Madeleine

Slaap lekker, Lytse. En inderdaad bedankt voor de woorden!

Ik ben gestopt met drinken. Kunsie, ook ik schrijf me niet meer in op het dagpact. Wat ik nog wel wil doen is me eens inschrijven op het weekpact en dat helpt wel (dat blijft hangen in mijn achterhoofd). Dan heb ik toch een doel. Doel voor nu is morgen huisarts bellen en herhaalrecept Refusal. Mijn eigenlijke doel was om met vrienden op Koninginnenacht mijn eerst borrel te drinken (na bijna twee maanden nuchter dan). Nou, dat gaat hem niet worden. Ik kan niet normaal drinken. En me al helemaal niet aan afspraken met mezelf houden. Tja, misschien is het wel beter dat ik nu al weet dat het nooit meer normaal wordt. Ik mag dan 30 jaar zijn, te jong om nooit meer te drinken (zoals ik altijd zei), maar ik begin er steeds meer in te geloven dat ik nooit meer kan drinken...

Kunsie, Refusal is op. Dus het is niet in combinatie met. Dat is een pluspunt, al kun je niet van pluspunten spreken. Lytse, ik ben mezelf voor het eerst in jaren aan het leren kennen. En ondanks dat ik met drank een grotere hekel aan mezelf had, zijn er nu nog punten die maken dat ik nog steeds wil drinken. En drink. Ik weet dat ik nog teleurstelling op teleurstelling moet verwerken (uit het verleden en dat ging goed) en dat kan ook zonder drank. Maar nu teleurstel ik mezelf weer door te drinken. Het kan ook anders. Maar soms weet ik even niet hoe. Volgens mij ben ik nu warrig. Waar het eigenlijk op neer komt is dat ik nog nooit zoveel oud zeer heb ervaren. Ik verdronk het natuurlijk en nu kwam het continu boven. Maar ik ben een sterke meid, niet zeuren (ook al zeur ik over onnoemelijk veel onbelangrijke dingen) en doorgaan. Diep ongelukkig en dan maar aan de AD. Helpt niet, dan maar weer drinken. Terwijl ik ook kan kijken naar de positieve dingen. Voor het eerst is er weer iets in mij dat mezelf aardig vind. Tja, daar kijk je niet na als je een pot snot bent. Nog steeds warrig. Dus stop maar weer met tikken. :$

Goed, ik ben de weg kwijt. En ik weet even niet waar ik dat moet delen. Ik heb het warm, dan koud, ik tril. Ik ben misselijk. Ik drink. Ik eet me de schompes in nootjes, ik rook abnormaal veel. Compleet de weg kwijt. Ik weet perfect welke acties er moeten worden ondernomen. Perfect. Ik doe het niet. Ik weet het even niet meer. Want heeft dit monstertje gecreeerd? Pfft.

Ze zoeken me al jaren op. En niets dan ellende.

Goedemiddag! Ik ben vandaag in gevecht met een witte en grijze duif. Ze zitten op mijn balkon, achter mijn stoel. Ik jaag ze weg. Ik draai me om. Ze zitten er weer. Ik jaag ze weer weg. Kruipen ze via de buurman zijn balkon onder het schot door. Ik jaag ze weer weg. Sinds wanneer denken ze dat mijn balkon van hun is? De laatste keer dat ik gecheckt heb, betaalde ik toch echt de hypotheek, ook voor het balkon. En daar zijn ze weer, dus ik ga ze maar even weer wegjagen. (Ze zitten er ook niet stil, ze koeren de hele buurt bij elkaar.) Ach, het houdt me in ieder geval uit de buurt van de supermarkt.

Ik wilde net één plakje Beemster pakken (was in de bonus en wat is dat een heerlijke kaas(ik heb altijd de euroknaller kaas)) en toen had ik er opeens twee. Ik wil heel veel doen voor de bejaarden, maar het mag simpelweg niet. Ik mag niets. Mijn arts belt mij eens per vier weken, omdat hij vindt dat alcoholisten niet op afspraken komen, terwijl ik er gewoon was de eerste keer. Sjees, wat wil men van mij. Niet over nadenken, gewoon doen. Net als nu, gewoon gaan slapen.

Klinkt allemaal goed, Akelei. Maar mijn vader zal nooit (meer) iets bijdragen als het over geld gaat. Dat neem ik hem ook absoluut niet kwalijk. Hij zijn leven, ik de mijne. En hij heeft het geld niet, dus dat scheelt al een hoop. Ik heb tot december mijn kostenpost rond. Het kan 100 euro afwijken, maar wat is 100 euro op een leven lang? Daar is school alleen nog niet bij ingenomen. Dus ik moet gewoon tot de 2013-2014 school wachten. Is moet het allemaal nog even uitvinden. Ik wil wel graag aan het werk, maar uitval is bijna 100%. Ik wil wel iets van vrijwilligerswerk doen, maar dat mag ik dan weer niet van de overheidsinstantie. Ik zit vast. En ik weet dat ik mijn gedachten bezig moet houden met werk e.d. Goed, beetje vast nog dus.

Akelei, wat lief dat je aan mij gedacht hebt vandaag. Het was inderdaad gisteren dat ik dat schreef. Ik heb al besloten, nu ik de toelatingsexamen niet gehaald heb, dat ik terug ga naar school. Ik weet niet in welk tijdsbestek, want rijk ben ik niet en het geld moet toch in één keer betaald worden, maar ik ga wel doen wat ik al enige tijd had moeten doen. Ik geloof ook dat ik tijd genoeg heb om te denken hoe niet leuk de dingen zijn. Bezig zijn is toch voor de mens zijn geest het beste. Ik zit in een spiraal en maak altijd dezelfde spiraal weer rond. Tja, ik moet wat doen. Ik hoop op een goede baan, misschien een studie ernaast, maar alles lijkt zo ver weg. Soms zit je gewoon vast en ik zit vast. Drinken is niet de oplossing, maar uitstel van alles wat ik moet doen. Soms denk ik wel eens te weten dat ik het allemaal weet, maar er simpelweg niet naar handel, omdat uitvluchten het makkelijkste is. Ach, en hoeveel weet ik nu helemaal? Ik was 21 en dacht het ook allemaal te weten. Ik ben nu 30 en denk het allemaal te weten. En straks ben ik 50 en noem ik 30-jarigen snotneuzen. Wat een leven.

Akelei Drank - Inclusief statiegeld 2 dagen. Refusal - 30 dagen. Sja, zie zelf ook dat ik niet moet beknibbelen op 15 euro. Want dat doe ik als ik drink ook niet. :$

Dat is ook weer waar, Jane. Maar omdat het er nu twee zijn, qua medicatie, vind ik het wat eng worden. Want het liefste, als ik niet aan mijn verslaving toegeef, doe is het geld oppotten. En dat kan niet als ik weer een herhaalrecept haal. Anderzijds, waar maak ik me toch continu druk om. Alcoholverslaving is serieus. Gezondheid terugkrijgen door Refusal is de 15 euro wel waard.

Ik wals er even tussendoor. Ik zit met een dilemma. Mijn refusal is op. Dat was het enige medicijn dat ik gebruikte en zelf moest betalen via mijn eigen risico van mijn verzekering. Nu heb ik sinds vier weken ook Vennogwattes en dit moet natuurlijk ook betaald worden vanuit mijn eigen risico. Ik heb nog niet het idee alleen te kunnen stoppen met alcohol zonder Refusal en dan zou de kortste klap zijn, weer beginnen met Refusal. Maar dan moet ik dus eens per kwartaal twee medicijnsoorten afrekenen en dat gaat me, in mijn beleving, omdat ik ook niet weet wat vennogwattes kost en ik er via internet niet achter kom, boven mijn pet. Wat zouden jullie doen? Toch maar de gok wagen en nog eens Refusal bestellen? Of doorbijten en doen?

We zijn gewoon hier hè, kuns. Praten hoeft niet, maar mag wel.

Aicha, heel veel sterkte! Mupke, klinkt inderdaad als geihonger. Schrijf je dat überhaupt zo? Eén keer bewust last van gehad en dat was niet fijn. Wel vreemd dat er niemand op of omkijkt. Maar ja, dat is zoals het is tegenwoordig. Ieder voor zich.

Goedemiddag! De oven staat aan voor een lekker pistoletje met kruidenkaas, kaas, chorizo Pamplona, tomaat, ui en peper. Mjam. Over drie sigaretten zal ik stoppen met roken of in ieder geval stoppen met kopen. Ik word er nu al zenuwachtig van. Lekker begin, haha. Kunsie, ik heb ook al nagedacht over een kat. Maar ik wil mijn gordijnen en stoelen behouden. Ik vind hun nageltjes niet zo lief.

Dat Jane.

Nee, akelei, het was gewoon even mijn aanvulling op jouw post. Ik moet even zien hoe waardevol de levensfasen zijn. Ik zie het alleen nog niet. Ik was 20+ en vond ware liefde, vond ik toen, en toen wilde ik zelfs grijs worden. Ik zie het nu niet meer, want hij was niet de ware. Soms heb ik het idee dat ik daardoor opnieuw moet beginnen, ook al is dat niet waar. Ik moet gelukkig worden met het leven dat ik nu heb, ouder worden omdat het mij gegeven wordt etc. Vind het allemaal maar verdomde moeilijk. Ik ben vandaag iets ouder dan ik vorige week was en morgen ben ik weer een dag ouder dan ik vandaag was. Hoe kom ik toch over dat gevoel heen?

Akelei, dat is een mooie post! Leeftijd zegt mij ook helemaal niets. Toen ik mij aanmeldde op dit forum, wist ik dat ik een soort van kleindochter zou zijn van de meeste forummers. Soort van, dan. En ik kijk alleen maar ouwe-lullen-programma's en ga bijna niet meer uit, dus kan me perfect scharen tussen dat wat het leven echt waardevol maakt. Het echt voelen, het echt meemaken, dat wat jullie allemaal doen. En toch is er iets in mij dat het niet wil. En daar ben ik zo gefrustreerd door. Het leven houdt niet op bij 30, waarom kan ik dat niet zien? Ik WEET dat het leven daar niet ophoudt, dat laten jullie mij elke dag zien (want inderdaad, jullie zijn ouder dan ik ben), waarom zie ik het niet?

Bol ik ben onder behandeling i.c.m. medicijnen. Het is echt een obsessie. Ik word er zelf gek van.

Originally posted by: Sowhat Madeleine,zit je niet meer met het gevoel dat het leven eindig is?quote> Geen idee. Ik weet dat ik het niet erg vind dat anderen ouder worden, dat anderen opnieuw liefde vinden, een leven hebben. Ik weet alleen dat ik ouder ben geworden, daar geen probleem van ondervind (dus wil niet feesten, domme dingen doen, of elke week in de kroeg wil hangen), maar dat ik nog ouder word en niet weet wat hij mij brengt. Ik wil niet als verlopen kat nog iets najagen wat ik in de afgelopen tijd heb nagelaten. Ik wil niet vol rimpels nog de ware vinden, want die ware wordt ook een gerimpelde kat. En al met al wordt het bejaardenseks. Heel oppervlakkig, dat weet ik ook, maar ik wil een soort van Carrie Bradshaw zijn en dan heb ik nog weinig tijd, want schoonheid is betrekkelijk. Ik word gewoon gek van mezelf. Want er is niets mis met ouder worden, ik wil alleen eeuwig jong blijven. Ik zat vandaag een film te kijken over een oudere man en vond het niet verkeerd om hem te bekijken. Daarna was een film over een oudere vrouw, die ik heel interessant vond (qua verhaal), maar die ik eraf heb gezet, omdat zij geen perfect huid had (en 40+). Ik heb soms zelfs het idee dat ik aan het doordraaien ben. Want ik vond het niet leuk om te kijken naar iets dat mij nog te wachten staat. En waarbij ik waarschijnlijk het onderspit delf, want ik word lelijker dan lelijker op mijn 40e dan ieder ander.

Ah, dat wist ik niet. Maar wat ontzettend gaaf!

Mooie naam! Maar nu heb ik kennelijk gemist waar ze vandaan komt? Wel super, ik wil nu ook een huisdier! Maar ja, kan niet. Helaas.

Heet hij/zij ook moppie?

Ik vind het echt en oprecht zo lief dat iemand over mijn probleem wil nadenken, zonder bevooroordeeld te zijn. Dat heb ik niet eerder gehad en doet me toch wel goed.

Mijn angst is de angst om ouder te worden. Rimpels, verval en alles dat daarbij komt kijken. Ik had het al op mijn 20e, maar dit werd verbloemd door een scheiding tussen mijn ouders en hij komt nu gewoon keihard terug. Ik weet dat ik dankbaar moet zijn voor het leven, ook voor rimpels en ook voor verval, omdat anderen soms de kans niet hebben om rimpels te krijgen, om te vervallen, maar ik voel me zo naar. Ik ben, nog maar (zouden anderen zeggen) 30 jaar, nog mijn hele leven voor mij en ach, nu is het nog niet zo erg. Maar het wordt vanaf hier nog erger. Dan wordt ik zo gerimpeld als Willeke Alberti, zo oud. Ik zag eergisteren Flikken Maastricht en daar had een vrouw, die ik absoluut niet mooi vond en voor mij verval laat zien, een relatie met een jongere en toen dacht ik als eerste:"Je bent zo oud, hoezo liefdesleven?" En ten tweede:"Met die leeftijd moet je toch mutjes haken?" Kijk, daar kom ik dus op weerstand. Want wat geef mij het recht om zo te denken? Om nu, jong, er zo'n drama van te maken. Maar ik maak hem dagelijks. Geheel groot drama, want zo wil ik nooit worden. Ik wil misschien wel mijn leven lang 20 of 30 blijven. Maar niet ouder. Waarom is dat nog niet uitgevonden, zo'n pil waarbij ik niet ouder zou worden? Ja, sorry. Echt, dit is zo'n dom depressief probleem. Gewoon leven en leuk leven.... Ik kan het alleen niet.