Lytse, ik heb eigenlijk jarenlang aan mijn dochter gegeven wat ik niet kreeg: aandacht en acceptatie.
Zij heeft goed gevaren onder deze vlag. Ze is 17 en studeert. Echter het voelt nu alsof het ten koste van mezelf is gegaan. Alsof ik dingen heb gegeven die ik niet kreeg van naasten (lees: mijn moeder, meer naasten heb ik niet).
Steeds meer van die stomme herinneringen (jawel, ik was degene die het gedicht schreef "mooie herinneringen: ) waarmee ik je niet zal vermoeien. Het ergste vond ik altijd de "kus op de wang" die nooit meer mocht zijn dan een vluchtige aanraking. En als ik dat dan terug deed, dan stopte ze daar weer mee. Dat voelt als "treiteren".
Ik wil nu ook eerlijk toegeven dat dochter al 2 maanden bij oma is. Omdat ik na de vakantie weer ben gaan drinken. De dag dat ik besloot dat ik dochter weer terug wilde heb ik me voor het jaarpact bij Jan aangemeld. Morgen gaan we samen uit eten. Kreeft. Dat hebben we geen van beiden ooit gegeten. En dochter is erg enthousiast om nieuwe dingen te proberen.