Roosje41

Somniphobia (de angst voor slaap zelf). 4 jaar geleden ontstaan en niet goed begrepen door psycholoog en psychiater. Ik moest ontspanningsoefeningen doen en ik kreeg slaapmedicatie mee. Nog steeds iedere avond in blinde paniek naar bed. Oplossing leek een glas wijn te drinken om te ontspannen. Dat is inmiddels 1,5 fles en het besef dat ik misschien ook niet meer drink door de angst. Of nog wel, ik weet het eigenlijk niet. Ik heb inmiddels hulp gezocht bij een andere psycholoog. En hulp bij Jellinek omdat ik geen idee heb hoe ik dit aan moet pakken / af moet bouwen. Zeker de combinatie.

Ik heb me al eerder hier voorgesteld omdat ik kamp met een verslaving aan slaapmedicatie en alcohol. Tot voor kort dacht ik dat de slaapmedicatie mijn grootste vijand is. Ik hield mezelf voor dat ik dronk om te slapen. Om ervoor te zorgen dat ik niet meer van de slaapmedicatie nodig had. Maar ik tel de uren af totdat die fles weer open mag. De roes, ik ben wat vrijer, maak grootste plannen. Ik drink om te drinken en die fles die ik bij de huisarts heb opgegeven zijn er inmiddels 1,5. Al iedere avond, 4 jaar lang. En ik heb het lang goed gepraat. Ik drink alleen 's avonds. Ik functioneer. Ik zorg voor mijn kinderen, het huishouden, ik werk. Dat ik bij Jellinek aan de bel heb getrokken deed ik met name voor anderen. Hoe lang kun je je voorhouden dat het goed gaat terwijl je jezelf langzaam kapot maakt.

Allereerst knap dat je aan het afbouwen bent! Je gaat wel rap terug van grote hoeveelheden. Word je hierin begeleid?

Dank je wel! Voor mijn gevoel is de slaapmedicatie mijn grootste vijand, maar inmiddels begin ik te beseffen dat dit de wijn is. Overdag gaat het prima, maar 's avonds de enorme drang om die fles te openen en te ontspannen. Vaak gaat het ook nog om een fles of meer. Stoppen zou betekenen dat ik weer volledig ga fixeren op de slaapmedicatie en de vaste overtuiging dat die niet gaat werken. Iedere ochtend de overtuiging dat ik hulp ga aanvaarden en in de avond wil ik de hulp weer niet. Ik loop zo vast. Het is zo vermoeiend. Maar goed de afspraak met de psycholoog staat en Jellinek ook. Nu moet ik door.

Hi, Ik wilde me even voorstellen. 4 jaar geleden na de geboorte van mijn jongste zoontje ontwikkelde ik een enorme angst voor slapen. Vooral diepe slaap associeerde ik met de dood en toen ik las over een ziekte waarbij je nooit meer kunt slapen kwam ik bij de crisisdienst terecht. Ik heb toen hulp gekregen, maar de psycholoog destijds begreep de angst niet en ik moest maar ontspanningsoefeningen doen en een slaapcursus volgen. Omdat ik ook vrij snel de medicatie overdag af ging bouwen dacht ook de psychiater dat het wel goed met me ging. De Zolpidem voor de nacht is echter gebleven en gaat inmiddels in combinatie met alcohol. In plaats van de confrontatie aan te gaan verdoof ik. En zo leef ik al 4 jaar. Na een goed gesprek met mijn man heb ik opnieuw hulp gezocht bij een psycholoog die ik zelf heb uitgekozen en de huisarts heeft me doorverwezen naar het Jellinek. Ik weet dat het goede stappen zijn, maar zo voelt het nog niet. Ik heb dit heel lang in een doosje gedaan en weggestopt. Voor mezelf een manier gevonden om er mee om te gaan. Ik zou ook niet weten hoe ik in combinatie met de angst/obsessie die er nog is (wel minder) moet gaan afbouwen. Ik hoop hier wat ervaringen uit kunnen wisselen en misschien wat kracht te putten uit anderen die dit ook proberen. Gr. Roos