Spud

@Roberto, ik hoop dat het afscheidt van je beste vriendin, toch niet zo heel onpersoonlijk is geweest als waar je mij de indruk van gaf in je schrijven. Misschien niet zo uitbundig als haar man. Dat is inderdaad behoorlijk indrukwekkend. Heb het zelf ook weleens meegemaakt. Toch hoop ik, dat je wel warmte hebt kunnen voelen toen je afscheid van haar nam. Omdat het gebeurt op haar eigen manier en jij wellicht anders had willen zien? Dat zijn de meest lastige opdrachten van dierbaren als ze zelf niks meer terug kunnen zeggen. En de gun factor die je als achterblijver hebt. En het begin van een rouw en gemis proces. Want alles gebeurt gewoon niet zoals jij het je dierbare gunt. En mag je mee leren omgaan. Heel veel sterkte gewenst voor de komende tijd en een dikke embrassa

Hilarisch je reactie! Daarom voor jou dit nummer. Voor man en vrouw leuk!

Soms vind ik het toch best moeilijk om trouw te blijven aan mijn werk en mijn verantwoordelijkheden daarvoor te nemen. Zoals vandaag weer, ik begon mijn shift bij mijn achterburen en met wat koekjes uit mijn fietstas te halen voor de hond, zag ik daar ook een mega grote rattenvacht liggen. Aan de poten zag ik nog dat het een rat was, want had ook heel goed een konijn geweest kunnen zijn anders. Nu ja de enige die dat doet hier is mijn zwerfkat die zichzelf hier binnen en buiten laat. Dus ik verwachte wel dat ik hem ergens wel weer zou treffen met flinke vechtwonden. Normaal zie ik hem dan even niet totdat er weer een korst op de wonden zit. Dus daar ging ik eigenlijk van uit. Alleen begon de buurhond te blaffen en dat stopte niet, dus ik ben gaan kijken. En toen zat mijn zwerfkat in de tuin van mijn buren met een bloedende voorpoot. Dat doet hij eigenlijk vrij zelden behalve als hij echt hulp nodig heeft. Zie het als een soort van cartoon van een kat die de rode vlag uithangt want zo ervaar ik dat wel. Dan wil ik eigenlijk stoppen met werken en die kat nader bekijken en kijken hoe ik hem kan helpen. Maar toen hij doorhad dat ik hem gezien had, vertrok hij weer. Dus ik ben maar vast een dierenarts afspraak gaan inplannen voor het einde van de dag. De dierenarts weet inmiddels ook dat dit om een vrije kat gaat dus als ik klaar ben met werken en de kat niet thuis aantref de afspraak weer verzet. Intern wil je dan meteen handelen en meteen tot actie overgaan, maar het is me toch gelukt om de volgende klant niet af te zeggen en gewoon mijn werk te doen. Was wel enorm lastig maar is gelukt! Met een beetje vertrouwen in dat beestje ben ik mijn werkdag doorgekomen en kwam met veel adrenaline thuis. In de garage was mijn straatvechter niet te vinden, maar in mijn huis had hij een dusdanig bloedspoor achtergelaten dat ik hem op de bank al slapende vond. De kat opgepakt in een kooitje gezet en met de fietskar meteen gaan racen naar de dierenarts. Daar bleek dat het vliesje tussen zijn tenen doorgebeten was en maar bleef bloeden. Dat is netjes gehecht en zijn pootje is verbonden. Dat laat hij allemaal wel toe. Maar van zodra we thuis zijn en ik hem in een mandje leg om zijn roes uit te slapen. Vertrekt hij weer van zodra hij wakker is en laat het verbandje dan ook achter. Dat is dan altijd zoiets, bedankt voor je hulp en houdoe en bedankt weer! Ik weet inmiddels dat hem in een bench zetten om te laten revalideren niet werkt dus daar begin ik ook niet meer aan. Maar het als altijd wel vervelend, als je de wond graag op wil volgen en medicatie voor hem hebt en hij dat roesje echt wel beter zou mogen uitslapen om hem dan weer te zien vertrekken. Meestal komt hij dan over een dag of 2 weer terug. Maar dan heeft hij niks meer aan die antibiotica en pijnstilling. En ik vind het altijd een beetje rot om te weten dat hij daar buiten in de kou zijn roes ligt uit te slapen. Van de andere kant ben ik dan ook wel weer blij dat ik mijn verantwoordelijkheden van de dag qua werk, wel heb kunnen volmaken. Het is gewoon even wennen en schakelen met zo een trouwe zwerfkat als die van mij. In die zin, dat hij nooit helemaal van mij zal zijn omdat hij een vrije kat is. Maar als hij in nood ooit gevonden wordt, en ze checken zijn chip hij op mijn naam staat. Hij is een gecastreerde kater van 8 kilo, weinig vet vooral flink gespierd en ik denk zware botten. Maar als hij dan weer naar hier komt, kan ie zich als een kitten helemaal in mijn nek nestelen dan is hij gewoon een uit de kluit gewassen kitten voor mij. En dat vind ik er zo speciaal aan, dat zo een behoorlijke vechtlustige kat die met konijnen en ratten vecht en opgegroeid is in het wild. Mij zo vertrouwd dat hij zich soms als kitten gedraagt bij mij. Volgens mij heeft hij ooit een thuisje gehad, want de meeste zwerfkatten die ik ken of gekend heb, zijn niet zo vocaal als deze. Hij wil altijd het laatste woord hebben.

@Roberto dat klopt! Maar die uil hoort ook niet bij mijn tuintelling project, maar eerder bij je oren en ogen de kost te geven terwijl je naar je werk aan het fietsen bent. Ben gewoon nieuwsgierig naar of ik het goed gezien heb, of dat ik me vergist heb en toch gewoon een buizerd heb gezien. Het alleen al uitzoeken en twijfel aan jezelf trekken vind ik vele malen leuker om uit te zoeken dan een testament opstellen of iets dergelijks. Want nu doe ik kennis op van zaken die me wel interesseren en me in mijn leven verder helpen om beter te leren spotten en vogels beter te herkennen. En dat is leuker dan mezelf door saaie stof heen te bijten om me het gevoel te geven dat ik dan mijn nabestaande uit de storm houd. Dat is gewoon niet leuk omdat ik er zelf de vruchten niet van kan plukken en vogels herkennen wel. En verder is het leven zo veranderlijk, dat ik nooit een goede handleiding zou kunnen schrijven om al mijn nabestaanden tegenmoed te kunnen komen. Laat staan te beschermen. Dan is het gewoon veel leuker om die verantwoordelijkheid in de wilgen te hangen en gewoon te blijven nieuwsgierigen naar wat je rond je heen ziet gebeuren qua dieren.

Volgens mij heb ik deze morgen een uil zien vliegen. Kop was te rond om een buizerd te zijn maar ik ben nog bezig met het uit te zoeken. Want kan goed zijn dat ik met mijn slaapogen en nog niet helemaal wakker me vergist heb. Is wel een leukere bezigheid dan uit te zoeken, hoe ik dingen alvast vast geregeld kan hebben voor mijn nabestaanden als ik zelf niet meer zo heel veel in kan brengen omdat ik er niet meer ben. Of ik het nu wil of niet, uiteindelijk worden mijn nabestaanden er toch mee belast om het te regelen of nog openstaande rekeningen op te kunnen verhalen. Ik ben al met een soort draaiboek bezig, qua abonnementen op te kunnen zeggen, ik heb die zelf geschreven brieven al klaar liggen met handtekening eronder, zodat ze alleen nog een datum hoeven in te vullen en op de post mogen doen. Mijn kist heb ik ook al in huis en mijn wensen omtrent mijn uitvaart heb ik netjes uitgeschreven. En ook uitgezocht wat dat nog zou moeten kosten en de envelop voor dat zit in die kist. Om dat te kunnen bekostigen. Maar nu was ik gisteren bij een klant, die bezig is met een document dat geen testament noemt en ook geen wilsverklaring, ik ben de naam even kwijt. Maar het gaat erom als hij dement word of zijn geheugen verliest op een andere manier, zijn dochter het recht krijgt om beslissingen dan voor hem te maken. En ja daar had ik dus nog nooit over nagedacht, dat ik wel een hele interessante map met richtlijnen heb gemaakt. Maar niet vastgelegd heb wie dat dan mag uitvoeren. Ik was altijd van mening, wie mijn boekwerk vind, politie of familie dat ze het dan wel zouden doen. Maar zo werkt het blijkbaar niet en is dus wat gemakzuchtig door mij bedacht. En het gaf me nog meer denkstof, en omdat ik vragen durf te stellen werd het eigenlijk heel erg verwarrend voor mijn klant. Ik vroeg me in alle openheid ineens af, wie volgt jou wensen op en ziet erop toe dat in dit geval zijn dochter dat ook mag doen? Ik ben mezelf gaan afvragen, als je zo een document vastlegt bij de notaris en daarvoor betaald. De notaris dan op je besluit toezicht houdt? Want bij het overlijden van mijn vader, wikkelt de notaris klerk het nu af. Zij ziet dus toe op hoe mijn vaders wensen ook uitgevoerd worden. En ze geeft altijd hele mooie afrekeningen van de kosten, maar nooit zit er een afrekening bij van haar werk en tijd. En die snap ik gewoon ik niet. En dat is waarom ik dingen vastleggen bij een notaris nogal dubieus vind. Je betaald een behoorlijk bedrag, tussen de 400 en 1000 euro om het goed geregeld te krijgen. In ons geval volgt de klerk het nauwkeurig op, maar dan nog denk ik al die uren die ze gestoken heeft om voor mijn vader te werken en dus ook voor ons. Zijn eigenlijk meer uren dan mijn pa uiteindelijk betaalde om dit document op te stellen. En dat bracht dus verwarring bij mijn klant, toen ik hem vroeg, wie gaat er uiteindelijk eigenlijk op toezien dat je dochter daadwerkelijk dat mag doen? Dat bracht wat verwarring dus ik ben gestopt met mijn vragen stellen. Ik heb het gelaten bij dat hij zei dat zijn dochter dan dat papier had om mee te zwaaien. Ik hoop het maar. Want niet is zo erg, wel weten wat je dierbare wilde en er niks mee te mogen doen. Wat ik hiervan leer, is een oplossing te zoeken waarbij je geen notaris nodig hebt. Ik heb dat geld gewoon niet en er ook niet voorover. En ik zie het wel, volgens de berichten van de notaris klerk is het huis nu verkocht en is alles nu overgedragen aan de belastingdienst. En heel raar er zat geen afrekening bij van haar actieve deelname. Het kan dus wel, en dan wordt het voor mij wel een spotprijsje waardoor ik iedereen uit de wind kan houden die me dierbaar is. Maar dat weet ik pas als het helemaal afgerond is. Voor nu overleef ik mijn katten, bewerk mijn map nog vaak, omdat ik nu leef en alles niet stilstaat. Maar over het punt wat betreft mijn uitvaart ben ik wel standvastig. Als dat dan toch mijn laatste feestje gaat zijn, wil ik gewoon geen uitvaart. Ik wil dat iedereen weet dat ik er niet meer ben, maar ik wil niet dat ze zich gedwongen voelen om bij mijn uitvaart te zijn. Het lijkt me gewoon fijner en vind ik ook een leuker idee, dat iedereen op zijn eigen manier kan rouwen met zijn eigen muziek. En eigen manier van rouw. Dat lijkt me leuker, dan opgeroepen worden om naar mijn uitvaart te komen. Kist mij die staat daar, breng me naar het crematorium en verbrand me. En strooi me uit. Ik ben dan dood, dus mijn nabestaanden hoeven door hun gemis aan mij niet in een fuik van geldschieters geholpen te worden. En als ik nog geld op mijn bankrekening heb staan, dekt dat ook alle kosten. Ik hoop echt, dat mijn dierbaren nooit lastig gevallen worden over geld omdat ze om mij gaven. En ik hoop ook dat mijn idee van thuis te rouwen ook goed valt. Dat lijkt mij gewoon heel fijn.

Wil ik gewoon even delen. Ik bracht vandaag glas naar de glasbak en daar stonden mooie glasplaten tegen de container. Dus bij het wegbrengen van glas, heb ik ook weer glas mee naar huis genomen. Voor het geval iemand dat kon gebruiken? En toen bedacht ik me daar kan dat meisje iets mee, wat ik onder mijn hoeden genomen heb qua dierenwelzijn. Ben er nog steeds niet enthousiast over dat ze een goudhamster in huis gaat halen, maar als dat is waar ze wel toestemming voor krijgt van haar moeder. Kan ik beter die meid positief stimuleren en haar helpen bij een kooi te bouwen waar die goudhamster niet uit kan ontsnappen. En dan kom je aan de deur, met dat glas en dan zie je de twinkeling in haar ogen van die meid en dan wordt ik ook blij. Zo mooi en zo leuk om te zien, hoe ze het meteen ging passen en meten en meteen weer verder doordacht over de bouwplannen. Ze is misschien wel laag begaafd beoordeeld en enorm beïnvloedbaar gediagnostiseerd, maar toch doet het mij dan deugd als ze iets krijgt en zelf aan de slag gaat en plannen op gaat stellen. Ik heb vroeger ook heel vaak te horen gekregen dat ik dom en beïnvloedbaar was, door dat steeds te horen te krijgen, ben ik uiteindelijk maar gestopt met nadenken en creatief bezig te zijn, totdat iemand me ook dingen gaf om over na te denken. Dat zie ik ook wel terug in haar. Ze gaat er gewoon meteen mee aan de slag en bespreekt haar creatieve plannen erover. Normaal praat ze niet zoveel, maar nu sprak ze honderd uit en niet enkel met mij maar met iedereen. Ik denk, omdat ze zich gezien voelde, maar dat is mijn vroegere probleempje altijd geweest, dus kan ook via mijn blik ook een projectie zijn. Maar dan nog, geniet ik van het feit dat ik een twinkeling in haar ogen zag. En druk bezig ging met de verbouwing van haar hamsterkooi. En zelfs over haar toekomst ging nadenken. Ik word daar dan weer blij van. En gewoon door iets heel simpels, je gaat je glaswerk wegbrengen en neemt weer glas mee naar huis, waar je iemand meer dan dat je verwacht, helpt. Want die had ik zelf eigenlijk ook niet zien aankomen. En kwam dus ook als een onverwacht cadeautje voor mij. En dat vind ik de leuke dingen aan het leven. En toevallig las ik vandaag een tekst, de zekerheid van het leven, is dat het altijd onzeker is.

Voor zover ik teruggelezen heb wel Lady Jane. Maar ik weet niet wat er achter de schermen verder speelt. En daar houd ik me ook het liefste buiten. Zoals ik jou ken reageer je oprecht, Lonster1 ook dus gaat hier geen eeuwige discussie worden. voor allebei.

@Francoise, bedoelde je dat in je posting? Leuk je weer gelezen te hebben!

Ik mis zo een consequent dagdraadje hier wel, dus daarom zoek ik mijn soelaas liever op het alcoholisten draadje dan hier. Kan dat hier ook niet gewoon? Dat je gewoon elke dag ook hier met elkaar komt babbelen? Want naast mijn stoppen met roken, ondervind ik er ook stress van en mis ik support. Waarom kan dat met stoppen met drinken wel bestaan. En kan je hier nergens je verhalen des levens delen als je gestopt bent roken. Roken is schijnt nog een ergere verslaving te zijn dan drinken en de afkick wordt gezien als afkicken van harddrugs. Dus waarom zou ik hier mijn dag niet mogen doornemen en gewoon mogen zeggen toen had ik het even moeilijk. Vandaag heb ik toch weer 3 sigaretten gerookt, wilde het niet doen maar deed het toch. Waarom? Omdat roken mijn stop knop is geworden qua eten. En ik inmiddels niet meer weet wat ik eten wil als vervanging van het roken? Ik ben namelijk geen snoeper en wat de snoepneiging betreft bij het stoppen met roken me vaak in de problemen brengt. Dan weet ik echt niet meer te voldoen aan die behoefte om iets tot je te nemen en ga ik water drinken. Teveel en daar wordt ik weer ziek van. Voor mij is de juiste afleiding, gewoon iets anders doen dan dat ik doorgaans doe. En uitdagingen verzinnen. Ik ben dus knopen aan het leren leggen Maar wat de magie van een dagdraadje dan weer is, je gaat hier schrijven en hebt geen peuk nodig en deelt gewoon even hoe je dag was. En de mijne was eigenlijk heel leuk, ik ben huishoudhulp, en ik luisterde een leuke podcast en omdat ik best snel werk had ik ook nog tijd om de eerste bladzijden te lezen van een leuk boek. Als we dit nu elke dag doen, en mensen gaan meedoen, krijg je hetzelfde als bij alcoholdebaas en wordt je ook geholpen. Dan bouw je contacten op en misschien wel vriendschappen ook. Ik hoop dat er iemand mee gaat doen.

Gewoon even blanco elkaars berichten lezen, en dan nog eens op elkaar reageren. @ Lady jane en @Lonster1 dan hoeft het volgens mij geen discussie te worden. Ik denk dat Francoise dat bedoelde met de waan. Verder, iedereen nog een fijne avond.

Ik geef eerlijk toe, ik ben ook aangesproken op mijn mededeelzaamheid wat ik nog steeds wel een goede correctie vond. Maar nu voel ik me soms ook wel wat bezwaard om dit forum als uitlaat klep te gebruiken. Maar ik heb inmiddels zoveel eelt op mijn ziel dat ik het nog wel aandurf om iets te delen hier. Dan pak ik mijn veiligheid in wel open staan voor feedback maar ook in sommige gevallen de feedback even langs me heen te leggen en gewoon lukraak verder te delen. En mensen door te verwijzen naar de scrol knop. Ik voel me wel aangesproken door Francoise door de opmerking de waan van de dag, wat deze daarmee bedoelde? Het maakt mij gewoon nieuwsgierig. Omdat ik het leuk vind dat deze wel weer wat geschreven heeft en ik het jammer vind dat deze niet langer meer meeschrijft. En verder heb ik heel veel wanen en daar kwam ik eigenlijk weer iets over van me afschrijven. Mijn waan van dit moment is dus, een jonge dame van 20 te laten afzien van een goudhamster in huis te halen omdat deze inmiddels op een verbodenlijst staat. En deze dame een groot hart heeft voor dieren, onzeker is gemaakt en ook nog eens geveld is door lichamelijke kwalen dat ze altijd van mensen afhankelijk is. Ik heb haar gewoon aangeboden om eens op pad te gaan met mij, naar alle mensen waarvan ik hun dieren verzorg en waar ik soms mijn twijfels bij heb. Maar het doe, omdat ik van mening ben dat melding doen van dierenverwaarlozing het er allemaal niet zoveel beter op maakt omdat asielen ook vol zitten. En ik heb haar een tegen aanbod gedaan, namelijk met mij bij mij thuis, want haar moeder ziet het niet zitten, een rat op te vangen. Daarbij heb ik wel heel erg duidelijk gemaakt, dat ze die dieren dan wel weer moest overdragen aan adoptanten. En dat vond ze moeilijk. Want normaal neemt zij een dier en zorgt haar moeder er later weer voor. Maar vandaag belde ze me op en was ineens heel enthousiast. En wil wel met me gaan meelopen en ik hoef haar daar dat beloofde tientje wat ik gezegd had niet eens voor te betalen. Voor mij gaat dit ook lastig worden, want nu heb ik niet alleen mezelf die ik soms moet corrigeren, maar ook een 20 jarige dame met haar gevoelens onder mijn hoeden, die waarschijnlijk nu gaat meemaken wat ik al achter de rug heb. Dat dieren helpen soms niet is dat je ze opvangt maar ook loslaten is. Ik vind het heel bijzonder dat ze er zo enthousiast over was, terwijl ik de nare dingen ook gezegd had. Ik hoop dat ik het duidelijk genoeg gemaakt heb, dat dit niet dieren krijgen is maar ze helpen is. En dat zie ik alleen, als ik met haar ga beginnen. Nice en spannend tegelijk.

En ik heb een nieuwe hobby gekregen. Wel kijken en je winkelwagen helemaal vol gooien maar niet kopen. Helpt mij bij het strippen van mijn keuken. Als ik weer effe gefrustreerd erbij wegloop. Of zeg maar gewoon meer dan helft slopen is. Ik heb tenminste de deurtjes en lade geleiders er netjes uitgekregen. Aangezien ik nog heel veel hout verzameld heb, kan ik zelf wel de kastjes maken. Daar de deurtjes weer op en voilà ik heb mijn oude keuken weer terug. Alleen nu wil ik deze wel demonteerbaar maken dus hoe verder ik kom met het uitbreken, hoe meer ik op ideeën kom om het zo te maken zoals ik wil. Ik wil overal bij kunnen, zonder te hoeven slopen, qua schoonmaken en lekkages maar ook katten die daar onder aan het liggen doodgaan. Is maar 1x gebeurt maar nu het zicht op waar hij lag, duidelijker is. Ben ik wel heel blij dat hij nog een stervenskreet gaf voordat ik doorhad dat hij daar lag. En hem met grof geweld onderuit heb kunnen halen om tot de conclusie te komen dat ik hem niet meer kon helpen. Als hij dat niet gedaan had, die kreet geven bedoel ik, dan wist ik het pas als ik maden plaag had gehad. Ik wil dat never nooit niet meer meemaken. En dat kan alleen maar als ik een mobiele keuken maak. Hihi, dat is enkel voor mij en niet om mijn huis interessanter te maken voor verkoop. Ik heb een huis die waarschijnlijk plat gegooid word nadat ik er tussen 6 planken vertrek. Dus voor dat hoef ik het niet te doen, maar wel voor mijn eigen woongenot.

Ik ben vandaag geweldig geholpen in mijn zoektocht naar een oogarts die geen klantenstop heeft. Helemaal top! Mijn klant van vandaag, kent mijn hele proces qua ogen en kent het reilen en zeilen hier in dit dorp een beetje beter dan ik dus toen ze hoorde welke oogartsen ik al gebeld had en omdat ze weet welke huisarts ik heb, kon zei een verband leggen tussen mijn afwijzingen. Namelijk dat sommige artsen onder elkaar een politiek spelletje spelen dus patiënten van elkaar afwijzen of juist aannemen. En toevallig schijn ik dus de oogartsen gebeld te hebben die samenwerking met mijn huisarts blijkbaar niet zo prettig vinden. (zou niet moeten kunnen, maar zo werkt het schijnbaar hier in mijn Belgische dorp) Zij heeft me dus doorverwezen naar haar oogarts, waar ze een goede band mee heeft en sterker nog persoonlijk heel goed kent. Dus ze stelde voor om samen met mij te bellen, zodat ze op de achtergrond misschien een opmerking zou kunnen maken als ik nog tot volgend jaar zou moeten wachten of wederom afgewezen zou worden. Ik vond dat wel heel raar, omdat ik van mening ben dat ik mijn boontjes zelf moet doppen, maar ik heb die hulp toch eens aangenomen voor de verandering. En zo gebeurde het dus, dat de onderhandeling begon met pas in september een afspraak te kunnen krijgen tot aan dat ik nu volgende maand een afspraak heb. Ik was al heel blij dat ik niet afgewezen werd en al in september daar terecht kon, maar mijn klant was daar niet tevreden mee dus heeft heel tactisch het gesprek overgenomen waardoor ik nu eerder een afspraak heb. Normaal krijg ik er nogal een rot gevoel van als iemand een gesprek over mij van mij overneemt, dan voel ik me net een klein kind die zelf niks kan ofzo of dat ik dom ben ofzo. Maar dat bedoel ik met hoe tactisch die klant het gesprek overnam, mijn klant sprak niet over mij alsof ik niet voldoende informatie gegeven heb, maar haar ervaringen met mij en hoe zij ze ervaart hoeveel last ik ervan ondervind. En dan ook nog met die persoonlijke vriendschap voelde het wel oké. Je hebt in deze wereld dus kruiwagens nodig. Dat wist ik al wel maar zoek ze nooit doelbewust. En vaak zie ik ze niet of wijs ik ze af. Maar dit keer heb ik er wel gebruik van gemaakt en ben ik heel blij mee! Ik heb spontaan ook minder pijn aan mijn ogen. Mijn klant zei achteraf, jij bent gewoon open en transparant, je komt soms ook werken als je eigenlijk ziek in bed zou moeten liggen en bent er open en eerlijk over of je de hele shift af kan maken of niet. Wij weten vanaf de minuut dat jij hier binnen stapt waar wij aan toe zijn. Dus als wij dan horen hoe lang je al over je ogen praat en klaagt, willen wij daar bij helpen waar we kunnen en dat was nu dus. Mooi toch hé? Dat vind ik wel bijzonder.

Tsjonge die had ik met of zonder bril niet zien aankomen! (is een cynistisch woordgrapje van mij om met afwijzingen om te kunnen gaan) Ik ben al 2 jaar bezig om een doorverwijzing te krijgen van mijn huisarts naar een oogarts. Maar elke keer laat hij mij andere dingen proberen. Druppeltjes, opticien, bril, suiker en cholesterol te hoog, de laatste 2 waren zo raar voor mij omdat ik niet echt veel snoep en juist vette dingen eet om op gewicht te blijven. Omdat ik altijd te mager ben. Daarvoor kreeg ik wel een doorverwijzing naar een diëtist. Maar werd ook maar 2x vergoed en ik werd er niet wijzer van. Dus vandaag heb ik de stoute schoenen aangetrokken, omdat met die te dure bril en het dieet wat ik nu volg mijn zicht niet beter wordt. Eigenlijk alleen maar slechter wordt. Maar nu kom ik er dus achter dat ook oogartsen een patiënten stop houden. Bij de eerste praktijk dacht ik nog dat deze met pensioen wilde gaan en daarom die stop had. Maar 6 praktijken verder met dezelfde boodschap en als ik de vraag stel hoe ik wel binnenkom ik doorverwezen wordt naar de volgende praktijk en zelfs een doorverwijzing van een huisarts niet meer helpt. Ben ik een beetje uit mijn doen. Ergens snap ik het wel en ken het ook van huisartsen en tandartsen, maar was me er niet van bewust dat het nu ook zo werkt bij specialisten. En nu snap ik mijn huisarts ook beter. Het was geen onwil of slechte diagnose maar hij wist al dat het zo gaat. Ik vind het niet leuk om te vernemen dat ik op de wachtlijst gezet ben van prangende problemen. Jep ik weet met mijn handicap en daarmee pijntjes, kwaaltjes en minder leuke ervaringen om te gaan. Maar ik vind het niet zo grappig, dat ik dus moet wachten totdat de last van mijn ogen overspel gaat krijgen op mijn inventieve en oplossingsgerichte vermogen. Ik heb het gevoel dat ik daardoor juist mezelf kapotter maak. En juist daarom ben ik in de telefoon gevlogen vandaag. Dus ik ga die ogen van mij, vanaf vandaag rust geven, dicht voel ik geen pijn meer. Maar ik ga niet meer met een podcast op in bed liggen. Maar ik geef mijn brein gewoon de kans om oplossingen te bedenken voor dit probleem. Nog meer achterstand in mijn klussen, maar misschien vind ik in mijn gekke brein wat nooit stil staat wel oplossingen voor mezelf en de rest van de mensen ook. En verder is het niet zo dramatisch. Ik kan mezelf nog steeds wel behelpen en zolang ik nog een discussie durf te voeren en nog kan kijken en bezig ben met oplossingen te bedenken. Is het voor mij oké, ik maak me alleen een beetje zorgen over die mensen die inmiddels wel thuis zitten en een handicap gekregen hebben omdat ze ook niet op tijd gezien werden of geholpen. En nu gezien worden als een soort belast van de samenleving en zelfs in hun hulpvragen tegen een stop aanlopen. Volgens mij had dat niet zo hoeven zijn. Als ze maar aan het begin al gezien werden.

Behalve dat ik het geld er niet voor heb, vind ik het ook heel leuk om deze puzzel zelf te doen. En het leven moeilijker te maken dan dat het is.