Ach @jopie toch wat een herkenbaar verhaal al was het mens hier nooit lief of aardig. Vanaf dat mijn broer is verdronken heeft ze mij gehaat. Tot het laatst aan toe is dat zo geweest. Ook ik bleef er heen gaan. Altijd een beetje hoop dat ze ooit zou veranderen of misschien een keer wat aardigs zei. Het vormt je of het heeft mij gevormd. Ik weet zeker dat als ik een begripvolle moeder had gehad dat ik niet zo aan het stotteren was geweest. Altijd minachting me de grond in trappen praat maar liever niet als je dat niet normaal kunt. Op school kreeg ik spraakles maar thuis mocht ik niet oefenen want dat had geen zin. Het enigste wat ik goed heb gedaan was trouwen met mijn ex. Die aan bad ze maar als ze alleen met mij was wel vertellen dat ik niet zon lieve vrouw verdiende. Toen we gingen scheiden vertelde ze mij dat ze verbaasd was dat mijn ex het zolang met een stuk stront heeft volgehouden. Nu ze er niet meer is geeft het wel wat rust maar toch beinvloed ze nog steeds mijn leven. Droomde ik deze week dat ze tegen mij zei dat ze hoopte dat ik dood zou gaan met de operatie. Dat verdiende ik want ik heb haar zoon vermoord. Ik ben paniekerig de narcose in gegaan bang om nooit meer wakker te worden. Nu denk ik wat een invloed heeft het mens nog. Toch is het ook een hele grote les. Ik heb wel eens wat woorden met mijn dochters maar ik kan wel houden van. Ik ben wel trots op ze en dat weten ze. Dat ben jij ook op je kinderen en kleinkinderen dat proef ik uit je berichten. Niet zoals zij goddank niet en dat is heel waardevol