Dombo, eet maar lekker, dat wordt wel weer minder. Je mist de koolhydraten uit de drank. Hoe deed ik het? Ik was het zat. Spuugzat. Dat ging niet ineens, dat duurde 30 jaar. Ook toen ik hier kwam, dronk ik nog. Ik spiegelde mij aan anderen, die het konden. De knop ging om. Het was denk ik genoeg. En nu 3 jaar en 4 maanden verder, mis ik het niet meer. Ik ben wat down, maar probeer toch af en toe aangename dingen te doen. Je verlegt, je belangstelling. Van het Café naar een museum, een concert, een dagje uit etc. Zoiets Dombo. Ik houd van het gewone. Rustig, huisje, boompje, beesje. Genoeg geklooid.