jowan

Ik meld me schoon en droog af voor de dagpact. Vanavond een NA bijeenkomst bezocht waar iemand zij overlevings- en levensverhaal deed. Weer indrukwekkend veel herkenning en heel veel openheid en eerlijkheid. Kan ik mee verder. Heb de draad van vandaag bijgelezen. Ik heb het er hier niet over, maar ook ik ben de vader van een kind welk heel veel schade heeft opgelopen door mijn gezuip en verslavingsgedrag: liegen, bedriegen en manipuleren. Bovendien was ik emotioneel niet beschikbaar omdat ik een andere "koning" dacht te moeten bedienen: C2H5OH. Daar heb ik spijt van in elke vezel van mijn lijf. Maar ik kan niets doen omdat de deur dichtgegooid is, met zo'n klap dat ik vrees voor het ergste. Net nu er een vader mens uit de puinhopen komt die misschien de moeite van het beleven waard is. Maar dan ben ik misschien weer een egoïst als ik dat zo zeg... Mij rest niets dan geloof, hoop en liefde. En bidden. Oprecht bidden. Welterusten en wellicht tot morgen.

Goeiemorgen. Dagpact: jowan

Ik meld me droog af voor de dagpact. Sterkte voor wie het nodig heeft. Welterusten en wellicht tot morgen.

Dat gaat vast helpen, marcella, denk je ook niet?

Goeiemorgen. Dagpact: jowan

Ik meld me schoon en droog af voor de dagpact. Weer een erg rustige dag gehad, weer twee computerproblemen opgelost, nog een aantal te gaan. Welterusten en wellicht tot morgen.

De "taak" van de psych is een goed salaris verdienen voor vrouw en kinderen en een paar leuke dagen in zijn leven te hebben. Mijn verantwoordelijkheid is er "iets aan te hebben", er iets van te maken waar ik verder mee kom. Anders denken vergt wat "begin-veranderingen": eerlijkheid openheid van geest bereidwilligheid Dat zijn drie spirituele uitgangspunten waarmee ik goed op weg kon. Dat hangt samen met de wil en/of de ernst van de noodzakelijkheid om iets te willen veranderen. Ik kon en wilde niet verder op de manier zoals ik bezig was. Ik wilde het anders, maar ik had geen idee hoe dat moest. Ik wist het niet en alleen kon ik het niet. Geen nood: er is hulp, als ik daarom vraag. Dat deed ik. De mensen die bereid waren me te helpen en vertelden me hoe zij het gedaan hadden: het beginnen te veranderen. Ze spraken over spirituele beginselen. En nee, dat zijn geen geitewollen sokken in open slippers en overal stinkkaarsjes en buddha-beeldjes in huis. Dat was wel een 12 stappen zelfhulpprogramma van NA en AA. Dat helpt me elke dag op de juiste koers te blijven. Een gemakkelijk programma voor moeilijke mensen. Waarom? Omdat alcoholisten en verslaafden in het algemeen stront-eigenwijs zijn en het altijd zelf wel beter weten. Als je je eraan overkunt geven is het hard werken, maar verder goed te doen en valt het alleszins mee.

Quote: "ik weet het leuk pratende te houden daar, snap het allemaal wel, maar het gevoel wil maar niet anders worden." Het gevoel wordt niet anders als je niet eerst je denken verandert. "Don't start fixing your problems, fix your thinking first!" Het veranderen moet in jezelf, door jezelf plaatsvinden, een ander kan daar niets aan doen. En het "goed snappen" is geen garantie dat er iets verandert, je moet het ook leven en doen. Overigens is het jowan met een kleine j

Probeer je aan te geven dat het alcohol allemaal wel meevalt?

@Agnieta: muziek? Wat bedoel je?

Gevonden: http://lef-magazine.nl/nieuws/actueel/alcohol-gevaarlijkste-drug Ter contemplatie (=overweging?)..

Dat lijkt me een uitstekend recept voor een volgende terugval, Agnieta. Die ik je overigens niet gun. Maar misschien heb je die wel "nodig" om ooit een basis te vinden om de knop écht om te zetten. Mijn ellende was meer dan genoeg om die stap Eén overtuigd te zetten. Met alle hart en ziel wat nog in me was. Een drenkeling die een reddingboei vastgrijpt, zo omschrijven ze het bij AA. Daar ken ik me wel in terug.

Ik kan het eerste deel van je bericht niet volgen, Agnieta. Maar misschien hoef ik dat ook niet. Deel twee raakt me ook niet echt: Tot voor een dikke drie jaar geleden had ik nergens plezier in, ook niet in het leven en ook niet in mezelf. Het zuipen was voor mij: absoluut niet sociaal (ik zoop alleen, stel je voor dat ik mezelf zo aan anderen laat zien of dat ik moet delen...), niet lekker (alleen de snelheid en de hoeveelheid al, en het gebrek aan voorbereiding: koeling is verspilde tijd, energieverkwisting (jaja..) en het zit toch al in glas?), en ik besefte een hele poos niet eens dat ik niets oploste maar het steeds maar erger maakte. Plezier hoorde daar op geen enkele manier bij. Genieten ook niet. Zelfs verlangen was er niet bij. Compulsief en obsessief. Dat was het. Het denken en voelen zo snel mogelijk uitschakelen. Achteraf vraag ik me steeds vaker af hoe ik nog steeds van de ene dag in de andere kwam..... Er waren dagen dat dat ook mijn wens niet meer was. Pas met abstinentie en het aan mezelf werken middels een 12 stappenprogramma is de zin van en in mijn leven, en daarmee het plezier, gekomen. Dat gun ik iedereen. Geluk wordt namelijk méér als je het deelt.

Depressie. Ik weet er wel wat van. Jarenlang. Pillen. Experimenten met nieuwe anti depressieva, eindeloze en oeverloze gesprekken. Als (áls, hier zeggen ze "as! as is verbrande turf...) ik toen een besef had kunnen krijgen wat er werkelijk met me aan de hand is, had het wellicht niet zover hoeven komen. Ik denk het nu gevonden te hebben, met behulp van de NA en de AA. Het recept voor mij is: emoties aanvaarden (nee, niet accepteren, dat is me te passief...), ze beleven en meemaken. Niet verstoppen of verdoven. Gesprekstherapie doe ik ook niet meer. Het was me te gemakkelijk om om alles en iedereen met woorden om de tuin te leiden en te manipuleren. Vooral mezelf. Het duurde even voordat ik dat in de gaten had..... Geen externe middelen meer. "Kijk, Mam, ik kan met de handjes los!" Ik zoek het in het onvervalst voelen. Beeldhouwen, koken (haha!), vrijwilligerswerk, muziek maken, reizen, schrijven, fotograferen, mediteren en bidden. Daarnaast heb ik nog wensen... Sinds ik steeds minder problemen met mijn leven heb, (lees: steeds beter weet hoe ik wil leven) wordt de relevantie van de vraag naar de zin van mijn bestaan ook steeds minder. Als me die vraag toch gesteld wordt: ja! mijn leven heeft zin en ik heb zin in het leven! En dat is niet het wrange cynisme waarmee Asterix zijn onzeker bestaan probeert te maskeren. Ik wens je overigens succes met de zoektocht naar je bestaan. Nederigheid zou een mooi begin kunnen zijn, denk ik.

Jullie hebben daar in het noorden sowieso al meer licht dan wij "benedenmensen". Veruit het belangrijkste is dat ik vandaag nuchter blijf en goed leef.

Heeft Plof ook met zijn gereedschap gespeeld?

Goeiemôggel.. Dagpact; Lila Agnieta jowan

Ik meld me schoon en droog af voor de dagpact. Rustige dag gehad met wat overpeinzingen en toch ook wat geschreven. Verder wat kleine computerproblemen opgelost, nog zo'n tien te gaan..... Welterusten en wellicht tot morgen.

Ik kook niet meer zo gauw, emotioneel dan. Wat ik leer probeer ik leven, kalmte is een groot goed voor mij. En koken: Thuis uit de kliniek jan 2013, vanaf dan regelmatig gasten die aanschuiven, eind 2013 nieuw fornuis, ergens in 2014 nieuw bestek en een deel van servies goed, ik kook wel eens om het mee te nemen naar gezin van vriendin, paar weken geleden nieuwe set ketels gekocht, dat kookt super. Ik kook vrij, met soms een recept als inspiratie, een weegschaal gebruik ik zelden, het gaat op intuïtie. Het gaat vooral met aandacht, intense aandacht voor wat het worden kan en wat ik daarvoor kan doen. Ik denk dat ik dat kan proeven en dat dat goed voor me is. Koken een hobby? Misschien, maar zeker ook een meditatie.

Opmerkelijke zaken voor mij tot nog toe: Iemand vind zich niet meer verslaafd: ik denk dat ik dat voor mijn leven ben, dat het ongeneeslijk is. Ik deed het ook om niets meer te hoeven voelen, het was verre van lekker, sociaal of beschaafd. Nu kies ik ervoor om te voelen. Ik verlang absoluut niet meer naar drank of de bijbehorende doofheid.

Niet. Het is voor mij een andere insteek dan dat wat ik geloof. Het vergt voor mij openheid van geest om hierin mee te gaan. Wat me beangstigt is de expliciete suggestie dat je gerust kunt terugvallen zonder ernstige consequenties. Die uitdaging ga ik niet meer aan. Niet omdat ik een vernauwde geest heb, maar ik heb de tijd niet meer. Als ik terug val, geloof ik dat dat mijn dood betekent. De openheid van geest die ik wel heb, en de bereidwilligheid om te leren, leidt er wel toe dat ik bevestigd word in mijn overtuiging dat een versterkt sociaal leven met liefdevolle verbindingen en interacties met mensen om me heen, onontbeerlijk zijn voor me. Dat dat me heel sterk helpt "geen middel nodig te hebben". Zo ervaar ik dat ook vaak. Het middel komt soms bij verrassing om de hoek als een ingeslepen gewoonte. Ik win nooit iets, maar op de hoogste trede staan op het ereschavot en een fles hand in de handen gedrukt krijgen...... Van die dingen. Wat ik er verder over denk is dat verslaving zo'n relatief nieuw probleem is welk steeds grotere uitwassen krijgt heden ten dage, dan er veel mensen naarstig op zoek zijn naar een oplossing, eeuwige roem of een nieuw verdienmodel. Dit soort presentaties ga je dus gewoon vaker zien. En dat vind ik dan weer goed. Hoe meer oplossingsgerichte aandacht ervoor is, hoe beter mijn zaak gediend is. Ik zeg het zelf niet vaak, maar er leiden meerdere wegen naar Rome. Voorlopig breid ik mijn pleidooi voor de NA en AA dan ook uit met: zoek mensen op en maak vrienden, zorg dat je in sociale structuren ingebed raakt. Vereenzaam niet. Met dat laatste heb ik veel te veel ervaring.....

Je verhaal komt me 100% bekend voor. Daarom is voor mij AdB ook 100% stoppen want anders ben ik in de kortste keren weer waar ik nooit meer wilde zijn.

Misschien gaat dit beter: ​

Gevonden, om je gedachten over te laten gaan, of niet.... https://youtu.be/ao8L-0nSYzg​

Daar duikt de vraag weer op naar de verantwoordelijkheid van informatie vergaring. Heb je als mogelijk belanghebbende de plicht de informatie te zoeken en binnen te halen of heb je als informatie maker de plicht om mogelijk belanghebbende te informeren? Het lijkt een vraag die verbonden is aan de moderne, digitale, elektronische tijdgeest. Wetgevers en uitvoerders zoals in mijn geval een uitkeringsinstantie, maken zich er vaak gemakkelijk vanaf: Je had het kunnen weten. In mijn geval dacht de rechter het te kunnen schikken en deed een paar duizend euro van de dikke elfduizend boete af. Dure zaak, dus. Weg extraatje voor mijn pensioen, wat toch al niet te rooskleurig is. Enfin, ik leef nog en ik ben nuchter. Overigens is het een eigenaardigheidje van verslaafden om gelijk te willen halen en als het even kan het laatste woord te hebben. Ik hoop dat dit bericht snel opgevolgd wordt.....