jowan

Je zou kunnen zorgen dat je ook daar komt......

Hoe was het op de groep met vlaai en je mijlpaal, gisteravond, MG?

Goeiemorgen. Dagpact : Blondie Kaboutertje jowan

Zit ik op de plé te mediteren: als verslaafde wil ik gewoon alles voordat het niet meer kan. Ik weet van wie ik dat heb, geloof ik. Ben net terug van de ldiLLidl met wéér een rugzak, wéér een gereedschapssetje, wéér een wandelbroek. En ik ging voor aardappelen, groenten, vlees en yoghurt....... Ben ik bang dat ik iets tekort kom? Misdeeld wordt? Je weet maar nooit wanneer het handig is....... Etenswaar is overigens ook binnen.

ff: http://www.kennislink.nl/publicaties/waarom-schamen-we-ons

Ha! Huilen, ze hebben het er net over op radio2!!

Ik meld me alvast af voor de dagpact, succesvol want schoon en nuchter. Was een lange dag vol hoofdpijn weer. Hoop dat dat niet te lang aanhoudt. Welterusten en wellicht tot morgen. (Ik lees nog even wat mee, denk ik)

Ok, jouw gevoel is jouw gevoel, daar kom ik niet aan. Het lijkt me dan, op basis van mijn ervaring, dat je dan qua verwerking op een achterstand staat, dat het minder gemakkelijk wordt om zaken te verwerken.

Bij de meetings waar ik kom, hebben we een diversiteit van verslavingsziekten aan tafel. Onder andere ook mensen met een eetstoornis, wat gezien wordt als een procesverslaving. Dan kun je beter geen snoepwaar op tafel zetten.... (Het maakt niet uit: AA en NA verwelkomen elke verslaafde, mits die de wens heeft te stoppen met gebruiken of het proces willen stoppen.)

Dit ben ik dus niet met je eens. Een mens, zelfs een ferme kabouter, kan niet alleen maar groot, stoer, sterk en verschrikkelijk zijn. Iedereen heeft zwakten. Je kunt ze maar beter liefdevol verwelkomen. Zonder een waardeoordeel.

@Agnieta: Er zijn mensen die vinden dat huilen er gewoon mag zijn. Troosten hoeft niet altijd. Zeker niet voor een verslaafde in herstel. Die kan oefenen om zijn leed en verdriet gewoon te doorstaan, aan te zien. Het er mee te doen. Zonder te vluchten in drank of anderszins. Ik vind het niet (meer) erg als mensen er gewoon bij blijven en me gewoon laten. Vaak kan ik het er later wel over hebben, als dat dan nog nodig is.

@Loen: ik zou dan toch denken dat eigenlijk in welke situatie dan ook dat huilen een functie heeft, een goed doel heeft. Een lieve vriendin zou me ooit: De tranen van vandaag zijn de pareltjes van morgen. Dat lijkt veel op een tegelspreuk, realiseer ik me. Maar ook later en recentelijk in therapieën wordt ik er steeds op gewezen dat huilen emotioneel opruimt. Niet?

"anders ga ik straks huilen om het minste geringste" Dat herken ik wel, maar niet meteen in combinatie met mijn grenzen, geloof ik. Toen ik eenmaal in herstel kwam, huilde ik vaak op de meest onmogelijke en onvoorstelbare momenten om onbekende redenen. Bij de kassajuf bij HA bijvoorbeeld. Dat leverde soms ongemakkelijke situaties op, maar gaandeweg ben ik dat tranen laten zien als een deel van mezelf gaan zien, zo ben ik, het hoort bij mij. Het is wel minder geworden, maar helemaal weg is het niet gegaan. Maakt ook niet uit. Als het even kan, zoek ik wel een "veiligere plek" op, daar heb ik mijn ego dan nog voor.... Ik denk dat ik met zuipen met emoties wegdrukte en uitstelde. Ik dacht dat ze weg waren..... Maar iemand heeft ze allemaal voor me bewaard, dus de emoties van tijdens mijn gebruiksperiode komen nog eens bij die van heden ten dage, beetje dubbelop dus. Ik denk dat het bij mijn herstel hoort.

Elma, nee hoor. Die gegevens zie je alleen zelf als je ingelogd bent. Geen zorgen.

Ik kreeg vandaag een mailtje van een lotgenote die ik wel eens ontmoet op een AA meeting. Ze is veel verder dan ik met haar Gods-beleving. Ze werkt vrijwillig in een klooster en voor de overige tijd stort ze zich helemaal op studie. Ze leest veel, heeft veel van Eckhart Tolle gelezen. Tolle heeft een tamelijk doordacht idee over ego. Hij ziet ego als een probleem waar de wereld aan ten onder kan gaan nog eerder dan aan bijvoorbeeld vervuiling of opwarming. Welke beide problemen overigens bij nadere beschouwing ook aan opgeblazen ego's toegeschreven kunnen worden, denk ik dan. Ze schreef: Als je je druk maakt om wat anderen van je denken, dan komt dat door je ego. Daar heb ik dan weer iets om over na te denken, want dat is wel wat van mij. Als ik met mensen over ego praat (en over nederigheid) dan krijg ik vaak erg heftige reacties. Reacties van mensen waar ik van denk dat ik het er met hen niet voor niets over heb. Gisteravond op een AA bijeenkomst nog. De persoon gooit elke twee weken wel een drammerig balletje op dat het wel beter geregeld kan worden op de meeting en wil een huishoudelijke bespreking om zaken te regelen. Alsof hij de leiding of eigenaar van de bijeenkomst is. Maar zelf de handen uit de mouwen steken en initiatief nemen is er niet bij. Hij stuurt de anderen wel aan.... Ik ben dan erg benieuwd hoe dit gaat verlopen en ik kijk er met belangstelling naar. Ego, het houdt me nog wel een poos bezig.

Waar solliciteer je op, Plof? Toch wat in de automatisering?

Sterkte Agnieta. Beide voeten naast elkaar op de grond, de rug tegen de zitting, handen en armen open en rustig doorademen. Gun jezelf zeker drie seconden voor je antwoordt. En betrek niet alles op jezelf, je bent niet het middelpunt van de wereld. edit: en probeer een glimlach om je mond te houden....

Goeiemorgen. Dagpact: Blondie Kaboutertje Lucide Hummer BillyBob jowan

Ik meld me succesvol af voor de dagpact, weer een succesvolle dag. Dat geeft moed om er morgen weer aan te beginnen, dag voor dag. Jullie vinden het vast niet erg als ik niet inga op de kreten dat men niks van de AA (of de NA) af weet maar er toch een duidelijk negatieve mening over heeft? Welterusten en wellicht tot morgen.

Sterk, hummer, dat je het meteen weer oppakt.Ga er maar van uit dat terugvallen niet leuk zijn maar bij je pad van herstel horen. Volhouders komen er wel. het werkt als je eraan werkt.

Ehhhh, aangemeld voor workshop creatief schrijven. Waarvan akte.....

Als verslaafde heb ik natuurlijk ook een relatieproblematiek. Enerzijds was dat een bron voor mijn ziekte verslaving, anderzijds heb ik dat met mijn gezuip veroorzaakt of in ieder geval verergerd. De reden dat ik nu zeg toe te zijn aan een partnerrelatie is de stellige overtuiging dat ik niet gemaakt ben om alleen door dit leven te gaan, ik wil ontzettend graag een vrouw. Dat "willen" is al zo'n ding voor een verslaafde...... Ik ben nu een poosje onderweg met herstel. Bij het uitzwaaien bij de kliniek kreeg ik het advies mee: doe eerst eens wat kamerplanten, doen die het na een jaar nog steeds, neem dan een huisdier. Als dat na een jaar weer goed gaat is het misschien zover om aan een relatie te beginnen. Ik heb de beesten overgeslagen, maar met de kamerplanten en de plantjes buiten gaat het goed. Met mijn huis ook trouwens. Ik heb een beste vriendin; ze heeft een partner. Ze is dus niet geheel beschikbaar voor mij. En precies op dat kruispunt merk ik dat ik het verlangen heb, maar ook dat ik het geloof heb dat ik dat waar kan en wil maken. Ik heb ook een redelijk beeld waar het fout zou kunnen gaan. (Nee, geen pessimist, wel een realist.) Als eerste heb ik daar mijn "moederziekte", duidelijk naar voren gekomen in de training "Liefdesbang" die ik bij Hannah gedaan heb. Vervolgens ben ik natuurlijk ook chronisch ziek: verslaafd. Dat betekent dat als ik niet steeds goed bij de les blijf, die ziekte een gat of een vermeend gat gaat proberen te vullen, zodat ik iets niet hoef te voelen of dat in het algemeen mijn beloningscentrum voor de gek gehouden wordt. Dat kan natuurlijk ook met een relatie. Ik zou de eerste en de enige niet zijn. Dat advies vanuit de kliniek was er niet voor niets. Het volgende vind ik minder gemakkelijk neer te zetten. Als ik aan een vrouw als partner denk, heb ik daar een visueel beeld bij. Grosso modo. Waar dat beeld vandaan komt weet ik niet zeker en het maakt me ook wat ongerust. Het kán gewoon een echte, authentieke wens zijn: een rode zoetige appel vind ik wel lekker. Het kan ook een beeld zijn wat door ernstig gemis ontstaan is. dan wordt het al wat crinolien. Daar komt dan nog bij, alhoewel bovenstaande niet geheel compleet is, dat ik recentelijk ontdekt heb dat ik lang niet alle problematieken met denken tot een goed einde kan brengen. Soms is op mijn gevoel afgaan meer voor de hand liggend. Echte spraakmakende resultaten heb ik daar nog niet mee geboekt, moet ik eerlijk zijn. Maar daar waar denken geen uitkomst bracht, was gevoel en doen wel een soort van opluchting. Omdat ik mijn gevoel als een intrinsiek bestanddeel van mezelf beschouw, hou ik genoemd handelen in mijn "pakket". Ik denk dat ik er gewoon meer ervaring mee op wil doen. Terug kan altijd nog, mocht het niet goed zijn. Het mag duidelijk zijn dat "virtueel en digitaal daten" niet zo op mijn pad ligt. Ik sta al een poos ingeschreven en heb wat contacten gehad. Ik krijg meer manco's aangeboden dan ik te bieden heb...;-) Nee, doe mij maar oogcontact, stemgeluid, geur (afwezigheid van-), dynamiek. Dingen waartoe ik met computers en dergelijke niet in staat ben. Hoewel de traagheid van de letters me af en toe welgevallig is, wil ik ook de snelle interventie. Dat kan digitaal niet zo, denk ik. Ik heb er wel wat ervaring mee, maar geen goede. En dat hoeft helemaal niet aan het geboden systeem te liggen.

@YJ: Ik heb geen zucht meer naar drank, sinds ik me realiseerde dat het niets meer voor mij is, werkelijk niet. Ook niet soms, ook niet een klein beetje. Dat is waarom ik het vaak over de (AA/NA) overgave heb: het levert zo'n groot gevoel van vrijheid op! Hetgeen me tegenwoordig wel nog aan drank stoort, zijn de echte zuiperds, de misbruikers zoals laatst op dat festival. Dan is het niet zozeer de drank die me stoort maar de spiegeling waarin ik mezelf zie in mijn gebruikerstijd, walgelijk. Het misbruik, dat komt dan weer bij me. Ik gebruik zo'n moment overigens wel om bij mijn fundament van herstel te zetten. @jopie: met je reactie kan ik nu even niets. Ik schrijf wat ik voel en wat voor mij op dat moment waar is. Als je dat een impliciete premisse vindt, mij prima. Er valt niet over te discussiëren, over mijn gevoel doe ik dat ook niet. Nooit de bedoeling geweest overigens. Mij staat alleen voor ogen hier op dit forum gevoelens en gedachten uit te wisselen die ons zouden kunnen helpen bij AdB worden, niet meer, niet minder. Dat mijn taal niet steeds even gepolitoerd of toegankelijk is, neem ik daarbij op de koop toe. Mensen die het willen begrijpen, daar doe ik het voor.

Dagpact: Lucide Kaboutertje BillyBob jowan Blondie Agnieta

Goeiemorgen! Zo zou je het ook kunnen lezen, ja. Kwestie van interpretatie. Maar ik lees toch ook de aantrekking en het weerstand bieden. En het dichterbij laten komen, experimenteren. Niet mijn ding, daarom dat ik mijn reactie zo verwoordde. Met name de trek, die heb ik al niet meer sinds ik me er aan overgaf dat ik niet met drank om kan gaan. Trek is naar mijn mening een uiting van strijd. (Prettig, een inhoudelijke reactie..)