Spud

Voor nu weer de rust gevonden, was ook niet heel handig van mij om op de verjaardag van mijn moeder dit hele nieuwe weer te plannen. Dan komen tegenslagen dubbel zo hard binnen omdat je je moeder mag missen en dus al een beetje emotioneel bent. Om dat te beseffen gaf rust, en deze les meenemen ook. Niet altijd een bepaalde datum kiezen die symbolisch is voor je. Want dan kom je jezelf gewoon enorm tegen als het niet volgens planning gaat. Dus nieuwe dingen doen en ontdekken kan ik in het vervolg beter inplannen op een datum die me niks zegt. Voor nu weer veilig, maar ik houd er wel rekening mee dat dit nog wel vaker gaat gebeuren, omdat ik nog steeds hulp in wil kopen en van mezelf vind dat ik daar ook mee om mag leren gaan.

Pfff, ik denk dat ik hulp aanvaarden en er blij en dankbaar voor zijn minder lastig vind dan hulp in kunnen kopen. Het begint wel met dezelfde spanning maar ik merk aan mezelf, dat ik nu meer de neiging heb om toe te geven aan mijn nicotine en alcohol uitlaatklep om de spanning en de teleurstelling uit te schakelen. Zou het kunnen zijn omdat ik al jaren bezig ben met hulp kunnen aanvaarden en emotioneel binnen te laten komen met alle twijfels die erbij komen kijk en inmiddels dus ook mijn valkuilen wat verslavingen daarin betreft heb leren kennen ik daar wel wat sterker in geworden ben? Routine zeg maar. En dus totaal bij iets nieuws doen, zoals nu hulp inkopen weer de neiging heb om op het oude terug te vallen? Ik ben benieuwd! Voor nu, heb ik lekker gegeten en een pyjama aangetrokken, zit aan de thee, en zeg steeds tegen mezelf ik ga niks halen. Maar het volgende moment ben ik me weer aan het aankleden en sta ik bij mijn fiets om toch maar even naar de nachtwinkel te gaan. Het zal nog wel even duren totdat ik weet dat de nachtwinkel dicht is. Maar zo heftig heb ik het in lange tijd niet meer zo meegemaakt met mezelf. Zo stom! De kou helpt wel en de regen ook!

Ik heb gewoon behoefte om iets van me af te schrijven en dat kan hier hoop ik. Zonder dat een mens zich ermee gaat bemoeien of tips geeft, daar ben ik zelf al mee bezig en daarom is het gewoon vaak lastig om ook de neven gevoelens ernaast te kunnen laten bestaan. Omdat ik groot en sterk moet zijn en zelf gekozen heb voor deze kant van het leven. Ik heb er ook geen spijt van dat ik die mensen geholpen heb om te mogen doodgaan, dat ik ze los kon laten. Maar de andere kant is wel dat ik ze mag missen en soms gewoon mis, en daar ook verdrietig over ben. En in die fase zit ik nu, de mensen die ik ooit in mijn leven had intens missen en zoals in het begin toen ze weg waren me een gat van eenzaamheid gezogen voelen. Gelukkig weet ik dat ik dat dus overleef, maar op dit moment lijkt het even een moeilijk obstakel, en geen gevoel of situatie waar ik nog naar terug wil. En dan helemaal op te gaan in het gemis van hen en herinneringen van ze ophalen steunt me. Voor wat mogelijk nog komen gaat. Het is en blijft niet leuk om een dierbare los te mogen laten en zelf weer verder te gaan. Maar daardoor juist, de gesprekken die ik met mijn dierbaren had, de leuke ervaringen die ik met ze had, mee te nemen in mijn leven, steunde me. Maar nu staan nieuwe vriendschappen weer op een richting eindpunt en heb ik soms het gevoel dat ik de kracht er niet meer voor heb om met hun in mijn gedachten een nieuw hoofdstuk aan mijn leven te breien. En ja ik weet 100 procent zeker dat ik dit ook wel weer overleef en me opnieuw open kan stellen, maar naar die eenzaamheid en diepte kijk ik niet uit en ik ben ook even niet nieuwsgierig genoeg en krachtig om van een verlies een mooie les te maken. Nu, ben ik liever even bezig met niet wat komen gaat, maar her te beleven hoe het voelde voor mij om afscheid te moeten nemen en die persoon los te laten. Nu kom ik pas aan mijn rouw toe. Omdat ik werkelijk zonder invloed van wat dan ook toe kom aan wat ik diep van binnen voelde. Mijn dierbaren hebben er geen zorgen meer over, want ze zijn dood en anderen praten er ook niet graag met mij over omdat ik omwille van degene mijn verdriet en gemis aan de kant zet en eerder op zou komen voor de keuze van de overledene. Maar nu jank ik effe en praat tegen ze, dat ik ze mis en graag nog meer herinneringen met ze had willen maken. Lekker effe je tranen over je wangen te lopen. En je heel erg kwetsbaar te voelen. Ze komen er niet mee terug, maar geeft me kracht en moed om opnieuw verbinding aan te durven gaan en heel leuke dingen in het leven weer te ervaren. Dus ja nu ben ik weer even sip, omdat ik stilsta bij het feit dat mijn moeder maandag jarig zou zijn en het de zoveelste keer gaat zijn dat ik wel aan haar denk, samen met mijn broer en ze dat niet ontvangen kan. Dit keer laat ik op die dag een gaskachel plaatsen, ik vond het een symbolisch iets om dat ding te laten plaatsen toen ik het eenmaal kon kopen dankzij dat mijn vader ook dood was en hun huis waar ze beide aan gewerkt hadden verkocht werd, met de erfenis van mijn vader had ik niet zoveel maar toen ik mezelf bedacht dat onze moeder daar ook aan meegewerkt had vond ik dat ik het wel mocht aanvaarden. En nu dankzij, mijn mum zit ik er aankomende maandag echt heel lekker warm bij. Zo ervaar ik dat, want ik vind het maar lastig dat er vreemde mensen in mijn huis komen en waar ik een paar uur afhankelijk van ben. En daarom mis ik mijn moeder nu eigenlijk en andere dierbaren van mij ook, die waren zo makkelijk in hulp aanvaarden. Hoewel ik er voor betaal, blijf ik me zorgen maken of ik mezelf sociaal genoeg gedraag. Ja, kopje koffie schenken, vrij normaal om te doen, voor mij heel ingewikkeld, ik ben gewoon niet zo sociaal zoals normaal is, ik ben gewoon heel sociaal op een ander vlak. Als het over leven en dood gaat. En ik hoor ze nu al lachen vanuit hiernamaals, maar eigenlijk zou ik ze gewoon even gezien en geknuffeld hebben dan zou ik daar op kunnen teren de volgende tig jaar. Nope ik geloof niet dat ik ze wel zou ontmoeten als ik zelf dood ga, maar ik geloof wel dat ik achter mijn hart een soort van rugzakje heb dat al die leuke ervaringen en herinneringen aan ze bewaard, dus als ik dood ga, en zij zin alweer een level verder, ik daar liefde en steun uit kan putten. En dat maakt het idee dat ik de mensen van het hier en nu dus ook mag loslaten minder hopeloos en eenzaam. Ik heb gewoon een rugzak met liefde op mijn rug hangen. Dat klinkt allemaal heel leuk en aardig, maar als ik eerlijk ben, heb ik er nu wel meer moeite mee om iemand los te laten. Ik begin steeds meer last te krijgen van mijn verlatingsangst, die ik vroeger had. Toen deed ik daarom gewoon niks, niemand toelaten en geen contact maken. En nu doe ik dat wel, maar denk ook een beetje meer aan mezelf, in die zin dat ik niet meer ga helpen om dood te gaan, maar luister naar hoe de stappen gaan. Nog steeds niet leuk maar dat is het risico van het vak om Spud te zijn denk ik dan. Nu nog even janken, heerlijk om je tranen over je wangen te voelen biggelen, dan heb ik toch het gevoel dat ik tenminste nog kan voelen. En wel leef. Fijn dat ik dit even van me af kon schrijven.

Hoewel het nu al bijna 5 jaar geleden is dat mijn moeder me liefdevol losliet, denk nog altijd aan haar bij alles wat ik doe. Wel is het verwarrend omdat ze van spiritueel ooit een witte heks werd, dus dat ik daar ook allemaal van heb mogen proeven. Wat mij gewoon een hele lastige spiritueel maakt en een lastige heks. Ik voel me meer een Kenau soms. Maar brengt me well tot mijn verslavingen nader te onderzoeken. Zonder komen alle die gevoelens nog directer binnen en overspoelen me waardoor ik ook weer een dronken gevoel krijg. Die fantasie, en die warmte wil ik niet kwijt, maar inmiddels heb ik de ervaring ook, mogen ervaren op water, en toen voelde het het beste. Dus wat mijn moeder en vader niet konden wil ik wel uitproberen, zonder roken jezelf kunnen laten gaan. Zweven, en op tijd weer aarden want dat zijn mijn verslavingen. Als ik teveel contact gemaakt heb met een ander, ga ik daarna drinken om mijn denken te verdoven en rook me te pletter als het niet goed ontvangen is. Ja, ik weet wel dat mijn verleden mij ook gemaakt heeft, maar ik ben dat ontgroeit ik vind het gewoon belangrijker om stil te staan bij mijn ouders, hoe ze streng konden zijn en onmogelijk en tegelijkertijd me leerde om een hele snelweg plat te leggen om eendjes te redden. Ik zie veel in verkeer gebeuren maar die standvastigheid heb ik nog niet ontwikkeld. Mijn ouders maakte ruzie met elkaar maar waren gewoon in het echt hele leuke mensen. En ik kan niet anders zeggen dat onze pa het niet echt trok dat onze moeder op ontdekkingstocht ging naar andere mannen. Hij is ook gestorven in het bijzijn van mensen die zijn hulp konden gebruiken en zijn geld. Ik vond mijn vader altijd een akelige kerel, maar nu ze allebei dood zijn, ben ik eigenlijk gewoon blij met allebei en ook trots op dat ze mijn ouders geweest zijn. Vrienden kopen is mijn dinge niet, en ik mag ook opletten dat ik me niet om goodwill verlies. Mijn ouders waren eigenlijk gewoon heel goed, maar geen goede mix samen maar die mix zijn mijn broers en ik nu. best grappig!

Omdat ik een te groot dierhart heb, ik noem me vaak de advocaat van het dier. Ik heb heel mooie ervaringen op kunnen doen als soort van assistent dierenasiel uitbater. Dan was ik wel zeg maar een beetje baas over het asiel omdat de uitbaters op vakantie waren. Maar ik moest alles overleggen en akkoord krijgen en als ik dan een besluit voorlegde kreeg ik wel een okè maar moest het verder zelf oplossen. Op dat moment ging de dierenarts waar ze mee werkte ook op vakantie. Dus ik kreeg toen te maken met 3 mogelijkheden van een dier in te laten slapen. Blijkbaar bij een bepaald euthanasie middel ervaren dieren heel veel pijn en dat mocht niet. Dan zou er een middel in de kluis liggen, wat ik die kat dan in de buikholte moest spuiten, zodat dat dier volgens hun normen zou gaan. Ik heb toen als verantwoordelijke gekozen, voor de dierenarts die het misschien niet zou doen zoals mijn bazen graag zagen, maar ik me vertrouwd bij voelde. Want ik had het wel vaak gezien hoe dat ging, maar nog nooit in de praktijk gedaan. En die stomme kluis wilde ik niet aanraken. Het was dan ook behoorlijk indrukwekkend hoe de euthanasie toen gebeurde. Er was een zogenaamd iemand die Fons bij hun gebracht had en dus Fons ook heel erg goed kon aanvoelen. En veel inspraak had. Fons, een rode kater, die op de straat zat en als voetbal gebruikt is kwam op het asiel. Daarna toen hij er pas was heeft hij iedereen geleidt naar een heel zieke verstopte kat. Daarna, kreeg hij kattenaids en een hele nare schimmel, waardoor zijn staart is geamputeerd en dat hij dagdagelijks in een bad moest. Omdat het een taak was wat je af moest ronden, was er nooit tijd om stil te staan bij het gevoel van Fons. En daarom had ik zoiets, kat ik mag de tijd voor je nemen. Maar uiteindelijk heb ik hem het doodvonnis gegeven. En wat ik daar heel pijnlijk aan vind, is dat de persoon die Fons zo goed kende en garant stond voor hem. Toen zich afkeerde van Fons, omdat ze bang was dat ze deze schimmel ook zou krijgen. Voor mijn gevoel werd Fons toen ook totaal afgewezen. Dus toen iedereen zei, jij moet Fons vasthouden als hij zijn spuitje krijgt. Fons was heel ziek en ik moest zijn kopje ook echt tegen mijn schouder leggen, hij heeft me onder gepist en gescheten, maar ik vond die kat niet vies. En toen die kat eenmaal dood was, ben ik niet in overleg gegaan met mijn bazen waar ik deze moest begraven. Nu ik erover schrijf valt nu de enorme bijzonderheid me op. Mijn kat Vida, die toen ook daar woonde zat naast me toen ik Fons aan het begraven was. En later kreeg ik te horen dat Fons exact op die plek iedereen geattendeerd had op die zieke kat. Dus tegen alle principes in had ik iets gedaan zonder rekening te houden met een ander. Dat maakte me meer witte raaf, maar uiteindelijk hebben ze teveel druk gezet op deze witte raaf, en ben ik nu van mening, dat ik mijn mening, mijn advies en mijn ervaringen kan delen. Maar vrij te nemen is. En anders laat ik het los, want zijn mijn dieren niet. Ik zou dolgraag een asiel beginnen, maar ik ben gewoon heel slecht in dieren overdragen als ik ze weer het vertrouwen in mensen terug gegeven heb

Ja, dat klopt! Ik heb er enorm van genoten! Met dieren werken blijf ik toch altijd interessanter vinden dan iemands zijn huis op te ruimen. Je leert dan ook wel wat van mensen of over mensen, maar vind ik niet zo boeiend, omdat je je grote waffel dan dicht moet houden uit respect en privacy blabla. En vanuit zelfbehoud, hihi, want als ik de geïnteresseerde vragen wel zou stellen, dan zouden mensen kunnen gaan denken ach ze kan het ook met minder uren doen. En gaan mij dan voor minder inhuren. En dan moet ik op een klok gaan werken en dat is mijn ding helemaal niet. Wat betreft met die hondjes bezig te zijn en dat te kunnen doen. Is dat ik het van mijn poetstaak afgekoppeld heb dus geen taak was, wat ik goed moest doen omdat ik er voor betaald zou worden. Dus werd het voor mij, ook een soort experiment en grote les, waardoor de druk eraf was als ze dan toch blafte. Ik heb uiteindelijk toch feedback gevraagd aan die klant, en pas toen ik erachter vroeg, besefte ze zich dat ze die dag echt veel minder stress gevoelens ervaren had omtrent het honden geblaf. Dat was leuk om terug te horen. Maar ik heb er ook meteen bij gezegd, dat ik voor het poetsen kom dus dat ze niet van mij kan verwachten dat ik dat elke week zo voor elkaar kan krijgen. Anders ga ik ook stress krijgen als die honden toevallig die dag wel blaffen en niet doen wat ze afgelopen maandag deden. Het zijn en blijven mijn honden niet, en ik kom soms ook met grote tegenzin werken, of druk in mijn hoofd bezig met andere dingen. Waardoor ik wellicht ook even niet zoveel ruimte en tijd kan vrijmaken om die hondjes te leren kennen. Wat voor mij het verschil maakt, is dat ik mijn katten elke dag zie, daar verantwoordelijk voor ben en dus ook zelf kan besluiten wat ik met ze mag gaan doen. Of even niet en daar dan de consequenties van dragen. Met andermans huisdieren, mag ik mijn alle dieren willen helpen drang en probleem oplossende gedachtes onderdrukken, in die zin, dat wat ik observeer bij die dieren soms niet helemaal past in hoe de eigenaren hun dieren ervaren als ik dat overbreng. Ik weet dat ik geen allesweter ben, qua dieren, omdat met dieren omgaan een levenslang leren is. Maar dat kan me soms best frustreren dat die eigenaren het niet anders willen bekijken. En uiteindelijk dat dier daar de dupe van wordt. Zo heb ik weleens ergens gewerkt, daar hadden ze een Boxer Umberto. Toen ik daar voor het eerst kwam, en deze hond zag, had ik niet het idee dat ik zonder toezicht van de verzorgers het pand kon betreden, hoewel er een bordje stond met bel aan en kom binnen. Ik ben net zo lang blijven bellen totdat iemand mij binnen liet. En me eerst voorstelde aan deze hond. Uiteindelijk leerde die hond mij kennen en kon ik wel naar binnen zonder iemand. Maar die hond heeft flink veel mensen gebeten. Die klant heeft zelfs een officiële brief gekregen van de stroommaatschappij dat ze de hond de volgende keer op moesten sluiten als de stroommeter kwam. Wat die mensen zeiden was dat Umberto absoluut niet beet. Zei waren nooit thuis als het gebeurde en ik was wel in hun huis. Ik heb wel heel veel mensen de verbanddoos mogen aanrijken zeg maar. Maar ja ze waren van mening dat hij niet beet en daar viel geen spelt tussen te krijgen. Nou ja een boxer, drukke honden, hoewel de tuin groot was, kon hij zijn energie gewoon niet kwijt. Of raakte hij soms gewoon over enthousiast, ik ben balletjes met hem gooien, en stopte op het punt dat ik het gevoel had dat hij in de bijtmodus geraakte. Ik ben gelukkig nooit gebeten. Maar de kok is gebeten, de klanten aan huis, de schoondochter maar dat bleven enthousiaste bijtwonden volgens die mensen. Totdat Umberto hun peuter kleinkind voor speelgoed aan zag en ernstig verminkt heeft, toen beet hij nog niet, maar moest wel een spuitje krijgen vanwege zijn enthousiasme. Gelukkig was ik toen al jaren weg daar. En om dat te voorkomen. Blijf ik zeggen, met mijn 1x per week bij jullie werken kan je niet verwachten dat het blafprobleem van jouw hond, hierbij opgelost is. Maar voor 25 euro per uur elke dag, wil ik wel een poging wagen om je hond niet te vaak te laten blaffen. Honden blaffen nu eenmaal, leer er maar aan te wennen.

Ha die hoi! Om terug te komen op de blaffende hondjes, die blaffen nog steeds. Alleen, viel het me wel op dat ze vandaag qua blaffen wel liever waren voor mij. Aangezien ik niet zo veel overleg kan plegen met mijn bazin als ik daar werk, heb ik niet zoiets dat de hondjes heropvoeden mijn verantwoordelijkheid in mijn werk is. Aangezien ik huishoudhulp ben daar. Maar ik vind het wel heel erg leuk wanneer ik even echt klaar ben met het poetsenwerk, te kijken wat ik met al die adviezen van echte hondenbezitters kan doen voor mezelf in contact met die hondjes. En dat was vandaag heel leuk! En ze blafte nog steeds wel maar in mijn beleving veel minder, ik heb echter geen idee of mijn baas dat zo ook ervaren heeft. Maar dat doet er voor mij niet zo toe. Ik zei de gek leerde die 2 gewoon even een beetje beter kennen en mezelf ook. Want als ik ze buiten liet als ik gehaast was, dan blafte ze meer en luisterde ook minder goed. Als ik ze mee naar buiten nam om even uit te blazen omdat het poetswerk te saai werd, en ik de tijd en ruimte nam om rustig met ze mee te wandelen in de tuin en te kijken en te luisteren naar wat zij zagen en hoorde. Had ik sneller door wanneer ze de neiging hadden om te gaan blaffen en kon ik ze afleiden. Door een balletjes te gooien, ze een kambeurt aan te bieden of mijn rug naar ze om te draaien en te vragen of ze mee wilde komen? (dat laatste heb ik geleerd van een paarden coaching en een hondentrainer voor gehandicapte honden, zelf een doel stellen naar waar je heen wil, en niet omkijken) Gelukkig waren er veel ramen waarin ik ze kon zien, dus kon ik nog eens mijn uitnodiging herhalen om mee te gaan maar ik draaide dus niet om. En tot mijn grote verbazing kwamen ze me dan ook echt achterna. Ik heb ze elke keer wel beloond hoor, maar elke keer op een andere manier, begon met een koekje, toen een borstelbeurt, toen een knuffelbeurt en toen enthousiaste woorden dat ze echt heel lief waren en ik trots op ze was. Ik weet niet maar daarna en dat vond ik nog wel het mooiste, liet ik ze weer buiten om even te kunnen plassen en kakken en ging ik gewoon zitten, en kwamen ze me gewoon naast me zitten. En gromde ze alleen nog maar, en blafte een beetje en als ik dan mijn hand op ze legde en dacht het is de bedoeling dat je niet gaat blaffen nu, dan deden ze het ook niet. Voor mij een hele leuke ervaring in ieder geval. Voor vandaag, want kan de volgende keer weer anders zijn natuurlijk. Wat ik wel jammer vond om te merken vandaag, is dat mijn baas, zich dus ergert aan het honden geblaf maar wel met de honden naar de dierenarts gaat als dat moet, maar verder eigenlijk niks met de hondjes heeft. Want toen ik deze vroeg of ze andere brokken hadden gekocht omdat ik voor het eerst tijdens mijn werken daar ze brokken zag eten, had deze geen idee. Verder heb ik een gesprek ingepland met de poetsfirma waarvoor ik werk, hoe ik deftig aan mijn baas duidelijk kan maken dat haar honden opvoeden niet mijn taak is. En dat deze zelf eigenlijk een beetje mag veranderen om iets aan dit probleem te doen. Wat op dit moment eigenlijk alleen deze zijn eigen probleem is. Bij dieren problemen kies ik toch altijd wel de kant van het dier. En dan kan ik nogal hard en kort door de bocht op mensen reageren. En aangezien juist die hondjes mijn werkdag heel leuk maken omdat de kids inmiddels allemaal uit huis aan het studeren zijn gegaan, wil ik het gewoon niet verprutsen met mijn grote mond. Verder ga ik morgen naar de sauna! Lekkerrrr!

Volledige titel; Morgen stop ik echt! Net als gisteren... 'Morgen stop ik echt! ' - Paul Smit | Uitgeverij Samsara Books

Goede avond deze avond, Ik dacht deze ochtend lekker een werkdag te hebben met de hondjes van mijn klant, omdat mijn klant op vakantie zou zijn. (dan kan ik de hondjes gewoon naar lievenlust laten blaffen en in mijn ogen hond laten zijn, mijn klant heeft namelijk een chronische aversie tegen honden geblaf) Maar wegens griep waren ze thuis gebleven, wat betreft de hondjes wel heel erg sneu, maar de partner die natuurfotograaf is heeft me kei gave foto´s laten zien van een wolf die hij gespot heeft. Of nou ja, net toen ze de plek weer wilde verlaten liet de wolf zich zien en die was op jacht naar muizen. Kei gave foto´s waren dat. Tsja, ondanks dat de praktijk gesloten was vandaag en ze dus een vrije dag hadden, leek die aversie tegen het hondengeblaf wel nog extremer dan anders te zijn. Want mijn klant kwam compleet overstuur naar mij toe. Dat ze echt gek werd van dat geblaf en ze zich er ook zorgen over maakte dat de buurt er problemen mee had. Even voor alle duidelijkheid, ik ben daar huishoudhulp en hoewel mijn taak daar niet de honden verzorgen is, hoort de hondjes kammen en qua blaffen in toom houden er blijkbaar ook bij. Omdat ik vanwege mijn dierverzorgingsachtergrond ze ook weleens getipt heb om met ze naar de dierenarts te gaan. Ik werk daar maar 1x per week, dus ik kan niet en mijn werk doen en die hondjes de hele tijd in toom proberen te houden. Buiten dat moeten honden hun behoefte gewoon kunnen doen een paar keer per dag en niet 1x per dag. Dus ik heb de blafband met citronella lucht maar aangeraden. Dat zag mijn klant wederom niet zitten, want dacht dat het met stroom was. Nope! Heeft een hondenverzorger nog tips voor mij? Hoe ik mezelf uit deze situatie kan helpen en mijn klant ook respectvolle tips kan geven? En de hondjes gewoon in hun waarde kan laten.

@Sanity, helemaal prima!

En nu net uitgelezen, De Heksen waren High, van A van Hageland. Hoewel het al een oud boek is, herkende ik wel de problemen van het hier en nu erin.

Vraagje? Ik heb het boek de zevende zus uit een straat bibliotheek getrokken. Omdat ik dacht dat dat van de 7 zussen serie was. Ik kan op dit boek alleen niks vinden over alle series. Dus vraag ik me af of ik gewoon een deel van die 7 zussen heb en of ik dat zonder al de boeken daarvoor ook kan lezen?

Herkenbaar! Ik heb het altijd vooral lastig gevonden dat ik verantwoording af moest leggen omdat ik geen samenwerking zag met die persoon. Dan kwam toch altijd de opmerking, dat ik mijn ontwikkeling in de weg zou staan. Tsja voor zover ik mezelf ken, als ik bij voorbaat al geen vertrouwen voel bij iemand dan ga ik zeker niet mijn diepere lagen met zo iemand delen. En is het dus zonde van de tijd voor allebei. Om met die onzeker makende opmerking om te gaan, dat twijfels oproept, je staat je eigen ontwikkeling in de weg als je deze hulp niet aanvaart. Ben ik intake gesprekken met hulpverleners gaan zien als sollicitatiegesprekken. Daarin was ik zelf de baas en zag ik de therapeut als personeel. Zodoende heb ik wel gepaste hulp kunnen vinden, wat me diepgang heeft gebracht en me echt geholpen heeft. Was ook wennen voor de therapeuten om op die manier afgewezen te worden door mij. En nog steeds ligt de opmerking dat ik mijn eigen ontwikkeling in de weg sta gevoelig, ik twijfel dan echt aan mezelf weer. Maar mijn gevoel volgen ondanks de twijfels, heeft me meer geholpen dan wekelijks een gesprek hebben met iemand waarmee ik mijn dieptes qua denken niet toevertrouw. Top dus, dat je het afgeblazen hebt.

Ik ben vandaag even met de camper boodschappen gaan doen, mijn aanloop zwerfkat stapte ook in dus we hebben hem maar mee laten rijden. Eigenlijk hoopte ik dat hij zou leren om niet meer in een auto te stappen maar hij vond het spannend en ook leuk! Ik vond het wel heel erg leuk, om zo met die kat op stap te zijn en dat wederzijdse vertrouwen te voelen, maar mijn plannetje om hem juist af te leren om in vreemde auto´s te stappen is mislukt. Gelukkig is ie gechipt, dus als het chipsysteem werkt, kan ik er rekening mee houden dat ik hem weleens op mag gaan halen in een plaats in Europa waar ie zelf niet met de benenwagen gekomen kan zijn. Maar voor nu ben ik aan het sparen voor zo´n camerabandje want ik ben heel benieuwd naar zijn leventje naast het leven bij mij. Volgens mij heeft hij namelijk best wel veel andere vrienden in de omgeving die hem ook kunnen waarderen. Ik zag hem gisteren namelijk nog in een weiland zitten naast een boer die zijn knolveulen aan het verzorgen was. Iets van een km van mijn huis, het was een leuk gezicht. Ik heb inmiddels afgeleerd om hem dan te roepen, omdat ik de automobilisten niet zo vertrouw. Maar 10 minuten nadat ik thuis gekomen was, kwam meneer mij weer goede dag zeggen. En dan weet ik pas zeker dat ik mijn huisvriend juist gespot heb. Tsja ik weet niet hoe ik dat gevoel het beste kan omschrijven? Hartverwarmend, dat deze kat mij tussen al zijn andere vrienden ook uitgekozen heeft om een vriend van hem te mogen zijn.

Waar schiet je dan op? Ik stel me namelijk dan zo voor dat je met losse flodders zo een middeleeuwse oorlog speelt met andere mensen.