Een jaar nuchter, het zit er op. Of eigenlijk, het gaat gewoon door.
Drinken was voor mij eigenlijk een beetje een uit de hand gelopen hobby geworden. Ontstaan uit het sociaal drinken, of gezelligheidsdrinken. Twee wat dubieuze termen voor de alcoholist. Het is natuurlijk zo dat een beetje alcohol vaak de sociale contacten wat smeert. Vandaar dat het zo populair is. Ik zag het echter al snel als noodzaak om sociaal te zijn. Als ik nuchter was, was ik stil. Eenmaal wat op praatte een stuk makkelijker.
En als dat zo is, waarom zou je dan niet voor een etentje, feestje of cafébezoek al niet wat gaan drinken. Dan is het gelijk gezellig. Dit gedrag is al op de middelbare school ontstaan. Toen ik 16 jaar was. Toen ik op mijn 18e uit huis ging was het al snel elke avond feest, dus elke dag drinken. Ik merkte wel dat er een keerzijde aan zat, de kater, maar verder zag ik er niet veel kwaad in. En na een paar uurtjes was dat ook wel weer over. Een jong lijf kan heel wat hebben, en de voordelen wogen gewoon veel zwaarder.
Ook begon ik al snel alleen te drinken. Als ik niets had afgesproken. Omdat ik het in mijn eentje een beetje saai vond. Het werkte. En als ik saais moest doen, nam ik er ook vaak bier bij. Ik kon mij een treinreis zonder blik niet voorstellen. Ik had er altijd wel een paar in mijn tas. Ik ervoer mijn leven met de alcohol als heel bevredigend. Vente het ook wel eens een beetje uit. En iedereen wist, als je een biertje wil drinken kan je bij Jaap terecht.
Zo’n tien jaar geleden ontdekte ik de eerste echte haarscheurtjes in dit systeem. Merkte dat mijn werk en ook mijn relatie er meer last van hadden dan ik eerst dacht. Oei! Ik nam me regelmatig voor het wat rustiger aan te doen. En een paar dagen, weken soms, ging dat wel goed. Maar al snel verslapte de aandacht en ging het weer op oude voet verder. Ik werd er dus op gewezen, maar zag zelf nog niet de noodzaak. Of anders gezegd. Ik wilde gewoon af en toe dronken worden, dat vond ik fijn.
In de zomer van 2010 overleed mijn moeder. Na een aantal moeilijke jaren. Het gevoel was heel dubbel. Natuurlijk gemis, maar ook opluchting. Het lijden van de laatste maanden was voorbij. Ik heb gelukkig toen de tijd genomen om dat een plekje te geven. Eigenlijk de hele zomer. Mijn tijd stond even stil en in de herfst kwam ik terug. Ik merkte dat dingen nu echt niet meer gingen. Dronk meer dan ooit. Kwam tot niets. En waar ik van schrok, ik vond mezelf een waardeloze zak worden.
Dat is het keerpunt geweest. Ik was er nu van overtuigd dat er iets moest gebeuren. Ik haalde boeken en deed een teleac cursus “minder drinken” en hield het bij in mijn alcoholschrift. Helemaal stoppen vond ik nog wel eng klinken. Wat ik had ontdenkt was dat ik een paar dagen niet drinken makkelijker vond dan matig drinken. Als ik na een paar dagen droog weer wat dronk, ging ik vaak gelijk los.
In dit stadium kwam ik hier op het forum. En dat was wel een soort openbaring. Ik las heel herkenbare dingen. Het belangrijkste is denk ik:
Achter elk alcoholprobleem schuilt een ander probleem.
Niet dat dat hier letterlijk stond geschreven. Maar tussen de regels door gelezen staat het er wel degelijk. En als je het niet geloofd: Stop met drinken, dan kom je er vanzelf achter.
Voor mij kwam er dus op aan te leren sociaal te zijn alcohol. (Als ik dat zou kunnen zou ik weer kunnen drinken, maar dan hoeft het niet meer. Probleem opgelost.)
Maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ik kon me er geen voorstelling van maken. Een feestje, en niet drinken! Maar eerst maar eens een paar weken volhouden. Dus niet een paar dagen, want dat waren altijd dagen zonder noemenswaardige sociale contacten.
Waar ik ook erg mee zat was wat andere mensen er van zouden vinden. Stoppen met drinken betekende voor mij erkennen dat ik een alcoholist ben. En ik dacht, dan ziet dus gelijk iedereen dat ik een verslaafde ben. Ik kreeg wel vragen, maar veroordeeld ben ik nooit. Of, wat ongezellig. Maar ik ben natuurlijk ook gewoon heel leuk. (Alleen wist ik dat niet.)
Maar goed, je moet het dan toch maar gaan doen, sociaal zijn en niet drinken. Beetje geestelijke voorbereiding, hier melden. En een voornemen wat mij erg hielp: Als het niet meer leuk is ga ik naar huis. In plaats van te gaan drinken. Dat gaf rust.
Nu gaat het me over het algemeen goed af. Een enkele keer niet, maar dat ligt niet eens per se aan de alcohol. Soms is het gewoon niet leuk. Pech. Volgende keer beter. Er zijn ook dingen die ik niet of veel minder doe. Naar het café, doorzakken tot diep in de nacht zonder alcohol is niet aan mij besteed. Ik mis het ook niet.
Wat ik ook merk, in ieder geval bewuster, is dat over sommige dingen anders ga denken. Beetje volwassener zeg maar. Ik durf bijvoorbeeld na te denken over een huis kopen. Vroeger wuifde ik dat weg met het argument dat dat voor ouwe mensen is.
Al met al ben ik heel blij met mijn beslissing om te stoppen met zuipen. Ik heb veel gehad aan de verhalen waarin ik, als het om alcohol gaat bijna altijd wel een herkenning vind. Dat vind je niet gemakkelijk in je eigen omgeving. Mensen ontkennen vaak hun afhankelijkheid. Heb ik ook jaren gedaan. Dus is het niet vreemd. Dus forum, dank voor het delen.
Op naar jaar 2
