Anna

@Mick :$:wacko::light:

Goh Water, wat mooi. Ik stel me voor dat je nu op je gitaar zit te tokkelen en er muziek bij bedenkt. Heerlijk om dit te kunnen, geniet ervan. @Kate, om je de waarheid te zeggen wist ik ook niet dat ik zoveel kon beleven met gras maaien. Het is een klusje dat ik altijd erg lang uitstel, met het gevolg dat het dan extra veel werk is. Ik ben zo blij dat ik nuchter ben. Vroeger was dit altijd een karweitje dat gevolgd werd door ettelijke glazen ww, om mijn vermoeidheid te maskeren en als beloning. Met als gevolg dat ik rond deze tijd meestal al total loss was.

Tok, tok

Inderdaad Kate, een heel mooi stukje, heel aansprekend. Ik heb daarnet mijn gras van bijna een meter hoog gemaaid, het had ineens wel prioriteit gekregen, en voel me nu een beetje moe, maar erg voldaan. Weten jullie hoe ik daarbij kwam? Zoals ik daarstraks al zei was ik alweer aan het twijfelen over mezelf, en ik stond inmiddels al in de piekermodus, toen ik ineens de zon buiten zag schijnen, en ik dacht aan Ziza's uitspraak dat denken zijn grootste probleem is. Actie! Dus ik besloot in actie te komen, en ik heb daarmee heel veel vliegen in een klap geslagen. 1. Mijn gras is lekker gemaaid, dus ik kan met Pasen ongegeneerd in mijn luie tuinstoel in de zon gaan liggen, zonder me schuldig te voelen, in de wetenschap dat ik het echt verdiend heb. 2. Ik heb mijn vervelende werkje voor vandaag gedaan. 3. Ik stopte met piekeren omdat gras maaien best inspannend werk is. 4. Ik ben lekker in de zon bezig geweest. 5. Van lekker buiten bezig zijn krijg je gezonde energie, dus ik voel me weer een stuk beter. 6. Ik heb nu zin gekregen om leuke plantjes te kopen, en aangezien ik zo goed bezig ben geweest mag ik me daarop tracteren. 7. Mijn tuin ziet er met Pasen gezellig uit. 8. Ik ben niet gaan drinken. 9. Ik ga ook niet drinken. 10. Ik ben blij dat ik niet drink. Nou, misschien vergeet ik nog een paar puntjes, maar het gaat om het idee nietwaar.

Krijg je van mij ook nog een glimlach Anjo Dit forum werkt inderdaad wel degelijk. Ik heb vandaag een opsteker gehad, er zijn mensen die in me geloven! Dus ik voel me fijn op het moment, al zit er enige twijfel of ik dat vertrouwen wel waar kan maken. Iemand enig idee waar ik mijn onzekerheid kan dumpen, en hoe ik me daarvan los maak?

Goedemorgen allemaal, Ik ga nog een ochtend werken. Pasen stond bij ons vroeger in het teken van de kerk. Witte donderdag en goede vrijdag trouwens ook. Ik moest er gisteravond nog aan denken dat ik niet meer 'hoefde'. Maar het eieren zoeken met Pasen was wel leuk, en ik vond dat gebeier van die klokken 's morgens ook wel wat hebben. Mick, jouw verslag van de AA gisteravond riep bij mij meteen een reactie op van "zie je wel, het kan ook tegenvallen, en dat gerook, daar moet ik niet aan denken". Puur excuusgedrag natuurlijk, omdat ik niet naar de AA ga. Ik hoop dat je een betere groep vind. Nog gauw even een rondje met het hondje rennen, en dan ga ik me weer nuttig maken. Een fijne dag allemaal!

Fijn Joann, dat je jezelf zo gevonden hebt. Leuk Marieke, dat jij gewoon door kon spelen zonder papieren! Zo zie je maar dat ze niet zonder je kunnen. En het mooie is dat je er morgen nog van kunt nagenieten, want dan weet je er nog alles van, en heb je ook niets gedaan om je alsnog over te schamen. Lekker hè! Ik ga mijn bedje weer eens opzoeken, want dat kan niet zo goed zonder mij, en ik moet er morgen weer vroeg uit. Welterusten!

Charlie, we hebben allemaal anderen verdriet gedaan. Ik schaam me daar ook heel erg over, en ik heb ook heel veel spijt, maar ik kan het niet meer ongedaan maken. Je hebt gelijk dat ze het misschien altijd nog zullen weten. Maar als je nu stopt met drinken, kun je hun ook een heleboel goede herinneringen meegeven, aan een opgewekte, fitte, heldere, nuchtere Charlie, die heel erg haar best doet. En als er maar genoeg goede, positieve herinneringen over de slechte heen komen, dan worden die slechte herinneringen toch iets minder belangrijk denk ik. Je gaat het vandaag redden. Want echt, ook jij kunt het. En morgen is morgen, een nieuwe dag met nieuwe kansen.

Dag per dag Stien, zoals Blacky ook al zegt. Vandaag ben je nuchter, dus vandaag ben je te vertrouwen. Wat je je misschien niet realiseert is dat het je de afgelopen maanden op is gevallen dat je zoon om zich heen kijkt, alsof hij iets zoekt. Als je echt aan de drank had gezeten was je dat waarschijnlijk niet eens opgevallen. Iets in wat je zegt over dat kindje vasthouden raakt mij, want dan denk ik weer terug aan zondagavond, toen jij hetgeen in de zenuwen over de telefoon gezegd werd verkeerd oppakte. Wat was je de volgende dag opgelucht dat je toch naar het ziekenhuis was gegaan, ernaar gevraagd had, en het allemaal erg mee bleek te vallen. Kijk ervoor uit al bij voorbaat dingen voor die mensen in te vullen. Te veronderstellen dat ze je niet vertrouwen, omdat ze je misschien niet vragen het kindje vast te houden. Want daar kunnen heel andere redenen voor zijn. Dus als je dat kindje vast wil houden, vraag het dan gewoon. Je rekent al op het ergste, dus dan kan het alleen maar meevallen. Als je mijn mening wil: ik heb je hier leren kennen als een heel gevoelige vrouw, die bereid is het vuur uit haar sloffen te lopen voor iemand die een beroep op haar doet (denk ik), die een grandioos gevecht gevoerd heeft en nog voert, en op een uitglijder na toch al meer dan drie maanden niet drinkt. Ik vertrouw je! Je kunt het!

Weet je Ferry, ik zit al een hele tijd over dit berichtje van je na te denken. Je hebt wel gelijk denk ik. De andere kant van de medaille is, dat je van je omgeving ook wel de kans moet krijgen om dat vertrouwen terug te winnen. En als je die kansen niet krijgt, kun je vechten wat je wil maar win je nooit iets. Sommige mensen geven geen kansen. Ik spreek nu niet voor Anjo, want ik weet niet of dit bij haar het geval is. Ik kan me alleen voorstellen hoe frustrerend het moet zijn, als je de kans niet krijgt om vertrouwen te winnen, of het nu terugwinnen is, of het gaat om vertrouwen dat je nooit gehad hebt. Ik heb mijn kinderen ook veel verdriet gedaan door te drinken, en ik heb hun vaak teleurgesteld. En toch hebben zij mij die kans gegeven, vertrouwen ze mij. Daar ben ik hen intens dankbaar voor, zeker als ik besef dat het niet altijd zo hoeft te gaan.

Ik was net begonnen aan een enorme stapel strijkgoed. Belangstelling Charlie?

Anjo, het spijt me voor je dat je door je dochter aan de kant wordt gezet. Dat moet heel pijnlijk zijn, en vooral ook de onjuiste verhalen die over jou verteld worden. Ik vind het knap van je dat je ex zelf zijn beslissing hebt laten nemen. Ik kan me van hem uit ook voorstellen dat hij de hulp van zijn dochter moeilijk af kan wijzen als ze speciaal daarvoor uit Engeland komt. Ik hoop dat je in ieder geval wel mee mag blijven gaan naar het ziekenhuis, want ik denk dat jij de uitleg van de artsen beter begrijpt dan je ex en je dochter, die immers in Engeland woont. Maar als ze dat ook niet willen, kun jij niet meer doen. Ik ben het met Stien eens. Laat hem weten dat hij altijd een beroep op je mag doen, en laat je andere dochter en je zoon ook weten dat ze welkom bij je zijn. Misschien hebben ze er wel behoefte aan even uit de situatie weg te zijn, en het is fijn als ze dan bij jou terecht kunnen. Ik hoop dat je de gelegenheid krijgt om van je kleindochter te genieten. Heel veel sterkte!

Ik zat daarnet dus even buiten, bijna in te dutten. Corinne, om even op je te reageren. Nee, ik wil ook niet teveel veranderen, daarom had ik het over evenwicht zoeken. Ik wil me juist niet meer aan anderen aanpassen, maar minder. Ik ben opgegroeid met de voortdurende kritiek dat wat ik deed niet goed was, dat ik de dingen verkeerd zag en dat mijn mening er niet toe deed. Dus paste ik me aan, aan wat ik veronderstelde dat van mij verwacht werd. Maar het was nooit goed genoeg, en nooit hoorde ik er echt bij. Ik denk dat ik door mijn gedrag ook altijd juist de mensen heb aangetrokken die hetzelfde van mij verwachtten, en me vervolgens uitmaakten voor alles wat niet mooi meer is. Mijn ex-partner bijvoorbeeld. Mijn verdriet en onvrede verdoofde ik met liters wijn. Al dat aanpassen heeft ertoe geleid dat ik amper weet wie ik zelf eigenlijk ben. Ik doe heel vaak in een eerste opwelling dingen waar ik me achteraf niet happy bij voel, en dan realiseer ik me dat ik alweer handelde in een poging me aan te passen. Ik moet LEREN mezelf te zijn, en die ik zit ergens onder al die lagen aanpassing, angst en onzekerheid, en heeft zich al die jaren ongelukkig gevoeld. Ik moet nog leren dat ik er mag zijn, dat anderen zich ook wel eens mogen aanpassen aan mij. En vooral moet ik leren niet voortdurend verlamd te zijn van angst, waardoor ik niets durf te ondernemen en ik vast blijf zitten in een leven waarin ik me niet echt happy voel. Begrijp je een beetje wat ik bedoel? Mijn jeugd is anders dan die van BamBam. Zij heeft er meerdere therapieën voor nodig gehad om het een plek te geven. Ik heb nooit enige therapie gehad, ik begin er nu pas mee omdat ik ontdekt heb dat ik er alleen niet uit kom. Het is een weg die ik nog heb te gaan, maar die ik wel heb kunnen kiezen doordat ik gestopt ben met drinken. Charlie, welkom hier op het forum. Kom de frustratie en de bibbers maar hier van je afschrijven. Zoals jij zijn wij allemaal begonnen. Ik ook. Ik ben menig keer door het forum door mijn trek heen gesleept.

Maar dan toch alleen maar de helft BB. Ik ben er nog lang niet. En ik zou best willen dat het allemaal vanzelf ging, maar dat doet het niet. Bevalt het je knijter in de zon? Ik zit ook lekker met mijn boekje van de zon te genieten. Na lang intern overleg heb ik besloten dat mijn gras van een meter hoog op dit moment toch geen prioriteit heeft, met dank aan Rosie.

@BamBam, ik vind het frappant dat jij in je antwoord vanmorgen op Stien's vraag aangeeft dat je in de zeven maanden dat je nu niet drinkt zoveel veranderd bent, dat je zelfs per dag verandert. Wat mij namelijk in de acht maanden dat ik nu niet drink zo is opgevallen, is dat ik juist zo weinig verander. Daarmee bedoel ik, dat heel veel dingen die ik in de loop der jaren ben gaan toeschrijven aan mijn alcoholgebruik, in feite gewoon eigenschappen van mijzelf blijken te zijn. En daar zitten er ook een aantal bij waar ik helemaal niet zo blij mee ben, omdat ze mij het leven moeilijk maken. Ik ben er inmiddels dus achter, dat ik een aantal van die eigenschappen moet veranderen om verder te kunnen. Dat zei ik gisteren ook al tegen Ziza. En ik ben er ook achter dat mij dat alleen niet lukt. Erover schrijven hier op het forum helpt. Erover praten met een arts of hulpverlener helpt ook. Of dat voldoende is zal de tijd uitwijzen. In ieder geval wordt wel steeds duidelijker wat ik anders zou willen, en wat ik wil behouden. Het vinden van een evenwicht daarin is ook al belangrijk. Niet alles kan veranderen, want een aantal van mijn kenmerken zijn denk ik aangeboren, of horen zo erg bij mij dat ik mezelf niet meer zou herkennen als ik ze niet meer had. Niet alles hoeft ook te veranderen, ik hoef geen volledig andere persoon te worden. Maar een aantal dingen zou ik wel veranderd willen hebben, omdat ze mij hinderen te zijn wie ik zou willen zijn, of te bereiken wat ik zou willen bereiken. Ik denk dat dat de eigenschappen zijn, die ik me vroeg in mijn jeugd al eigen heb gemaakt in de hoop dan geaccepteerd te worden, lief gevonden te worden, erbij te horen. Drinken is meer dan 25 jaar mijn manier geweest om daarmee om te gaan. Het loste niets op. Ik zie nu dat ik de verdedigingsmechanismes die ik als kind gebruikte om met de afwijzing in mijn leven om te gaan, moet afleren, want ze zijn zelfdestructief. En ik moet er nieuwe dingen voor in de plaats leren. Maar bij mij gebeurt dat allemaal bepaald niet vanzelf. Het kost me veel denkwerk: wat hoort bij mij, en wil ik behouden, en wat is niet goed voor mij en waar wil ik vanaf? En wat wil ik dan wel? Ik ben nog niet zoveel veranderd. De grootste verandering is dat ik nuchter ben. Ik kan helder nadenken, en daardoor heb ik hulp kunnen zoeken, en kan ik rustig uitzoeken wie ik ben, wie ik zou willen zijn, en wat ik daarvoor kan en wil doen. En dat is eigenlijk al heel wat.

Een goede reis Knuffie, en veel plezier. Je hebt het verdiend! Corinne, ik wil nog even terugkomen op je opmerking van gisteravond. Ik heb nooit ontkend dat de aanleg voor verslaving in je genen kan zitten. In feite ben ik ervan overtuigd dat het in de meeste gevallen een combinatie is van opvoeding/sociale omstandigheden, genetische aanleg én het beginnen met drinken. In dat laatste zit volgens mij de crux. Iemand met genetische aanleg en een rotleven, die nooit begint met drinken (of drugs of gokken of wat dan ook) is niet verslaafd. Nu is het wel zo dat het gebruik van alcohol in onze maatschappij zo normaal is, dat zo iemand natuurlijk een heel goede kans loopt wel verslaafd te worden. Ik ben het dus met je eens dat als je én de aanleg hebt, én de omstandigheden zijn er dat je graag zou willen vluchten, de kans extreem groot is op enigerlei wijze ergens aan verslaafd te raken. Klaar ben je ermee. Ik ga weer een dag de cursus leven volgen, in de praktijk. Maak er allemaal een zinvolle dag van, of neem een luierdag als je dat kunt en er aan toe bent. En laat de eerste staan!

Ik denk dat het verschil tussen ons alleen maar een kwestie is van hoe je het benoemt Ziza. Voor mij is het ook zo dat ik dronk omdat ik anders mijn leven niet aan kon. Ik was overbelast, al jaren, en met mijn angsten en onzekerheid valt niet te leven. Ik durf niet te leven, durf niets te ondernemen. Alleen vind ik niet dat ik daardoor al alcoholist was voordat ik begon te drinken. Jij vind dat van jezelf wel. Toen ik dronk dacht ik dat ik niets aan mijn leven kon veranderen. De eerste paar maanden nadat ik gestopt was met drinken dacht ik dat ook. Ik vond echt dat mijn leven zonder alcohol nog slechter was dan met. Nu snap ik dat dat kwam doordat er verder niets veranderde, precies zoals jij ook zegt. Inmiddels ben ik hard aan het werk om te proberen te veranderen, en heel langzaam begin ik hoop te krijgen dat dat misschien gaat lukken. Het kost moeite, het kost tijd, en ik kan het niet alleen, maar ik denk niet meer dat het helemaal onmogelijk is. Ik doe al dingen, waarvan ik een jaar geleden niet gedroomd had. Voor een ander heel klein misschien, maar voor mij zijn het hele stappen.

quote: Originally posted by: Ziza ik ben mijzelf tegengekomen in die 4e stap en ook ingezien dat mijn perceptie van de realiteit enorm verwrongen was door angst... zoveel mensen hebben moeilijke ouders gehad en pijn geleden maar lang niet allemaal zijn ze verslaafd geworden... daar ligt het niet aan wat mij betreft...ik ben nu 34 jaar...een van mijn broertjes is ook verslaafd , de ander niet... zelfde ouders gehad... Alcoholisme zit van binnen en sleurde mij heen en weer met en zonder drank.... Mijn denken klopt vaak gewoon niet terwijl er niets aan de hand is.... Ik was gewoon knettergek met en zonder drank en drugs... .. Zou je dit misschien iets verder willen verduidelijken voor me Ziza? Ik begrijp uit wat je hier zegt, dat jouw alcoholisme een soort ziekte is die in je zit, of je nu wel of niet drinkt en gebruikt. Bedoel je hiermee dat je ook al alcoholist was vóórdat je begon te drinken en gebruiken? Ik geloof dat alcoholisten een soort aanleg hebben om verslaafd te raken. De vele verhalen die ik hier op het forum gelezen heb bevestigen dit voor mij. Maar wij zijn allemaal zelf begonnen met drinken, daarvóór waren we volgens mij geen alcoholist. Ik herken wat jij zegt. Ik was een heel gemakkelijk slachtoffer voor alcohol, omdat ik o zo bang was, en in de war en niet wist wat ik moest denken. Alcohol leek dat op te lossen, dus ik omarmde het met beide armen. Maar ik was niet bang en in de war en onzeker omdat ik altijd al alcoholist was, maar door de ervaringen in mijn jeugd, zowel met mijn ouders als op school. Je hebt gelijk dat ik niet met de beschuldigende vinger naar mijn ouders, mijn oud-klasgenoten en mijn ex moet wijzen als oorzaak van mijn drankgebruik. Geen van hen heeft mij ooit gedwongen om te drinken, dat deed ik zelf. Ik wijs wel met een beschuldigende vinger naar hen, omdat zij allemaal hebben bijgedragen aan mijn angst en onzekerheid. Ik denk dat ik recht heb om over sommige dingen boos te zijn. Deze week heb ik voor het eerst met een hulpverlener durven praten over mijn ervaringen in mijn jeugd. En zij is het met mij eens dat ik boos mag zijn, en ook verdrietig. Niet alles is mijn fout, en niet alles zie ik verkeerd, ook al proberen zoveel mensen mij dat al mijn hele leven wijs te maken. Het erkennen dat ik niet alles fout doe, mijn gevoel over mijn ervaringen toestaan, is voor mij noodzaak om het anders te kunnen doen. Want zoals je zelf zegt, als ik dingen niet anders ga doen, verandert er niets. En als ik niets doe, verandert er ook niets. Verandering is nodig om gestopt te blijven met drinken, en in mijn geval houdt die verandering ook acceptatie van mezelf in. En dat is verdraaid moeilijk.

Stien, wat goed van je dat je vanmorgen meteen dat telefoontje hebt gepleegd. Dat moet toch enorm opluchten. En lekker dat je even je hoofd leeg hebt gezwommen. Je bent hartstikke goed bezig vind ik. Rosie, mij zal het nog niet meevallen die keuzes te maken. Ik kan er nog steeds niet mee overweg dat de tijd eigenlijk te kort is en mijn energie te beperkt. En er zijn erg veel dingen die ik absoluut noodzakelijk vind. Niettemin, first things first. Ik ga eerst maar eens over die lijst nadenken.

Ach Corinne, beter remblokjes verslijten dan niet kunnen remmen.

Zo, ik heb alweer een zeer zinvolle ochtendbesteding gehad, en de boodschappen zijn ook gedaan. De dingen waar ik op het moment mee bezig ben dwingen me erg naar mezelf te kijken, en naar de manieren waarop ik met mijn eigen leven omga. Heel confronterend af en toe, maar wel goed om daar eens met de ogen van een ander naar te kijken. Zo werd ik er vanmorgen op gewezen dat ik de dingen waar ik juist goed in ben (onderzoeken, analyseren, oplossingen voor problemen vinden) niet toepas op mijn eigen leven. Met de vraag waarom eigenlijk niet? Tja, omdat ik de oplossing dan ook zelf moet uitvoeren, omdat ik bang ben dat het verkeerd kan uitpakken, omdat ik geen energie heb. Omdat, omdat, omdat...... Ik heb weer iets waar ik mee aan de slag kan. Rosie, ik vond je stukje erg goed, over kijken wat bijdraagt aan jouw levensprioriteiten. Ik denk dat ik ook zo'n lijst ga maken, en datgene wat ik op een dag doe in dat licht bekijken. Op dit moment moet ik me er nu eenmaal bij neerleggen dat mijn gezondheid en energie niet optimaal zijn, en dat wat ik kan doen op een dag beperkt is. Prioriteiten stellen dus. Kate, dat onderschrift zag ik vorige week ergens op een poster van Loesje, en ik vond hem erg sterk. Ik heb wel erg getwijfeld of ik hem zou gebruiken, want genieten doe ik eerlijk gezegd niet zo vaak. Maar juist daarom zou ik het zeker niet met mate moeten doen denk ik. En als er iets is waar ik goed in ben, dan is dat onmatigheid. Kohtje, je berichtje klinkt hoopgevend. Fijn zo! En ik verheug me op het feest over 11 dagen.

Dank je wel Mick voor je prachtige woorden. Ik kreeg er ook een brok van in mijn keel, want ik worstel ook met het ouder worden. Ik voel me nog precies hetzelfde als toen ik 21 was, maar mijn lichaam vertelt een heel ander verhaal. Het maakt me bang. Er is zo weinig tijd, en ik weet niet eens wat ik nog wil. Misschien is wat ik wil ook wel niet belangrijk, maar alleen wat ik doe. Als ik echt oud ben, wil ik in ieder geval kunnen zeggen dat ik geprobeerd heb er iets van te maken. Laat ik daar vandaag dus maar mee beginnen.

Heel mooi beschreven Kate.

Heeft zich al iemand gemeld die houdt van ramen zemen en dweilen? Ook hier graag! Beste Stien, ik denk dat jij je altijd zo 'professioneel' en sterk hebt opgesteld, dat op je werk niemand in de gaten heeft dat je dit gewoon even niet aan kunt. En inderdaad, is het professioneel als je jezelf wegcijfert en anderen het werk uit handen neemt? Ik denk van niet, maar het is voor de anderen wel gemakkelijk natuurlijk, en daarom kan dat complimentje er wel vanaf. Het is mij nu ook twee keer overkomen dat ik op mijn werk tegen mijn leidinggevende zat te janken, en ik voelde me daar ook heel rot onder. Dat doe ik nog, maar ik denk dat het de situatie ook heeft verduidelijkt. Ik hoop voor jou dat dat op jouw werk ook het geval is, en dat men nu eens even na gaat denken over wat jouw ziekte, en alle consequenties daarvan, met jou doet. Ik vind het hartstikke goed dat je uit die situatie bent weggelopen, en nog knapper dat je niet bent gaan drinken. Bravo! Marion, wat een vervelende ervaring voor je, om zo door je moeder gekleineerd te worden. Je hebt gelijk dat je weg bent gegaan, het niet nog verder hebt laten komen. Een goed idee om eerst hier naar het forum te komen, en geen drank te gaan kopen. Klasse! Ik denk dat je je vader op een andere dag, als je weer rustig bent, wel uit kunt leggen wat er aan de hand was. Hij kent je moeder immers ook al langer dan vandaag. En misschien is het een idee om je moeder een keer rustig uit te leggen, dat je die kleineringen niet meer pikt? Marieke, ik ben een beetje net als jij. Steeds neem ik me voor de kamers van mijn jongens de kamers te laten zijn, maar op een gegeven moment kan ik er niet meer tegen (en ik wil geen ongedierte in huis) en sla ik toch aan het stofzuigen en bedden verschonen. Weet je wat bij mij heeft geholpen? Alle rotzooi die ligt te slingeren (ook kleren!) in grote vuilniszakken proppen, en die achter bij de kliko zetten. En als ze thuis kwamen meldde ik dat ze nog een kans kregen om uit te zoeken wat ze nog nodig hadden, maar dat dat dan wel óf in de wasmand, óf netjes in de kast thuishoorde. Mijn oudste houdt inmiddels redelijk zijn kamer bij, en mijn jongste gooit meestal zijn kleren in de wasmand, dus er is hoop. Als ik hier lees dat meerdere mensen nu ze niet drinken ook anders in hun relatie komen te staan, prijs ik me eigenlijk voor het eerst gelukkig dat ik dat probleem niet heb. Natuurlijk heb ik wel een aantal confrontaties met mijn jongens gehad, omdat ik veranderde. Maar dat zijn mijn kinderen, en daarvoor geldt denk ik toch meer dan voor een partner dat ze me maar hebben te nemen zoals ik ben. Nou ben ik geen onredelijk mens, dus meestal sta ik wel open voor redelijke kritiek. Ik moet eerlijk zeggen dat het op het moment aardig harmonieus gaat hier in huis, en daar ben ik erg blij mee. Wat niet wil zeggen dat alle zorgen en piekers over mijn kinderen van de baan zijn hoor. Al met al bevalt mijn nieuwe jas me uitstekend, dus ik ben van plan hem te houden!

Nee Stien, ik denk dat deze dagen gewoon bij het leven horen. Het verschil tussen 'ons' en andere mensen is alleen dat wij de spanningen die ons op zo'n dag even teveel worden altijd bedolven onder liters drank. En nu we dat niet meer doen, moeten we andere manieren leren om ermee om te gaan. Terwijl ik dit opschrijf vraag ik me ineens af hoe mensen zonder alcoholprobleem dat eigenlijk doen. Eigenlijk zou ik dat eens iemand moeten vragen, maar ja, hoe leg je uit wat je bedoelt zonder erbij te zeggen dat je dan altijd ging drinken. Misschien een goede vraag voor de AA mensen? Alleen zijn degenen die bij de AA komen allemaal alcoholisten. Er zullen er vast tussen zitten die er inmiddels mee om hebben leren gaan. Maar wat mij benieuwt is of niet-alcoholisten nou ook zulke dagen hebben, of dat 'wij' ze vaker en/of heftiger hebben. Persoonlijk denk ik dat niet-alcoholisten ze ook hebben. Dat merk ik in ieder geval op mijn werk wel eens. En meestal laten we diegene op die dag dan maar gewoon een beetje met rust.