Geen Blondie meer dus.
En ik zit op mijn praatstoel.
Dan maar wat over mijn honden vertellen.
Spud heeft wat met katten, ik ben me in honden aan het verdiepen.
Wat bijvoorbeeld erg raar is, is dat honden elkaar als hond (h)erkennen.
Ze lijken eenvoudigweg niet op elkaar. Niet van formaat, niet van kleur.
Van geur wellicht, maar het blijft raar.
Mijn kleinste hond is een bodeguero (iets groter dan een jack russell), de ander volledig bastaard (iets kleiner dan een golden retriever schat ik).
En die spelen dus met elkaar. Op een uiterst wilde manier. Zonder elkaar pijn te doen.
Het is een beetje alsof ik met Mike Tyson zou worstelen, we zouden het alletwee leuk vinden, en hij zou me niet pijn doen.