knakker

Bump, ik verbaas me soms hoe theorie & praktijk bij jou lijken te zijn losgezongen. Als ik je beschouwingen lees denk ik regelmatig: die kerel heeft goed in de smiezen hoe het werkt. Maar als je dan na een maand de gebruikelijke motivatieproblemen hebt gaat het plan meteen in de prullenbak?

Dat halve jaar heb ik ooit besloten om als verplichte veiligheidstermijn in te voeren om de zaak eerst heel goed te overdenken, en niet in een onbezonnen moment mijzelf een glas in te schenken. Om het besluit weloverwogen te maken om het wel of juist niet te doen, want ook die laatste uitkomst is zeker niet ondenkbaar. Van mijzelf gek maken en alleen nog maar verlekkerd aan dat biertje denken is geen sprake. Ik heb de drank nu ruim drie jaar zonder problemen kunnen laten staan, en zou daar denk ik ook even makkelijk nog drie of dertig jaar aan kunnen toevoegen. Het is dus niet vanuit een onstuitbare en nauwelijks te beteugelen drang naar alcohol dat de gedachte is opgekomen. Was dat het geval dan waren ook hier de alarmbellen gaan rinkelen en zou ik het nooit gaan overwegen. Het is meer dat ik juist denk in een veilige zone te zijn aanbeland dat de beperkingen misschien kunnen worden opgeheven. Of die zone inderdaad veilig is blijft natuurlijk de vraag. Dat weet je pas met zekerheid als je het probeert, maar dat is natuurlijk geen argument om zomaar wat te gaan experimenteren. Ik merk dat velen er niet of nauwelijks aan twijfelen dat als ik het weer voorzichtig besluit in mijn leven toe te laten ik vroeg of laat weer als voorheen aan de fles zit te lurken en daarmee niet alleen mijn eigen leven maar ook dat van mijn gezin ontwricht. Mijn gezin is mij heilig. Ik hoop dat iedereen dat in elk geval van mij wil aannemen. En papa zal niet tot enige glorie van zichzelf, omdat hij zonodig wil genieten van zijn glaasje, dat op het spel zetten. Dat glaasje zou ik alleen nemen als ik tot de overtuiging kom dat dit veilig is. En dat blijft vooralsnog de kwestie: schat ik mijzelf goed in als ik denk dat het veilig is of begeef ik mij dan meteen in een roulettespel waarbij de kans op grote verliezen enorm is. Daar ben ik over aan het nadenken. Vandaar dit draadje en vandaar dat halve jaar.

Oeh ja, hou me tegen, ik vond heel veel drankjes dus wel echt heel lekker. Ik keek niet alleen naar de alcoholpercentages. Maar als ik daar nu ook over uit ga wijden denk ik dat ik permanent van dit forum wordt verbannen

Een klein beetje speelt dat ook wel bij mij mee. Eens kijken of ik alweer een Normaal Mens ben geworden ofzo. Ik zie alcoholisme ook niet als een ongeneeslijke ziekte, maar geloof in herstel. En je blijft als je gebroken been is hersteld ook niet in je rolstoel rijden omdat dat zo lekker zit. Zoiets. De beeldspraken worden er niet beter op, sorry. Ik moe. Maar jij dan Rosie? Als ik jouw verhaal lees zou ik haast denken dat jijzelf eigenlijk ook terug naar de nul wilt.

Ik denk zeker dat het een vermomming van Oom Bier kan zijn om ongemerkt binnen te glippen, maar ben er tegelijkertijd van overtuigd dat dit niet altijd zo hoeft te zijn. Ja, daar heb je een punt Ik zit nu goddomme ook alweer een hele serie berichten achtereen te schrijven en ben daarmee wellicht ook met de beste bedoelingen terecht gekomen in de reclamekaravaan van Koning Alcohol. Misschien moet ik een disclaimer toevoegen.

Nee, dat niet. Bij de roes moet ik wegblijven, dat lijkt mij inmiddels wel zo veilig. Maar het vertrouwen in eigen kunnen zonder meteen al die toestanden erbij is wel toegenomen.

Ik dronk alcohol als liefhebber, uit gewoonte en als roesjager. Die eerste en die laatste hebben naast elkaar kunnen bestaan. De laatste heeft uiteindelijk lange tijd de overhand gehad en de zaken behoorlijk in het honderd geschopt. Maar nu ben ik drie jaar verder. De gewoonte is eruit en de roesjager is met gedwongen pensioen. En de hoop bestaat dat de liefhebber misschien weer buiten kan komen spelen zonder meteen die andere twee rotzakken in zijn kielzog mee te nemen.

Dat is inderdaad mijn grootste punt van twijfel. Mijn leven is nu zeer aangenaam. Er bestaat natuurlijk altijd een kans dat het toch weer uitdraait op gelazer & getob. Ik denk zelf niet dat die kans enorm groot is, maar 0% zal het nooit zijn (daarvoor neem ik de wiskunde ook te letterlijk). Geloof me: ik houd niet van avontuur en ben juist dol op saai.

Natuurlijk wil ik daar ook over horen, mijn beste. Daarvoor ben ik deze draad tenslotte begonnen. De gedachte aan Waldorf & Statler kwam slechts bij mij op omdat jij je niet zelden cynische mening soms wat al te zeker van je eigen gelijk vanaf het balkon de zaal in roept.

Je kunt iets natuurlijk altijd op meerdere manieren duiden. Ik schrijf hier al jaren over 'de strijd tegen Oom Bier'. Dat kwam ooit juist omdat ik het een treffende beeldspraak vond vanwege de slinkse wijze waarop de alcohol soms onopgemerkt en gehuld in vriendelijke kleren weer je leven binnen kon komen. Als iemand op je deur klopt en zegt 'Hallo ik ben het, de Duivel' dan smijt je natuurlijk met de deur in het nachtslot. De worsteling met de Alcohol of je die nou personificeert als koning, oom of duivel heb ik wel degelijk altijd zeer ernstig genomen, en dat doe ik nu nog steeds. Anders zat ik er nu ook geen hele lappen tekst aan te wijden.

Dat van dat plan is nog wel een lastige kwestie. Ik snap dat ik niet als een naïeve schooljongen meer kan kijken waar het schip zal stranden. Anderzijds deins ik ook terug voor het gehannes om de hele tijd in mijn kop bezig te moeten zijn met hoeveel en wanneer. Want op die manier drink ik liever gewoon thee. Maar een soort globale richtlijn zal er wel moeten komen denk ik. Als ik ervoor kies om weer wat te gaan drinken, zeg ik er nog maar eens bij, want dat is bepaald nog geen uitgemaakte zaak. Ik denk niet dat ik een alcoholist ben gebleven. Niet in die zin dat ik denk dat ik die ziekelijke neiging om koste wat kost ten koste alles aan drank te moet zien te komen nog steeds zal hebben. Als ik dat wel dacht zou ik natuurlijk een grote oen zijn om het überhaupt weer te gaan proberen. Maar dat is natuurlijk wat velen nu ook al precies van mij vinden. De hang naar mateloosheid zit nog wel in het knaapje, maar ik denk ook dat die valt te beteugelen. Mij is vooral gebleken dat ik een enorm gewoontemens ben. De gewoonte was erin gegroeid om heel erg veel te drinken. (Ja, dat zat wel wat complexer in elkaar natuurlijk, maar dat gaat me voor nu te ver om over uit te weiden.) Als ik erin slaag een gewoonte om te buigen, is het daarna vaak verrassend eenvoudig. Het knopje om, zogezegd. Het ombuigen zelf, daarin zit mijn moeite, niet zozeer in het in stand houden van de verandering. Dat moet dus vrij zorgvuldig gebeuren.

Sodeknar, wat een drukte op deze draad zeg. Daar krijg ik het nog druk mee, om alle vragen te beantwoorden. Dat gaat niet allemaal vandaag meer lukken, want ik ben pas net thuis van een drukke werkdag. Daarbij vraag ik mij ook af in hoeverre jullie vinden dat ik terughoudend moet zijn. Ik bedoel: voor mijzelf is het erg leerzaam om hierover te schrijven en te lezen, maar ik wil ook geen mensen triggeren, want mijn mening zal her en der afwijken van wat hier gangbaar is.

Er is nog niet eens een besluit, dus ook geen plan. Daar ga ik de komende maanden over nadenken. Maar ik wil liever niet alles gaan plannen en meten. Als een normale matigheid er niet in blijkt te zitten drink ik liever helemaal niet dan dat ik bij elke slok moet gaan denken hoeveel en wanneer en waarom. Het leven moet tenslotte wel ontspannen blijven.

Een grondige aanpak, met het laagste risico, dat ben ik met je eens. Maar ik denk ook dat er naast veel overeenkomsten ook individuele verschillen zijn. Tussen de oren, niet persé in de hersenen.

Ze staat niet meteen op tafel te dansen, maar ziet ook wel de zaken er nu anders voorstaan dan vier jaar geleden.

Aja, dat bezoek aan de abdij zelf zal inderdaad nog wel door te komen zijn zonder direct aan lager wal te raken

Ruim drie jaar geleden, op 17 oktober 2019, dronk ik voor het laatst alcohol. In de vroege ochtend was ik per trein op weg naar de kliniek om af te kicken. En in het schemerduister dronk ik nog snel een fles rode wijn leeg op het perron. De ontwenning daarna ging verrassend snel. Nadat de knop hardhandig werd omgezet zijn er eigenlijk maar heel weinig momenten geweest dat ik de drank echt miste. Sindsdien is veel in mijn leven ook ten goede veranderd. Een ander huis, een andere stad en andere baan. Werken aan relatie en gezin. Het vertrouwen terugwinnen. Het komen tot openheid over mijn alcoholgebruik. De pijlers waarop mijn Nieuwe Leven werden gebouwd. Eigenlijk ben ik domweg gelukkig. Sinds enkele maanden speelt de gedachte om 'het weer eens te proberen'. Natuurlijk ben ik op mijn hoede door de velen die mij voorgingen en jammerlijk mislukten. En is er ook de bezorgdheid om ondanks alles wat ik de afgelopen jaren heb opgestoken zelf binnen de kortste keren weer terug bij af te zijn. Ik ken de theorie van de kapotte rem. Maar ik ben ook eigenwijs. Of beter gezegd: ik denk zelfkennis en vertrouwen te hebben. Maar ik wil niet lichtzinnig zijn. Ik had mij voorgenomen om als het idee om 'het weer eens te proberen' zou rijzen ik dit eerst een half jaar in de week te leggen. Om nog eens uitgebreid alles te kunnen afwegen alvorens het plan tot uitvoer te brengen. In plaats van impulsief in de kroeg een biertje aan te pakken. Onlangs boekte ik onze vakantie voor deze zomer. Die begint met een bezoek aan de Abdij van Orval. Ooit een van mijn favoriete bieren, maar ook om andere redenen een plek die zeer tot mijn verbeelding spreekt. En nu denk ik er over dat dit een mooie locatie is om voorzichtig weer eens te kijken of ik het nu wél kan.

Aja, drankdromen. Die had ik vooral ik het begin best vaak. Nu ik ruim drie jaar droog ben nog maar heel af en toe. Laatst nog. Toen was ik in mijn droom er al over verbolgen dat ik ondanks jaren mijzelf van alles inprenten en heilig voornemen ik toch nog op een tamelijk onnozele & achteloze manier ineens weer aan de fles zat te lurken.

Ah, ik zie dat de discussie zich heeft verschoven naar het onderwerp boeken Ik lees mijn boeken altijd van papier, en het liefst in bed of op zolder. Maar ik lees niet meer zo overmatig als vroeger, voor een groot deel ook omdat ik merk dat ik mijn kop er moeilijker bij kan houden. Bij onze laatste verhuizing hebben alleen mijn favorieten overleefd, de hele collectie aan romans is weggeven of voor een habbekrats verkocht. Dat deed - net als bij het wegdoen van de collectie elpees en cd's - best pijn. Maar soms moet je ook een beetje praktisch zijn. Een roman lees ik één keer, de hele goede misschien vijf keer. Daarna staan ze met zijn allen maar wat op een plankje te verstoffen. Nu koop ik alleen nog dichtbundels en af en toe een naslagwerk.

Om een beetje in de stemming te blijven: They that dance must pay the fiddler

Elke dag een stapje dichter bij de dood. Het graf gaapt, de tijd zoemt en nergens is redding. Falderie, faldera. Iemand nog koffie?

Geen enkel boek van de beste man in onze stadsbibliotheek. En hoewel ik in huis het liefst elk vertrekt zou volstouwen met boeken ben ik gestopt met het kopen van boeken. De praktische bezwaren hebben gewonnen. Maar ik zal de naam onthouden. Alan Watts. Wat ik over hem lees op internet bevalt mij.

Na een volle dag alleen met de kinderen te zijn opgetrokken is het pijpje bijna leeg en is het prettig na het eten even naar zolder te mogen vluchten. Op de achtergrond Tom Waits - Misery is the river of the world. Wordt papa oud? Vroeger had ik geloof ik toch echt meer energie en geduld. Een leesbril heb ik ook al en als het druk is op het schoolplein versta ik mijn jongste zoon niet meer. Het bevalt me helemaal niet, dat hele ouder worden.

Is goed hoor. Dan verzorg ik jouw katten, mopper ik op ijspegel en regel meteen ook een theeafspraak met die vriendin.