knakker

Ik zat naar aanleiding van de zwaarte van @Lika wat te herkauwen op een bijbeltekst van Mattheüs 6:26 e.v. over de vogels en de leliën des velds waarin mijn zorgeloze levensstijl wortelt. Daarna moest ik weer denken aan die geweldige scène uit Life of Brian die hier ook over gaat. Zie daar: zorgeloosheid en humor. De dag kan beginnen.

Het is fijn jou nu al zo te lezen @Dune nadat je hier kort geleden nog als een verregend vogeltje binnen dwarrelde. Mooi dat je al zo snel vruchten kunt plukken.

Mogge mensen. Vanochtend een flink stuk wandelen met zoon. Een eind worst in de knapzak en gaan. Het leuke van wandelen met een puber is dat je dan soms ineens en vanzelf heel persoonlijke gesprekken krijgt.

Voor @Lika

Ja, dat is wel een afknapper Kara. Dan doe je je stinkende best om een maand van de drank af te blijven en dan zie je alleen de lijst met nadelen maar groeien. Ik kan me best voorstellen dat je dan gaat denken: de .... allemaal, dan schroef ik wel weer een fles open. Maar wat hunnie hierboven al zeggen: het begint pas met de bewustwording. En ook al is dat schrikken, het loont echt de moeite om hier nu mee aan het werk te gaan. Want drank lost ook niks op, en verdooft alleen maar. Dat is als een kind dat ziet wat een narigheid er allemaal rondom hem is van schrik onder een kartonnen doos in de tuin gaat zitten. Dat geeft wel even een lekker veilig gevoel, maar uiteindelijk moet je de wereld toch in.

Balen Sunnie, maar niks meer aan te doen. Opkrabbelen, met het hoofd schudden en verder maar weer, op het pad dat je al was ingeslagen. Voorwaarts! Dat van de drank afraken gaat altijd met vallen en opstaan. Daar weet iedereen hier op het forum over mee te praten. Niet over gaan wanhopen, want dan krijg je weer trek en zo blijf je eindeloos bezig. Als wij drinken drinken wij veel en krijgen daarvan weer vreselijk spijt en koppijn. Ja, een kwestie van de eerste niet nemen. Dat is de theorie. De praktijk is natuurlijk weer eens een stuk ingewikkelder. Nu eerst maar eens ontnuchteren. Daarna kun je in kaart gaan brengen waaruit voor jou de verleidingen bestaan om naar de fles te grijpen en daarmee aan het werk gaan. Sterkte.

Voor alle moeders. Ook voor moeders die er niet meer zijn.

Oudste zoon stond net al fluisterend aan ons bed. ‘Zullen we een lekker ontbijt voor mama gaan maken?’ Maar mama slaapt voorlopig nog wel even. Dat weet hij best. Zoals hij ook weet dat ik hem dan vertederend vind en hij meer kans heeft nog even op zijn telefoon te mogen. De lieve smeerlap

Volgens Marco Verhoef was het gisteren een prachtige dag, maar ik voelde me zo hopeloos en ellendig dat ik om half negen maar op bed ben gaan liggen. En nu word ik wakker en fluiten gewoon weer de vogels en zijn de donkere wolken in mijn kop verdwenen. Gedachten die ik gisteren opschreef lijken nu overdreven en misplaatst. Gek is dat toch, die grillige buien. Als ik er een fles Jack Daniels overheen had gegoten was ik dagen- of wekenlang somber gebleven. Dan was er tenminste sprake van enige continuïteit. Maar laat ik er nu dan maar een leuke dag van gaan maken. Die wens ik jullie ook.

schuift een kop koffie naar Dune Welkom terug @Dune. Ik ken je nog niet, want tien jaar geleden was ik hier nog niet geboren, maar goed dat je hier weer bent. Drank & narigheid: de eeuwige valkuil. Maar je gaat er weer uitklimmen. En dat hoef je niet alleen te doen.

Dan liever deze, waar de vis die eerst rondzwemt in troebel water naar boven toe uiteindelijk muteert in een fraaie vogel die gewoon wegvliegt.

Goed je weer te lezen hier @IJsvogel, en mooi dat je het weer oppakt. Die verrekte eeuwige cyclus van negatieve gevoelens, waarbij oorzaak en gevolg steeds meer door elkaar heen lopen. Zoals inderdaad op die trap waar je al zwoegend en klauterend toch steeds weer op hetzelfde punt belandt. Stomme Esscher ook.

Heel erg herkenbaar. Dat hoeft ook niet zo nauwkeurig. Volgens mij lopen wij allen vaak maar wat tastend en struikelend rond over deze aardbol, ook al willen we onszelf of de ander graag doen geloven dat wij de weg goed weten. Daar tegenover vind ik wat je hierboven ook schreef wel weer een belangrijk inzicht: Zo heb ik het zelf ook ervaren. En nu mijd ik waar ik me niet op mijn gemak voel en doe ik wat ik wel aangenaam vind. Het klinkt nogal onnozel en voordehandliggend, maar het heeft me bijna vijftig jaar gekost om zover te komen.

Ik twijfel ook wel eens. In het begin zette ik ze wel eens een visje voor. Maar dan keken ze me bijna verontwaardigd aan. Je denkt toch niet dat wij dat gaan opeten? Van schrijvers als Levi Weemoedt kan ik het erg waarderen dat ze hun treurnis larderen met humor en zelfspot. (Het regent en ik ben alleen / Trouwens gisteren ook al / toen de zon nog scheen.) Er is niks mis met droefheid en ellende. Maar je moet er wel muziek bij blijven maken.

Voor iedereen is de methode om effectief te stoppen anders. Maar ik begrijp je man ook wel. Zelf heb ik mij - als een van de weinigen hier? - ook nooit gestort op boeken over stoppen met drank. Toen gaandeweg het besluit om te stoppen voor mijzelf als een paal boven het water torende had ik meer baat bij het verleggen van de focus en mijn aandacht te richten op zaken die nog wél konden en mij plezier en bevrediging gaven.

Nee, mijn katten zijn zeer vredelievend en vegetariër bovendien. Die zijn zo ver doorgefokt dat ze niet eens meer weten hoe dat ook alweer precies moet, een vogel vangen.

Over melancholie en vergankelijkheid gesproken: ik mis @Reacher en @Quinn hier. En Duizendbommen heb ik ook al lang niet meer gelezen.

Ja, destijds keken mensen ook vaak vreemd op van mijn vroege voorliefde voor zulke dichters. Misschien is mijn psyche verkeerdom geconstrueerd in de fabriek. Nu ik oud ben ben ik jong en onbezonnen. Of gewoon ongelukkig destijds, ook wel een beetje op de theatrale dweperige wijze die pubers eigen is. Jouw post leest trouwens ook als een droevig gedicht @rapilos. Ik was wel blij aan het eind te lezen dat de boottocht ondanks de onophoudelijke regen toch leuk en gezellig was.

Pfoe, die zwarte nacht van Gorter is ook wel een somber vers @Yvonne. Ontroerend ja. Over de zelfmoord van een jonge vrouw begreep ik. En alles wat zij achterliet en nooit zou zijn. Ben jij ook een melancholicus? Ik meende vooralsnog dat jij daar te nuchter voor zou zijn. Hoewel beide eigenschappen natuurlijk prima te verenigen zijn. Ik denk altijd dat ik juist door mijn pessimistische inslag en melancholische grondtoon zo ontspannen en vrolijk in het leven kan staan. Als je nergens op rekent is alles een meevaller. En de onderliggende melancholie zorgt voor een verdieping, waarmee je iets ten volle leert waarderen.

Grappig inderdaad, dat jij als puber ook Achterberg las. Nick Cave ook al. Heb jij ook een voorliefde voor de droeftoeters in de kunst, of was dat vooral vroeger? Het traceren van vogels ben ik mee gestopt. Ik vind het geen doen. Ook als ik door een serieuze verrekijker sta te turen en er is maar één boom in de wijde omgeving waar hij in zou kunnen zitten: ik vind hem niet. Dus nu geniet ik maar gewoon van de zang en ben blij verrast als ik toch eens een vogel ontwaar. Laatst nog een blauwborst. Nou, dan is mijn dag goed hoor. Sterkte met 't elleboogje. Wel prettig dat er althans een verklaring is nu.

Welkom Elinn, of welkom terug eigenlijk dus. Een uitkomst inderdaad, die toverpil, ik heb er vroeger ook veel baat bij gehad. Een jaar geleden schreef je dat je het aan drank uitgespaarde geld wilde uitgeven aan een dure hobby, las ik net. Nu je vijf maand onderweg bent: is die boot er al?

Welkom hier zonnebloem. Ik was ook een binger geloof ik. Of nou ja, ik benutte op het laatst gewoon alle moment dat ik in de schaduw kon drinken. Toen ik op mijzelf woonde van vroeg in de ochtend tot diep in de dag. Later, met vrouw en kinderen, op de momenten dat er verder niemand thuis was. Dan maakte ik hele berekeningen hoeveel ik kon drinken om toch weer een beetje toonbaar te zijn als ik weer onder de mensen moest. Dat was een gedoe joh. Nu inmiddels 3,5 jaar droog. Hoe gaat het nu met je? Dat begin maken, het patroon doorbreken, is altijd lastig. Als je het bootje eenmaal op een andere koers hebt gaat het steeds makkelijker, en soms zelfs helemaal vanzelf is mijn eigen ervaring. Succes ermee. Blijf schrijven. Ook als het rot gaat. Want de momenten dat je gaat denken: flikker allemaal maar lekker op ik doe de gordijnen dicht en schroef weer lekker een paar flessen open, zullen zeker komen. Laat je niet in de luren leggen. Je mag wel falen, als je maar blijft strijden.

Voor @Ties en @Fonny en @Tine heb ik bloemen meegenomen. Ik wilde klaprozen en narcissen doen, maar de bloemist hier in het dorp verkocht alleen deze: Om de moed erin te houden. Of juist er weer in te krijgen. Omdat er altijd hoop is, ook als je deze zelf even niet ziet.

De morgenmerel gorgelt / bekers bittere wijn / droom die tot pijn verkorrelt in vogelkelen/ omdat het dag moet zijn / omdat het grote hele donker / niet langer dicht kan zijn. Zo schreef Achterberg. En als 17-jarige jongen vond ik het prachtig. Niet echt het zonnetje in huis toen. Nu vind ik het krieken van de dag juist heerlijk. En die morgenmerel gorgelt helemaal niet, maar fluit er lustig op los. Eerst nog wat schuchter, als hij om 5 uur als eerste inzet. Maar als zijn lied wordt beantwoord gaan ze samen snel al helemaal los. De mezen slapen nu nog, en geef ze eens ongelijk, maar als die er straks bijkomen is het feest compleet. Ik lees vaak dat hier best veel vogelgekkies rondlopen. Leuk wel. Vroeger was ik blind voor alles en dronk ik bier. Er is best een hoop voor in de plaats gekomen.