Ronel

Goedemorgen aan degene die dit lezen. Afgelopen 24 februari is de datum dat ik mijn laatste glas wijn achterover sloeg. Het gaat nog steeds erg goed. Ik ben wel snel moe merk ik. S'avonds na 21:30 uur begin ik al te knikkebollen. Ik hoop wel dat dit minder zal worden.

Naar de huisarts stappen voelt voor mij een beetje alsof ik mezelf moet gaan aangeven ofzo. Staat misschien heel gek. En het eng vinden dat het in mijn medisch dossier komt.. tja, ik heb krijg dan beelden voor me dat ik bijvoorbeeld over 10 jaar misschien een keer in het ziekenhuis beland na een val van mijn fiets. En dat dan door mijn status als alcoholistist, het personeel aldaar vast wel zal denken dat ik die breuk opliep na een glaasje teveel. Vooroordelen, een stempel, dat haal ik gewoon allemaal in mijn hoofd.

Ja, dat is precies wat ik bedoel strijkbout! Alsof het nu de rest van mijn leven mijn identiteit bepaald. Ik voel daar weerstand tegen. Ik noem mezelf toch ook geen rookverslaafde terwijl ik al 6 jaar geleden gestopt ben?! Maar wellicht is dit ook gewoon een beetje angst en opstandigheid van mijn kant uit. Verwar dit overigens alsjeblieft niet met overmoed. Dat ik denk dat ik het zelf wel even fix of er bijna al ben. Dat denk ik absoluut níet. Ik weet alleen niet of ik nu direct een huisarts nodig heb. Die drempel voelt echt meters hoog voor me. Dat het dan in mijn medisch dossier staat. Ik dat label heb. Doodeng vind ik dat.

Vandaag alweer de 12e dag dat ik niks ga drinken. De trek komt met vlagen. Vooral wanneer ik na inspanning, zoals na een dag werken, de ontspanning zoek. 12 dagen geleden had ik op dit tijdstip (op de dagen dat ik niet naar werk ga) al ongetwijfeld het nodige geconsumeerd. Ik merk dat hoe meer ik daar bij stil sta, des temeer de trek opspeelt. Ik heb nog ontzettend veel afleiding nodig, maar ik ben creatief en best handig als ik dat over mezelf zeggen mag. Dus genoeg te klussen in en om het huis. En dat voelt ook wel weer ontzettend bevredigend. Fysieke klachten ervaar ik eigenlijk niet. Gezien de hoeveelheden die ik dronk, verbaast dat me best wel. Ik moet ook wel bekennen dat ik daarom ook nog steeds niet naar de huisarts ben geweest.... ik weet ook niet of ik dit nog wil. Wel heb ik al tig keer op de site van AA gekeken maar temidden van allerlei vreemden met mijn billen bloot moeten, termen 'als hogere macht', moeten luisteren naar mensen die al 15 jaar droog staan en zichzelf nog steeds verslaafd noemen... dat demotiveerd me dan zo! In ieder geval ga ik vandaag weer niks drinken.

Ik denk dat ik bijna overal trucjes voor had. Maar ik weet dat je iemand die zwaar drinkt, hoe dan ook altijd ruikt. Daar is niet tegen aan te poetsen, spoelen, douchen of parfumeren. Over mijn verstopplekken heb ik nog niks verteld. Niet omdat ik mijn geheime plekjes niet wil prijsgeven, maar omdat ik het nu nog te gênant vind.

Dag 8! Net boodschappen gedaan. Moet bekennen dat ik het eventjes best moeilijk had in de supermarkt. Weekend! Dus veel lekkers in de aanbieding, en dan heb ik het in mijn geval natuurlijk niet over taart of chocolade. Echt, ik liep te watertanden, voelde serieuze twijfel. Zo'n trek! Heb mijn gezicht afgewend, snel doorgelopen. Zelfs bij de kassa in de rij nog twijfels.. "Ik kan het nu nog pakken! en dan doe ik er thuis écht maar ééntje!" Gelukkig ben ik niet overstag gegaan. Nu weer thuis, snel een pot thee gezet. Ben een beetje van mijn euforische wolkje afgedonderd want de trek is er nog steeds. Even door deze dip heen. Ik wil niet zwichten nu!

Hey Kraan, even een reactie op je vragen. Mijn verstopplekken waren heel divers. Van onderin een volle wasmand, mijn kledingkast, tot achter een plint onder de keukenkast. Ik heb zelfs wel eens drank in een vuilcontainer verstopt met allemaal vuilniszakken erbovenop, om het er later weer uit te vissen. Ik had ook een hele grote bloempot in de tuin waar wel het nodige inpaste. Bak met viooltjes erbovenop, en niemand die het zag. Ik vertel dit omdat je er over vroeg, niet omdat ik mezelf zo'n meester in verstoppen vond of omdat ik mezelf lekker inventief vond. Ik schaam me er ontzettend voor. Drank thuis laten bezorgen heb ik nooit gedaan. Stel dat net man of kinderen de deur zouden opendoen en de bestelling zouden aannemen. Een flinke, verstopte voorraad gaf mij rust, al was er ook altijd een beetje de angst dat het tóch gevonden zou worden. Maar niks in huis hebben, vloog me nog véél meer aan. Ik beloofde mezelf steeds dat ik dit keer écht zuinig aan zou doen. Ik dit keer héél lang met deze voorraad ging doen.. lukte nooit. Het was steeds zo weer op.

Dat stiekeme herken ik. Ik deed bijvoorbeeld graag boodschappen met de zelfscanner, zodat de flessen drank niet over de kassaband hoefde, maar meteen onderin mijn boodschappentas konden (wel jammer dat er evengoed een belletje afgaat bij de kassa i.v.m leeftijds controle). Dus wisselde ik regelmatig van winkel/ supermarkt.. zodat het minder zou opvallen. Bij de slijter antwoorde ik vaak 'ja' op de vraag of er cadeautjes bij zaten? Dan liet ik een paar flessen feestelijk inpakken zodat de verkoper niet zou denken dat alles voor eigen gebruik was. Thuis had ik de meest bizarre verstopplekken, tot in mijn slaapkamer aan toe. Als ik flessen witte wijn met schroefdop had leeggedronken, vulde ik die wel eens met water en zette ze terug in de koelkast. Man en kinderen drinken niet dus zouden dan niet merken dat er veel flessen leeggedronken waren. Ik dronk mijn drank ook meestal uit een koffiemok. Zo'n grote gevulde wijnbel overdag stond toch wel heel erg alcoholistisch vond ik. Alsof het in een koffiemok minder erg was? Dus ik hield mezelf ook als het ware voor de gek, hield een enorme schijn op. Eén ding kon ik echter nooit verdoezelen, namelijk dat ik dronken werd, knock-out ging. Dus hoe goed ik ook stiekem alles in huis wist te loodsen, hoe goed ik alles ook verstopt had. Ik was uiteindelijk dronken, en dat wordt je niet van kraanwater! Ik gooide het vaak op migraine, een griepje, wanneer ik weer bijkwam uit een paar uur coma.. maar mijn gezin wist echt wel beter natuurlijk. Ik zit nu pas op mijn 7e stopdag. En waar ik me het meeste verlost van voel is dat stiekeme gedrag. Onmogelijk om dat te missen! Ik heb eerder meer dan jaar droog gestaan en het bevrijde gevoel won het altijd op de momenten dat de verleiding opdook. Ik ben nu hard aan het werk om dat terug te krijgen, net als toen. En dit keer voor altijd! Ik hoop dat bij jou die knop ook omgaat. Succes.

Vandaag gaat de 7e dag worden dat ik niks ga drinken!

Goedemorgen allemaal, ik heb goed geslapen. Heel diep, niet heftig liggen transpireren en niet zwaar liggen snurken (volgens man). Rise and shine! Ik kwam als het ware huppelende de trap af. Zin in de nieuwe dag! Ik heb al meters lange planningen in mijn hoofd. Ik moet naar het tuincentrum om eindelijk eens wat leuke planten te halen voor in de tuin. Die kalende salontafel ga ik nu écht onder handen nemen, ik wil de schuur uitmesten, naar het strand met de hond, op visite bij mijn tante, en het liefst allemaal op één dag. Gaan met die banaan! Kind wil een vriendinnetje uitnodigen, "Tuurlijk! Al komen er 10 vriendinnetjes!" Het voelt prettig maar anderzijds ook een beetje eng! Waar komt deze overdreven euforie vandaan? Ik herken het totaal niet van de eerste keer dat ik afkickte. Dit gevoel kan toch niet echt zijn? Doe ik onbewust nu aan een soort mindfulness? waarna ik mogelijk in een enorm gat donder! Want dit blijft toch niet zo? Staat misschien gek, maar ik vertrouw mezelf hier niet zo in. Vanochtend vroeg de nodige boodschappen al in huis gehaald en ja, het staat vast belachelijk maar toen ik langs die meters lange muur met drank liep, stak ik mijn middelvinger op naar al die flessen en mompelde 'tyf op! Ik koop julie lekker toch niet! Nananana!' Haast kinderlijk. Maar dit gedrag past helemaal niet bij me. Herkent iemand dit? Is dit een wolkje waar ik vanaf ga donderen? Nogmaals ik herken het niet van eerder.

Strijkbout, ik ben niet van plan om het alleen te gaan doen. Er staat alleen niet acuut een heel professioneel team paraat voor me. Sinds vrijdagmiddag heb ik geen druppel meer gedronken, dat is slechts een klein eerste stapje binnen het enorme probleem. Maar als ik nu steeds tegen mezelf ga zeggen dat ik het écht niet alleen kan, is dat juist een stimulans voor me om weer te gaan drinken. Dat zware detoxen heb ik eerder alleen gedaan. Mijn fout toen is gewoon geweest dat ik het geheim hield, nergens steun of hulp zocht en na 13 maanden dacht dat ik de alcohol en mezelf wel weer in de hand kon houden. Morgen ga ik de huisarts bellen.. daar moet ik nog wel even de moed voor verzamelen (al zou ik daar liever moed voor indrinken) dat is wel zo..

Dankjewel Pytje, ik weet ook dat ik professionele hulp nodig ga hebben. Ik heb al eerder meer dan een jaar droog gestaan, on vervolgens harder terug te vallen dan ooit tevoren. Had ik toen maar meteen aan de bel getrokken, actie ondernomen. Maar ja, dat is achteraf gepraat. Op dit moment voel ik me gelukkig redelijk goed. Ik zoek veel afleiding. Heb er al een grote wandeling met de hond opzitten en ga in de achtertuin aan de slag. Wel wat bevige handen, maar dat duurde de vorige keer niet heel lang dus ik hoop dit keer ook niet.

Tot nu toe voel ik eigenlijk alleen vermoeidheid en somberheid

Ik voel me trouwens ook vaak hypocriet. Ik kan moeiteloos op een verjaardag alleen aan het water zitten. "Kijk mij eens keurig alcoholvrij zijn!" Terwijl ik er dan thuis al meer dan genoeg heb ingegoten. En vorige week nog, besprak ik met een vriendin, hoe we een gezamenlijke vriendin van ons, toch wel erg veel vinden drinken. Ze had vast een enorm drankprobleem. Ja, ik weet dat ze een enorm drankprobleem heeft, ik herken mijn eigen gedrag namelijk compleet in haar. Maar dat zei ik er natuurlijk niet bij. Ik wil zo schijnheilig niet meer zijn. Dat stiekeme, wijn drinken uit een koffiemok zodat de kinderen het niet door hebben.. ze hebben het écht wel door. Ik wil terug naar wie ik was toen ik droog stond. Het was niet makkelijk maar ik voelde me springlevend.

Lady jane, bedankt voor het delen van jouw persoonlijke verhaal. Gisterenavond had ik zelf ook het gevoel dat ik op dat moment wel dood wilde. Dan was ik overal vanaf en was bovendien iedereen ook van mij af. Ik vond dat mijn man vast wel een leukere, niet verslaafde partner kon vinden. En mijn kinderen dan misschien een lieve, nieuwe moeder zouden krijgen. Geen drankorgel. Dat zou uiteindelijk vast beter zijn. Ik verzet me dan na een tijdje weer tegen die gedachten, want dat wil ik ze toch niet aandoen?! Die leuke, niet verslaafde, lieve, nieuwe partner en moeder, die wil ik potverdorie gewoon zelf zijn. Nu nog steeds niets gedronken, al heb ik wel trek. Nog geen grote prestatie, dat weet ik, maar deze uren heb ik er alvast opzitten. Mijn man liep net naar me toe en omhelsde me even. Dat deed me echt goed.