetje, en haar met liefde in haar laatste uren omringen (snif, snuit, snotter). Oooooowwww wat ben ik daar blij om. Ik heb de kans gehad én gepakt om dat voor haar te doen. Snotter wordt nu rivier. Gelukkig geen video-forum.

Wie zei dat hier (huil, snik, brul) dat een ander vergeven begint bij jezelf vergeven? Die ben ik zó dankbaar, mijn ogen zijn open gegaan door die ene opmerking.

[Houtje]

Even de firma Tissue & tissue sponseren. Brb.

[karelK]

Een hele goeiemorgen allen,
Het gaat een heel mooi weekeinde worden zoals het er nu uit ziet. Lekker lang uit kunnen slapen.
Valt niet mee om plots om 6 uur op te moeten als je ruim 6 weken gewend bent om er tussen negen en tien eens uit te rollen. Maar ja, het ritme is weer terug. Nog steeds droog hier, en dat voelt wel tof. Alleen als ik weer eens in de regio Rotterdam geweest ben, en op de weg terug in het rijtje sta wil het duveltje nog wel eens wat in het oor fluisteren, maar ik weet 'm nog steeds de auto uit te meppen.
Voor diegenen die het wat minder hebben op het moment, sterkte gewenst.
Allemaal een heel fijn weekend, aan het weer zal het niet liggen.
Ik drink vandaag niet...........................

Groetjes

[Vie]

Snik snuf en snotter... wat jij voor je moeder hebt gedaan is zo mooi Houtje, zeker na de pijn die je van haar had en alle leed die je door jouw jeugd had die je zelf maar moest zien te overleven ook in je latere leven. Dat is iets waar ik alleen maar stilletjes mijn hoedje voor af kan nemen.

Zo, nu ga ik mijn verplichte dut doen.

[albertina]

Ik heb de laatste week steeds dromen over mijn moeder, die dromen zijn niet leuk,
alles wat ik doe keurt zij af en dat voelt heel naar, ik word dan heel verdrietig wakker,
maar het is wel een stukje verwerking wat ik niet heb afgemaakt.

Houtje,
Laat maar lekker stromen die tranen, dat lucht op, helaas komen ze bij mij altijd op het verkeerde
moment, er is natuurlijk niet echt een tijdstip uit te kiezen, maar ze komen altijd als ik het niet wil.
Het is goed dat je voor je moeder hebt kunnen zorgen in haar laatste dagen, dat heeft mij ook geholpen, bij mijn moeder, alhoewel het al een paar jaar geleden is heb ik toch nog steeds last van nachtmerries, en daar moet ik toch wat mee.
Oef wat een zwaar gevoel bij zo'n mooie zonnige dag.
Het liefste ga ik in bed liggen met de dekens over mijn hoofd, hoezo vlucht gedrag?
Ik ga maar douchen en mezelf een beetje oppoetsen en afstoffen dan voel ik me vast wat beter.
Bah dat nare gevoel moet echt weg, de ene dag voel ik mij voel ik mezelf vrolijk en de andere dag heb ik ineens weer een dip na een nare droom.
BRRRRRR.
:(Tina

[An]

Brul, snif, snotter, snotter,.... tjonge, das nogal heftig allemaal. Houtje, jezelf vergeven is erg moeilijk he? Ik ben daar heeeeel slecht in. Heb nog steeds van heel veel dingen heel erge spijt en nog eens spijt. Dank je voor je verhaal.

[An]

...........en tot vanavond weer!

[Anna]

Houtje, wat goed dat je jezelf kon vergeven. Die opmerking zette mij wel even aan het denken, want misschien is dat ook voor mij wel het grootste probleem. Dat ik door al die opmerkingen in mijn jeugd, en ook later, over wat er allemaal mis is met mij en met wat ik doe, een enorm schuldcomplex heb gekregen waar ik maar niet overheen kom omdat de afkeuring van een ander lijkt te komen, terwijl ik inmiddels mezelf afkeur. Dat laat ik even bezinken, en ik ga het er met mijn psych over hebben.
Het lijkt mij heel belangrijk dat jij die laatste dagen alles voor je moeder hebt gedaan wat in jouw vermogen lag. Heel belangrijk om niet een nieuw schuldcomplex aan te kweken, en met een gerust geweten haar overlijden te kunnen verwerken. Ik denk dat nu, uiteindelijk, alles een plaats zal kunnen krijgen, al zal dat wel wat tijd nodig hebben.

Gisteravond ben ik nog laat naar Amsterdam gereden, en ik ben nu bij Soothe. Die staat vandaag 80 dagen droog, samen met Kaia naar ik hoop. Heerlijk te zien dat hij zo goed gaat, en langzaam iets meer rust begint te krijgen.

Gisteren had ik op mijn werk een goede dag, en ik verheugde me op het weekend, maar mijn goede bui zakte thuis weg. Mijn kinderen hebben er soms moeite mee zich te realiseren dat ik na een week werken moe ben, en dat allerlei wensen en eisen aan het avondeten die afwijken van mijn planning op zo´n moment ietwat verkeerd vallen. Bovendien riep de situatie nogal onprettige herinneringen op.
Pas veel later realiseerde ik me dat ik een jaar geleden in zo´n situatie een megagremlin gehad zou hebben. Nu niet, de gedachte aan drank kwam op het moment zelf niet eens in me op, ik was alleen vreselijk verongelijkt en chagrijnig. Dat betekent voor mij dat ik nog steeds vooruitgang boek, dat de automatische connectie tussen stress en drank echt aan het verdwijnen is.
Overigens maakte hij (mijn zoon dus) het later weer goed door boodschappen voor me te doen, en dus vind ik hem weer lief.

Vie, zou het kunnen zijn, dat je zus merkt dat je op dit moment meer open staat voor haar gevoelens dan vroeger het geval was toen je nog dronk, en dat ze juist daarom nu tegen je gezegd heeft dat ze zich buitengesloten voelt door jou? Als ik jou was (wat ik niet ben) dan zou ik haar opbellen, en voorstellen er eens uitgebreid over te praten. Je kunt haar gerust vertellen dat jij je niet herkent in haar uitspraak, maar dat je het graag wil begrijpen. Grijp de kans om nader tot elkaar te komen, wie weet hoe positief het uitwerkt!

Mensen, hier schijnt de zon, dus we gaan lekker met de hondjes wandelen. Maak er een fijne dag van vandaag, en geniet van alle positieve dingen die er vandaag op je pad komen.

[albertina]

Als ik er over nadenk word ik heel boos, dat het mij nog zo raakt, toen ik de 1e keer stopte met de jww heb ik mijn moeder bijna een half jaar niet willen zien, ik kon haar niet onder ogen komen, gewoon omdat zij het de normaalste zaak van de wereld vond dat ik niet meer dronk, zij begreep er niets van, helemaal niets.

Zelfs toen ik 11 jaar geleden in de dagbehandeling was en zij ook kwam voor gesprekken , had ik na twee gesprekken al zoiets van dit is onbegonnen werk, om haar duidelijk te maken wat mijn probleem is.
Daar heb ik nu af en toe wel spijt van en soms komen de gevoelens in alle hevigheid weer bovendrijven,
dan denk ik houdt het nou nooit eens op?

Ik wil gewoon kunnen leven zonder mij schuldig te voelen en zonder die emoties, maar gedane zaken nemen geen keer en ik moet het mijn moeder en mijzelf vergeven, ik hield heel veel van haar en zij van mij maar het feit ligt er dat wij samen heel vaak botsten, helaas.
Nu zij er niet meer is kan dat niet meer hersteld worden in mijn hoofd probeer ik het wel maar dat lukt niet altijd.........

Tina

[tasseke]

goedemorgen allemaal,

ik heb gisteren een verschrikkelijke p. dag gehad mijn contractis gisteren niet verlengd. dat hing natuurlijk al boven mijn hoofd en uiteraard is het erg wrang zeker als je net gestopt met drinken bent. het kon ook niet anders.
maar goed ipv een wijntje heb ik een heel groot dik boek genomen en tussen het huilen door het geheel uitgelezen, het was dan ook vijf uur vanochtend.

ben zeer trots op mijzelf dat ik mij niet heb laten leiden door de negatieviteit. verwonderlijk hoe snel je jezelf kan herstellen door simpel niet te drinken. de schijnt op mijn bolletje, ga een krantje kopen voor nieuwe vacatures en dan helaas zal ik toch het advies van spud opvolgen "grote voorjaarsschoonmaak"

animal
zeeerrrr mooie motor!!! wil ooit mijn rijbewijs terug en dan ook weer de wind in mijn gezicht voelen.

groetjes en een heerlijke droge dag toegewenst
tasseke

[Kate]

Ik heb ook niet zo'n geweldig contact met mijn moeder. Ik heb uiteindelijk geaccepteerd dat ze niet over emoties kan praten dus ook niet over de mijne. Ze is inderdaad van het type niet zeuren en doorgaan met ademhalen. Ik zie nu een gefrustreerde vrouw die haar leven lang haar emoties verdrongen heeft en daardoor blinde vlekken, taboes, hysterie bij confrontaties. Ze zal niet meer veranderen en dat weet ik nu.
We maken er het beste van en ik stel mijn grenzen. Over zichzelf mag ze zeggen dat ze flink moet zijn maar wat ik moet voelen bepaal ik zelf, en dat zeg ik ook. Ze weet dat ik haar niet wil zien als ze onbeschoft doet. Het heeft wel wat geholpen.
Vergeving, heeft dat met vergeving te maken. Ik ben niet meer boos op haar, zij heeft uiteindelijk het meeste last van zichzelf. Ze heeft haar leven geleefd op de manier zoals zij het kon. Ergens is het treurig, nooit van jezelf te mogen voelen wat je voelt. Ik haat haar niet meer. Dat is al heel wat.

Kate

[Rosan]

Lieve allemaal,
Even een berichtje tussendoor van mij. Ik ben deze dagen ff weinig op het draadje; ik ben ontzettend verdrietig want mijn hond is (toch nog) plotseling doodgegaan. Ze was al wel oud, maar toch, het gemis is vreselijk.
Het lukt mij gelukkig om met deze gevoelens om te gaan zonder zonder de JWW te pakken, het sterkt mij nog meer die ook niet meer te gaan pakken.
Volgende week kom ik ook weer 's ff bijkletsen, eerst even die trieste gevoelens laten zakken,
veel liefs en prettig weekend,
Rosan

[Kate]

Ik ga zo op pad. Ik neem niet mijn eigen fris mee, als het moet ben ik met een glas kraanwater of kop thee ook tevreden. Ik zeg tegenwoordig gewoon dat ik me lekkerder voel zonder alcohol.
Het is de simpele waarheid.

Anjo, sta je nu een week droog? Dus je gaat er weer voor? Klasse meid.
En die bemoeihulp, als je het eens andersom bekijkt, een beetje hulp is misschien wel mooi meegenomen? Of zie ik het nu helemaal verkeerd.

Iedereen die het nodig heeft veel sterkte en een voor elke dag of mijlpaal die droog behaald is!

liefs,
Kate

[tapas]

Moeders en dochters, boeken vol zijn er over geschreven. Inmiddels ben ik verlost van schuldgevoel, wat gebeurd is kan niet meer veranderd worden, alleen vandaag en morgen kan ik zorgen dat ik mijn leven goed aanpak, Het was zoals het was en het is zoals het is. Na 8 jaar geen contact hebben wij gelukkig wel goed de gezinstherapie afgesloten, nouja, daarna was het echt nog niet goed maar hebben we wel geleerd verwachtingen en teleurstellingen te herkennen en daar iets mee te doen.
Ik ben de laatste 8 jaar bezig geweest om een andere omgangsmanier te vinden met mijn ouders, vooral mijn moeder. Nu kan ik zeggen dat het goed is. We hebben beiden onze teleurstellingen opzij kunnen zetten en gaan voor het moment. Ergernissen zijn er nog steeds hoor maar ze zijn niet meer allesbepalend. Ik zet ze opzij en als ik merk dat ik me teveel ga ergeren ga ik naar huis.

Schuldgevoel is een totaal nutteloos gevoel. Iedereen maakt fouten en het enige wat je kan doen is in het heden proberen het anders te doen en jezelf en de ander de fouten te vergeven die er in het verleden waren. Het verleden is geweest.

klinkt makkelijk he, maar dat is het zeker niet. Rouwen en loslaten, accepteren dat het zo was en dat dat niet veranderd kan worden en dat het nutteloos is om daar nog zoveel energie in te steken. Je bent zoals je bent en iedere dag kan je weer leren.. vooruit kijken en niet achteruit!

en nu ga ik lekker mijn beddegoed in het zonnetje te drogen hangen! vanavond heerlijk in een schoon bed!!

Kate, heel veel succes vanmiddag, het gaat je lukken!!

[anjo]

Hoi Kate,

Ja ik ga er weer voor, ik heb deze week krom gelegen van de pijn in mijn nek en de alcohol vliegt mij rond de oren snachts. Heel fijn allemaal:angry: Dat gezegt kwam ik er vroeger wel heel gemakkelijk van af dus ik mag niet zeuren.

Gezien de reactie van de huisarts en de psychiater mag het dus echt bemoeizucht heten. Ik vind het zo belachelijk, een knuffel van mijn moeder had meer effect gehad. Enfin, dat zat er niet in.
Het andere is dat de huisarts een maal per week hier komt, Allevo twee maal. Allevo zou mij echt willen helpen met dit huis want die hebben ook zo is wat PFFFF. Helaas kan dat niet want ik ben hier.
Ik zal maar eerlijk zijn, mijn ouders hebben ook de politie al langs gestuurd. Lief van ze:wacko:
Vooral als je bedenkt wat de realatie met zoon lief en de politie is.
Gisteren heeft mijn shrink er voor het eerst iets over mijn ouders gezegt, iets in de trant ze blijven jou als kind zien.
Anderen zien zeer beslist geen kind. Toen hij mij op het hard drukte om te jokken moest ik eigenlijk wel lachen. X was juist heel erg verbaasd, hij dacht juist dat ik wel jokte tegen instanties.
Mijn ouders hebben mij ook goede dingen mee gegeven.

Ik ben ook niet boos op ze. Ik was verdrietig dat mijn moeder mij zo in de kou had laten staan vorig jaar.
Maar het zit blijkbaar niet in haar. Nu ben ik juist heel erg gefocust op niet drinken want daarmee en alleen daarmee geef ik ze gelijk. Maar meer dan iets anders wil ik het niet voor mijzelf.
Ik had enkele weken geleden al gezegd dat ik mijn toekomst niet hangend op de bank zag.

Dat gezegt is het natuurlijk wel wat vreemd. Ik heb mijn bordje zo vol en dan doen ze dit, misschien uit bezorgdheid. Maar toch. Ik ben een en al vechtlust al weken en juist op dat moment probeer je iemand gedwongen op te laten nemen? Kan je je voorstellen wat ervan mij over zou blijven als X sterft en ik zit opgesloten? Ik kan alleen maar tot de conclusie dat ze mij niet zien of echt kennen.
En dat is jammer maar vandaag schijnt de zon, het gaat met X goed en ik heb dingen te doen.

[Trees]

Nog niet bijgelezen, dat komt vanavonf, maar voor iedereen een hele fijne dag! Het weer is er goed genoeg voor!

[albertina]

Tapas,

Wat je schrijft raakt mij, het gevoel kan ik beter omschrijven als machteloosheid, ik zie het niet als verloren energie, en vind dat ik bepaalde zaken uit het verleden moet aanpakken, wil ik goed in het heden kunnen leven, dit gaat nu nog gepaard met vallen en opstaan, het feit dat ik nu niet meer drink maakt een hoop verstopte emoties los, en ik laat ze toe ga ze niet wegstoppen, dat heb ik al teveel gedaan.
Dat bewijst zich in het feit dat ik na zoveel jaar toch weer een terugval heb gehad, ik heb teveel weggestopt, het gaat de ene dag beter als de andere, en vandaag gaat het niet.
Ik ga niet drinken maar laat mijn tranen komen ik stop ze niet weg. Ik heb daardoor het gevoel dat ik dichter bij mezelf kom.
Voor jou ben ik heel blij dat je een weg hebt gevonden in de relatie met je ouders, dat moet een heel fijn gevoel zijn.
Ik neem je woorden mee en zal ze als steun gebruiken als ik het moeilijk heb,want ik heb het vertrouwen dat alles goed zal komen.

Tina

[Anna]

Moeilijk hoor Anjo. Ik denk dat jouw ouders niets begrijpen van hoe jij bent en wat jij nodig hebt. Vreemd, want het zijn je ouders. Maar hoeveel ouders zijn er niet die nog nooit iets van hun kinderen begrepen hebben, met alle gevolgen van dien?
Het is fijn dat je huisarts en je psychiater dat begrijpen. Ik zou zeggen, praat er ook over met je psychiater, gooi het eruit, dat geeft jou in ieder geval enige verlichting. En een gedwongen opname zal er niet zo gauw komen, als de huisarts en je psychiater er niet achter staan. Zeker niet in deze situatie, waarin het duidelijk is dat iemand thuis de boel draaiende moet houden. Verder zou ik alle (zinvolle) hulp aangrijpen die je krijgen kunt. In ieder geval fijn dat het met X goed gaat.

Voor al degenen die problemen hebben op hun werk, en/of ontslagen zijn: heel veel sterkte! Toen ik me aanmeldde voor de internetbehandeling was dat ook, omdat ik zelf aanvoelde dat het allemaal niet zo goed meer ging. Ik was té vaak ´s morgens niet fit genoeg om goed te werken, en ik merkte zelf dat ik meer fouten ging maken. Dat stond los van de problemen die ik had met een collega.
Toen ik stopte was ik ervan overtuigd dat ik, als ik door zou gaan met drinken, binnen een jaar grote problemen zou krijgen, omdat ik niet meer in staat zou zijn mijn werk naar behoren te doen. Ik was dermate gesloopt dat ik het allemaal niet meer aan kon.
De eerste maanden dat ik niet dronk waren daarop zeker geen verbetering. Mijn concentratievermogen was minimaal, ik vergat heel veel, alles wat ik moest doen leek me een onmogelijke opgave, en daarnaast belandde ik midden in een zware depressie en burn-out. Dus iedereen die op dit moment dezelfde verschijnselen ervaart: het hoort er kennelijk bij, en het gaat over, maar dat heeft tijd nodig! Zowel het lichaam als de geest zijn ingesteld op jarenlange compensatie van het alcoholgebruik. Ik denk dat dat na het plotseling stoppen met drinken nog een poos doorgaat zonder noodzaak, om vervolgens te gaan schommelen. Er moet een nieuw evenwicht gevonden worden, en dat gebeurt niet zomaar in een paar dagen. Eigenlijk zou je daarvoor de tijd moeten kunnen krijgen en nemen.

Ik heb het geluk gehad dat ik op tijd gestopt ben, voordat het op mijn werk duidelijk was dat ik niet goed functioneerde, en ik heb de mogelijkheid gehad om me ziek te melden en een aantal maanden 50% te kunnen werken in het kader van mijn reïntegratie. Toen ik na die vijf maanden weer volledig ging werken in een nieuwe functie (nog een enorm geluk!) was dat eigenlijk nog wat vroeg, maar gelukkig heb ik het gered.
Ik zou iedereen op het hart willen drukken: neem er zoveel tijd voor als je ervoor kunt nemen, eis niet meteen teveel van jezelf. En als je helaas tijdelijk zonder werk zit, benut die tijd dan om je drankloze leven op te bouwen en in een nieuw evenwicht te komen met jezelf!

Heel veel sterkte voor iedereen!

[tapas]

Tina, wat ik bedoelde is wat jij schrijft. Ik bedoelde inderdaad wel degelijk dat je iets 'moet' doen met het gevoel, het er laten zijn, er verdrietig om mogen zijn, misschien uiteindelijk een soort afscheidsbrief schrijven aan het boze en verdrietige onbegrepen kind als de niet begrijpende ouders er te laten zijn en ze een plek te geven. Je kan het verleden niet veranderen, je kan het niet wegstoppen, het is deel van wie je bent.. het enige wat je kunt doen is accepteren dat het was zoals het was net zoals accepteren dat het nu is zoals het is. Het is in ieder geval mijn manier van dealen met het verleden geworden en die bevalt beter dan het steeds maar boos en verdrietig blijven over wat er in het verleden gebeurd is...

Ik voelde me echt heel erg een slachtoffer en wilde die rol maar niet loslaten, kon het ook niet want ik wist niet hoe. Ik was dom en slecht en het leven niet waard en boos op de hele wereld, tot ik eindelijk een plek vond waar ze me uit konden leggen wat ik deed en hoe zelfvernietigend dit was en waar ze me konden leren hoe het anders kon. Het is nog steeds vallen en opstaan, maar hoemeer je je zelf het vallen kan vergeven hoe sneller je weer kunt opstaan.

Tina sterkte vandaag en laat de tranen maar stromen, ze drogen vanzelf weer een keer op en dan is er weer ruimte voor andere dingen. Die ruimte is er niet als je je gevoelens niet toelaat.
Ik denk aan je vandaag