Spud

@Freekie, leuk tamme ratten! Van welk ras was de jouwe en mag ik vragen waar deze aan overleden is? Zelf heb ik een Japanse rat gehad die maar liefst 4.5 jaar mocht worden, oud beestje dus en vel over been. Uiteindelijk is hij toch genekt door kanker helaas. Jammer hoor! Want het zijn echt heel leuke en slimme dieren.

Hilarisch dit! Aangezien de dierenarts tegenwoordig best duur is, vroeg ik me af of een dierenverzekering wat soelaas zou brengen. Hoewel ik al aan het zoeken was naar het addertje onder het gras, werden mijn katten gewoon bij voorbaat al afgewezen voor de verzekering omdat ik vrijwel niks voor ze betaald heb toen ik ze opving. Ik heb nog wel de vergoedingen in kunnen zien, je kan voor brons, zilver en goud kiezen, de premie die je daarvoor betaald niet, maar het verzekerde bedrag wel. Gezien de tegenwoordige dierenarts kosten, best hoog zijn. Is het maar min waarin de verzekering bijdraagt. Dus ik hanteer nog steeds een spaarpot voor mijn katten, dan ben ik veiliger. Maar gewoon het idee dat zo een verzekering mijn katten uitsluit omdat ik ze niet duur gekocht heb vind ik wel raar. Ik heb wel inzage kunnen krijgen wat dan de vergoedingen zouden zijn, brons, zilver of goud, vind ik de teruggave van 1000 t/m 3000 euro best wel min. Aangezien je bij heel complexe dingen soms wel in de 10000 euro terecht komt als je je dier wil helpen. Ik hoorde ook dat degene die mij deze verzekering toch nog wilde verkopen, dat ze 386 per jaar betaald voor de verzekering. Aangezien ik mijn dieren niet mag verzekeren, en wat er wel verzekerd wordt en wat niet ben ik blij dat ik niet in de fuik gelopen ben van de geld aftroggelaars.

Mega goede tip, als je onterft bent accepteer dat legaat niet, bespaard je een heleboel gedoe. Ik ben erin gestapt uit pure nieuwsgierigheid en dat ik schuldenvrij zou zijn. Maar de afwikkeling kost me eigenlijk meer dan dan wat ik wel of niet ga ontvangen. Wat na de dood van mijn ouders nog rest zijn een tante van vaders kant en van mijn moeders kant nog alle 6 levende broers en zussen en daar wil ik niet mee praten. Ik wil gewoon heel graag vragen stellen over mijn ouders. Maar als ik dat aan mijn tante vraag, ja ik heb haar nooit echt gesproken, en mijn broers zijn wel met haar opgegroeid, voel ik toch als ik mijn vragen stel, dat ik geen eerlijk antwoord krijg. En dat ik weer weggezet wordt als een dronken mens en dik in de problemen zit. Ja dat is ooit zo geweest en ik ben daar ook voor opgenomen. Maar is wel extra stoot in je buik, waarin je je niet kan verweren en enkel kan incasseren. Want wat je ook emotioneel doet doe je toch niet goed! Ik ben er wel een beetje klaar mee eigenlijk om die pijn en teleurstelling te verdragen. Ik verwacht niks meer van familie banden ophalen mijn familie is gewoon dood of kapot. En verder heb ik niet zo veel aan het verleden op te halen. Na een jaar weet ik de exacte sterfdatum pas van mijn pa, en dat is al speciaal voor mij. Nu nog even te horen krijgen hoe hij om het leven gekomen is dat doet er nog voor mij toe. Maar dat legaat, iedereen behalve de staat mag dat wat mij betreft hebben wat er nog van overgebleven is na dit hele gedoe. Maar ik mag het mijn neefjes niet schenken van mijn broer, zoals bij onze moeder, nu ligt het gewoon enorm ingewikkeld in elkaar en is ook een veel groter bedrag waar het om gaat dan dat van ons mam. Wel klote dat dat herinneringen ophalen in de weg staat en boelveel wantrouwen. Wat mij betreft had dat niet gehoeven, ik had het ook gedaan met de boodschap dat ik onterft was, immers dat wist ik mijn hele leven al dat dat eraan zou komen. Wat ik wel graag had willen weten, ongeacht of ik nu wel bij mijn vaders uitvaart mocht zijn, gewoon horen hoe hij gestorven is? Ook met hulp zoals ons mam of gewoon dood gegaan? Maar dat zal een eeuwig verborgen blijven omdat iedereen weet dat je me daar het beste mee kan pakken. Lekkere familie heb ik dus.

@bumperjim in reactie op je geintje van gisteren, ik denk juist dat zo een offerdier juist perfect moet zijn van ziek vlees eet niemand toch? Maar ja een gebedje vooraf zal een heleboel goed maken.

Pfff, vandaag wezen werken en toen hoorde ik een schaap blaten. En toen kwam ik erachter dat het binnenkort weer suiker feest is. Ik ken het allemaal wel maar vandaag raakte het mijn dierenhart even heel diep. En vond het eigenlijk heel hypocriet van mezelf omdat ik gisteren nog vlees had gegeten. Tsja gewoon het idee dat dat dier daar als groepsdier nu alleen in een hok zit om de rituele slachting af te wachten. Baarde me zorgen en tevens werd ik een beetje boos op mezelf dat zo in mijn gezicht een dier te zien en te horen me wel raakt en dat die frikandel van gisteren niet zoveel emotie bij mij teweeg bracht. Voor mij was het vooral het mogelijk dierenleed wat er aan vooraf kan gaan en waar je niks aan kan doen. Terwijl de buurt alleen klaagt over dat ze slachtafval achter de poort dumpen waar de politie dan niks mee doet. Ik heb mezelf een behoorlijk moeten corrigeren, hoe wij vee slachten is ook wel wat op aan te merken. En toen ik de ramen aan het wassen was, zag ik dat schaap een texelaar en die leek eigenlijk vrij relaxed onder de situatie. En goed verzorgd eigenlijk. Er stond zelfs een stoel in het verblijf (waarvan ik maar aanneem dat ze het schaap tot de rituele slachting echt wel goed zullen behandelen) Het schaap blate ook niet heel paniekerig, eerder nieuwsgierig. Waardoor ik wel een zekere bewustwording kreeg van dat als ik dit schaap van de dood zou willen redden ik meer mis zou doen dan goed en er nog steeds geen dieren mee red. Ik hoop wel dat de mensen de rituele slachting snel en goed kunnen doen, maar dat blijft bij hopen en niet weten. En verder heeft het me getriggerd om uiteindelijk toch wel het vlees te kunnen laten staan, zelfs slachtafval snacks. En/of wederom opnieuw mijn lapje vlees of stukje echte kaas extra te kunnen waarderen. Voor nu effe geen vlees, vis, eieren of kaas uit de supermarkt. Ik heb er nog steeds wel een beetje een knoop van in mijn maag, maar dat is dan weer goed voor je gewicht. Hoe misselijk ik me nu ook voel en super verdrietig, ben ik wel blij met deze spiegel. Fijne dag nog!

Goh, ik ben echt niet snel bang, maar vanavond was ik toch wel effe bang toen ik thuis kwam. De planten waren uit de potten gerukt, de voordeur was besmeurd met ketchup en mijn tuinkas was vernield. Ik had net 8 uur poetsen bij anderen mensen erop zitten dus had niet zoveel zin om thuis ook nog te moeten poetsen, dus ik ben naar binnen gegaan, (waarbij 2 katten ontsnapte maar dat mocht leek veilig) Ik ben wel gaan bellen met de politie om een melding te maken van dit gebeuren. En ik zit net een minuut te bellen met de agent. En dan wordt er op mijn voordeur geramd, niet normaal! Alle katten binnen springen alle kanten op een grote chaos en wie zie ik aan de deur staan? Mijn oudste broer, waar ik gewoon tegen zeg, ik laat je als je zo woest bent niet binnen en voor jou informatie ik heb de politie nu ook aan de lijn dus ze kunnen je nu ook horen. Daar werd hij alleen maar woester van, ging harder tegen de deur schoppen. En dreigen dat hij de katten buiten dan wel iets zou aandoen. Gelukkig waren de katten die buiten waren niet sociaal, dus dat lukte hem niet. Werd ie nog kwader van. Maar toen hij sirenes hoorde, niet eens nog voor mij, vertrok hij met piepende banden. Ik heb net het bezoek van de politie achter de rug. En uitgelegd wat de situatie is. Ze hebben wel al notitie gemaakt maar ik moet het nog even op het bureau bevestigen. Goh ik was best wel bekend met dat ik mensen soms boos kan maken. Maar dat is meer in situaties dat ik mensen in hun nek zit als partij voor dieren. Maar je eigen broer die doorslaat om een stomme erfenis is wel echt heel raar. Nou dat niet, maar dat hij zo gek en agressief kan gaan doen, als ik zijn opdrachten niet meer uitvoer en zelf besluit. Ik kan natuurlijk niet met alle zekerheid zeggen dat mijn broer die schade heeft gemaakt, en ik vind het ook lastig om mijn broer daarvan te beschuldigen. Omdat ik hem toch ook wel een beetje uitgedaagd heb. Maar dat hij daardoor zo woest zou worden had ik niet verwacht. En toen we nog wel door 1 deur konden, kon ik een beetje beter met zijn agressie omgaan, omdat die agressie in ons allebei was toen. Ik had mensen geslagen die me dierbaar waren en hij ook. En daar baalde we eigenlijk van. Niet dat we als een frontje dan op oorlogspad gingen, maar in plaats van te gaan slaan, het verbaal tegen elkaar op te nemen dus de persoon uit de luwte houden. Dat werkte heel goed, totdat ik doorkreeg dat mijn broer me daarin ook wilde bepalen. Toen ben ik overstapt op de wijsheid van mijn bro wel nog aan te willen horen. Maar me niet meer te laten bepalen in mijn keuzes. En dat gaf kink in ons verbond, met overlijden van ons mam waar ik heel intens mee bezig was en 4 jaar later het overlijden van ons pa is daar wat mis gegaan, wat mij betreft. En niet dat stomme geld. Verder is dat een oud verhaal, en heb geen zin om het over te hebben. Omdat het alleen maar speculaties zijn. Maar zo agressief vind ik niet normaal meer. En zo laag inmiddels bij de grond qua controle drang ook niet. Hij heeft geen controle meer over mijn denken en handelen. En dat mag hij loslaten. Maar mijn katten bedreigen mag hij absoluut niet, dus ik ga naar het bureau om nog eens het verhaal te doen om melding te maken. En nog steeds niet aangifte doen. Rechtszaken en alles tot in den treuren herhalen heb ik geen zin in. Wel dat hij mij voor altijd met rust laat. Want mensen die me verder lastig vallen of stalken blokkeer ik gewoon.

ruggesteuntje voor iedereen.

Misschien is stoer doen en soms denken het beter te weten voor andere niet oké. Een dierbare voor mij is een levensbedreigende operatie ondergaan en gaat nu over tot de orde van de dag. Ik merk nu pas hoeveel zorgen ik me over hem gemaakt heb en dat projecteerde op andere mensen. Nu kan ik alleen janken en muziek luisteren want dan komt alle stress eruit en belast ik de ander er niet mee. jep ik heb mijn verlatingsangst weer goed kunnen bestrijden en de ander er niet mee hoeven te belasten. Ik ben heel blij dat hij leeft nu, maar ik ben dubbel zo verdrietig omdat ik mijn ware bezorgdheid niet heb kunnen tonen en het nu plaatsvervangend blij zijn is voor de ander. De stress en de zorgen komen er nu uit, fijn dat ik mijn gedrag inmiddels kan aanpassen, maar ik ben zo moe gestreden nu dat ik de winst samen niet kan vieren.

Ik ben nu 48 jaar inmiddels en mijn pa en ma zijn overleden. Ondanks hun bezorgdheid lieten ze mij wel de wereld ontdekken. En was er een zekerheid tussen alle nieuwe dingen die ik ging ontdekken dat ik terug kon vallen op hen. Liften lijkt een uitgestorven bestaan inmiddels, heb dat dus ook nooit kunnen meemaken. Want dan waren er mijn ma of pa, die me een eindje op weg hielpen in het openbaar vervoer of brachten naar waar ik wilde zijn. Daarvan heb ik wel geleerd, dat je op ze kan terugvallen en dat geeft ruimte om dingen toch te ontdekken want op de terugreis had ik de vrijheid om zelf op ontdekkingstocht te gaan. En als ik vastliep kon ik hen voor advies bellen. Je hebt hier een oudere man, die zijn moeder graag bezoekt in het rusthuis. Hij lift nog wel, ik heb hem weleens meegenomen terug naar Nederland en de verhalen die je dan hoort zijn bijzonder. Wat het liften betreft. Ook van hem begrijp ik dat er meer achterdocht is dan vroeger, maar dat het nog wel kan en mogelijk is zet me wel aan het denken om het ook te willen en durven doen zonder veilige thuishaven waar ik op terug kan vallen. Jammer maar helaas ben ik inmiddels een te oud vel dat niet op haar mondje gevallen is dat is best onhandig wat liften betreft. Maar misschien ooit weet ik de juiste snaar wel te raken. Zodat ik ook kan proeven van het liften bestaan, in plaats van andere mensen op te pikken en enkel de verhalen te horen en iets onverwachts te doen zoals ze gewoon aan hun voordeur af te leveren. Ook leuk! Maar leuker is om het zelf eens te mogen ervaren. En ja, mijn ouders hadden koppijn gekregen van mijn avontuurlijkheid maar dat hadden ze ook vlak na mijn geboorte. Hun deal was, zoek het lekker uit maar als je hulp nodig hebt trek aan de bel. De reactie was niet altijd even leuk, maar ze waren er wel voor mij.

Hoe pijnlijk en verwarrend ook, je kind vertrouwd je en daarmee haal je haar gevoelens die ze nu denkt niet weg, maar als je blijft luisteren voelt ze zich vertrouwd. Je uitzichtloos voelen is zo ingewikkeld, en is dan fijn als iemand gewoon luistert en zijn of haar onkunde aangeeft. Bijvoorbeeld, dat iemand gewoon zegt ik ben geraakt door je verhaal en voel me schuldig. Het is open staan voor het verhaal van je kind en de nadruk ligt op het te willen lossen. Mijn pa die Leeuw was, vond dat ik maar normaal moest doen. En had me fijngeknepen als vlinder. Omdat ik daardoor teveel op mijn moeder leek. Uit eigen ervaring kan ik wel zeggen als je depressief bent als kind, is het juist fijn als iemand het wantrouwen en de bezorgdheid aan de kant zet maar als de ouder gewoon naar je luistert en jou ziet. En waardeert zonder consequenties. Wat je schreef over de vlinder en de stier, juist dat doet deugt. Gewoon het gevoel er laten zijn en geen aanpassingen zoeken of oplossingen durf gewoon dat wat niet in de maatschappij mag bestaan te laten bestaan. Als ik zo een vader gehad had zoals jou, die me aan wilde horen, was dat qua vertrouwens band zo heel erg fijn kunnen zijn. Ondanks de pijn die je nu voelt, dan kan het op een dag gedeeld verdriet zijn en trots zijn op de stappen die behaald zijn. Volgens mij zoekt je dochter dat en daarom deelt ze dingen met je die je als vader machteloos maken. De kunst is dan niet willen oplossen en niet te verdrinken in het leed. Gewoon zeggen wat je voelt, en luisteren. Een mens te worden, waar je alles mee kan delen, zonder consequenties. Dat had mij geholpen, dus ik weet niet of het waar is. Maar ik denk wel dat kinderen daar behoefte aan hebben. Vragen stellen dus en contact houden. Niet kijken naar wat voor leed het al gehad heeft. En vooral jezelf niet de schuld geven. In het hier en nu blijven.

Tjeetje heftig wat je schrijft en tevens mooi en eerlijk ook. Misschien mag je de vlinder dat ook wel laten lezen? Dan hoeft er even niet gesproken te worden? Ik heb geen idee in welke vorm ik dit kan plaatsen? Vader, kind gesprek? Vriend, een ander wezen? Iemand die je dierbaar is in ieder geval. Dat jullie in gesprek zijn, is al mooi en winst. Ik ben zelf stier en ondanks de intense gesprekken die ik met vlinders mocht voeren, heb ik ze wel moeten laten vliegen op een dag. Omdat ik soms ook niet wist wat te zeggen of wist wat goed was. Zelf heb ik ook wat pogingen gedaan en wat ik daaruit heb geleerd als iemand dat met je delen wil en vertellen, luister hoe erg ook wat je te horen krijgt. Het is een stukje van de eenzame trauma verwerking wat iemand doormaakt. Heel veel sterkte!

Ha die hoi, Ik ga verder niet om toestemming vragen, ik pleur mijn beklag hier effe neer en dan ga ik weer vrolijk verder. Ik ben nu weer 2 weken aan het werk na mijn gebroken hand. Ik heb mezelf een soort van revalidatie aangemeten waar ik ook mijn complimenten voor gekregen heb. Maar het was allemaal wel een beetje wazig toen ik vertrok zeg maar, de boodschap was niet over je pijngrens gaan maar er tegenaan werken en niet overdrijven. Zodoende dat ik mijn full-time dag gesplitst heb over 2 dagen, kenbaar heb gemaakt waarvan ik dacht dat nog niet ging en wat wel. En daar ook heel fijn begrip en ondersteuning van mijn klanten bij kreeg. En ervaarde dat de dingen ik tegenop zag en mijn manco aangaf eigenlijk beter meevielen dan de dingen waarvan ik dacht dat ik ze wel kon doen. Daar heb ik soms wel mijn koppie aan gestoten. Enfin, aangezien ik geen donder weet van een breuk te ervaren en de revalidatie daarna, ben ik toch maar is even gaan vragen of het normaal is dat ik nog zoveel stramheid en een schrijnende pijn ervaar in desbetreffende hand? En nu is de boodschap dat dat overbelasting is. Omdat je normaliter na 6 weken gips, niet zelfstandig de werkvloer weer opgestuurd kan worden omdat er een voorzichtig revalidatie traject aan vast zit. Ik heb wel een compliment gehad, voor mijn nauwkeurigheid van mijn eigen grenzen aangeven en te oefenen tot aan de pijngrens. Maar verders heb ik te horen gekregen dat mijn hand alsnog overbelast is en dat ik mag rekenen op chronische pijnen. Gelukkig zijn ze niet zo erg. Maar als nog word ik met een kluitje in het riet gestuurd, omdat ik naar huis gestuurd ben met de boodschap overbelast geen andere ledenmaten en leer je hand anders te gebruiken. Toen ik vroeg, kan ik daar dan begeleiding in krijgen? Omdat ik als onwetende blijkbaar toch teveel gedaan heb terwijl ik het voor mijn gevoel echt heel rustig aandeed. Komt het antwoord erop neer, zoek het lekker zelf uit. Voelt gewoon een beetje teleurstellend maar ik zet me er wel weer over. Blijkbaar begrijp ik dokters taal niet en tandartstaal wel. Daarom ga ik ook liever naar een tandarts dan een dokter. Omdat ze in je mond kijken, is het gesprek vaak eenzijdig en kan je dus niet heel veel moeilijke vragen stellen. Bij specialisten is dat heel anders, misschien is dat het verschil wel. Ik zie ze als normale gesprekspartners die ook naar het toilet gaan en toevallig hoger gestudeerd hebben maar ook normale mensen zijn. Dus als ze afkomen met latijnse termen, vraag ik of ze dat in het Nederlands kunnen vertalen omdat ik geen latijn spreek. En volgens mij stopt daar het gesprek een beetje, omdat ze dat niet gewoon zijn. Hun woorden weer terug in het Nederlands te vertalen. En omdat dat mogelijk teveel werk is, word ik weer met een kluitje in het riet gestuurd en staat heel groot in mijn dossier. Dat is een lastig mens, want ze toont geen respect voor onze medische taal en eist dat we Nederlands spreken. Fijn dit effe gezegd te kunnen hebben.

Ik schijn, een zwartkop in mijn tuin te hebben en een tjiftjaf ook, ik heb ze nog nooit gespot maar wel heel leuk om te horen te krijgen dat die vogels ook in je tuin foerageren. Jep helaas kan ik nog niet de zang van een pimpelmees, koolmees, roodborst of merel van elkaar onderscheiden. Maar de staartmees en de specht wel (ben nog niet helemaal zeker over welke specht het is dus houdt bij een specht voorlopig) herken ik wel. En het merelvrouwtje wat mijn tuin bezoekt is gewoon heel makkelijk om te herkennen vanwege haar witte staartpen en dat is gewoon leuk als beginnende vogelspotter. Nu ik te horen heb gekregen dat kattenbelletjes omhangen en zelfs mijn katten soort van koebellen omhangen de vogels niet beschermd. Zou ik mijn katten wel heel graag voorlopig huisarrest geven maar het zijn echt wel heel slimme uitbrekers. Terwijl ze ook gewoon lekker in hun 80m2 kattenren buiten kunnen zijn en van de zon kunnen genieten, maar het gras is nu ze het buiten ook kennen natuurlijk veel groener. De gulde middenweg is dan ook, dat ik nu samen met ze buiten ben, want ik heb wel ontdekt dat ze de boodschap geen vogels vangen niet helemaal snappen. Toen zijn er toch nog wel een paar gesneuveld helaas. Maar samen met ze in de tuin zijn werkt als een tierelier ook voor kikkers en padden. Nou ja ze snappen nog niet helemaal dat ik liever ook niet heb dat ze daarop jagen. Maar als ik ze zie springen als een kikker omdat ik ze gewoon in de gaten houd heb ik wel heel veel padden en kikkers kunnen redden en vriendelijk met mijn katten dennenappels gaan gooien zodat ze nog steeds wel bleven springen in gras als een kikker en een pad. De padden en de kikkers zijn inmiddels weer overgebracht naar de vijvers en sloten in de omgeving. Geen idee hoe mijn moeder het duidelijk gemaakt heeft aan onze katten vroeger. Dat we liever levende prooien krijgen zodat we ze nog kunnen helpen dan doden. Ik weet wel dat ze ze tot mijn ergernis een tijdje genegeerd heeft en buiten heeft laten zitten omdat ze haar kanarie opgegeten hadden met huid en haar omdat ze toen op dieet zaten. Sindsdien ben ik bevoorraad geweest met de meest uiteenlopende dieren die nog wel te helpen zijn. Een kanarie hoe hilarisch met een gebroken vleugel die ze voorzichtig binnen kwamen brengen. Tot dwergpapegaaien die verzwakt waren vanwege de kou, schildpadden, een jonge rat waar iedereen misselijk van werd omdat ratten vies zijn. Jep ik heb zelfs een wilde bruine rat gehad die mijn tamme rat werd en die ik zelfs een keer naar de middelbare school mee genomen heb onder mijn kleren om te bewijzen dat ratten ook gewoon heel leuk en lief kunnen zijn en eigenlijk ook gewoon heel erg netjes zijn. Tjeetje waarom schrijf ik dit nu weer? Omdat ik bezig ben met een boek te schrijven over alle rare dingen die ik met katten vangen meegemaakt heb. En nu in mijn schrijf modus zit omdat ik met mijn hand nog niks mag doen maar wel kan tikken op mijn toetsenbord. Ik me eigenlijk verveel en blij ben dat ik maandag weer gedoseerd aan de slag mag en het gewoon fijn vind om te merken dat als ik mijn eigen katten begeleidt in het buiten zijn. Ik ze eigenlijk met een gerust hart onder de voedertafel kan laten liggen zonder dat ik actie hoef te ondernemen als er een vogel komt eten. En dat voelt fijn maar als ik dat niet doe die begeleiding ben ik wel bang dat ik niks meer dan vogelveren zie en waarschijnlijk uiteindelijk een uitgebraakte vogelresten. Dus als ik maandag aan de slag ga, zorg ik ervoor dat mijn katten binnen in de ren zitten. Ja zonder mijn toezicht vertrouw ik ze niet, en het verschil maken tussen muizen mee naar binnen nemen en vogels is nog niet zo goed gelukt. En nu ik een overlevingspakket heb vind ik het niet zo een leuke gedachte als de muis gaat eten van onze voorraad. Dus die heb ik graag buiten en voer ze daar wel bij met het vogelvoeren.

hihi ik heb de berekening thuis van mijn arbeidsongeschiktheid. Ik ben via dat 52 euro per dag waard, dus ik ben meer waard dan een stuiver. Jammer maar helaas word ik gekort met 60% maar dan nog blijft er meer dan een stuiver over en kan ik weer een goede zak voer kopen voor mijn katten en de zwerfkatten waar ik me over mag ontfermen. Dat is leuker, dan me zorgen te maken over wat mijn broer tegen mij zei in zijn woede? Sommige katten komen gewoon naar me toe en vertrouwen me voldoende en ik kan ze nog steeds helpen met of zonder heel veel geld. Dus wat is mooier? Ik vind een zwerfkat die mijn pad dan kruist en een gebroken poot heeft. En deze mij zoveel vertrouwd dat ik deze kan helpen. Dan maakt het even helemaal niet uit hoeveel ik op mijn bankrekening heb staan die help ik. En het mooiste is, om zo een dier los te laten en heel hard ziet rennen zonder om te kijken. Dan denk ik, ik heb het goed gedaan. Dat is ook echt wel wat betreft zwerfkatten werk het mooiste wat er is.