Ik ben naar Spanje gevlogen, op zoek naar mijn vader. Want zo voelde het. Ik ben geweest bij het ziekenhuis waar hij overleden is, zijn vrouw wees me de kamer aan, maar natuurlijk kon ik er niet heen, want er zal wellicht een andere patiënt gelegen hebben. Wel nog bij de receptie geweest, waarvandaan ik gebeld werd dat hij overleden was. Ik heb er nu een beeld bij.
Naar zijn toenmalige appartement geweest, de eet- en drinkgelegenheden waar hij kwam en ik dronk en at wat hij daar ook had gegeten en gedronken. En naar plekken gegaan waar we samen waren geweest.
Ik zag hem overal. Hij keek me verwijtend aan, sterk vermagerd en zei: "Wat maak jij me nou, je hebt me gewoon in de stéék gelaten. Ik word wakker in het ziekenhuis en iedereen van de familie kwam maar niet. Dat hadden we toch afgesproken?? Als ik wat mankeer en in het ziekenhuis terecht kom, dan zou JIJ toch meteen komen?? Ik heb op je gewacht, maar je kwam maar niet.. Ik moest zwerven over straat hier, iedereen had me hier alleen gelaten".
Dat was natuurlijk onzin. Hij leeft niet meer. Maar ik heb hem overal gezocht en zág hem ook overal. Niet dus.
Diepe zucht. Ik heb hem daar natúúrlijk niet gevonden. Het was een goede reis, ik heb (denk ik, hoop ik, geloof ik) wél weer mezelf terug gevonden. Ik voel me in ieder geval wel opgelucht nu. Pfff...ik denk dat ik nu eindelijk weer verder kan. Afscheid genomen en het is nu goed zo. Dag pa .