Mai

Okay. Ik laat het staan. School's out. En ik spring onder de douche. Ik denk dat mijn fysio liever een fris lichaam op z'n tafel heeft. Bij de kern uitkomen waar ik liever niet ben. Ontkennen levert niets meer op. Maar de waarheid worstel ik al te lang mee. Ik sluit even af.

Ik ga nog even iets heel stoms zeggen, hou je vast. De regen hield zelfs op toen ik eraan kwam. Ik ruik mezelf, maar vind het niet vies. Dat hoort niet, dat mag niet. Als mijn kinderen voor het eerst de liefde ervaren bij iemand anders. Zeg ik dan wel: Geniet! Of ga ik net als mijn moeder er een probleem van maken. Het op mezelf betrekken... IK ben hier nog niet aan toe, wat doe je nou? Dat is vies, dat mag niet! De kern van het bestaan ontkennen! Het is tijd voor een revolutie! Nou. Mooi op tijd! Nu ben ik weg, want wat schrijf ik nou? Wissen of laten staan?

Dag hele dikke, vette, enorme, verbazingwekkende, ongelooflijke, uit duizenden lieverds! De hond kijkt link , dus ik moet weer.. Die kan het ook nog steeds niet selluf. Ik kom er wel, ooit. Loslaten is moeilijk hoor... Fijn dat ik even mijn hoofd en hart kon storten en luchten. Het is nog niet weg, maar ik zie een speldenprikje licht ergens, volgens mij..

Geen zorgen, Orleando. Het is maar een gevoel. Ik probeer te analyseren. Want zo gaat het mijn hele leven al. Ben er nog nooit dood aan gegaan. En dat zal ook niet gebeuren. Ook ga ik niet drinken. Hoofdstuk gesloten. Blijf alleen maar in die stomme cirkel doorhuppelen, dan weer kruipen. Om moedeloos van te worden. Het is het hoofd. Als jullie willen, kan ik ook in mijn dagboek verder gaan. Ik hou jullie alleen maar van de les zo.

Stoppen met drinken? Gedaan! Ik loop leeg en weg...

Albertina, ik doe het idd alleen. Ik wil het ook alleen. Sterker nog, ik heb de laatste tijd iedereen om me heen afgestoten. Kom nergens meer, beantwoord geen mail. Ik ben bang dat ik niet aan de verwachting voldoe. Het is toch over nu? Dan sluit ik me af. Altijd dat gezeik van Marjo. Ze drinkt toch niet meer. Nou! Wij hebben het ook zwaar... Nou ik heb het niet zwaar, dat voel ik niet eens. Ik ben gewoon niet blij dat ik nooit eens normaal kan zijn. Werk? Therapie? Ik zet alles op alles. En dan geef ik op, loop ik leeg, en weg...

Ja, en wat als ik ik hier over 10 jaar nog zit... Te wachten op een impuls? Huilen zou al schelen, maar zelfs dat krijg ik al niet meer voor elkaar. Ik geef nu de schuld aan die stomme rot-pillen. Die houden me eronder!

Ben inmiddels wel zo ver dat ik niet meer aan die K-drank denk. Wat kan mij dat nou schelen. Het wordt er niet beter van. Wel verlang ik naar die roes. Vergetelheid. Maar mooi dat dat niet meer een optie is,. Dus zit ik ff klem. Maar ze is sterk. Ze kan het wel.... Ggggrrr.

Ach, Albertina. Morgen twijfel ik alweer. En vrijdag zeg ik dat ik kom. Wie houdt mijn handje vast? Klein Marjootje is weer bang! Aaaach...

Ik ben al meer dan een jaar bezig hoor! De jaren voorafgaand met stoppogingen en minderen niet meegerekend. En terwijl ik dit schrijf.... Juist. Wat is een jaar... Dat is soms om moedeloos van te worden. Want.. Hoeveel tijd heb ik nog? Als ik dat nou eens wist, kon ik me daarop aanpassen.

Ach, jullie zijn te lief. Als je eens wist wat voor een lui loeder ik ben.

Ha Adam, een klein lichtpuntje. Ik trek me even op aan je nietszeggende gezwam. En de manier waarop jij je leven vult. Ik wil alwéér te snel. Maar het gaat ook zó langzaam soms pem, dank je. Ik zit in een fase waarin ik je bijna niet geloof... Het zal er allemaal wel bij horen.. Daar word ik (niet) vrolijk van. Maarja, ik kan ook niet altijd vrolijk zijn. Dan voel ik me ook zo smurfig. Vandaag ben ik mopper...

Tijn: Weg! Zouden ze ooit van mezelf zijn geweest. Ik plukte hier en daar wat weg, kopieëren.. Klaar. En toen liep ze tegen de lamp... Ach het valt wel mee, ik leef. Drink niet. Het zal wel zo moeten zijn.

Moggûh. Ik zit bij de pakken neer. Herken wel wat in het verhaal van Tasseke. Altijd doorgaan met als beloning weer die drank. Nu nuchter totaal niet weten wat te doen. Altijd grootse plannen, maar bang om ze uit te voeren. En ze uiteindelijk maar te laten varen. Drank gaf mij het gevoel van lef. Maar ik dronk mezelf klem. Nu 40 en ik zit nog steeds klem. Ook niet best dat je niet weet wat je wilt. Nou ik modder maar weer door. Slapen is dus ook een soort verstoppen. Ik wil er niet zijn. Het lukt me even niet om andersom te denken. Dat eeuwige moeten en wat doen. Het is er even niet. Soi.

Ik kom niet. Ik ben niet zo menserig de laatste tijd. Het alleen eraan denken levert mij al teveel stress op. Dan nog er naartoe. Als ik er ben, ben ik aan het eind van mijn latijn. Kan ik niets meer zeggen en alleen maar huilen. Dat wil ik niet meer.

Trees! Mooi!

Gezien pip! Morgen samen weer knokken! Tút!

Ik loop hard om in gevecht te blijven. Om me niet in die eeuwige depressies te wentelen. Ik stelde net een vraag. Sorry, maar ik haak af. Te moe om het antwoord af te wachten... Morgen een nieuwe dag. Ik kan nu al geen mens meer horen of zien. Slaap zacht!

Pip, heb je nog een beetje kunnen slapen vanmiddag, voel je je al wat beter? Trees, hoe is het met je?

Waarschijnlijk toch weer die Spartaanse inslag, Corinne...

Adam, wat zul je dat toch vaak gehoord hebben. Bedenk ik me opeens Nog ééntje...

Nog eentje voor het slapen gaan Adam?

Kun je nagaan, ik vul mijn dag met triggers...

Mooi! Dan kan ik weer met een gerust hart gaan slapen...

Daaag Soothe! Party-Animal! Anders beter!