Voor jou, Jean Pierre Rawi. TEGEN DE TIJD Door slapeloosheid of door nachtmerries geteisterd zie ik de nieuwe dag verbeten tegemoet, waarbij dat ik nog leef en alles het nog doet mij welbeschouwd niet eens meer werkelijk verbijstert. Al komt het allemaal waarschijnlijk nooit meer goed en zijn mijn idealen stuk voor stuk ontluisterd, toch weer ik mij, aan toog of schrijftafel gekluisterd, tegen de tijd nog steeds wanhopig en verwoed. De tijd die alles wat ik liefhad achterhaalde en niets van wat ik nu nog liefheb overlaat, de tijd die maakte dat alle dingen faalden; ik weet natuurlijk ook dat niets ertegen baat, maar tel het leergeld niet dat ik vergeefs betaalde zolang díe rekening nog altijd openstaat