Clivia

Dat snap ik, als dat niet zo geweest zou zijn was je mogelijk al weg geweest. Maar op dit moment zijn het geen fijne tijden en is het denk ik tijd om te bedenken waar jullie allebei mee geholpen zijn. "Eruit met die vent" is wat kort door de bocht, maar afstand nemen kan wel goed werken voor hem in ieder geval om écht tot het besef te komen wat hij kwijt kan raken als hij zo doorgaat. Daarbij zou het jou misschien wat lucht geven (ik ken natuurlijk niet de hele situatie maar dat is wat ik denk). Ik kan me namelijk zo voorstellen dat je dagelijks op je tenen loopt zoals de situatie nu is.

Hoe naar het ook klinkt; zijn relatie met alcohol is op dit moment belangrijker voor hem dan zijn relatie met jou. Dit weet ik uit mijn eigen ervaring (ik was de alcoholist). Wellicht is jou kwijtraken wat hij nodig heeft om tot inzicht te komen. Je helpt hem niet door bij hem te blijven en zijn gebruik te accepteren. Een relatie draait om twee mensen, en dat lijkt uit jouw verhaal nu niet het geval. Raak jezelf niet kwijt hierin. Heel veel sterkte.

Het feit dat je het hebt over een 30 cc maatbekertje zegt ook veel trouwens....

Je blijft je focussen op een definitie. Mij heeft het geholpen om dat los te laten. En te denken; ik drink niet meer. Ook geen termijn aan verbonden. Bij mij bleek (en ik dronk dagelijks, veel) dat het de gewoonte was. Niet drinken kost me niet zoveel moeite, het aanpassen aan mijn routine en opnieuw invullen van mijn dagen wel. Mijn punt is dat het niet zoveel uitmaakt wat voor label je het geeft. Trots omdat je een week niet gedronken hebt? Prima, ga voor een volgende week, en nog een.....Zonder alcohol is altijd beter dan met.

Maakt het uit wat voor naam je het geeft? Je meldt je hier aan dus heb je in ieder geval vraagtekens bij je alcoholgebruik. Als jouw conclusie is dat er niets aan de hand is, heb je je antwoord, toch?

Ik heb regelmatig contact met mijn psychiater. Het enige punt is dat ik nu veel alcoholvrije wijn drink. Is ook niet helemaal de bedoeling. Maar het helpt me wel.

Ik heb een terugval gehad. Tot ik een week op retraite ben geweest in een klooster medio februari. Daar ben ik resoluut weer gestopt met hulp van Lorazepam. Na die week ben ik gestart met Antabus en sindsdien gaat het goed. De ontwenning was de hel, ik heb in dat klooster voornamelijk in bed gelegen met een fles water. Kon niet eten, niks. Sinds ik weer thuis ben en gestart met de Antabus voel ik me lichter, fysiek en mentaal beter. Ik heb nog niet 1 moment gehad dat ik zin had in een wijntje, ook niet als mijn gezelschap wel drinkt. Ik gebruik ook geen Lorazepam meer. Het is nog maar kort, maar het begin is er.

Danjewel. Omdat verder niemand in mijn sociale kring het weet is het fijn om er hier van gedachten over te kunnen wisselen.

Ik heb het alleen tegen de psychiater verteld. Ze schrok er wel van, maar heeft mijn begeleiding zelf in de hand genomen. Aangezien ik een nogal eh....heftige voorgeschiedenis heb die ik niet wéér tegen iemand opnieuw wil vertellen. In mijn omgeving denken ze dat ik een gezellige drinker ben. Ik drink nu bijna een week niet meer, de medicatie die ik nu neem (inmiddels vier keer per dag 2.5 mg Lorazepam maakt mee heel duf, duizelig en wankel op de been. Maar ik geloof dat ik het ergste wel gehad heb nu. Vanaf dinsdag ga ik het afbouwen. Hoe is het nu met jou?

Iedere dag besluiten dat ik niet ga drinken. En ik ga niet naar kerst-oud en nieuw feestjes.

Ik ben al eerder op dit forum geweest maar daarna is mijn eh....situatie geëscaleerd door een aantal omstandigheden. De laatste drie jaar dronk ik gemiddeld ruim drie flessen witte wijn per 24 uur (ja ik stond er 's nachts zelfs voor op) Mijn omgeving merkte er gek genoeg niets van omdat ik zo'n hoge tolerantie had opgebouwd. Ik functioneerde op mijn werk, zorgde voor mijn dochter en ja, ik had wel eens wat pijntjes hier of daar, maar niet iets om over naar huis te schrijven. Ik berekende hoeveel tijd er tussen het volgende wijntje kon zitten voor ik ontwenningsverschijnselen zou krijgen en plande zelfs mijn activiteiten daarop. Ik hoef er denk ik niet bij te zetten dat de schaamte groot was/is. Meerdere keren zijn er momenten geweest waarop ik dacht dat dit zo verder niet kon. Maar toch lukte het me niet om ermee te stoppen. Uiteindelijk kwam ik bij een psychiater die heel resoluut zei; "Die alcohol moet er eerst af". Toen lukte het nog niet. Het keerpunt kwam vrij recent. Ik was ziek, 40 graden koorts, hondsberoerd, en wilde een wijntje inschenken. Ik heb de fles in de wasbak leeggespoeld en ben vanaf dat moment gestart met Lorazepam, drie maal daags. Het was verschrikkelijk, ik had geen evenwicht meer, mijn zicht was wazig, ik vergat alles en zag dingen in de gordijnen hangen. Daar ben ik zó van geschrokken dat ik nu denk dat ik nooit meer wil drinken. Ik weet het, zeg nooit nooit, maar nu de waas een beetje zie wegtrekken zie ik hoe leuk het leven zonder acohol kan zijn. Ik ben zó lang zó eenzaam geweest omdat ik me maar op één ding richtte. Nou dat wilde ik even kwijt. Veel succes allemaal

Het gaat niet zo goed helaas. Ik had een hele goede start maar sinds het weekend ben ik weer teruggevallen. Ik voelde me erg alleen. Maar vandaag weer een start gemaakt. Ik baal ervan dat het zo moeilijk is......

Die vermoeidheid kan ik wel hebben maar het is meer dat onrustige en zweterige wat echt vervelend is.

Dankjewel. Ik voel nu pas wat ik mijn lijf al die tijd heb aangedaan.....verdrietig eigenlijk.

Goedemorgen, Ik heb me zelden zó belabberd gevoeld.....beverig, klam, zweterig, warm en koud tegelijk, hartkloppingen. Voordeel is wel dat ik er in deze staat niet aan moet dénken om te drinken. Maar ik hoop wel dat dit snel minder wordt....