Spud

Verder heb ik gisteren een opleidingsochtend gehad, omgaan met hulpbehoevende klanten. Ik vond het erg leuk om eens te zien wat voor mensen mijn collega´s zijn en hun ervaringen te horen. Ik heb ook nog een spoedcursus reanimeren gekregen. Maar met die 30 tellen voelen en ervaren hoe hartmassage gaat geloof ik niet echt dat ik een mensenleven daarmee kan redden. Ik denk dat ik dat mens meer schade berokken dan goed voor deze is. Maar ik heb er wel van opgestoken dat ik mijn plaats hierin ken en mensen dus wel durf aan te spreken om te helpen en durf toe te geven dat ik niet kan reanimeren. Dus wie dat beter kan nu naar voren mag stappen. In het lelijkste geval ben ik alleen met mijn klant en moet ik wel, dan hoop ik dat ik goed begeleidt wordt door de hulpdienst aan de telefoon. Maar ik hoop dat dat nooit gebeurt, want dan breek ik waarschijnlijk alle ribben in die borstkas door mijn onkunde en gedrevenheid. Best wel een beetje een enge gedachte, dat de nadruk erop gelegd werd dat je zoiets moet doen nu je het ongeveer weet omdat het verschil zou kunnen maken. Als ik heel eerlijk ben, zou ik zo een mens als ik, niet eens mezelf laten reanimeren. Dan werd er wel gezegd daarmee kan je je dierbaren redden, maar mijn dierbaren zijn bijna allemaal al dood en verder hebben ze allemaal een niet reanimeren verklaring. Ik vind het gewoon een enge gedachte, dat met een 5 minuten introductie met reanimeren mensen belast worden met te doen waar je eigenlijk niks van weet. Ik wil niet discriminerend overkomen ofzo, maar ik voer wel een beroep uit waar ongeschoolde mensen werken. Daardoor wordt je ook vaak onderschat en in de eerste instantie minderwaardig behandeld, dus als er iets is waar je jezelf wel in uit kan laten uitblinken zou dat reanimeren kunnen zijn. Terwijl je het niet eens hebt geoefend. Want ik was 1 van de 3 die het wilde ervaren de rest 14 andere mensen namen het als iets geleerd aan. Qua mensen geneeskunde ben ik een nitwit, dus volgens mij is mijn rol dan om te delegeren maar niet actief te reanimeren. Dat is eigenlijk het enige wat ik minder vond aan de cursus, dat we daarna niet echt begeleiding kregen in het echte EHBO werk. Ik heb bijvoorbeeld klanten die zich vaak verslikken, en soms voelt het kloppen op de rug niet genoeg. Ik ben zelf ooit eens geholpen door een heimlich greep en had deze ook wel willen leren. Maar dan zou ik een EHBO cursus voor volgen. Niet gegeven door mijn werk. Maar dat wil ik niet, want dan ben ik ook altijd verplicht om iets te doen. Omdat ik het geleerd heb. Ik weet dat ik dat niet wil en ook niet kan. En ik heb ook gehoord dat je aangeklaagd kan worden als je het niet doet of wel iets doet wat misging. Ik ben gewoon beter in de rol van delegeren omdat ik weet dat ik sommige dingen gewoon echt niet kan.

Ik hoef gelukkig niet te kiezen, mijn steun was niet nodig. Hoewel ik er wel wat stress van ondervonden heb qua regelwerk ben ik wel weer blij met deze levensles. Is ook een beetje een mengelmoes van je nuttig willen maken en inpassen in wat gezond voor jou is. Een valkuil voor mij. De uitvaart vindt op verzoek van de overledene in besloten kring plaats, daar heb ik alle respect voor. En voor de rechter een getuigen spelen is wat praktischer steun en hulp geven geworden. Mee helpen met de grote schoonmaak zodat ze tenminste niet uit het huis gezet worden wegens achterstallig onderhoud. Daadwerkelijk iets praktisch doen en met mijn handen werken ligt me beter dan dure en statige gesprekken te voeren. Dus zit helemaal snor.

Tjonge, de asielmedewerkers van die hond zagen het kei goed, ik ben blij dat ik het niet geworden ben. Want ik heb er ook helemaal geen tijd voor, misschien in de toekomst een hulphond die met mij alle bizarre dingen op mijn pad, wat simpeler maakt? Ik kreeg vandaag een appje van mijn broer dat zijn schoonmoeder overleden is, hij had niks laten weten omdat ze in alle stilte en rust wilde sterven. (haar streven was altijd, om zo te kunnen gaan als onze moeder dus ik hoop dat dat haar gelukt is) Vanzelfsprekend zou ik uit respect als schoonfamilie wel aanwezig willen zijn bij de uitvaart, die hele schoonfamilie was er immers ook bij de uitvaart van onze moeder en dat deed me deugt voor mijn broer en schoonzus. Maar de vraag is misschien wil ze de uitvaart wel net zo sober als ze gegaan is? Dus past het misschien helemaal niet voor mij om daarbij aanwezig te zijn? Voor beide heb ik respect maar heb wel alvast een optie op een taxi geregeld voor het geval dat dat wel wenselijk is. Maar dan, krijg ik een dringende oproep van een vriendin, met de vraag of ik eventueel getuigen zou willen zijn in de rechtbank? Ik weet niet of ik er goed aan doe om de hele situatie hier uit te leggen? Kort, levenspartner die ziek was, overleden is, vruchtgebruik van het huis overgelaten aan vriendin die hem verzorgde, erfgenamen die geld willen zien. Als collega ben ik getuigen geweest dat onze werkgever het haar niet altijd gemakkelijk gemaakt heeft om voor hem te zorgen dus daar zou ik best over kunnen getuigen. En dat is de bedoeling, dat het aantoonbaar gemaakt wordt dat ze daadwerkelijk mantelzorger was. In het ergste geval, valt alles samen en mag ik een keuze maken. En dat is misschien heel hard, maar dan kies ik wel voor de rechtbank en niet voor de uitvaart. Omdat er misschien bij de rechtbank nog redding mogelijk is en bij de uitvaart niet. Maar mijn broer en schoonzus afvallen voelt ook niet goed. Dus ja, ik heb nog geen tijd voor een hond, mijn pad loopt weer heel anders.

Hmmm, ik weet niet of het helpend is? Maar ik drink vaak als ik in gezelschap niet wil drinken Tonic. Dan heb ik dat bittertje tenminste toch! (wat ik met bier drinkende mensen soms denk te missen) en valt het niet zo op dat ik niet drink. Voor mijn gevoel is dat toegankelijker dan spa of water bestellen.

@Mormel, dankjewel voor je reactie nog. Klopt ik ben niet stabiel genoeg voor een hond. Je voelde het dus heel goed aan. Er gaat hier in huis nog een hele verbouwing komen waar geen plaats is voor een nieuw huisdier en er staat ook nog een reis van 3 maanden door Zweden op de planning. Maar ja, kan er niet omheen dat mijn trots wel een beetje gekrenkt was toen ik dit dier wel mocht opvangen en mee aan de socialisatie mocht werken. Ik had het fijn gevonden dat het asiel de kracht en durf ook had om dit tegen mij te zeggen. Want genegeerd worden en opeens overal buiten gehouden te worden is niet leuk. Maar ook dat snap ik ergens, ik ben ook vrij lastig in dingen loslaten en me te laten aanspreken als ik dingen in mijn hoofd heb. Nou ja, ik vond het fijn om jou te treffen op de adb in ieder geval en daarvoor mijn dank. En misschien mag ik het idee van een hond naast me ook wel laten liggen. Omdat er gewoon teveel katten altijd mijn pad kruisen. Alsof mijn richting al een beetje bepaald is ofzo? Ik heb geen idee. Dat ik gewoon ook goed met honden om kan gaan en dat weet te combineren met katten is denk ik ook wel een cadeautje. Maak ik me toch een beetje nuttig. En ik heb een leuke baas mogen zijn voor diverse honden die ik heb mogen verzorgen. Dus ja, ik sta misschien wel weer op een zwarte lijst wat betreft een asiel betreft. Maar misschien doe ik het daar wel om, omdat ik zelf werkzaam geweest ben voor vele asiels. En weet dat het ook heel lastig werk is. Maar me als buitenstaander daar niet echt aan wil aanpassen. Want ik heb er meer leuke ervaringen mee opgeslagen dan lelijke. Dus blijf wel respect houden.

Dat kan ik hebben Mormel, maar zeggen nadat ik weken aan het werk ben geweest met die hond en me nu elk contact onthouden ben ik het niet mee eens. En verder ben ik benieuwd waarom jij mij niet geschikt vind want in dit soort situaties sta ik open voor feedback, omdat ik zelf ook twijfel.

Ik vlam het er maar hier in, want inmiddels bij de betrokken asiels geblokt. Ik was zoals gewoonlijk aan het wandelen in het bos en toen kwam ik een kruising herder tegen die met me meeliep. Uiteindelijk heb ik dat beestje een lijn om gegeven toen ik thuis was, heb een afspraak gemaakt bij de dierenarts om de chip uit te lezen. Ja ik moet wel toegeven zo af en toe zoek ik bij asielen rond naar een hond die met mijn katten samen kan en die bij mij past. Het asiel had op het moment geen ruimte, de chip was niet geregistreerd en het was al na sluitingstijd, dus mij werd gevraagd of ik de hond voor die nacht zou kunnen opvangen? De optie was om haar tijdelijk in mijn garage te plaatsen. Mijn katten reageerde zo goed op haar dat ik besloot om haar binnen te houden. En het ging ook gewoon goed. Maar toen kwam de papier kwestie, om een hond te kunnen en mogen adopteren, tellen alle voorgaande ervaringen niet. En moeten eerst 2 weken in het asiel zitten voordat je ze mag adopteren. Ik voelde een band met die hond en aangezien de match met mijn katten ook goed bleek, had ik niet anders verwacht dan dat ik de eerste was. En zo ben ik alvast ook met haar aan het werk gegaan om haar te leren kennen. En nu ben ik afgewezen voor adoptant omdat de hondenverzorger opgemerkt heeft dat als deze de hond in de kattenruimte neemt. Zich onbetrouwbaar voordoet. En mogelijk zou kunnen aanvallen. Tsja ik weet niet, maar heeft die gast ooit rekening gehouden met het feit dat een hond binnen brengen in een kattenverblijf, behalve spannend is ook een hond onzeker kan maken. Ik mag haar dus niet adopteren, omdat het mogelijk is dat ze katten aanvalt. Terwijl toen ik haar noodgedwongen opving, ze tussen mijn katten lag te soezen. Volgens mij past het wel gewoon, maar ik mag het loslaten denk ik. Ik vind het alleen heel vervelend dat ik door mijn kritische vragen ineens weggezet wordt als een nitwit. Alsof ik die hond niet heb leren kennen en het vertrouwen heb gehad om deze bij mijn ziel en zaligheid wel toe te laten. Ik voel me eigenlijk wel gebruikt, omdat ik voor opvang zorgde. Maar ook heel erg ongezien als dierenmens. Verder hoop ik, dat ze snel een gouden mandje vind, en niet heel lang in het asiel moet verblijven. Want hoe goed de verzorgers ook hun best doen, er is ook voor een dier geen betere plek dan een thuis. Of tenminste een veilige haven waarop ze terug kunnen vallen, leerde ik van mijn aanloop zwerfkat. Die qua chipt en castratie op mijn naam staat, maar naast het leven met mij er ook nog een heel ander leven op nahoudt. Ik heb hem Robin hood genoemd. Maar dacht vandaag nog, Robin is goed want hij zorgt wel voor ons. Maar qua prooien dat ie meebrengt is ie een echte killer. Ik verbaas me er wel eens over, dat er dan bruine rat voor me gelegd wordt, die zonder staart al 37 cm is. Ik weet dat ratten terugvechten, dus dan vind ik het heel knap dat hij dan ongeschonden uit de strijd komt. Voor mij hoeven ratten niet dood, maar heb dan toch het gevoel dat ik beschermt ben door die kater. Je zou het niet verwachten omdat hij zo rauw is in de natuur. Ik had iemand aan mijn deur waar ik me ongemakkelijk bij voelde. En dan komt ie pal voor me staan en gaat die persoon kopjes geven. Dat was toevallig iemand die angst had voor katten dus was snel weg. En ja, op 1 punt heeft asiel gelijk waarom ik de hond niet mag adopteren. En dat is dat ik nog op reis wil en oppas regelen voor je kat makkelijker is dan voor je hond. En als ik een hond neem het mijn bedoeling is dat deze overal meegaat. Leuke wens van mij, maar dan ben en blijf ik ook afhankelijk van of mensen dat accepteren. Tenzij ik mijn hond een opleiding voor hulphond kan laten doen en zo een jasje bemachtig dan zijn ik en mijn hond overal welkom.

Tjeetje, hoe knuffel- en hanteerbaar mijn aanloop zwerfkat voor mij is, is hij met zijn 6 kilo toch ook wel een grote killer hoor! Afgelopen week kreeg ik een in takte bosmuis (dood) cadeau van hem op mijn gazon. Mooi beestje en dankzij de obsidentify app leerde ik wat voor knaagdier het was. Liever dat ik zoiets levend van op een afstand spot maar toch wel heel erg bijzonder om zo een beestje van dichtbij te kunnen zien. Want anders had ik nooit geweten dat dat dus een bosmuis was. Mooie grote muizen zijn dat. Ik zal u de gruwel van de foto besparen omdat ik nogal laat besefte dat ik met deze app die mooie muis kon identificeren. Dus toen ik me dat de volgende ochtend bedacht had, hadden de naaktslakken zich al te goed gedaan aan het brein van de muis. Best heel smerig, maar wel knap van de app dat ze ondanks de vretende slakken op de muis mij nog steeds konden vertellen dat het een bosmuis was. Maar nu vandaag, lag er in de garage bij mijn fiets, een nieuw cadeau/jacht trofee ( ik bekijk het graag vanuit mijn menselijk perspectief en dat van de kat zodoende dat ik het dubbel benoem) Een hele mooie, zeer grote en ook weer in takte bruine rat. Ook hier weer had ik deze liever levend mogen aanschouwen. Maar het is ook wel als ratten liefhebber zo een dier van zo dichtbij te mogen aanschouwen ook weer heel bijzonder. En daarmee steeg mijn achting voor mijn zwerfkat ook wel eerlijk gezegd. Want ratten in het nauw zijn absoluut niet flauw en geduchte tegenstanders. Daar ben ik ooit getuigen van geweest toen ik op een kattenasiel werkte en een rat zich vergist had of overliep van zelfvertrouwen, ik heb geen idee? Het beestje heeft uiteindelijk besloten om een terrein met over de 100 katten te trotseren. Waar deze rat dus te grazen genomen werd door meerdere katten, maar zijn mannetje of vrouwtje wel echt stond. Uiteindelijk is het de rat gelukt om te ontkomen door het gaas. Tot op de dag vandaag had ik zoveel respect voor die rat dat ik echt heel erg hoopte dat deze zou kunnen herstellen van zijn wonden. Want deze ging niet echt ongehavend door het gaas. Zodoende mijn respect nogmaals aan ratten. Doorzetters en terug vechters, volhouders. Daar mogen de meeste mensen nog wel iets van leren. Zodoende dat ik wel even een foto wil plaatsen. Omdat de rat geen vechtwonden had en mijn zwerfkat ook niet. Dus ik neem aan, dat mijn zwerfkat die rat waarschijnlijk al dood of bijna dood gevonden heeft door toedoen van ons mensen. Namelijk gif korrels. Omdat we te lui zijn om onze eigen rotzooi op te ruimen en als dan een ander wezen het wel doet, we ze als ongedierte zien. Nope ik hoef ook geen wilde muizen of ratten in mijn huis, daarom zorg ik ervoor dat ik niet veel rotzooi laat rondslingeren of juist wel een stukje van mijn huis af die dieren bewust voeren. Ik heb de rat een grafje gegeven en bloemetjes op geplant, want blijft toch weer een reminder voor me dat ik wel commentaar kan hebben op andere mensen, maar eigenlijk eerst bij mijn eigen voordeur mag gaan kuisen want blijkbaar doe ik het zelf ook nog helemaal niet zo goed.

@Freekie, leuk tamme ratten! Van welk ras was de jouwe en mag ik vragen waar deze aan overleden is? Zelf heb ik een Japanse rat gehad die maar liefst 4.5 jaar mocht worden, oud beestje dus en vel over been. Uiteindelijk is hij toch genekt door kanker helaas. Jammer hoor! Want het zijn echt heel leuke en slimme dieren.

Hilarisch dit! Aangezien de dierenarts tegenwoordig best duur is, vroeg ik me af of een dierenverzekering wat soelaas zou brengen. Hoewel ik al aan het zoeken was naar het addertje onder het gras, werden mijn katten gewoon bij voorbaat al afgewezen voor de verzekering omdat ik vrijwel niks voor ze betaald heb toen ik ze opving. Ik heb nog wel de vergoedingen in kunnen zien, je kan voor brons, zilver en goud kiezen, de premie die je daarvoor betaald niet, maar het verzekerde bedrag wel. Gezien de tegenwoordige dierenarts kosten, best hoog zijn. Is het maar min waarin de verzekering bijdraagt. Dus ik hanteer nog steeds een spaarpot voor mijn katten, dan ben ik veiliger. Maar gewoon het idee dat zo een verzekering mijn katten uitsluit omdat ik ze niet duur gekocht heb vind ik wel raar. Ik heb wel inzage kunnen krijgen wat dan de vergoedingen zouden zijn, brons, zilver of goud, vind ik de teruggave van 1000 t/m 3000 euro best wel min. Aangezien je bij heel complexe dingen soms wel in de 10000 euro terecht komt als je je dier wil helpen. Ik hoorde ook dat degene die mij deze verzekering toch nog wilde verkopen, dat ze 386 per jaar betaald voor de verzekering. Aangezien ik mijn dieren niet mag verzekeren, en wat er wel verzekerd wordt en wat niet ben ik blij dat ik niet in de fuik gelopen ben van de geld aftroggelaars.

Mega goede tip, als je onterft bent accepteer dat legaat niet, bespaard je een heleboel gedoe. Ik ben erin gestapt uit pure nieuwsgierigheid en dat ik schuldenvrij zou zijn. Maar de afwikkeling kost me eigenlijk meer dan dan wat ik wel of niet ga ontvangen. Wat na de dood van mijn ouders nog rest zijn een tante van vaders kant en van mijn moeders kant nog alle 6 levende broers en zussen en daar wil ik niet mee praten. Ik wil gewoon heel graag vragen stellen over mijn ouders. Maar als ik dat aan mijn tante vraag, ja ik heb haar nooit echt gesproken, en mijn broers zijn wel met haar opgegroeid, voel ik toch als ik mijn vragen stel, dat ik geen eerlijk antwoord krijg. En dat ik weer weggezet wordt als een dronken mens en dik in de problemen zit. Ja dat is ooit zo geweest en ik ben daar ook voor opgenomen. Maar is wel extra stoot in je buik, waarin je je niet kan verweren en enkel kan incasseren. Want wat je ook emotioneel doet doe je toch niet goed! Ik ben er wel een beetje klaar mee eigenlijk om die pijn en teleurstelling te verdragen. Ik verwacht niks meer van familie banden ophalen mijn familie is gewoon dood of kapot. En verder heb ik niet zo veel aan het verleden op te halen. Na een jaar weet ik de exacte sterfdatum pas van mijn pa, en dat is al speciaal voor mij. Nu nog even te horen krijgen hoe hij om het leven gekomen is dat doet er nog voor mij toe. Maar dat legaat, iedereen behalve de staat mag dat wat mij betreft hebben wat er nog van overgebleven is na dit hele gedoe. Maar ik mag het mijn neefjes niet schenken van mijn broer, zoals bij onze moeder, nu ligt het gewoon enorm ingewikkeld in elkaar en is ook een veel groter bedrag waar het om gaat dan dat van ons mam. Wel klote dat dat herinneringen ophalen in de weg staat en boelveel wantrouwen. Wat mij betreft had dat niet gehoeven, ik had het ook gedaan met de boodschap dat ik onterft was, immers dat wist ik mijn hele leven al dat dat eraan zou komen. Wat ik wel graag had willen weten, ongeacht of ik nu wel bij mijn vaders uitvaart mocht zijn, gewoon horen hoe hij gestorven is? Ook met hulp zoals ons mam of gewoon dood gegaan? Maar dat zal een eeuwig verborgen blijven omdat iedereen weet dat je me daar het beste mee kan pakken. Lekkere familie heb ik dus.

@bumperjim in reactie op je geintje van gisteren, ik denk juist dat zo een offerdier juist perfect moet zijn van ziek vlees eet niemand toch? Maar ja een gebedje vooraf zal een heleboel goed maken.

Pfff, vandaag wezen werken en toen hoorde ik een schaap blaten. En toen kwam ik erachter dat het binnenkort weer suiker feest is. Ik ken het allemaal wel maar vandaag raakte het mijn dierenhart even heel diep. En vond het eigenlijk heel hypocriet van mezelf omdat ik gisteren nog vlees had gegeten. Tsja gewoon het idee dat dat dier daar als groepsdier nu alleen in een hok zit om de rituele slachting af te wachten. Baarde me zorgen en tevens werd ik een beetje boos op mezelf dat zo in mijn gezicht een dier te zien en te horen me wel raakt en dat die frikandel van gisteren niet zoveel emotie bij mij teweeg bracht. Voor mij was het vooral het mogelijk dierenleed wat er aan vooraf kan gaan en waar je niks aan kan doen. Terwijl de buurt alleen klaagt over dat ze slachtafval achter de poort dumpen waar de politie dan niks mee doet. Ik heb mezelf een behoorlijk moeten corrigeren, hoe wij vee slachten is ook wel wat op aan te merken. En toen ik de ramen aan het wassen was, zag ik dat schaap een texelaar en die leek eigenlijk vrij relaxed onder de situatie. En goed verzorgd eigenlijk. Er stond zelfs een stoel in het verblijf (waarvan ik maar aanneem dat ze het schaap tot de rituele slachting echt wel goed zullen behandelen) Het schaap blate ook niet heel paniekerig, eerder nieuwsgierig. Waardoor ik wel een zekere bewustwording kreeg van dat als ik dit schaap van de dood zou willen redden ik meer mis zou doen dan goed en er nog steeds geen dieren mee red. Ik hoop wel dat de mensen de rituele slachting snel en goed kunnen doen, maar dat blijft bij hopen en niet weten. En verder heeft het me getriggerd om uiteindelijk toch wel het vlees te kunnen laten staan, zelfs slachtafval snacks. En/of wederom opnieuw mijn lapje vlees of stukje echte kaas extra te kunnen waarderen. Voor nu effe geen vlees, vis, eieren of kaas uit de supermarkt. Ik heb er nog steeds wel een beetje een knoop van in mijn maag, maar dat is dan weer goed voor je gewicht. Hoe misselijk ik me nu ook voel en super verdrietig, ben ik wel blij met deze spiegel. Fijne dag nog!

Goh, ik ben echt niet snel bang, maar vanavond was ik toch wel effe bang toen ik thuis kwam. De planten waren uit de potten gerukt, de voordeur was besmeurd met ketchup en mijn tuinkas was vernield. Ik had net 8 uur poetsen bij anderen mensen erop zitten dus had niet zoveel zin om thuis ook nog te moeten poetsen, dus ik ben naar binnen gegaan, (waarbij 2 katten ontsnapte maar dat mocht leek veilig) Ik ben wel gaan bellen met de politie om een melding te maken van dit gebeuren. En ik zit net een minuut te bellen met de agent. En dan wordt er op mijn voordeur geramd, niet normaal! Alle katten binnen springen alle kanten op een grote chaos en wie zie ik aan de deur staan? Mijn oudste broer, waar ik gewoon tegen zeg, ik laat je als je zo woest bent niet binnen en voor jou informatie ik heb de politie nu ook aan de lijn dus ze kunnen je nu ook horen. Daar werd hij alleen maar woester van, ging harder tegen de deur schoppen. En dreigen dat hij de katten buiten dan wel iets zou aandoen. Gelukkig waren de katten die buiten waren niet sociaal, dus dat lukte hem niet. Werd ie nog kwader van. Maar toen hij sirenes hoorde, niet eens nog voor mij, vertrok hij met piepende banden. Ik heb net het bezoek van de politie achter de rug. En uitgelegd wat de situatie is. Ze hebben wel al notitie gemaakt maar ik moet het nog even op het bureau bevestigen. Goh ik was best wel bekend met dat ik mensen soms boos kan maken. Maar dat is meer in situaties dat ik mensen in hun nek zit als partij voor dieren. Maar je eigen broer die doorslaat om een stomme erfenis is wel echt heel raar. Nou dat niet, maar dat hij zo gek en agressief kan gaan doen, als ik zijn opdrachten niet meer uitvoer en zelf besluit. Ik kan natuurlijk niet met alle zekerheid zeggen dat mijn broer die schade heeft gemaakt, en ik vind het ook lastig om mijn broer daarvan te beschuldigen. Omdat ik hem toch ook wel een beetje uitgedaagd heb. Maar dat hij daardoor zo woest zou worden had ik niet verwacht. En toen we nog wel door 1 deur konden, kon ik een beetje beter met zijn agressie omgaan, omdat die agressie in ons allebei was toen. Ik had mensen geslagen die me dierbaar waren en hij ook. En daar baalde we eigenlijk van. Niet dat we als een frontje dan op oorlogspad gingen, maar in plaats van te gaan slaan, het verbaal tegen elkaar op te nemen dus de persoon uit de luwte houden. Dat werkte heel goed, totdat ik doorkreeg dat mijn broer me daarin ook wilde bepalen. Toen ben ik overstapt op de wijsheid van mijn bro wel nog aan te willen horen. Maar me niet meer te laten bepalen in mijn keuzes. En dat gaf kink in ons verbond, met overlijden van ons mam waar ik heel intens mee bezig was en 4 jaar later het overlijden van ons pa is daar wat mis gegaan, wat mij betreft. En niet dat stomme geld. Verder is dat een oud verhaal, en heb geen zin om het over te hebben. Omdat het alleen maar speculaties zijn. Maar zo agressief vind ik niet normaal meer. En zo laag inmiddels bij de grond qua controle drang ook niet. Hij heeft geen controle meer over mijn denken en handelen. En dat mag hij loslaten. Maar mijn katten bedreigen mag hij absoluut niet, dus ik ga naar het bureau om nog eens het verhaal te doen om melding te maken. En nog steeds niet aangifte doen. Rechtszaken en alles tot in den treuren herhalen heb ik geen zin in. Wel dat hij mij voor altijd met rust laat. Want mensen die me verder lastig vallen of stalken blokkeer ik gewoon.