hoopvol

Hoi Silla, eerst en vooral... ik ben geen expert, ik kan enkel maar mijn ervaring en bedenkingen meedelen. Ik was tot voor heel kort, een Rivotril gebruikster ( bijna 5jaar gebruikt). Ik nam dit ook omdat ik heel slecht sliep. Wat is nu mijn ervaring? Dat het de eerste periode goed hielp, en ik was overdag ook veel rustiger. Maar wat ik weet, is dat na een tijd die medicatie ook niet veel meer helpt. Enkel als je meer en meer begint te gebruiken. Ik ben er nu 29 dagen mee gestopt... en het is vreselijk (is eigenlijk nog zacht uitgedrukt!!!). Vroeg of laat zul je er toch moeten proberen vanaf te komen. En ik kan enkel maar zeggen, probeer dit toch met je arts bespreekbaar te maken, en een goede afbouw te plannen. Besef goed waar je voorstaat... het is echt geen lachertje... ik heb hier al veel gelezen, en de verhalen helpen me wel door mijn ontwenning door. We zitten hier allen in hetzelde schuitje, en we moeten ons behelpen met elkaar te steunen. Ik wens je veel succes, en ik kom hier op regelmatige basis eens piepen... dus als je je hart wil luchten... vuur maar af! groetjes, hoopvol.

Lieve Ton, eerst en vooral... dank je wel om mij te horen/aanhoren. En dank je wel, dat je effe de tijd nam om mij te woord te staan. Ik apprecieer dit ten zeerste! Ik heb hier al vele topics gelezen. En het klinkt misschien vreemd, maar het is ergens wel bemoedigend. Gewoonweg het feit dat ik niet alleen ben. Want rondom mij, lijk ik wel de enige... de enige die zich aanstelt... de enige die het zich inbeeld... en ja, ik word er moedeloos van. Het lijkt zo oneindig. Ik ben ook zo boos!! Waarom doen dokters dit?? Ja ik had een probleem met slapen (nu nog meer en erger natuurlijk), maar is het niet de taak van de dokter om correct te informeren?? Aaaargh... het heeft geen zin om boos te zijn. Maar toch ben ik het. Vooral, ik ben een moeder van 38, heb 2 prachtige zonen van 10 en 13 jaar. Twee jongens met energie, levenslust, jongens die aandacht verdienen van hun moeder. Ik heb een echtgenoot die aandacht verdiend van zijn vrouw. Maar ik kan enkel aan mezelf denken. Voel me zo egoïstisch... voel me niet wie ik ben... dit ben ik niet. Ik ben normaal een echte controlefreak... maar dit alles heb ik niet onder controle... nogmaals Ton... bedankt om me te aanhoren... dit doet me echt goed groetjes, hoopvol

Beste een jaar of vijf geleden kreeg ik van de neuroloog Rivotril voorgeschreven, omdat ik een slaapprobleem had. Mij werd er wel bijgezegd dat ik dit maar max 2 maanden mocht nemen (maar geen uitleg waarom ik dit maar max 2 maanden mocht nemen). Ik sliep inderdaad veel beter, voelde me herboren, en zag er voor mezelf dan ook geen graten in om elke avond braaf mijn 2mg te slikken. Dit deed ik aan een constante van ongeveer een kleine vijf jaar. In december 2016 had ik er genoeg van, want het slapen was terug slecht geworden. Ik ben dus uit eigen houtje, van de eene op de andere dag gestopt... Na een dag of vijf begon voor mij de hel.... Ik dacht dat ik een hartaanval kreeg, was angstig, voelde me vreselijk, beefde voor gek, kon niet meer aan mijn woorden komen, stotterde voor gek, en had het gevoel dat ik geen zuurstof voldoende had. Ben naar een andere huisarts gestapt, en die wist me te vertellen dat ik aan het afkicken was... owkay.... Ik kreeg voor drie weken diazepam voorgeschreven, en moest op die drie weken afbouwen. Ik ben nu ongeveer een maand verder, maar voel me nog steeds shit!!! Mijn hart klopt uit mijn borstkast, trillen is er ook nog bij, met momenten geen zuurstof, en algemeen heel echt slecht voelen. Heb nu op drie weken tijd, 5 maal bij mijn huisarts geweest, ondertussen al naar de cardioloog geweest, maar die bekijken mij alsof ik me alles inbeeld... Ik vind dit zoooooo lastig!!! Buiten het feit dat ik me zo ellendig voel, heb ik nog het meeste last met het ongeloof van de mensen rondom mij... niemand kan dit zich inbeelden tot ze het zelf meemaken. Ik ben het moe om tegen mijn man, en 2 kids te moeten uitleggen dat ik me niet goed voel, en waarom dit nog steeds niet over is (want ja... volgens de medici mankeer ik helemaal niks) Op mijn werk juist hetzelfde... wat scheelt er met jou? Waarom ben je zo stil? Ben je met je verkeerde been uit bed gestapt? Ik word dit alles echt stillaan moe... Wou dat ik een concreet antwoord kon krijgen hoelang ik hier nog doormoet... Er zijn al sporadische dagen geweest waar ik me net iets beter voel, en dan heb ik de ijdele hoop dat het over aan het gaan is... maar dan kruip ik mijn bed in, en dan begint dat hart weer te razen... dan val ik eindelijk in slaap, om dan na een minuut of 20 wakker te schieten, en het gevoel te hebben dat ik klaar wakker ben... i need some sleep!!!!! Enfin... ik moest dit alles effe van mij afschrijven...