Goedmiddag.
Ik ben Mikki, 47 jaar en moeder van een zoon van 17 jaar. Al lange tijd lees ik mee met jullie verhalen en ervaringen. Het geeft mij moed.
al jaren drink ik te veel. Vaak 1, maar ook regelmatig 2 flessen wijn op een avond. Een keer per paar maanden lukt het mij een weekje te stoppen. De laatste tijd ga ik meer en meer drinken. als ik " maar" 1 fles op heb ben ik trots en voel ik mij al beter. Dan weet ik zeker dat ik de volgende dag niet naar alcohol ruik.
Ik ben de katers zat. Altijd moet ik mezelf er over heen zetten op weg naar mijn werk. Het kost me veel tijd, energie en relaties. Want liever zit ik thuis achter mijn glas wijn, dan dat ik iets ga doen.
Als ik denk aan stoppen maakt mij dat bang, bang dat het leven dan niet meer leuk is. Zo enorm gewend aan de beloning en het lekkere gevoel van drinken. Mijn zoon merkt dit natuurlijk wel eens op. " Mam: heb jij gedronken?" vraagt hij dan lacherig.
Ik wordt niet agressief of emotioneel van de drank en doe dezelfde dingen als wanneer ik niet drink: koken, optijd naar bed, het huishouden etc.
Dat maakt het stoppen ook zo moeilijk! Ik doe toch alles wat ik moet doen?! is dan mijn gedachte.
Of; Wat moet ik dan? als ik niet meer kan drinken? Ik heb ergens de overtuiging dat het mij blij maakt; Het is van mij!
Maar ik weet dat dat niet zo is en wil mijn gezondheid, energie en leven terug zonder altijd maar die katers en roes.
De angst om te stoppen is groot omdat ik hierin al zo vaak heb gefaald. Een rare gedachte: " ik kan beter niet stoppen, want dan raak ik ook niet teleurgesteld"
Vandaag denk ik erover om in een keer te stoppen. Maar omdat ik elke dag zoveel drink ben ik bang dat dit medische gevolgen kan hebben.
Eerder heb ik niets anders gehad dan s nachts zweten, wanneer ik stopte.
Vandaag nog op de wip: vandaag stoppen, of afbouwen. Er moet iets gebeuren. Maandag ga ik naar de dokter en vragen om ondersteunende medicatie.
Het leven moet toch ook leuk zijn zonder drank! En ik weet als ik zo door ga ik mijn gezondheid enorm op het spel zet. Elke dag voel ik mij daarover schuldig; Straks heeft mijn zoon geen moeder meer. Men herrinneringen vaag.ijn lichaam voelt moe en ongezond en mijn geest vertroebelt. Emoties zijn vlak en herrinneringen vaag. De weken vliegen voorbij, voorbij in die roes van aangeschoten zijn en katers hebben.
Wat maakt mij toch zo bang om te stoppen? Misschien alle emoties die terug komen? Ik heb geen idee, maar ik moet dit aangaan, voor mezelf en voor mijn zoon.
Vandaag begin ik door hier te schrijven.