Het wel of niet vertellen van een alcoholprobleem: in feite kan je het ook omdraaien, vind ik, en vanuit de "andere" denken. Wat moet die andere met de wetenschap dat ik een alcoholprobleem heb? Waarom zou ik dat eigenlijk vertellen? Omdat ik begrip wil, omdat ik aandacht zoek, omdat ik medelijden vraag?
Stel dat je een alcoholverslaving inderdaad bekijkt als een ziekte zoals een andere, een ziekte waarop geen taboe rust dus. Ik kan wel zeggen dat ik het ook niet van de daken zou gaan roepen als ik, pakweg, borstkanker had.