toni67

dank voor de bemoedigende woorden, heb het echt nodig, zit heel erg diep nu

dank Lynn voor de steun, heb dit echt nodig nu, sommige dagen voel ik me beter, andere dagen huil ik

Dank voor de moedgevende woorden...en steun...

Dank voor de moed die je me geeft Lynn !

Dank voor de moedgevende woorden !

Dank voor de woorden, je geeft me moed!

Inderdaad was het afbouwen wat te snel , maar ik wou het absoluut omdat ik zo verlangde naar een normaal benzo-vrij en vreugdevol leven, maar besefte wel dat de depressie niet weg zou zijn de dag dat ik mijn laatste mg valium nam...ondertussen probeerde ik wel zo gezond mogelijk te leven , me te verplichten opnieuw tot sociale contacten en geen enkel vermijdingsgedrag te tonen...alleen het heropnemen van mijn oude passie, zwemmen, lukte totaal niet. Maar ging wel m elke dag motorrijden. Ik wou zo snel mogelijk af van de venlafaxine, ik zat al bijna 10 maand op 150 mg en voelde geen effect, ik heb nog eens proberen opdrijven naar 225 mg in samenspraak met mijn arts, ik hoopte als het ware op een wonder, maar dat wonder bleef uit, ik kreeg enkel grote agitatie en gevoel dat mijn bloeddruk explodeerde en daarbij dus ook de angst voor infarct. Het stoppen lukte me redelijk makkelijk, al herinner ik me elke dag huilbuien in die periode van 8 weken. De mirtazipine vervloek ik , omdat ze me 7 kilo bijgegeven heeft, en overgewicht zoals gekend een risicofactor is voor hartinfarct. Dus in feite had ik altijd het voorgevoel gehad dat door die benzo's en AD, ik een hartinfarct zou krijgen, hoe gezond en stressloos ik ook probeerde te leven. Vandaar waarschijnlijk ook de totale inzinking toen het toch gebeurde en ik het gevoel had van de berg te tuimelen , waar ik bijna de top van had bereikt.

Ja ik ben er ook van overtuigd geraakt, dat psychofarma uiteindelijk meer slecht dan goed doen, gemiddeld gesproken. Van de ene pil ben ik in de andere "gerold". Ik heb nog niet eens de Etumine en de Seroquel besproken die ik ook een tijdje gekregen heb, van een psychiater die me "ongeneeslijk ziek" verklaarde, mijn benzo-gebruik niet goedkeurde, maar ook niet voorstelde l heel langzaam af te bouwen. Ik had plots een ongeneeslijke angststoornis ! Maar ik ben helemaal niet angstig opgevoed, en eigenlijk nooit ergens bang voor geweest : niet voor vliegtuigen, winkels, autorijden etc en mijn hobby en passie is ski en bergwandelen en zwemmen, ook in de oceaan in Biarritz. En ik was safety and security manager met 30 brandweermannen en 20 securityagenten onder mij, in een groot staalbedrijf. Maar eens ik aan de temesta zat, kreeg ik angst in het zwembad, werd ik bang voor elke crisissituatie op het werk (en ik was verantwoordlijk voor het crisisteam bij rampen haha) en dwanggedachten over het vermoorden van mijn partner.

beste allemaal Het doet deugd deze hartverwarmende reacties te krijgen. Ik beloof te vechten en wil blijven geloven in herstel van de depressie. Uiteindelijk was het al gelukt van mijn temesta-verslaving af te geraken in een half jaar. Wij alleen weten wat het is om een benzo-probleem te hebben , en niet echt begrepen te worden door artsen of mensen die het nooit meegemaakt hebben. Ik zit nu op 7,5 mirtazipine (AD)en weet niet of dit nog veel doet, maar ik wil ze ook afbouwen. Heeft iemand enige goede ervaring met sint janskruid? Ik weet dat de meesten van jullie Nederlanders zijn, maar ik ben Belg, uit Gent. Deze foto is genomen op mijn 52ste verjaardag, 5 dagen voor mijn infarct.

Hey lieve ondersteuners. Ik ben vier jaar geleden temesta beginnen slikken, omdat het me voorgeschreven werd door huisarts, toen ik geheel in paniek zijn kabinet binnenstormde, na mijn eerste pil paroxetine, die me voorgeschreven was wegens burn-out (ik was manager in een staalbedrijf, op hoog niveau, en was er helemaal onderdoorgegaan door het moeten reorganiseren van een afdeling). Ik heb toen de eerst keer 7,5 mg temesta ineens moeten slikken, om enigszins te kalmeren ! Sinds dan kwam ik op een rollercoaster van angstaanvallen, om de 2 a 3 dagen, die ik telkens temperde met temesta. Ik had toen nog niet door, dat ik al op de rebound rollercoaster zat, want ik dacht dat de angstaanvallen kwamen door depressie en burnout. Na 5 weken paroxetine in combinatie met temesta, ben ik gestopt met paroxetine, omdat ik dwanggedachten kreeg (bij het zien van een schaar in de badkamer s nachts, raakte ik in complete paniek , en dacht dat ik mijn partner ging vermoorden). Ik kreeg een ander AD, anafranil , dat wel enigszins werkte, maar ik bleef de temesta in kleine dosis slikken ( 1 a 0,5 mg per dag). Toen ging het een jaar redelijk goed met me, ik had gesmeekt me te ontslaan (ik had een dikbetaalde managersjob met BMW :-) en ben moraalfilosofie gaan studeren. Na een jaar steeds hogere dosis anafranil, in combinatie met temesta, kwam ik helaas weer in een depressie door een reeks zware tegenslagen (oa mijn beste jeugdvriend kreeg kanker en stierf) . Ik ben toen op aanraden psychiater , om te kunnen slapen, mirtazipine beginnen nemen, en eerst siprelaxa en later venlafaxine. Maar ik bleeft ook temesta voorgeschreven krijgen, omdat ik kloeg over angst, die nu vanaf de eerste secondes morgens heftig toesloeg. Ik begon meer temesta te nemen s avonds, met de hoop morgens niet geheel in paniek wakker te worden. Ik had toen nog niet door dat het juist de temesta was die de angst ' s morgens veroorzaakte, en ook de dokters zeiden dit me niet, en bleven voorschrijven , en beweren "dat ik niet verslaafd zou worden, wegens de kleine dosis". Uiteindelijk ben ik zo depressief geworden, dat ik vorige zomer drie maand in dagopname ging in de psychiatrie. De arts daar lachte een beetje met mijn klein temestagebruik, noemde " het even slecht als rode wijn" en zei dat mijn angststoornis met therapie perfect konn behandeld worden, "en dat ik maar moest proberen af en toe een paar dagen zonder temesta". Ik probeerde dit, maar werd dagelijks dan bijna krankzinnig van onrust, zo erg dat ik, vooraleer we de relaxatietherapie begonnen, ik temesta begon te slikken. Ik kreeg ook opnieuw zware dwanggedachten (het vermoorden van mijn echtgenoot), met een pijnlijk dieptepunt een zware aanval van deze intrusies , op een rockkonsert van mijn lievelingsband, door de combinatie met alcohol denk ik nu. Psychiaters zegden me nog altijd niet dat ik verslaafd was aan temesta, en heel langzaam moest afbouwen. Ondertussen zat ik dagelijks op een rollercoaster van rebound en ondragelijk onrust. Ik dacht toen dagelijks "dat ik dood ging gaan hieraan" en regelde ook een testament. Ik werd ontslagen uit de psychiatrische kliniek, met een voorschrift....xanax retard, maar dus niet met het advies heel kalm af te bouwen. Uiteindelijk heb ik op internet de ashton manual gevonden en deze site, en huisdokter gevonden die meeging in mijn omzet- naar- valium verhaal. Hij sprak van afbouw 1 jaar, maar heb het dus op half jaar gedaan. Ik had geen rebounds meer, werd wel heel somber, maar het werd meestal leefbaar en ik kreeg hoop dat ik het zou overleven. Heb zelfs een cursus op universitair niveau "economie" als onderdeel van mijn studie moraalfilosofie, gedaan en in januari geslaagd voor examen. Maar ik bleef zeer depressief, met een heel zware inzinking op skivakantie (skien was ooit mijn grootste passie, maar ik voelde geen enkel plezier in de sneeuw en de zon) ,ook toen ik 4 april de laatste mg valium feestelijk slikte. Ik gaaf aan mijn arts aan, dat ik ook wou stoppen met de AD, omdat ze volgens mijn niets uithaalden, en mij alleen maar de bijwerkingen gaven (ik was 7 kg aangekomen, heel tegen mijn zin, omdat ik 1,5 uur per dag sport, gezond eet, niet veel drink etc) en ik mijn leven terugwilde (ik had tenslotte 48 jaar zonder pillen geleefd, en de meeste stressoren waren uit mijn leven, alhoewel ik ondertussen invalide was, maar wel begonnen met vrijwilligerswerk). En toen kwam 8 juni kwam het infarct, enkele dagen na dat ik nog met plezier op rollercoasters had gezeten in duits pretpark. Tijdens die paar dagen intensive care in het ziekenhuis voelde ik me zo beroerd dat ik dood wou zijn, huilend tegen de verpleesters praatte, omkijkend naar een open raam om uit te springen, omdat het voor me een soort voorgevoel was dat uitgekomen was : dat de door diverse artsen niet-ingeschatte rebound rollercoaster mijn hart vorige zomer zo zwaar belast heeft (ik durfde tijdens deze crisissen mijn bloeddruk niet te nemen, bang dat ik was dat die telkens meer dan 20 was, en dat moet ook zo geweest zijn) dat het effectief mijn dood ging zijn. Men heeft me dan voorgesteld mij enkele dagen in de PAAZ afdeling op te nemen ,wat ik niet wou : ik wou naar mijn echtgenoot, mijn poes, mijn cd's en boeken. Ik heb nu een therapeut waar ik elke week zal naar toe gaan, drie keer in de week revalidatie, en ergens begint nu wel een stemmetje te zeggen soms dat het goed komt. Alleen lukt het me niet aan vrienden uit te leggen, wat die temesta-rebound-rollercoaster geweest is, en daarom zoek ik hier naar mensen die het wel weten hoe heftig en belastend het is. Mijn huidige therapeut zei ook direct tegen me "temesta maakt depressief" en natuurlijk voelt het zo klote dat ik eraan begonnen ben 4 jaar geleden, door slecht te reageren op AD paroxetine. Dit is mijn verhaal en eigenlijk wil ik over deze hallucinante jaren, een boek schrijven. Ik ben beginnen geloven , omdat ik het overleefd heb, ik dit MOET doen om te waarschuwen voor temesta, ook in kleine dosis, in combinatie met depressie. En ik wil vooral horen hier, dat die depressie zal verdwijnen, zoals ze gekomen is. Opnieuw opstarten met anafranil mag ik niet van de cardiologen.

Beste Allemaal. Ik ben , na drie jaar lang matig temesta gebruik (0,5 mg/dag gemiddeld) , vorige zomer in helse depressie en rollercoaster rit van rebounds beland, tot ik in oktober besloten heb helemaal af te bouwen. Dokters en diverse psychiators geloofden niet dat ik zwaar verslaafd was, en stelden me , wegens mijn zogenaamde angststoornis, xanax retard voor. Heb uiteindelijk toch arts gevonden die voorstelde om te schakelen naar valium en af te bouwen op een jaar. Ik ben begonnen met 20 mg valium en na 6 maand volledig kunnen stoppen. MAAR : mijn depressie was helemaal nog niet voorbij, maar omdat ik de indruk had dat de SSRI's en de Mirtazipine ook niets deden, ben ik die ook beginnen afbouwen. Venlafaxine is gelukt op 2 maand, mirtazipine, waardoor ik 7 kg was aangekomen , zit ik nu op 7.5 mg en kom van 45. Alhoewel ik gezond at, niet veel alcohol gebruikte en 1,5 uur per dag sportte, heb ik op 8 juni, als 52-jarige die volgens huisdokter niet bij de risicogroepen behoorde, een zwaar hartinfarct gehad. Gelukkig was ik vlug op de spoed, anders was ik nu zo dood als een pier. Na de opluchting kwam algauw de depressie in verschrikkelijke vorm terug, zo erg dat ik vaak dood wil zijn nu. Ik zoek hier vooral steun, omdat de rebound rollercoaster waar ik vorige zomer opzat, mij zo getraumatiseerd heeft, dat ik nu mijn hartinfarct, nauwelijks kan bevatten laat staan aanvaarden. Onrechtstreeks wijt ik de schuld van mijn hartinfarct, aan de benzo's die de dokters me jaren lang voorgeschreven hebben, en dat maakt me boos.