Weer gaan drinken na een stopperiode

[bolletje]

N.a.v. de strijd die Alf nu levert om wel of niet te gaan drinken, heb ik een nieuw draadje gemaakt
Wat zijn de voor en nadelen om weer opnieuw te gaan drinken.
Is het de moeite waard om weer te gaan drinken, wat denk je te verwachten? Schrijf hier je twijfels op. Je gevecht wel of niet naar de drank grijpen.
Wat voor voordelen heb je om te gaan drinken, wat denk je te krijgen als je weer gaat drinken, wat zijn de nadelen, risico's,. Schrijf ze hier op en kom tot de ontdekking of het inderdaad nu wel zo verstandig is.
En wat is beter, jezelf een keer het lazerus zuipen zodat je weer weet waarom je nooit meer moet drinken of langzaam aan opnieuw opbouwen. Wat zouden daar de risico's van zijn.

[igor]

alcohol helpt maar even. als het uitgewerkt is komen de problemen, pijn (of wat voor reden je hebt) weer bovendrijven. de nadelen zijn veel en van langere duur. als je er goed over nadenkt ben je eigenlijk stom bezig als je weer gaat drinken

[Alf]

d

[igor]

Alf bedoel je de apneu?
als het je alleen maar voordeel oplevert, zal ik het je niet afraden. maar kun je gecontroleerd drinken dan?

[Sara]

Hoi Alf en allen,

Weet niet goed of ik hier zal reageren of op het wie-missen-we draadje.
Had het helemaal niet in de gaten wat er gaande was omdat ik de laatste tijd weinig inlog.
Heb nu alles gelezen en ben er stil van.
Ben blij en verdrietig tegelijk dat je weer schrijft Alf.
Wil alleen ff laten weten dat mijn strijd ook nog lang niet voorbij is.
Het lijkt allemaal zo mooi (aan de buitenkant), zelfs weer aan het werk.
Maar van binnen......................
Het weerhoudt me om over mn depresieve gevoelens en gedachten te spreken omdat die zo persoonlijk zijn en omdat ik al eens reakties heb gehad waar ik echt niks mee kon. Dan zwijg ik er verder maar over.
Maar diep in mij woedt ook de strijd tussen eros en thanatos; de wil te leven EN de wil te sterven.
Voor mij zijn er 2 gedachten die me doen voortgaan:
1. ik wil graag sterven, maar NIET op zo'n ellendige manier
2. blijkbaar is het mijn tijd nog niet en zal ik van wat me hier nog rest het beste moeten maken (geloof in een hogere macht zeg maar) ik zal er wel van moeten leren.
Maar blij? Nee. Ook niet met het niet drinken. Dat maakt ook dat ik soms toch weer een glas (of 2) neem, maar ook dat helpt niet.
Ziehier de echte Sara, zoals ik me op de DD niet vaak laat zien.

Alf ik leef erg met je mee. Ben blij dat je het open hebt gegooid.

Dhendro: wat fijn weer eens van je te lezen, denk nog regelmatig aan je.

Dag.

[bolletje]

Lieve vriend Alf,

Ik ben zo benieuwd hoe dit gaat aflopen. Maar goed dat je nog steeds in dubio zit. Van de andere kant lijkt het me erg vervelend om zo bezig te zijn met het wel of niet gaan drinken. Ik zou er erg moe van worden.
Heb dit gemerkt toen ik eigenlijk wilde gaan drinken op mijn verjaardag. Het getouwtrek in mezelf tussen het wel of niet gaan drinken, sloopte me toch een beetje.
Toen ik het op het forum gezet had en ik daarna een keuze had gemaakt, kwam er een hoop rust en blijdschap.
Dat gun ik jou ook, en ik hoop dat, wat voor 'n keuze je gaat maken, je toch bij het forum blijft komen.

dikke knuffel voor jou vriend.

[Sara]

Nog even reageren op Fruitvliegje;
ik snap je goede intenties maar kan je aangeven dat ze voor iemand die echt depressief is niet aan komen. Bij mij niet tenminste. Integendeel: zodra ik ga denken "Ja maar er zijn meer die het zo zwaar hebben (of nog veel zwaarder)" dan komt er een enorm schuldgevoel boven wat dan worden de negatieve gedachten en gevoelens in mezelf nog eens versterkt. "Zie je wel, ik kan het niet, anderen zijn beter"enz.enz.enz.
"Waar doe ik het allemaal nog voor?"
Ondanks alle positieve berichten, lieve steun enz. toch alleen maar die eenzaamheid voelen, het gevoel afgesloten te zijn, overbodig, nutteloos, doelloos. En daarin kan helaas niemand je bereiken. En ja hoor: weer een reden erbij om je schuldig te voelen en te schamen. En zo gaat dat maar door.
Ben al vanaf mijn 19e af en aan in therapie geweest, anderhalf jaar opgenomen, nu nog gesprekken met psych maar.......het blijft modderen en mieren.
Het ergst zijn de momenten dat je helemaal nergens meer in geloven kunt, dat er geen sprankje hoop meer is. Die kan niemand je ook geven. Geen psych, geen vriend, geen forum. Geen partner ook.
Dat vind ik het ^%$$&^*tigste dat je in een soort vacuüm zit waarin niets of niemand je meer kan bereiken.
Antidepressiva heb ik geprobeerd, homeopathie nou ja noem maar op.
Helaas niks dat (blijvend) hielp. Alcohol ook niet btw maar ja......dat levert/leverde wel een tijdelijke ontsnapping uit de gevangenis van &^%$ waarin je zit.
Nee, ik ben niet de enigste. Nee ik ben niet uniek. En dat zal Alf ook wel weten. Alleen helpt het niet om dat te weten.
Moest er nog even uit.

[lady jane]

Nou ik word helemaal stil als ik jullie berichten zo lees.
Ik vind het ontzettend moedig en herken veel in jullie berichten.
Fruitvlieg, ik mag dat wel om cynisch naar dingen te kijken. Ik
heb het zelf ook vaak als overlevingsmechanisme en het helpt me.
Ik zie ook de pure onmacht bij jou Sara, ik vind het leven ook geen lolletje.
Alf, je weet het al en ik heb eindelijk dank zij jou, de moed het hier ook neer te schrijven.
Ik heb ook last van depressieve gevoelens en nu ik ruim een jaar niet meer drink, voel ik
me soms ook van iets beroofd. Niet de drank zelf, maar de illusie dat ik me niet echt beloond
voel voor het niet drinken. Kan dat relativeren, want heb ook nooit het diepste van mijn wanhoop
durven laten zien, behalve tijdens drankjank, en dat telt maar half. Maar goed het was al wat ik
kon en dankzij de drank kwam ik toch zo diep, al deed ik er toen niet genoeg mee. Nu werk ik me kapot
en soms vraag ik me af of er wel ooit iets van oogsten komt.
Want dat verdien ik toch? enz enz
Ik ben er ook een die geen AD wil slikken. Soms ben ik jaloers op hen die de stap wel zetten.
Soms, als ik bijv. met volleyen, wel raak aan iets van passie en levenslust, ben ik blij dat ik
het niet doe, want volgens mij gaat het intense genieten dan ook omlaag, net als hopelijk het
intense lijden. Ik weet niet eens wat ik wil met deze posting, maar beschouw het maar als een soort van uit de kast komen, ha ha. Gewoon erkennen dat het stoppen niet zaligmakend is.
En natuurlijk Alf redden, want ja Florence Nightingale syndroom he:D.
Voor mij een lichtpuntje dat drinken geen optie is, dat geeft wel rust, maar ook niet meer dan dat, want mijn achterdeurtje heb ik daarmee wel dichtgegooid, zo voelt het. Maar we weten allebei Alf, dat jij niet echt gaat drinken (gok ik), ik schat het meer in dat je je echt op de bodem zit en je wanhoop daarover wilt delen. Zo zou ik het zelf ervaren, denk ik, dus wil niks invullen voor jou.
En ik ben erg blij met dit draadje, want vind mezelf gewoon te serieus soms voor de dagdraad, hoe ik daar ook van kan genieten. lekker tegenstrijdig allemaal he, en aanvullend, ben een weegschaal!

[witte]

Hoi Alf, gister schreef je dit:

ik heb eigenlijk geen klinische
depressie maar meer een dysthyme stoornis, voldoe aan de criteria, een mildere
maar langdurige vorm van depressie. Alle kwetsbaarheidsfactoren heb ik ook wel min of mee.

Dat is idd heel wat anders dan een gewone depressie.
Blij dat je deze info er bij gegeven heb, dan mag je wat mij betreft alle door mij eerder verzonden mailtjes over AD als niet verzonden beschouwen.

[bolletje]

Witje je schreef dat het een langdurige vorm van depressie is, maar dat wil toch ook zeggen dat er ooit een eind aan komt?

[witte]

Nee hoor Bol dat schreef ik niet, dat was een quote van Alf, dus hij schreef het zelf

Dus die vraag leg ik neer voor Alf die is tenslotte ervaringsdeskundige

[Alf]

d

[lady jane]

Die laatste is een belangrijke zin Fruit,
maar helaas denk ik dan men in het algemeen niet (her)start
met drinken in een nuchtere bui.
Dat is precies waar het om gaat.
In een nuchtere bui heb je die drank niet nodig als roes.
En Alf ik heb al diverse plaatsen geschreven wat niet drinken
mij oplvert en kost, trouwens. Ik las het net terug bij wie is wie (Cleo).
Het telt nog steeds. Ik ben nog steeds blij met het niet drinken.
Maar wat het me kost, dat voelt wel eens als te zwaar en uitzichtloos.
Ik ben moe, van strijd, van overleven, van leven.
Maar eigenlijk heeft dat weinig of niets met drank te maken.
Ik heb 2 jaar geleden tegen mijn cognitieve therapeute gezegd dat ik niet dacht een
matige/ernstige depressie te hebben, maar een dysthyme stoornis. Ik heb dat notabene
hier op ADB gelezen en uitgeprint meegenomen, het was een (h)erkenning die ik erg
belangrijk vond. Zij knikte van ja, bekend, en deed daar niets mee, dus ik dacht toen
aan een soort van hypochondrie bij mezelf en heb het losgelaten. maar ga nu zeker bij mijn
huidige ther. aankaarten of hier alsnog iets mee te doen valt. En jouw stuk lezen, want dat
moet ook nog. Soms is het fijn een etiket te hebben, geeft handvatten en haalt een oordeel
weg. Dat heb ik bij mijn zoon zo ervaren (Asperger) en snak er zelf ook wel eens naar.
Wij hebben die klik Alf, niet voor niks, denk ik, maar wat dat oplevert zal ooit hopelijk duidelijk worden.
Ik hoop o.a. voor mezelf dat ik jou niet kwijtraak aan een terugval. En ben vast niet de enige:heart:

[niwi]

Sinds Bolletje op 22 okt. dit draadje heeft geopend ben ik aan het denken wat de
voordelen kunnen zijn van het weer beginnen met drinken....Na ruim 2 dagen heb ik nog geen
enkel voordeel kunnen vinden, maar dat wist ik op voorhand eigenlijk al.
Niks anders dan nadelen en risico's...katers...blackouts..mijn kinderen die me niet willen zien,
mijn kleindochter die ik niet meer mag zien..werk kwijt...geen problemen meer op kunnen lossen,
mezelf verliezen aan de drank....en waarschijnlijk nog veel meer....
Langzaamaan weer beginnen is zeker ook geen optie...na uiterlijk 2 dagen zit ik op
hetzelfde niveau en dezelfde hoeveelheid als voordien...
Als ik me weer herinner waar ik vandaan gekomen ben, dan wil ik niet, kan ik niet en
durf ik niet meer ook...
Wat een weelde om niet meer te hoeven drinken.....

[bolletje]

Goed stuk Rekel.

[Sara]

Ben heel blij met alles wat hier geschreven wordt.
Jane; wat goed dat je nu hier zo open en eerlijk kunt/wilt zijn!

Hier hoef ik mn ellende niet te verbergen maar gewoon toegeven dat het leven er , ook voor mij, niet leuker op is geworden door niet te drinken.
Deels komt dat door mn persoonlijkheidsstructuur, deels door omstandigheden waar ik helaas geen invloed op heb. En daar kan ik nou weer niet over schrijven want dat gaat over familie en is denk ik té herkenbaar.

Na alle euforie over het werk dat ik sinds 1 september heb komt nu dat ik toch weer tegen mezelf aanloop. Ook dat herken ik Jane, zo van waarom worden we nu niet een keertje beloond?

Dat van die cirkels klopt Alf; het mooie ervan is dat waar overlap ook herkenning en steun is.
Je apneu heb ik niet. Maar ik heb wel voortschrijdende poly-artrose en Raynaud, kun je heel oud mee worden maar de pijnen worden elk jaar erger. Voor morfine ben ik allergisch dus je snapt al wat er gebeurt als de ibuprofen (bijv.) niet meer werkt...
En ik heb heel goed begrepen wat je bedoelde met dat het een keer stopt jongen, en het raakt me heel heel diep. Zou je zo graag willen helpen, wat licht in de duisternis geven maar ben machteloos.......
Godzijdank word ik tegenwoordig niet meer elke ochtend wakker met de gedachte "ohhhhww my god, ik ben er nog" maar dat is nog niet zo lang geleden en de hunkering naar het einde van alle strijd en pijn is er nog wel degelijk. Nee, suïcidaal ben ik niet, te grote lafaard voor plus dat ik daar met mn geloof in de knoei kom. Maar verder.........................

Pfoei, zou ik nu op mn vingers getikt worden door Tactive omdat ik niet-helpend bezig ben?

Wens ieder alle kracht toe die nodig is.
Liefs Sara.

[lady jane]

Hoezo niet helpend Saar?
Mij help je wel door eerlijk te zijn.
Dit is ook de reden dat ik hier wel zo en op de D&D
niet hierover wil schrijven. Beide mogen naast elkaar
bestaan, beide zijn helpend, ieder voor verschillende momenten
en mensen. Als er alleen maar hallelujah gevoelens vrijkomen na stoppen of minderen
zouden er niet zoveel terugvallen/uitglijders zijn. Ik denk dat hoe meer we de realiteit erkennen
hoe steviger de stappen/stapjes zijn die we zetten.
En dat er mensen zijn die niet met deze somberte worstelen is prima, daar ben ik best wel jaloers op.

[bolletje]

Lieve Saar, ik denk niet dat je door je verhaal op je vingers getikt wordt hoor, het is een eerlijk verhaal en volgens mij mag dat.

Ik heb gelukkig geen last meer van depressies maar de tijd dat ik nog thuis woonde wel. Veel, heel veel gezopen omdat ik een moeder had die nogal bezitterig was en mij met niemand wilde delen. Ik ben dus erg beschermd opgevoed en erg bang gemaakt. Sexualiteit was uit den boze bij ons en ik was als kind altijd erg spontaan en naief, maar ook dat werd de kop in gedrukt omdat ik enigst meisje was en pa en ma erg bang waren dat ik door mijn spontane en naieve houding, aangerand zou worden of zo.
Doordat wij zoveel verhuisd zijn in totaal 32 x op mijn 30e, en ik daardoor geen vaste grond had zeg maar, werd ik depressief. Ik wilde m'n bed niet meer uitkomen, mede door de kater, en het moeilijk leven wat ik leidde.
Doordat ik toen opgenomen was (voor de zoveelste keer) en ik ook daar weg moest, en op eigen benen moest gaan staan, werd ik zo ontzettend bang dat ik, ook door 9 proefdronken, en het ineens stoppen met de alcohol, psychotisch werd. Een vreselijke tijd die ik echt niemand gun.
Toen ik dit huis kocht werd het wat rustiger maar ik had nog steeds veel last van angsten en depressies. Ik liep mezelf vaak voorbij door hard te gaan werken en daarna weer in een depressie te schieten. Ik was heel erg bang voor de agressie in de wereld, de oorlogen en hoe mensen elkaar behandelden. Ik had het gevoel dat ik een heel kwetsbaar wezentje was. God als ik er nog aan denk zeg, phoe wat was ik ontzettend bang en wat voelde ik me klein.
Waarom dat ik nu geen depressies meer heb gehad komt mede doordat ik niet zo'n hoge eisen meer aan mezelf stel, ik ben meer tevreden geworden. Kan gaan zitten wanneer ik wil en hoef niet van s'ochtends 7.00 tot s'avonds laat te gaan werken, en daarna nog met een heel ontevreden gevoel naar bed te gaan. Het niet meer vluchten voor mezelf en het accepteren van mezelf heeft er toe bij gedragen dat ik nu geen of weinig last heb van sombere gedachten.
Ik ben veel positiever geworden, heb zin in het leven, en voel me vaak goed. Dit was heel anders toen ik nog dronk.
Last van katers die ik weer weg wilde werken met het gevolg dat ik weer op de vlucht was voor mijzelf.
Ik kies nu echt voor dit leven en ben er erg blij mee. Ik hoop dit echt vol te kunnen houden. En gun dit echt iedereen.

[Alf]

d

[bolletje]

Hey goeie morgen virend Alf,

Hoe krijg je het in vredesnaam voor elkaar om die zelfbeheersing te hebben. Je wilt gaan drinken maar toch heb je het nog steeds niet gedaan. Dan kan ik misschien wel over komen als een sterke vrouw, ik had het je echt niet na gedaan hoor.
Dit geeft toch aan hoe sterk je bent? Ja je kunt wel zeggen dat je een tijd met je zelf hebt afgesproken dat je gaat drinken maar ik zou me daar niet aan kunnen houden. Als ik besluit om te gaan drinken, slaan bij mijn de stoppen door.
Ik heb geen last van depressies, jij wel.
Ik heb een stuk vrijheid in mijn relatie, jij niet.
Ik heb geen kinderen waar ik me toch ook zorgen om moet maken, jij wel.
Ik heb die verantwoording niet, jij wel.
Ik hoef niet te werken, jij wel.
Ik heb dit gevecht nu niet, jij wel.
Hoe houd je het vol?
Dan moet je toch wel een hele sterke persoonlijkheid hebben wil je dat kunnen. Chapeau Alf je bent een sterk iemand hoor.
Ik zal vanavond eens ff een hartig gesprek gaan houden met O.L.Heer. FF kijken of hij niet een beetje bij kan springen. Ik vind dat hij er ook maar eens iets aan moet doen. zit daar met z'n luie #$%%^^&& op die troon en laat ons maar zweten.

[Alf]

f

[bolletje]

Ja vriend ik vind dat sterk, maar dat komt ook omdat ik op een andere manier tegen de dingen aan kijk. Ik zou ook kunnen denken, als ik naar mijn eigen leven kijk, ik heb het allemaal niet zo goed gedaan, ik ben verslaafd, ik zou geen kinderen op kunnen voeden en ga zo maar door. Dan zou het normaal zijn dat ik daardoor ook in een fikse depressie terecht kom
Er wordt gezegt dat je zelf iets aan die negatieve gedachten kunt doen. Ik ben nu eenmaal erg positief en heb nog nooit geprebeerd om eens te kijken of het anders kan maar toch denk ik dat je een stuk keuze hebt, hoe je tegen het leven aan kijkt. Maar daar zijn veel oefeningen voor nodig. Het schijnt wel te kunnen . Geest en lichaam werken samen. De een kan niet zonder de andere.
Heb je nog gedacht aan wat ik toen schreef over die elect. shocks?
Misschien eens goed om daar wat meer informatie over te krijgen. Dan stel je toch iets t.o. de rotgevoelens die je nu hebt. Misschien helpt het, en kun je je gaan richten op een eventueel prettiger leven.
De wetenschap dat die mogelijkheid er is, kan je al een beetje beter gevoel geven, en zet je een ander proces in gang, ook in jouw denkwijze. Dat is toch een kracht die je in jezelf hebt. De kracht om te veranderen.
Ik ben ff naar mijn eigen manneke toe, kijken hoe die vandaag in z'n vel zit.

[dhen]

Ik vind het jammer dat sommige van jullie geen oogstervaring krijgen na stoppen
omdat ik dit wel zo ervaar. Ik waag een poging om het uit te leggen, hoe het voor mij is.

Sara, je hebt het over Eros of Thanatos. Volgens mij is dat niet de juiste vergelijking.
Wat ik ervan weet, komt een doodsdrift of Thanatos van Freud. Pas later heeft 1 van zijn
volgelingen hier Eros aan gekoppeld. Maar Eros gaat over de liefde die je van een ander krijgt
en hier gaat het naar mijn mening juist verkeerd. Wij, de meeste verslaafden denk ik,
zijn te afhankelijk van de liefde, goedkeuring etc. van anderen. Een gebrek aan zelfvertrouwen,
liefde voor ons zelf, ons zelf accepteren wie we zijn enz.

De vergelijking die in gr wordt gebruikt is: Eleftherios of Thanatos, je ziet dit door een heel
stuk geschiedenis heen terug. De vlag van het land staat er oa. symbool voor. Vrijheid of de dood, dus.
In oorlogen is er menig griekse vrouw geweest die zichzelf eerder met kind in een ravijn stortte
dan zich gevangen te laten nemen.

Vrij zijn is wat wezenlijk anders dan Eros. Vrij zijn van onze verslavingen, maar minstens zo belangrijk,
vrij zijn van onze ballast, ons verleden, onze angsten etc.

Dat is de bevrijding waar velen naar op zoek zijn, denk ik. Wat mij betreft is deze bevrijding
een haalbare kaart en geeft dit zin in leven. Ik bereik dit door alles te doorleven/voelen
en het op nieuw te rangschikken als het ware. Elke zin in een borrel is voor mij aanleiding
om te kijken, welke emotie zit er achter, waarom heb ik zin, wat voel ik. Dit doe al heel lang,
het altijd aangaan, altijd verder kijken en niet de zin in een borrel ontkennen.
Die zin is er, ik pak hem echter nooit, ik kijk wel de trek aan; ok wat is er.

Wij stapelen alles of hebben die neiging/automatisme denk ik, verdriet op verdriet, pijn op pijn,
angst op angst. In ons zelf is een tegenstrijdigheid, een laag van hoe we ons presenteren aan
de buitenwereld, daaronder patronen en regels van hoe we denken dat we moeten zijn,
daaronder een afwijzing over hoe we zijn en daaronder pas ons "zijn" kern, vrij zijn etc.

Voorbeeld; twee maanden geleden kwam ik terecht in een stuk van mijn kind-verdriet,
ik heb er hier wel over gepraat. Ik ben heel verdrietig geweest maar herkende het als
het verdrietige kind, een onverwerkt stukje verleden. Ik heb veel gehuild en het hele gevoel
volledig toegelaten. Uiteindelijk kon ik het loslaten; het was verdriet van toen niet van nu.
Nu kan ik het laten waar het hoort; als kind was ik verdrietig om het in de steek gelaten voelen.
Het hele verdriet, van een paar weken, om het in de steek gelaten kind eindigde in een droom,
in het eind van die droom moest ik op iets heel hoogs klimmen, een soort gebouw maar zonder trap,
daar zat mijn moeder, ik ging naast haar zitten en vroeg, waarom doe je dit, waarom ben je zo ver weg,
dat kan niet anders zegt ze, ik moet hier zijn. Ik heb haar een zoen gegeven en ben weer naar
beneden geklommen. Ik hoefde niet meer te blijven wachten op haar goedkeuring,
haar acceptatie voor mij, het is goed zo.

Nu ben ik volwassen en het gedrag van een ander is zijn keus en zijn verantwoording,
net zo goed als mijn gedrag mijn verantwoording is. Maar mijn gevoel is gebaseerd op mijn ik,
wie ben ik, waar sta ik voor, los van de mening van een ander. Ik zou mezelf gevangen zetten
als ik het verdrietige kind zou blijven, als ik in die rol zou blijven hangen. Ik ben nu niet dat
verdrietige kind, ik ben een vrij opgewekte volwassene.

Sta elk gevoel van jezelf toe, kap het niet af van ik wil dit niet voelen, ga er niet tegen in van,
ik mag dit niet voelen. Het mag namelijk wel, elk gevoel mag. Doorleef het(voelen, ervaren)
en geef het een plaats, herken het als iets ouds, koppel het los van huidig. Iets in het nu is
een aanleiding tot oud zeer voelen, niet de oorzaak. Iets in het nu is een stapeling van een
half leven van zelfafwijzing met als gevolg verslavingen, denk ik.

Heb je het gevoel doorleeft en geplaatst in die zin van geaccepteerd, verwerkt, dan loop je
een stuk lichter verder, vind ik. Je kan wat lachen om je eigen misvatting van de jaren.
Het was alleen meer een stuk onverwerkt verleden.
Niet iets wat je een leven lang hoeft mee te zeulen.

Dit kind-verdriet is maar 1 voorbeeld, zo gaat het met elk gevoel, vind ik: accepteer het gevoel,
kijk waar het vandaan komt en blijf dit accepteren, sta het toe, pas na toelaten,
verwerken kan je loslaten en in het nu verder. Net zo lang totdat je alles hebt verwerkt,
alles in jezelf hebt geaccepteerd en niet veroordeelt of laat veroordelen door een ander
of afhankelijk laat zijn van een ander.

Dan kan je uitkomen bij de Eros van goddelijke liefde, of universele liefde,
maar dat is niet dezelfde Eros als waar men over het algemeen over spreekt.

Besef dat er nooit alleen verdriet is, er is ook blijdschap, besef dat bij donker ook licht hoort,
elk gevoel heeft een tegenhanger, uiteindelijk heb je een keus welke je kiest, want dat is wat ik leer,
ik heb een keus om te blijven hangen in een destructief gevoel of om er mee aan het werk te gaan.
Het verschil tussen vrij zijn of niet. Door mijn besef van keuzevrijheid voel ik me bevrijd want
in mijn verslaving had ik die keus niet of kon dit niet zien.

En daar waar ik nog bang ben, daar waar ik niet durf te kiezen voor vrij zijn, besef ik dat ik dat doe,
maar ik accepteer dat ook, ik word niet meer boos op mezelf. Alles op z'n tijd, alles op mijn tijd,
wanneer ik dat aankan. En ervaar dat je niet alleen bent, hoe eenzaam en onbereikbaar je ook voelt.
Er zijn mensen die aan je denken of hebben gedacht, hetzelfde ervaren of ervaren hebben.

[Alf]

g

[ekstertje]

Alf, leef met je mee:present:
Heb helaas geen tips voor je, enkel steun in je "strijd". Heb veel aan je wijze reacties voor anderen gehad. Hoop dat je voor jezelf de juiste beslissing neemt (en stiekum hoop ik vooral dat je je aan je onderschrift houdt;)).

Sterkte!