De afgelopen decennia heb ik veel instanties afgelopen, ook verslavingszorg, maar het heeft niet mogen baten. Al mijn hele leven word ik gekweld door suïcidale gedachten, maar gek genoeg nu ik ‘god’ kan spelen over mijn lichaam wil ik niet dood. Waarom god spelen? Omdat mijn bloeddruk en hartslag zelfs met paardenmiddelen niet meer te beteugelen zijn. Neem ik ze niet, dan is de kans groot dat à la in de film Leaving Las Vegas mijn hart faalt als dat van de hoofdrolspeler. Begin volgend jaar dus cardioloog.
Maar dan? Het is me opgevallen dat als je er niet uitziet als een zwerver en ogenschijnlijk ‘normaal’ participeert in de samenleving, ze het niet eens voor kennisgeving willen aannemen. De huisarts, de cardioloog, de psycholoog, de verslavingszorg, zo laconiek, stuitend! Mijn verslavingsprobleem is zelden serieus genomen, alsof het taboe was.
Het klinkt stom, maar het is bijna een statement dat ik mijzelf zo heb ‘beschadigd’ dat de cardioloog straks een ingreep moet doen anders dan met pillen! Maar misschien legt het ook wel goed bloot dat ik niet goed voor mijzelf kan opkomen en dat ik voor mij slechte situaties niet kan laten ophouden te bestaan.
Dat is trouwens ook een bron voor stress, wat gaat er gebeuren bij/na de cardioloog? Stel dat ze stents of een pacemaker moet plaatsen, hoe ga ik dat communiceren naar de buitenwereld? Wil ik niet eens aan denken….
Vooruitlopend op een eventuele ingreep heb ik me op dit forum aangemeld om te wennen aan de gedachte dat het mooi zo is geweest. En dat ik het aan mijzelf verplicht ben te stoppen met zo’n allesvernietigende, ridicule leefstijl, maar vooral omdat ik van jullie wil leren hoe ‘te leven na de dood!’